“…เจ็บ”
อินซอบสะอื้นและพูดราวกับออดอ้อน อีอูยอนสบถออกมา จิตสำนึกที่เขาไม่มีผุดขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้สารเลวที่จับเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมามีอะไรด้วย
“คุณอินซอบ…”
พออีอูยอนเรียกชื่อ อินซอบก็เงยหน้าขึ้นราวกับตอบรับ ดวงตาที่กลมโตและสวยงามนั้นมองมาอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นห่วงตนแม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้
แม่งเอ๊ย…
ไม่มีทางที่จะเอาชนะได้ อีอูยอนกอดอินซอบไว้ก่อนจะดึงต้นขาลงมาพร้อมและเสยสะโพกขึ้นราวกับล้มใส่
“อ๊า! อึก อ๊า…ฮือ…อึก”
อินซอบกอดอีอูยอนแน่นราวกับเป็นสิ่งที่หากปล่อยไปไม่ได้และร้องไห้ออกมา เขารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า และหน้ามืดเพราะความต้องการ แผนการที่จะทำเหมือนเป็นคนรักที่ปกติอย่างอ่อนโยนหายไปนานแล้ว เขาชำเราอินซอบราวกับเป็นตัวผู้ที่เข้าสู่ช่วงติดสัด
“อ๊ะ ฉัน อ๊ะ…เจ็บ ฮึก อ๊า…”
อินซอบไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรราวกับเป็นเด็กหนุ่มที่มีเซ็กซ์เป็นครั้งแรกจริงๆ และนั่นก็จุดไฟให้กับสัญชาตญาณที่โหดร้ายและสกปรกของชายหนุ่ม
“อ๊า!”
พวกเขาเชื่อมต่อกันอย่างลึกซึ้ง อีอูยอนปรือตาและพ่นลมหายใจที่ขาดห้วงออกมา ช่วงล่างของเขาเหมือนจะระเบิด
“ผมอยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เลยครับ”
อีอูยอนจูบตา หน้าผาก และแก้มของอินซอบอย่างรีบร้อนพลางกระซิบ
“เพราะผมอยากมีอะไรกับคุณตลอดเวลา ฉิบ…คุณอินซอบ…เพราะมันดีมาก แฮ่ก”
“ฮึก…อึก”
“…ชอบไหมครับ”
“ฮึก…อ๊า อึก”
“พอได้ลองทำครั้งแรกกับผู้ชายแล้ว ฉิบ ชอบไหมล่ะ”
อินซอบหน้าแดงเพราะคำพูดที่หยาบโลนของชายหนุ่มที่ได้ฟังเป็นครั้งแรก อีอูยอนโลมเลียขนตาของอินซอบพลางกอดเอวไว้และดึงลงมาข้างล่าง ภายในของผนังด้านในกระตุกและโอบรัดแก่นกายของอีกฝ่ายไว้แน่น
“ทำยังไงดีครับ”
“…อะไร…”
“…เป็นครั้งแรกแท้ๆ ฉิบ แต่คุณกลับรัดไอ้นั่นของผู้ชายได้ดีขนาดนี้…”
“…อึก พูด…”
อินซอบตั้งใจจะถามว่าพูดแบบนั้นทำไมกันแน่ แต่คำพูดถัดไปกลับถูกกั้นไว้ด้วยริมฝีปากที่เข้ามาใกล้ นี่เป็นการจูบที่ยาวนานและดึงดัน ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดราวกับงูไม่ยอมถอยออกไปง่ายๆ
อีอูยอนจูบพร้อมกับกระแทกแก่นกายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง อินซอบร้องไห้ในสภาพที่ริมฝีปากโดนอุดไว้ เขากลัว เพราะช่วงล่างของเขาปวดหนึบ เจ็บ และร้อน…แล้วเขาก็ไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร
“คุณอินซอบ…แฮ่ก…คุณอินซอบ”
ในระหว่างนั้นอินซอบก็รู้สึกว่าช่วงล่างร้อนผ่าว เพราะเสียงที่รุ่มร้อนไปด้วยความต้องการของอีอูยอนที่เอ่ยเรียกตน
“อูยอน…แฮ่ก…ฉัน…”
อีอูยอนดูดริมฝีปากของอินซอบราวกับตอบรับ เหมือนกับในฝัน อินซอบเสร็จในขณะที่จูบกับอีกฝ่าย ความรู้สึกที่ช่วงล่างเปียกโชกทำให้อินซอบตัวสั่นระริก พอเขาเป็นแบบนั้น การสอดใส่ก็รุนแรงขึ้นอีกขั้น อินซอบหอบหายใจและกอดคอของอีอูยอนไว้ เพราะสัมผัสที่ช่วงล่างถูกสอดใส่เข้ามาดัง ปักปัก อีอูยอนจับอินซอบให้นอนลงบนเตียง
