หลังจากทั้งสามออกไปจากร้านหยก ก็เดินเล่นกันเรื่อยเปื่อย
ผ่านไปสักพักใหญ่ เจียงหยุนเอ๋อเหนื่อยแล้ว ทั้งสามคนจึงไปพักผ่อนที่โรงน้ำชาเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง จากนั้นก็ติดต่อไปหาลี่จุนถิง เพื่อให้ลี่จุนถิงและเวียร์มารับพวกเธอ
ลี่จุนถิงและเวียร์ดื่มเหล้าสาเกกันเสร็จ ก็ได้สั่งเครื่องดื่มจากร้านกาแฟแถวนั้น แล้วพูดคุยเรื่องเศรษฐกิจและความเป็นอยู่ของคนในประเทศพวกเขากันต่อ ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อโทรศัพท์มาเรียกให้พวกเขาไปรับพวกเธอนั้น ทั้งสองคนรู้สึกว่ายังคุยกันไม่พอเท่าไหร่เลย
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนซินสั่งของว่างมาทาน ระหว่างรอลี่จุนถิงและเวียร์มาหา ส่วนถวนจื่อทานของไปนิดหน่อยก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะ
เจียงหยุนเอ๋อหยิบผ้าห่มผืนเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า แล้วห่มให้ถวนจื่ออย่างเบามือ ลี่จุนซินเห็นอย่างนั้น ก็ชี้นิ้วไปที่กระเป๋าใบใหญ่ข้าง ๆ เจียงหยุนเอ๋อ แล้วยิ้มออกมา
“ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่ามีอะไรอยู่ด้านในกระเป๋าสะพายตุง ๆ ของเธอ”
“ฉันกับถวนจื่อ คนหนึ่งท้องอีกคนเป็นเด็กน้อย มีของที่จำเป็นต้องพกติดตัวมากมาย ถึงแม้ของเยอะมาก แต่ก็ไม่หนักเลย อีกอย่างปกติกระเป๋าใบนี้จุนถิงเป็นคนสะพายให้ฉัน”
เจียงหยุนเอ๋อนั่งคุยกับลี่จุนซินสักครู่ ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ เก้าอี้ในโรงน้ำชาแข็งเกินไป ทำให้เธอปวดเอวมาก เจียงหยุนเอ๋อเลยเรียกพนักงานให้เอาเบาะรองนั่งมาให้สองอัน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“ระยะทางไม่ไกลนี่นา ทำไมสองคนนั้นยังมาไม่ถึงสักที?”
ลี่จุนซินมองเวลา เห็นว่าผ่านไปสักพักใหญ่แล้วจริง ๆ ตามหลักแล้วพวกเขาสองคนก็ไม่ซื้อของอะไร มาที่นี่เลยไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนี้ จากนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์โทรไปหาเวียร์
เวียร์บอกว่า ถนนที่นี่มีทางแยกมากมาย ทั้งสองคนดันไปทางที่ค่อนข้างอ้อม เลยทำให้พวกเธอต้องรอนาน อีกสักแป๊บพวกเขาก็จะถึงแล้ว
ทั้งสองคนจึงได้แต่รอต่อไป จากนั้นก็ทานของไปพลางพูดคุยกันไปพลาง แล้วได้ยินนักท่องเที่ยวที่อยู่ข้าง ๆ พูดว่า ด้านนั้นที่เธอผ่านมามีทะเลสาบแห่งหนึ่ง สวยงามมาก เหมือนมรกตน้ำดีชิ้นหนึ่ง
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนซินได้ยินก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที ทั้งสองคนเห็นว่าพักผ่อนพอสมควรแล้ว เลยสอบถามคนข้าง ๆ สักหน่อย
“สวัสดีค่ะ ฉันขอถามหน่อยนะคะ ทะเลสาบที่คุณพูดถึงอยู่ที่ไหนเหรอ? พวกเราสนใจมาก อยากไปดูหน่อยน่ะค่ะ”
นักท่องเที่ยวคนนั้นก็เป็นมิตรมาก ช่วยบอกทางให้พวกเธอ “อยู่ตรงนั้น คุณไปตามถนนเส้นนี้เรื่อย ๆ เดี๋ยวก็เห็น แต่คนเยอะมาก คุณท้องโตขนาดนี้ ต้องระวังความปลอดภัยด้วยนะ”
