“โห นี่โทคิวากิซัง คุณทำงานพาร์ทไทม์บ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อื้ม”
ผมตอบกลับสั้นๆพร้อมกับหยิบเฟรนซ์ฟรายตรงหน้าเข้าปาก เธอคนนั้นที่ว่าก็คือวาคามิยะคนสวยคนเดิมเพิ่มเติมวันนี้เธอดูอารมณ์ดีสุดๆ
แต่ตรงกันข้าม ตัวผมในตอนนี้หัวใจอยู่ไม่สุขเลย
เหตุผลก็คือผมกับวาคามิยะนั่งข้างๆกันไงละ…และผมโทวะจิตสัมผัสก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องเขม็งจากทั่วสารทิศด้วยความอาฆาตอีกทั้งยังรู้สึกถึงเสียงพึมพำบางอย่างที่เหมือนกับกำลังสาปแช่งผมอยู่
เฮ้อออ…
ผมได้แต่ถอนหายใจ ทุกคนคงจะสงสัยสินะว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้น
—เรื่องทั้งหมดได้เริ่มขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วในตอนที่ผมเริ่มเข้ากะของตัวเอง
ผมที่กำลังเช็ดโต๊ะและนำขยะไปทิ้งตามปกติ
ใช่ครับ จนถึงตอนนี้ทุกอย่างยังปกติดี
“ยินดีต้อนรับคร..”
พนักงานคนหนึ่งได้ทักทายลูกค้าอย่างกระตือรือร้น แต่พูดไม่ทันจบเขาก็ได้อ้าปากค้างด้วยความตะลึง
เหตุผลก็แสนจะง๊ายง่าย ก็เพราะเทพธิดาได้ลงมาจุติ ณ สถานที่แห่งนี้แล้วไงละและยิ่งไปกว่านั้นเธอก็สวมชุดลำลองเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์
ชุดเดรสสีกรมท่าที่ทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสิขาวสไตล์เรียบร้อยดูเข้ากับเธอสุดๆอีกทั้งยังดูสวยมากจนเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่เด็ก ม.ปราย เพราะงี้แหละเธอถึงดึงดูดสายตาของผู้คนข้างในร้านหลังจากที่เดินเข้ามา
ถึงขนาดที่ว่า พวกผู้ชายบางคนถึงกับมีรูปหัวใจในดวงตาอย่างกับโดนมนต์สะกดยังไงอย่างงั้นแหละ ในตอนนี้จะเรียกเธอว่าเทพธิดาในร่างมนุษย์ก็ไม่เกินจริง
อย่างที่คิดเลยดูเหมือนเทพธิดาเรียจูของเราจะตามกระแสแฟชั่นของสมัยนี้ทันเพราะชุดที่เธอใส่อยู่ก็กำลังฮิตในปัจจุบัน
แต่ว่าตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรแปลกมาก
เธอมาบ่อยจนพนักงานที่นี่แทบจะจำหน้าได้หมดแล้ว แต่เธอก็มาในฐานะ ลูกค้า เท่านั้น
ในที่นี้ไม่มีใครรู้ว่าผมคุยกับเธอและกลับไปส่งเธอที่บ้านบ่อยๆ
เพราะวาคามิยะไม่เคยคุยกับผมในระหว่างงานดังนั้นพนักงานคนอื่นจึงไม่สังเกตเห็น
นั่นจึงเป็นเหตุที่ผมในตอนนี้ไม่ได้กังวลอะไรเพราะคิดว่าวันนี้เองเธอก็คงจะทำเหมือนทุกครั้ง..
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นนี่สิ….
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โทคิวากิซัง วันนี้เองคุณก็ทำงานพาร์ทไทม์สินะ”
เพราะวันนี้เธอดันทักผม…
“….เอ๊ะ?”
หลังจากนั้นผมก็เน็ตหลุดไปเลยครับพี่น้อง
“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ การทักทายเป็นหนึ่งในพื้นฐานของพื้นฐาน ถ้ามีคนทักทายคุณ คุณก็ควรที่จะทักทายกลับสิคะ เพราะงั้นเอาใหม่นะคะ อรุณสวัสดิ์ค้าาา โทคิวากิซัง”
“อะอื้อ อรุณสวัสดิ์”
ผมทักทายวาคามิยะกลับไปหลังจากที่เธอได้ยิน วาคามิยะก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“คุณทำงานตั้งแต่เช้าเลยเหรอคะ แล้วกะของคุณเลิกกี่โมงคะ?”
“ก็ 6 โมงเย็น”
“พอดีเลย ฉันเองก็จะกลับบ้านช่วงนั้นด้วย เพราะงั้นขอ รบ กวน อย่างที่เคยนะคะ”
“เดี๋ยว เดี๋ยว แค่ 6 โมงเอง ไม่จำเป็นต้องมีฉันก็ได้นิ”
“แต่พ่อแม่ฉันกังวลมากเลยนะคะ…แต่ถ้าไม่ได้ก็..”
“ก็ได้ๆ เรื่องแค่นี้เอง”
“ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”
หลังจากที่วาคามิยะพูดเสร็จเธอก็เดินไปนั่งที่ประจำของเธอพอผมเห็นเธอเดินไปผมก็กลับมาทำความสะอาดอีกครั้ง แต่…
” ” ” โทคิวากิ!!!… พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วละ ” ” “
หลังจากนั้นผมก็ถูกพวกรุ่นพี่ลากตัวไปในที่พักของพนักงาน พวกเขาได้ถามผมอย่างละเอียดเกี่ยวกับวาคามิยะ ไม่สิต้องพูดว่าถูกสอบสวนมากกว่า และด้วยเหตุผลบางอย่างผู้จัดการก็ได้มาเข้าร่วมด้วย
สิ่งที่พวกเขาถามก็ประมาณว่า ‘อย่างที่เคย’ที่เธอพูดมาหมายความว่าไง เธอเป็นแฟนของผมเหรอ? เทพธิดาคนนั้นชื่ออะไรอะ
อะไรทำนองนี้แหละครับ..
ผมตอบคำถามของพวกรุ่นพี่ไปเรื่อยๆจนกว่าพวกรุ่นพี่จะสงบสติอารมณ์ลงได้ส่วนคำถามยากๆผมก็ตอบๆไปแบบคลุมเครือ
และในที่สุดผมก็ถูกปล่อยตัวในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
ในตอนนั้นเหมือนผมจะได้ยินอะไรบางอย่างที่เหมือนกฏจากรุ่นพี่คนหนึ่งประมาณว่า อย่าเข้าไปรุกรานเธอ แค่ได้มองก็เป็นบุญตาแล้ว อะไรประมาณนี้
ดูเหมือนว่าชีวิตพาร์ทไทม์ของผมจะค่อยๆจางหายไปซะแล้ว
เฮ้ออ สมกับเป็นท่านเทพธิดาเรียจูจริงๆ
