หลังจากที่ซูซานอาบน้ำเสร็จก็เห็นลี่จุนถิงที่มีสภาพเมามายเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีสติ ซูซานกระตุกยิ้มมุมปาก เธอเกิดความคิดที่บ้าบิ่นขึ้นมา
เดินเข้าไปหาลี่จุนถิงอย่างไม่เร่งรีบ เธอวางมือลงไปที่บนหัวไหล่ของลี่จุนถิง เอ่ยพูดอย่างนุ่มนวลไปว่า：“จุนถิง คุณมานั่งดื่มเหล้าดับทุกข์คนเดียวที่นี่ทำไมคะ ? ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ ดูสภาพคุณสิ เดี๋ยวฉันพยุงคุณกลับแล้วกัน！”
เมื่อพูดจบ เธอก็พยุงแขนของลี่จุนถิงอย่างเบามือเพื่อให้เขายืนขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้คิดมากอะไร ลุกขึ้นยืนด้วยแรงพยุงของซูซาน และมีซูซานค่อยๆพยุงร่างเขาขึ้นไปยังชั้นบน แล้วก็เข้ามาถึงภายในห้องของเขา
หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว ซูซานก็ไม่ได้ออกไปจากห้องเหมือนทุกครั้ง เธอมองไปยังลี่จุนถิงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง หญิงสาวกัดฟันแน่น ค่อยๆ ถอดชุดคลุมอาบน้ำของเธอออก ร่างกายเปลือยเปล่าเดินเข้าไปหาลี่จุนถิงที่นอนอยู่บนเตียง
ลี่จุนถิงที่สะลึมสะลือรู้สึกได้เพียงมีร่างกายที่อบอุ่นแนบอยู่ข้างลำตัวตัวเขา เขาลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย สิ่งที่มองเห็นคือสายตาอันลึกซึ้งของซูซาน ลี่จุนถิงตกใจเล็กน้อย จ้องมองไปที่ซูซานด้วยไม่รู้จะทำยังไง และไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงต่อ
ไม่คิดว่าลี่จุนถิงจะลืมตาขึ้นตัวซูซานเองก็รู้สึกนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นลี่จุนถิง
เธอยกยิ้มเล็กน้อย และกระซิบเบาๆว่า ：“จุนถิง ยังไงพวกเราก็กำลังจะแต่งงานกันแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรจะเป็นของคุณได้แล้ว คืนนี้บรรยากาศก็ช่างเป็นใจ เหมาะกับการที่จะทำให้มันเป็นคืนที่พิเศษ คุณเห็นด้วยไหมคะ ? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูซาน ต่อให้ลี่จุนถิงจะใสซื่อแค่ไหนก็รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่สมองที่ว่างเปล่าของเขาก็ไม่รู้ว่าควรที่จะตอบรับซูซานไปดีไหม
เมื่อซูซานเห็นลี่จุนถิงไม่ได้พูดตอบอะไร คิดว่าเขาก็คงจะเห็นด้วย มือของเธอก็กล้ามากพอจะที่ลูบมันไปมาตามที่ต่างๆ
เธอค่อยๆเปิดเสื้อของลี่จุนถิงขึ้น มือเล็กๆก็สอดเข้าไป สัมผัสถึงกล้ามเนื้ออันทรงพลังของลี่จุนถิง ในใจเธอรู้สึกยินดี รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชัดเจนมากขึ้นไปอีก
ตอนนี้ในสมองของลี่จุนถิงดังก้องไปด้วยคำพูดของชิงโม่ที่พูดถึงเจียงหยุนเอ๋อ แม้ไม่รู้ว่าทั้งหมดนั้นจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่สิ่งที่เชื่อมั่นได้ก็คือ ตั้งแต่ต้นจนจบ ความรู้สึกที่เขามีต่อซูซานนั้นเป็นเพียงหน้าที่ในฐานะคู่หมั้นก็เท่านั้น