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนซินขอบคุณนักท่องเที่ยวคนนั้น แล้วก็ตบถวนจื่อเบา ๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่น
“ถวนจื่อ ตื่นเถอะ หม่ามี้กับคุณป้าจะพาลูกไปดูทะเลสาบสวย ๆ”
ถวนจื่อตื่นขึ้นมา ท่าทางสะลึมสะลือน่ารักมาก เจียงหยุนเอ๋อบีบแก้มของเขาไปมา เพื่อให้เขารีบตื่น ถวนจื่อขยี้ตา แล้วบิดขี้เกียจ จากนั้นเอาผ้าห่มบนตัวใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วจูงมือเจียงหยุนเอ๋อมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบ
ระหว่างทาง เจียงหยุนเอ๋อได้บอกให้ลี่จุนถิงรับรู้
ทั้งสามคนเดินกันไปสักครู่ ก็มาถึงรอบนอกของทะเลสาบแห่งนั้น แต่คนเยอะมาก พวกเธอจึงมองไม่เห็น ถ้าหากอยากดู ก็ต้องเบียดผู้คนเข้าไป
จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ให้ลี่จุนซินจูงมือถวนจื่อ ส่วนตัวเองเอากระเป๋ามาบังท้องตัวเองเอาไว้ แล้วค่อย ๆ เดินตามกลุ่มคนเข้าไปด้านใน แต่คนที่อยู่รอบ ๆ เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อท้องโต ก็มีคนไม่น้อยที่ยอมให้เจียงหยุนเอ๋อเข้าไปก่อน
ไม่นานก็มาถึงด้านหน้าสุด แต่เพราะริมทะเลสาบมีเพียงโซ่ที่กั้นระหว่างฝูงชนกับทะเลสาบไว้เท่านั้น ไม่มีอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยอื่น ๆ เลย ดังนั้น พวกเจียงหยุนเอ๋อจึงไม่ได้เข้าไปด้านหน้าสักเท่าไหร่ กลัวว่าจู่ ๆ จะมีคนมาชนพวกเธอ แล้วตกลงไปในทะเลสาบ
พวกเจียงหยุนเอ๋อเห็นน้ำในทะเลสาบ ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
มองก้อนเมฆที่ล่องลอยอยู่บนฟ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าสีครามสะท้อนกับน้ำในทะเลสาบสีเขียวมรกต ดูใสและส่องประกายระยิบระยับ เหมือนบนผิวน้ำถูกคลุมด้วยแผ่นเงินที่ส่องแสงเป็นประกาย และเหมือนผ้าซาตินสีเขียวที่มีรอยยับยู่ยี่
ผ่านไปสักพัก บนผิวทะเลสาบก็มีหมอกลง พื้นผิวน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล มองเห็นหมอกควันลอยปกคลุมทั่วภูเขาที่เห็นอยู่ไกล ๆ พื้นผิวน้ำก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกเช่นกัน ทำให้ทั่วพื้นผิวทะเลสาบยิ่งดูน่าพิศวงมากขึ้นไปอีก จนรู้สึกได้ว่าเดี๋ยวคงมีเทพเทวดาลอยออกมาจากในนั้น
ลี่จุนซินเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามขนาดนี้ ก็ทอดถอนใจออกมา
“ปกติใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมือง น้อยมากที่จะมีโอกาสมาดูวิวอย่างนี้ ต่อให้ในเมืองมีทะเลสาบ แต่ก็เป็นสิ่งที่คนสร้างขึ้นมา ยิ่งแผ่นน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับสวยงามอย่างนี้ยิ่งหาดูได้ยาก”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้า แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“ใช่ค่ะ วัน ๆ ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางกลอุบายมากมาย ทุกวันผ่านไปด้วยความเหนื่อยล้า อยู่ที่นี่ รู้สึกเหมือนได้ชำระล้างจิตวิญญาณ ต่อไปมีโอกาส พวกเราต้องออกไปเที่ยวกันบ่อย ๆ แล้วล่ะค่ะ”