“…เมื่อกี้ถามว่าทำไมผมถึงพูดอย่างเป็นกันเองกับคุณใช่ไหม”
อินซอบทำตาโตให้กับคำที่พูดอย่างกะทันหัน อีอูยอนจับต้นขาของอินซอบไว้และจับจองที่ตรงกลางก่อนจะถามอีกครั้ง
“เพราะผม…มีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้พูด…”
อีอูยอนกระแทกแก่นกายเข้ามาเต็มแรง ตัวของอินซอบเด้งขึ้นไปด้านบน อินซอบพยายามดันอีอูยอนออกไป เพราะความคิดบางอย่างที่โผล่มาในหัว
“นะ นายบอกว่าไม่ใช่นี่”
“ไม่ใช่อะไรเหรอ”
อีอูยอนเอียงคอ
“อึก เมื่อกี้…บอกว่าไม่ใช่น้อง…”
อินซอบที่ตกใจรีบดิ้น ด้วยเหตุนั้นจึงเกิดแผลยาวๆ ตรงต้นคอของอีอูยอน ตาของอีอูยอนวาวโรจน์ เขาดึงมือออกมาลูบแผล
“…ขอโทษ ฉัน…”
อินซอบยื่นมือออกไปเพื่อกุมแผลของอีอูยอน แต่อีกฝ่ายกลับจับข้อมือของอินซอบไว้และโลมเลียอย่างรุนแรง เขาทำอย่างกระตือรือร้นเหมือนคนเสียสติ
“…ทำไมถึงมีอะไรกับน้องชายนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้ล่ะ…”
“…อู…ยอน…ฮึก”
“คุณก็เคยบอกนี่…ว่าสุดท้ายก็เหมือนกัน”
เขานึกถึงอินซอบที่พูดให้ฟังว่าไม่ว่าจะเจอกันแบบไหน สุดท้ายก็เหมือนกัน เขาอยากอ้อนวอนชเวอินซอบที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาอยู่ใต้ร่างรักเขาแบบนั้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็กระวนกระวายใจ…เขากลัวว่าจะไม่สามารถได้รับความรักแบบนั้นอีกครั้ง
“…ต่อให้เป็นน้องชายสอดใส่ คุณก็รู้สึกดีถึงขนาดนี้”
“นายบอกว่าไม่ใช่…แล้วทำไม…ฮึก”
อินซอบจะผลักอีอูยอนออกไป แต่ก็ลดมือลง เพราะกลัวว่าจะพลาดทำให้เกิดแผลบนร่างกายอีก
แม้แต่ในเวลาแบบนี้ อินซอบก็ยังห่วงอีกฝ่ายมากกว่าตัวเองที่อ่อนแอ อีอูยอนกัดริมฝีปากล่าง
…เขาชอบมากจนทนไม่ไหวแล้ว
“เรียกชื่อผมหน่อยครับ”
“…?”
“ผมบอกให้เรียกชื่อผม”
“…อู…ยอน อึก…อ๊ะ”
อีอูยอนใช้มือทั้งสองข้างจับเอวของอินซอบไว้และกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้าไปในช่องทางของอินซอบอย่างเต็มแรง นี่เป็นการร่วมเพศที่รุนแรงและยุ่งเหยิงจนเทียบไม่ได้กับก่อนหน้านี้ ไม่สิ นี่เป็นการผสมพันธุ์ที่ไม่ผ่านสติสัมปชัญญะ หรือสิ่งที่เหมือนกับวิธีการของมนุษย์เลย เขารู้สึกเหมือนถูกสัตว์เดรัจฉานชำเรา แก่นกายของชายหนุ่มที่แข็งแกร่งชำแรกเข้ามาในผนังด้านในที่คับแคบ และกระแทกจุดจุดเดิม
“แม่ง!”
“อื้อ…! อ๊ะอ๊ะ!”
เสียงกรีดร้องที่เหมือนกับเสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาจากปากของอินซอบ เขาหายใจไม่ออกและหน้ามืด เขาขอร้องว่าอย่าทำ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องการให้ทำอยู่ดี
ร่างกายที่ถูกทำให้เละเทะนั้นสวยมาก อีอูยอนตอกตัวตนของตัวเองเข้าไปในร่างกายของอินซอบพร้อมกับรู้สึกมีอารมณ์จนสติเลือนราง ในระหว่างที่เขาขยับอย่างไร้สติ อินซอบก็ปลดปล่อยออกมา ช่องทางที่คับแคบและขมิบเป็นจังหวะกำลังตอดรัดแก่นกายของเขา ในขณะเดียวกันกล้ามเนื้อของอีอูยอนก็เกร็งอย่างพร้อมเพรียงกัน และนำไปสู่การถึงจุดสุดยอดที่ยาวนาน น้ำเชื้อขาวขุ่นถูกฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางที่คับแคบของอินซอบ
“อึก…!”
อีอูยอนปรือตาและฉีดพ่นน้ำเชื้อของตัวเองเข้าไปในภายในตัวของอินซอบอีกหลายครั้ง
“…แฮ่ก…แฮ่ก”
“…แฮ่ก…”
ลมหายใจของอินซอบที่หอบอยู่สักพักค่อยๆ เพราะการถึงจุดสุดยอดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนสงบลงทีละนิด อีอูยอนค่อยๆ ชันตัวขึ้น น้ำเชื้อไหลออกมาจากช่องทางด้านหลังที่เชื่อมติดกัน อินซอบที่ตกใจกับความรู้สึกที่ไม่คุ้นชินนั้นร้องไห้ออกมา
“ฮือ…ฮึก…”
“ร้องไห้ทำไมครับ”
“ก็เมื่อกี้…นายบอกว่าไม่ใช่นี่…”
อินซอบสะอื้นไปต่อว่าอีอูยอนไป
อีอูยอนหัวเราะในใจ ไอ้คนสวยจนทำให้ค*ยแข็งเอ๊ย ต่อให้เป็นพี่ชายแท้ๆ จริงๆ ก็จะสอดใส่สักร้อยรอบอยู่ดี
“อย่าร้องไห้ครับ”
อีอูยอนลูบแก้มอินซอบและเช็ดน้ำตาให้
“ทำไมถึงโกหก…ฮึก”
“ขอโทษนะครับ ที่ผมโกหก ความจริงผมอายุมากกว่าคุณอินซอบ”
“…ว่าไงนะ?”
“ผมบอกว่าผมอายุมากกว่าคุณ ดังนั้นก็เลยพูดอย่างเป็นกันเอง”
“…”
อินซอบกะพริบตาปริบๆ และเอ่ยถาม เพราะไม่เข้าใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“…งั้น…คุณเป็นพี่ชายแท้ๆ ของผมเหรอครับ”
อีอูยอนหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ”
อีอูยอนที่ยิ้มอย่างหยอกล้ออยู่สักพักก็พูดว่า “ไม่ใช่” และพูดต่อ
“ไม่ใช่หรอก แต่ถ้าคุณต้องการ ผมจะเพิ่มชื่อลงในทะเบียนบ้านให้”
อินซอบตอบว่า “ไม่เป็นไรครับ” และรีบส่ายหน้า แม้ชายหนุ่มจะพูดไปยิ้มไป แต่ก็ฟังเหมือนกับเป็นคำพูดที่สัตย์จริง จนเขาคิดว่าหากปล่อยไว้แบบนั้นอีกฝ่ายคงได้เพิ่มชื่อเขาในทะเบียนบ้านจริงๆ
อีอูยอนเสยผมของอินซอบขึ้นพลางเอ่ยถามว่า “ร้องไห้เสร็จแล้วใช่ไหมครับ” น้ำเสียงนั้นมีการล้อเลียนปนอยู่เล็กน้อย
“…แย่มากครับ”
อินซอบว่ากล่าวอีอูยอนด้วยเสียงเล็กๆ
“เพราะแบบนั้นเลยเกลียดผมเหรอครับ”
“…”
พออินซอบไม่ตอบ อีอูยอนก็ทำหน้าจริงและก้มตัวลงเหนือตัวอินซอบ และเอามือของอินซอบมาแนบแก้ม
“จะตบก็ได้นะครับ ต่อให้ด่าผมว่าไอ้เหี้ยผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ”
“…”
“ผมโอเคกับเรื่องนั้น…แต่อย่าเกลียดผมเลยนะครับ”
อินซอบรู้สึกเจ็บแสบในอกข้างหน้า เพราะท่าทีที่ห่อเหี่ยวจนยากที่จะเชื่อว่าเป็นคนคนเดียวกับผู้ชายที่ต้อนเขาให้จนมุมอย่างรุนแรงเมื่อสักครู่นี้ พอๆ กับที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก แม้ตอนนี้จะรู้ว่าอายุมากกว่าก็ตาม
“…ผมไม่ได้เกลียดครับ”
อินซอบพูดความในใจของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา วินาทีที่อีอูยอนเรียกชื่อตัวเอง เขาก็รู้สึกว่าการมีอยู่ของอีกฝ่ายได้ล่วงล้ำเข้ามาในความทรงจำของตน อีกฝ่ายมีตัวตนอย่างชัดเจนเสมอในโลกที่เลือนรางนี้ แม้แต่ตอนที่ไม่ได้สติ เขาก็ไล่ตามอีกฝ่ายอยู่เสมอ เขาไม่มีทางเกลียดคนที่อ่านหนังสือให้ฟังทุกคืนด้วยเสียงที่อ่อนโยนได้
