บทที่118นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบอยู่ที่ไหน
โม่อู๋เยว่กำลังรอจูนจิ่วอยู่เมื่อเห็นจูนจิ่วเดินออกมาเขาพูดขึ้นทันทีว่า:“จะไปตามหานักฆ่าใช่ไหม?”
“ใช่ครั้งนี้ต้องขอความช่วยเหลือจากท่าน”จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นจ้องมองโม่อู๋เยว่
โม่อู๋เยว่ยิ้มมุมปากเขาเข้ามาใกล้ตัวจูนจิ่วพร้อมทั้งพูดด้วยเสียงต่ำว่า:“ข้าเต็มใจอย่างสุดซึ้งเสี่ยวจิ่วของข้า”
เขายื่นมือเข้าไปโอบกอดจูนจิ่วแต่เมื่อเสี่ยวอู่เห็นเสี่ยวอู่ก็รีบวิ่งไปในอ้อมแขนของจูนจิ่วทันทีเพื่อแยกโม่อู๋เยว่กับจูนจิ่วไว้ด้วยเหตุนี้จึงทำให้โม่อู๋เยว่ไม่พอใจเสี่ยวอู่ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โอบกอดจูนจิ่ว
พึงพอใจกับการปกป้องเจ้านายของตนเองเสี่ยวอู่เงยหน้าขึ้นแล้วมองด้วยความยั่วโมโหมีเจ้านายอยู่ด้วยโม่อู๋เยว่ไม่กล้าที่จะทำอะไรมันเด็ดขาด!
จูนจิ่วได้ยินเสียงของเสี่ยวอู่เหมือนจะร้องไห้ทั้งน้ำตาหันไปมองโม่อู๋เยว่อีกครั้งเขาจ้องมองเสี่ยวอู่ด้วยสายตาที่เยือกเย็นแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมากอดแมวหนึ่งตัวและคนหนึ่งคนบินไปไกลเหลิ่งยวนจ้องเขม็งที่กลุ่มนักฆ่าเหล่านั้นพวกมันหนีไม่ได้แม้แต่คนเดียว!
ความเร็วของโม่อู๋เยว่นั้นเร็วมากขณะที่พวกเขามาถึงนั้นก็เห็นเหลิ่งยวนจับเหยี่ยวอยู่และกำลังจ้องมองมันอย่างครุ่นคิดจูนจิ่วหันไปมองก็รู้สึกว่าเหลิ่งยวนกำลังคิดอยู่ว่าจะกินเหยี่ยวตัวนี้อย่างไร
โม่อู๋เยว่ถามเขาว่า:“เจ้ากำลังทำอะไร”
“อ๋า!ข้ากำลังคิดว่าเหยี่ยวตัวนี้มันสมบูรณ์มากเลยเอาให้แม่นางจูนไปย่างน่าจะอร่อยหรือจะตุ๋นดี?”
“ฮ่าฮ่า”จูนจิ่วขำออกมา
เมื่อเหลิ่งยวนได้ยินเสียงขำก็เรียกสติตนเองขึ้นมาได้ทันทีย้อนกลับไปคิดว่าเมื่อสักครู่นี้เขาได้พูดอะไรออกไปจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับรายงานว่า:“ท่านอาจารย์ข้าจับเหยี่ยวตัวนี้มาได้จากพวกกลุ่มนักฆ่า”
“พวกมันวางแผนที่จะแจ้งข่าวออกไป”
“ใช้เหยี่ยวเพื่อแจ้งข่าวเนี่ยนะ?”จูนจิ่วขมวดคิ้วขึ้น
นางออกมาจากตัวของโม่อู๋เยว่และเดินมาที่เหลิ่งยวนนางยื่นมือออกไปเหลิ่งยวนก็ส่งเหยี่ยวให้นางทันทีและไม่ลืมที่จะเตือนนางว่า:“แม่นางจูนระวังด้วยเหยี่ยวตัวนี้ดุมาก”
จูนจิ่วยิ้มแต่ก็ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมาเมื่อเหยี่ยวอยู่ในมือนางนางก็แตะๆเพื่อให้มันฟื้นเมื่อเห็นท่าทางของเหลิ่งยวนที่อยากจะกินมันนางก็ตำหนิขึ้นในใจแม่นางจูนโหดเหมือนเจ้านายจริงๆ!ขนาดสัตว์ตัวเล็กๆที่อยู่ในมือก็กลัวจนไม่กล้าที่จะขยับ
เหลิ่งยวนพูดต่ออีกว่า:“แต่ข้าก็ไม่พบจดหมายอะไรที่ตัวมันเลยนะแต่ที่คิดจะกินมันเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเพราะว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกมันจะให้เหยี่ยวตัวนี้กินจดหมายเข้าไปแล้ว?”