“เธอพูดถูก ต่อให้หาเวลาออกไปเที่ยวกัน วันวันอยู่แต่ในบริษัท ไม่รู้วันไหนฉันคงบ้าขึ้นมาแน่ ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า……”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังทอดถอนใจอยู่ จู่ ๆ ด้านหลังก็มีเสียงร้องอุทานขึ้นมา แล้วมีเสียงคนร้องเอะอะกันใหญ่
“อย่าเบียดสิ ด้านในคนเยอะขนาดนั้น แถมยังมีคนท้องอีก ด้านหลังค่อย ๆ เดินเข้ามาสิ อีกเดี๋ยวก็เห็นทะเลสาบแล้ว จะรีบร้อนไปทำไม”
“เอ๊ะ เธอคนนี้นี่ยังไงกัน บอกว่าอย่าเบียดดันเบียดอยู่ได้ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนซินหันกลับไปมอง เห็นคนด้านหลังเยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเจียงหยุนเอ๋อก็ตั้งใจจะกลับออกไป เพื่อไม่ให้ถูกเบียด
ลี่จุนซินจูงถวนจื่อ แล้วคอยระวังให้เจียงหยุนเอ๋อเดินออกไปด้านนอก เจียงหยุนเอ๋อคอยตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง แล้วก้มหน้าพูดกับถวนจื่อว่า :
“ถวนจื่อ ลูกจดจำทิวทัศน์แบบนี้ไว้ในหัวนะ กลับไปแล้วดูว่าสามารถวาดออกมา……”
เจียงหยุนเอ๋อยังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทก ในฝูงชนที่เบียดเสียดกันนั้น จู่ ๆ ก็มีคนผลักเธอ ทำให้เจียงหยุนเอ๋อเซไปมา ขณะที่ลี่จุนซินกำลังยื่นมือเพื่อจะคว้าเจียงหยุนเอ๋อไว้ เจียงหยุนเอ๋อก็ถูกผลักจนตกลงไปในน้ำ
น้ำในทะเลสาบแห่งนี้ลึกมาก และเจียงหยุนเอ๋อก็ท้องโตอยู่ด้วย แม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะว่ายน้ำเป็น แต่เวลานี้เธอไม่สามารถออกแรงได้เลย
หลังจากเจียงหยุนเอ๋อตกลงไปในน้ำก็สำลักน้ำไปหลายอึก เพราะท้องด้วยจึงทำให้หนักมากขึ้น จึงไม่สามารถตะเกียกตะกายเข้าฝั่งได้เลย เธอจึงได้แต่ลอยอยู่ในน้ำ แต่เพราะน้ำหนักตัวที่มากเกินไป ทำให้เธอค่อย ๆ จมลง
คนที่อยู่บนฝั่งจำนวนมากเริ่มร้องอุทานออกมา
ถวนจื่อและลี่จุนซินเห็นเจียงหยุนเอ๋อตกลงไปในน้ำก็ตื่นตระหนกจนร้องไห้ออกมา ลี่จุนซินรีบร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ มีใครช่วยเธอได้บ้าง? ใครก็ได้รีบมาช่วยที!”
“หยุนเอ๋อ หยุนเอ๋อ เธออดทนไว้นะ”
ชายหนุ่มที่อยู่บนฝั่งหลายคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากลี่จุนซิน ก็ตั้งสติได้ แล้วเอาสัมภาระของตัวเองโยนให้ลี่จุนซิน จากนั้นรีบกระโดดลงไปช่วย
ทันใดนั้นเอง ลี่จุนถิงและเวียร์ก็มาถึงพอดี เพราะคนเยอะมาก ทำให้พวกเขาเบียดเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่คอยถามสถานการณ์อยู่ด้านนอก
“มีคนท้องตกลงไปในน้ำ ไม่รู้ว่าไอสารเลวที่ไหนผลักลงไป”
ได้ยินว่าคนท้อง ลี่จุนถิงก็หน้าถมึงทึงทันที เขารีบเบียดเข้าไปด้านในพลางภาวนาขออย่าให้เป็นเจียงหยุนเอ๋อเลย