อีอูยอนหัวเราะอย่างสั้นๆ และเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ
“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้จะช่วยชอบผมสักนิดได้ไหมครับ”
“…”
“แค่นิดเดียวก็ได้ครับ แค่นิดเดียวจริงๆ…”
ตอนนั้นอินซอบก็ได้รู้ว่าคำพูดของอีอูยอนที่ขอให้จำตัวเองได้เหมือนกับคำพูดที่ขอให้ชอบตัวเองอีกครั้ง เขารู้สึกปวดหนึบในใจอย่างน่าประหลาดทุกครั้งที่ผู้ชายที่ดูเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่างทำตัวอ่อนแอกับตน
“ทำไมถึงร้องไห้อีกแล้วล่ะครับ”
อีอูยอนใช้มือทั้งสองข้างกุมใบหน้าของอินซอบ
“…ฮึก…”
“ขอโทษนะครับ ผมนี่ทำให้คุณร้องไห้ทุกครั้งเลยจริงๆ”
อีอูยอนเดาะลิ้นเบาๆ ราวกับไม่พอใจ จากนั้นก็เอ่ยถาม
“…จะไปอเมริกาไหมครับ”
เขาเงยหน้าขึ้น และมองเห็นแววตาที่กระวนกระวายใจของอีอูยอน อีกฝ่ายเองก็น่าจะหวาดกลัวพอๆ กับที่ตัวเขาเองรู้สึกกลัวเมื่อสูญเสียความทรงจำ เพราะรู้สึกเหมือนถูกแย่งเอาช่วงเวลาทั้งหมดที่มีร่วมกันไปอย่างไม่เต็มใจ
แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยัง…
“ถ้าคุณต้องการ พรุ่งนี้ผมจะซื้อตั๋วให้…เพราะผมจะไปด้วย”
“…ได้โปรดรอนะครับ”
อินซอบสะอื้นพลางเอ่ยขึ้น
“ช่วยรอจนกว่าความทรงจำของผมจะกลับมานะครับ…ผมจะจำให้ได้ ผมต้องจำได้แน่ๆ…เพราะฉะนั้นอย่าไปไหน และอยู่ข้างๆ ผม…”
ตอนนี้เขาอยากจำได้เพื่ออีกฝ่ายที่เป็นแบบนั้น
อีอูยอนกอดอินซอบแน่น เขาพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาและกดจูบลงบนเส้นผมของอินซอบ
“คุณอินซอบ…”
นี่เป็นชื่อที่ไม่คุ้น เพราะเขาจำแทบไม่ได้เลยว่าถูกเรียกแบบนั้น แต่ทุกครั้งที่อีกฝ่ายเรียกตนแบบนั้น เขาจะรู้สึกแน่นหน้าอกและอะไรบางอย่างที่ร้อนผ่าวก็จะไหลไปตามลมหายใจและขึ้นมาถึงลำคอ
เขาเหมือนจะรับรู้ได้จากการเรียกสั้นๆ นั้นว่าอีอูยอนเห็นว่า ‘ชเวอินซอบ’ มีค่าแค่ไหน
อินซอบเงยหน้ามองอีกฝ่ายนิ่งๆ และตอบว่า “ครับ”
“คุณอินซอบ…คุณอินซอบ…อินซอบ”
การเรียกชื่อครั้งสุดท้ายทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่มีที่มาที่ไป อินซอบจึงกดแรงลงไปที่มือที่กอดอีอูยอนไว้ และกอดอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น
“ไม่ต้องจำผมได้ก็ได้ครับ”
“…”
“…เพราะผมจะอยู่ข้างๆ คุณไปเรื่อยๆ”
ตาของเขาบวม ช่วงล่างที่ส่งเสียงดังไม่หยุดถูกดึงอย่างแรงและเท้าของเขาก็แตะพื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าต่อให้ความทรงจำไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร
…อินซอบค่อยๆ หลับตาลง และความกังวลใจที่ไร้แสงสว่างก็ค่อยๆ หายไปทีละนิด