“เป็นไปไม่ได้ในท้องมันมีแค่อาหาร”จูนจิ่วหยิบเหยี่ยวขึ้นมา
นางลูบหัวเหยี่ยวไปมานางใช้วิชาควบคุมสัตว์จากนั้นไม่นานมันก็ฟื้นขึ้นมาทุกคนได้ยินเสียงร้องของนกแต่ในหูของเสี่ยวจิ่วนั้นได้ยินเป็นข้อมูลข่าวสารการที่มนุษย์รู้จักควบคุมสัตว์นกไม่ฉลาดพอที่จะโกหกคนอย่างจูนจิ่วแต่ต่อให้ฉลาดมันก็ไม่กล้าที่จะโกหกจูนจิ่ว
หลังจากที่ได้รู้ข่าวสารนั้นสายตาของจูนจิ่วก็มืดครึ้มทันทีและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้น
เสี่ยวอู่วิ่งเข้ามาหานางและจ้องหน้านาง:“เจ้านายเป็นอะไรไป?”
“นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบเป็นคนที่ตระกูลจูนส่งมาพวกเขาจ้างกลุ่มหมาป่าละโมบมาด้วยค่าตอบแทนที่สูงมาก”จูนจิ่วพูดด้วยความเยือกเย็น
ข้อความที่กลุ่มหมาป่าละโมบส่งไปพวกมันส่งไปยังจุดพักนอกเขตเขาปู้หว่งข้อความนั้นก็คือพวกมันได้เจอกับหยูนเฉียวและพวกแต่ไม่ได้พบตัวนางแต่กู่ซงที่มีความสามารถเป็นนักจิตชั้นห้าช่วยเอาไว้หยูนเฉียวและพวกจึงหนีไปได้
แต่กลุ่มหมาป่าละโมบจะต้องตามหาที่เขาปู้หว่งต่อไปขอแค่ให้หาเจอก็จะฆ่าได้ทันที!
จูนจิ่ว:“ข้อความในนี้มีจำกัดต้องจับมาไต่สวนให้ได้แต่พวกกลุ่มหมาป่าละโมบอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”
เหลิ่งยวนชี้ทาง:“พวกมันอยู่ทางนู้นไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหนเลย”
“ดีถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกัน”จูนจิ่วย่างเท้าก้าวนำไปโม่อู๋เยว่กับเสี่ยวอู่เดินตามไปข้างๆเหลือก็เพียงแต่เหลิ่งยวนที่กำลังลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งถึงจะตามไป
เขาคิดว่าจูนจิ่วจะให้เขาลงมือจัดการกับพวกมันแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจูนจิ่วจะลงมือจัดการกับพวกมันด้วยมือของนางเอง!
ฐานที่ตั้งของกลุ่มหมาป่าละโมบตั้งอยู่ในบริเวณหุบเขาเล็กๆที่นี่มีพืชพันธุ์เขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์มีร่องรอยของพวกเหล่าสัตว์ทิพย์อยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งคนทั่วไปจะไม่ไปที่นี่เพื่อความปลอดภัยของเขาดังนั้นกลุ่มหมาป่าละโมบจึงใช้ที่นี่เป็นฐานที่พัก
ดังนั้นมองในมุมของกลุ่มหมาป่าละโมบพวกนี้การที่หยูนเฉียวและพวกหนีรอดจากเนื้อมือพวกมันมาได้นั้นถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับพวกมันมาก!
“หาพวกมันเจอหรือยัง?”เสียงของผู้นำดังขึ้นน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจเท่าไหร่
พวกนักฆ่าต่างพากันส่ายหัว
ผู้นำ:“บัดซบ!พวกมันบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นไม่มีทางที่จะหนีไปได้ไกลแน่นอนพวกมันต้องอยู่แถวๆนี้!พวกเจ้าอยากรับโทษก่อนใช่ไหมถึงจะรู้จักทำงานอย่างสุดชีวิต?”
“แต่ท่านผู้นำพวกเราไม่เจอร่องรอยของพวกมันเลยพวกมันดูเหมือนว่าไม่มีหลักฐานยืนยันหายตัวไปเลย”นักฆ่าคนหนึ่งทนไม่ไหวตอบขึ้นมาเบาๆ
เมื่อผู้นำได้ยินก็หันไปมองด้วยสายตาที่ดุดันทันทีเขายื่นมือไปบีบคอนักฆ่าคนที่พูดนั้นเมื่อนักฆ่าคนอื่นๆเห็นก็พากันสั่นระริกด้วยความตกใจและกลัว
ในความละโมบก็มีความเคารพกว่าจะเข้ามาอยู่ในนี้ได้ต้องผ่านการฝึกฝนที่เข้มงวดมาก
ผู้ใดที่ขัดแย้งกับผู้นำมีโทษสถานเดียวคือโทษประหาร!
ขณะที่ผู้นำกำลังจะจัดการกับคนที่ทำให้เขาขุ่นเคืองเพื่อระบายความโกรธอยู่นั้นทันใดนั้นเขาก็หันไปมองที่ด้านนอกหุบเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจเล็กน้อยหุบเขาแห่งนี้เล็กมากแต่พืชพันธุ์ต่างๆกลับมากมายนักและไม่สามารถมองเห็นภายนอกหุบเขาได้แต่เขายังคงให้คนคอยเฝ้าระวังอยู่ที่หน้าหุบเขาไว้สองคน
ผู้นำรู้สึกถึงความแปลกประหลาดถึงบางอย่างและเขาก็เชื่อในความรู้สึกของตนเองเป็นอย่างมากหลังจากนั้นเขาพบว่าด้านนอกเงียบสงบแปลกๆไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเท้าของผู้ที่เดินตรวจตรา
เขาปล่อยมือจากนักฆ่าคนนั้นจากนั้นโบกมือเพื่อเป็นสัญญาณให้นักฆ่าอีกคนออกไปด้านต้นทางว่ามีอะไรผิดแปลกหรือเปล่าแต่ทว่าเขาแค่ย่างเท้าไปแค่สองเก้าเท่านั้นทันใดนั้นก็มีเงาดำบินมาปะทะกับตัวเขาในทันที
ตุบ!
ดาบถูกชักออกมาและฟันที่ร่างของเขาเลือดกระเซ็นเต็มหน้านักฆ่าคนอื่นก้มมองก็พบว่าเพื่อนของตนเองนั้นถูกดาบฟันขาดเป็นสองท่อน
ในเวลาต่อมาเสียงของสาวน้อยก็ดังขึ้นด้วยความเยือกเย็นว่า“เป็นเพราะว่าพวกเจ้าทำให้คนของข้าต้องได้รับบาดเจ็บ”
“ใคร?”
นักฆ่าเงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งชักดาบและอาวุธครบมือออกมาพวกเขาจำจูนจิ่วได้นี่เป็นเป้าหมายการฆ่าของพวกเขา!หากฆ่านางได้ก็จะได้รับค่าตอบแทนอย่างมหาศาลจากตระกูลจูน
สายตาของผู้นำร้อนแรงขึ้น:“จูนจิ่ว!ในที่สุดเจ้าก็มาหาความตายจนได้ทุกคนอย่าปล่อยให้นางหนีไปได้เด็ดขาดวันนี้ต้องตัดหัวนางให้ได้!”
เมื่อพวกนักฆ่าได้ยินคำสั่งต่างกระจัดกระจายกำลังล้อมรอบจูนจิ่วและพวกทันที
เหลิ่งยวนก้มหน้าถามขึ้นเบาๆว่า:“ท่านอาจารย์ต้องลงมือด้วยไหม?”
“ไม่ต้อง”โม่อู๋เยว่ยกมือห้ามเหลิ่งยวนให้ถอยเขามองไปที่กลุ่มนักฆ่าเหล่านี้คนหนึ่งเป็นนักจิตชั้นหกอีกสองคนเป็นนักจิตชั้นสามส่วนคนอื่นๆเป็นนักจิตชั้นสองทั้งหมด!ความพร้อมของกำลังพลแบบนี้แคว้นเทียนโจ้งหากตัดสินใจจะฆ่าใครแล้วก็ต้องฆ่าให้ได้
แต่อยากจะฆ่าเสี่ยวจิ่วเนี่ยนะ?
พวกนักฆ่าเคลื่อนไหวพวกเขาไม่ได้มองโม่อู๋เยว่กับเหลิ่งยวนและเสี่ยวอู่เลยทุกคนมุ่งหน้าไปที่จูนจิ่วคนเดียวเท่านั้นมือกุมดาบพร้อมที่จะฆ่าจูนจิ่วมันใดนั้นจูนจิ่วก็กระพริบตัวไปที่พวกมันสายตาของนางนั้นอยากจะคร่าชีวิตพวกนักฆ่าเหล่านี้ให้หมด!