ยิ่งเมื่อมารู้ทุกอย่างในตอนนี้แล้ว เขาก็ยิ่งไม่มีความคิดเป็นอื่นไปได้แน่นอน
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย สัมผัสถึงความเคลื่อนไหวบนหน้าอกของเขา เขาค่อยๆผลักมือของซูซานออก เอ่ยพูดเสียงเรียบไปว่า “ซูซาน ผมคิดว่าทำแบบนี้มันไม่เหมาะเท่าไร ถึงแม้เราจะอยู่ในสถานะเป็นคู่หมั้นของกันและกัน แต่ยังไงเราก็ยังไม่ได้แต่งงาน ทุกอย่างรอให้เราแต่งงานกันก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า！”
คำพูดของลี่จุนถิงทำให้เลือดร้อนในกายของซูซานหายไปในพริบตา เธอจ้องเขม็งไปที่ลี่จุนถิงอย่างไม่พอใจ เบ้ปากอย่างขุ่นเคือง เอ่ยถามไปอย่างไม่ยอมแพ้ว่า ：“ลี่จุนถิง คุณแน่ใจว่าที่พูดมาเมื่อกี้มันคือความรู้สึกในใจของคุณ ? คุณไม่คิดที่จะอยากสัมผัสตัวฉันเลยเหรอ”
“มันเป็นหลักการขั้นพื้นฐาน หากยังไม่ได้แต่งงานกันก็ไม่ควรที่จะทำเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เหรอ ? ผมคิดว่ามันเป็นการให้เกียรติคุณด้วย หรือคุณไม่คิดแบบนั้น？”
ลี่จุนถิงเอ่ยพูดอย่างจริงๆจังๆ โดยไม่สังเกตเห็นใบหน้าที่แย่ลงของซูซาน
คำพูดของลี่จุนถิงนั้นมีเหตุผล หากซูซานไม่เห็นด้วย นั้นก็หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายนะสิ ? เธอทำได้เพียงอดทนเก็บความไม่พอใจเอาไว้ แล้วฝืนยิ้มออกมา
“ที่คุณพูดมันถูกทุกอย่าง เรื่องนี้ฉันผิดเอง ทีหลังจะไม่ให้เกิดขึ้นอีกค่ะ ！”
หลังจากพูดจบ ใบหน้าเธอบูดบึ้งแล้วรีบสวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ ลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป
ลี่จุนถิงมองดูซูซานที่เดินออกไปอย่างไม่พอใจ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ในตอนนี้เขาคิดว่าสิ่งสำคัญที่ต้องทำนั้นก็คือค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเขา คิดไปคิดมา เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรไปหาชิงโม่
“ชิงโม่ ? ผมเองลี่จุนถิง เรื่องที่คุณเคยบอกผมมาก่อนหน้านั้นผมรู้หมดแล้ว ตอนนี้ผมอยากจะกลับไปดูที่นั่น ”
ชิงโม่ที่ได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก รีบเอ่ยถามไปว่า：“ประธานลี่ ในที่สุดคุณก็คิดได้ เอาอย่างนี้แล้วกัน ไหนๆคุณก็จะกลับไปแล้ว งั้นผมจะกลับไปพร้อมคุณ แบบนี้ก็จะได้ดูแลปกป้องคุณไปด้วย”
ลังเลอยู่ชั่วครู่ ลี่จุนถิงก็พยักหน้ารับช้าๆ ：“ก็ได้ งั้นเรื่องนี้ก็เตรียมการให้เร็วที่สุด อย่ายื้อเวลาไปมากกว่านี้ ”
ลี่จุนถิงที่วางหูไปก็ค่อยๆเอนหลังพิงไปยังหมอนที่อยู่ข้างหลัง แล้วค่อยๆ หลับตาลง
หลังจากตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น อาจเป็นเพราะรู้สึกถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของตัวเอง ซูซานจึงมาขอโทษลี่จุนถิงแต่เช้า และลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้คิดมากอะไร และบอกเธอเรื่องที่เขาจะเดินทางไปหวากั๋ว
ซูซานกลัวว่าลี่จุนถิงไปหวากั๋วแล้วจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอก็เสนอตัวจะตามเขาไปพร้อมกัน พอคิดว่าคงไม่มีอะไร ลี่จุนถิงก็เห็นด้วยแล้วตอบตกลงทันที
บอกกล่าวกับสามีภรรยาบราวน์ ไม่นานทั้งสองก็ขึ้นเครื่องไปยังหวากั๋ว
ลี่จุนถิงที่เดินทางมาถึงหวากั๋วไม่ได้กลับไปที่ตระกูลลี่ในทันที เขากับซูซานพักอาศัยอยู่ในโรงแรมห้าดาวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง มองผิวเผินเขาก็เที่ยวเล่นกับซูซานไปทั่วหวากั๋ว ไปยังสถานที่ที่มีชื่อเสียงต่างๆ แต่เบื้องหลังเขาก็ยังคอยเฝ้าสังเกตดูสถานการณ์ในตระกูลลี่อย่างใกล้ชิด
จากการสังเกตในหลายวันที่ผ่านมานี้ หลายครั้งจากข่าวที่เขาเห็นตามอินเทอร์เน็ต เขาพอจะมั่นใจได้ว่าสิ่งที่ชิงโม่พูดนั้นเป็นความจริง เขาเป็นทายาทของตระกูลลี่ลี่จุนถิงจริงๆ และยังมีภรรยาที่ท้องชื่อเจียงหยุนเอ๋อ แน่นอนว่า ยังมีลูกชายคนหนึ่งชื่อถวนจื่อ
จังหวะที่ซูซานออกไปซื้อของ ลี่จุนถิงก็มาพบกับชิงโม่
ทันทีที่เจอหน้า ยังไม่ทันที่ลี่จุนถิงจะได้เอ่ยพูดอะไร สีหน้าของชิงโม่ที่เคร่งเครียดก็พูดออกไปว่า ：“ประธานลี่ ตอนนี้สถานการณ์ในบริษัทไม่สู้ดีนัก คุณนายกับคุณหนูใหญ่ทำงานกันอย่างหนักเพื่อดูแลจัดการกับปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ตอนนี้ทุกคนต่างก็ตื่นตระหนก ราคาหุ้นก็ตกลงอย่างต่อเนื่อง เราควรทำยังไงกันดี ！”
“ราคาหุ้นของบริษัทตกลงมาได้ยังไงกัน ? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยู่ ก็น่าจะมีคนอื่นที่สามารถดูแลจัดการได้ไม่ใช่เหรอ ? หรือคนในตระกูลลี่ไม่มีใครที่มีความสามารถเลยงั้นเหรอ ? ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว เอ่ยถามไปด้วยความสงสัย
ชิงโม่ถอนหายใจเล็กน้อย：“ก่อนหน้านั้นเรื่องภายในของบริษัทมีคุณเพียงคนเดียวที่คอยดูแลบริหารจัดการ ในช่วงที่คุณหายตัวไปนี้ ลี่หุย น้องชายต่างมารดาของคุณกับลี่หยูนห่วน พวกเขาต้องการจะยึดอำนาจของคุณที่มีในบริษัท ยึดอำนาจการดูแลบริหาร อีกทั้งคุณนายก็เป็นเพียงผู้หญิงยิงเรือ ยากที่จะได้รับการเคารพนับถือ ！”
หลังจากฟังคำพูดของชิงโม่ ลี่จุนถิงก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าเพราะการหายตัวไปของเขา ทุกคนในตระกูลลี่ก็ยากที่จะสมัครสามัคคี และสถานการณ์ในบริษัทก็ยิ่งเลวร้ายลงไปทุกที เป็นที่น่ากังวลใจยิ่งนัก
ลี่จุนถิงถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม คิ้วผูกกันเป็นปม เขานั่งนิ่งบนเก้าอี้อยู่นาน ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร
