เซียวจิ่งสือพูดแล้วยิ้ม จากนั้นมืออีกข้างวางลงบนบ่าของหลินหว่าน
หลินหว่านเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เซียวจิ่งสือฟังอย่างละเอียด เซียวจิ่งสือก็คอยปลอบโยนเธออยู่ด้านข้าง
“ไม่ต้องเสียใจแล้ว ไม่มีอะไรหรอก” เซียวจิ่งสือโอบร่างหลินหว่านเข้ามาแล้วพูด
“ฉันคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง อี้อวิ๋นฉังนั่นคุณจะทำโทษเธอยังไงกันแน่คะ?”
“ดูสิเมื่อครู่ยังคิดแต่จะป้อนให้ผมทานของหวานอยู่เลย คุณก็ทานหน่อยนะ” เซียวจิ่งสือหยิบของหวานมาป้อนหลินหว่าน
“ฉันถามคุณอยู่นะ คุณคิดหรือยังกันแน่คะ” หลินหว่านกัดไปคำหนึ่ง
“ไม่ง่ายเลยกว่าพวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน คุณก็เอาแต่พูดถึงแต่เรื่องเธอทำไมกันครับ?” เซียวจิ่งสือพูด
“ถึงยังไงก็ต้องหาข้อสรุปออกมาให้ได้ จะปล่อยไปอย่างนี้ง่ายๆ ไม่ได้นะคะ” หลินหว่านพูด
“ยังไงซะผมก็ต้องหาทางจัดการได้อยู่แล้ว คุณก็วางใจเถอะ” เซียวจิ่งสือพูด
“คุณนี่ก็เรื่องอะไรก็คอยแต่จะผลัดไปก่อนอยู่เรื่อย เมื่อก่อนคุณไม่ใช่คนแบบนี้ซะหน่อยนี่คะ” หลินหว่านพูด
“ผมไม่ได้คิดจะผัดผ่อนหรอกนะ เรื่องนี้ผมคิดหาวิธีเอาไว้ตั้งนานแล้ว คุณรอฟังผลจากจัดการเถอะ” เซียวจิ่งสือยิ้มลึกลับ
“ฉันดูคุณในตอนนี้แล้ว สงสัยอยู่บ้าง ถ้าคุณมีวิธีจัดการได้จริง งั้นคุณก็พูดออกมาให้ฉันฟังหน่อยสิคะ” หลินหว่านพูดเสียงจริงจัง
“ทำไมคุณจะมาสงสัยผมเล่าครับ? นิสัยผมคุณก็รู้ไม่ใช่รึไง เรื่องพวกนี้ผมคิดวิธีจัดการเอาไว้แล้วจริงๆ” เซียวจิ่งสือพูด
“งั้นก็ได้ค่ะ รอให้ผลการจัดการต้องบอกฉันทันทีนะคะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะจัดการอย่างไร?” หลินหว่านพูดออดอ้อน
“ได้ๆๆ จะบอกคุณทันทีเลย” เซียวจิ่งสือหัวเราะ
“เรื่องของคนอื่นพูดไปแล้ว ก็น่าจะคุยเรื่องของเราสองคนกันบ้างนะครับ” เซียวจิ่งสือพูดต่อทันควัน
“เราสองคนยังมีเรื่องต้องคุยกันอีกหรือคะ?” หลินหว่านถาม สีหน้าสงสัย
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว” เซียวจิ่งสือพูดพลางขยับเข้าชิดริมหูหลินหว่าน
“คุณรู้ไหม ผมคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว” เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่ข้างหู
“ทำไมแค่ไม่เจอกันไม่นานก็ทำท่าน่าขนลุกขนาดนี้นะ อีกอย่าง เลขายังอยู่ข้างนอกแน่ะ?” หลินหว่านผลักเซียวจิ่งสือออกอย่างไม่สนใจนัก
“อย่างนี้มันน่าขนลุกที่ตรงไหนกัน? เลขาอยู่ข้างนอกแล้วจะทำไม? ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว ต่อให้ทำอะไรบ้างแล้วจะทำไม?” พูดพลางวางมือลงบนเอวของหลินหว่าน
“ถ้าเรื่องนี้ถูกพนักงานในบริษัทคุณเล่าลือออกไป มันไม่ดีกับภาพลักษณ์ของคุณนะคะ ถึงยังไงคุณก็เป็นผู้บริหาร”
“ผู้บริหารก็มีผู้หญิงบ้างไม่ได้รึไง?” เซียวจิ่งสือพูด
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างนี้”
“แค่จู่ๆ ทำแบบนี้ฉันไม่เคยชินนะค่ะ แล้วนี่ก็เป็นบริษัทของคุณ ฉันเห็นแก่คุณหรอกนะคะ” หลินหว่านเอามือของเซียวจิ่งสือออกจากร่างของเธอ อันที่จริงอยู่กับคนรักทำแบบนี้ก็พอจะเข้าใจได้
แต่เรื่องนี้พอเกิดกับเซียวจิ่งสือและหลินหว่าน โดยเฉพาะในมุมของหลินหว่านแล้ว เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกตินี้ เนื่องจากนี่ไม่ใช่นิสัยของเซียวจิ่งสือ และเซียวจิ่งสือก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของตัวเองในบริษัทมาก่อน
วันนี้ในห้องทำงานเขาอยากจะทำอย่างอื่นกับหลินหว่านตั้งหลายครั้ง หลินหว่านก็รู้สึกแปลกๆ จึงปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวล
ทั้งสองคุยกันสักครู่หนึ่งแล้ว หลินหว่านก็จากไป
พักนี้หลินหว่านมักรู้สึกว่าเซียวจิ่งสือไม่ค่อยปกตินัก จึงมักจะมาเยี่ยมที่บริษัทของเซียวจิ่งสือ
หลายวันมานี้หลินหว่านเริ่มพูดคุยกับเซียวจิ่งสือเรื่องของบริษัท
แต่หลินหว่านกลับค้นพบโดยบังเอิญว่า เซียวจิ่งสือไม่สนใจเรื่องของบริษัทเอาซะเลย
“พวกเราพักผ่อนกันหน่อยดีไหม? ทำไมถึงพูดเรื่องบริษัทขึ้นมาอีกแล้วล่ะ?” เซียวจิ่งสือพูด
“ไม่ได้นะคะ พักนี้คุณไม่ค่อยสนใจงานในบริษัทเลย พูดมาสิคะว่าเป็นอะไรไป เมื่อก่อนคุณไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนี่” หลินหว่านพูดเสียงเข้ม
“คุณอย่าจริงจังไปนักเลย เรื่องของบริษัทผมก็จัดการอยู่แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก วางใจเถอะน่า” เซียวจิ่งสือพูดอย่างยิ้มแย้ม
“คุณเปลี่ยนไปรึเปล่านี่ ทำไมหรือคะ ปรึกษากับคุณเรื่องงานบริษัทครู่เดียวคุณก็อารมณ์บูดแล้ว พวกเรายังจะคุยกันได้อีกหรือคะ และนี่ฉันก็หวังดีกับคุณนะ เที่ยวเล่นมากเกินไปนั่นมันเรื่องที่ควรทำตอนยังเป็นเด็ก โตจนป่านนี้แล้วยังอย่างนี้อีก?” หลินหว่านพูด
“ได้ๆๆ ฟังเธอก็ได้แล้ว ดูสิพูดแค่นี้คุณก็โมโหแล้ว” เซียวจิ่งสือพูด
จากนั้นหลินหว่านก็เริ่มคุยกับเซียวจิ่งสือถึงเรื่องอนาคตของบริษัทอีก แต่แล้วหลินหว่านก็ได้เข้าใจว่า เซียวจิ่งสือไม่ใช่ว่าไม่สนใจเรื่องของบริษัท และไม่ใช่เอาแต่นึกอยากจะสนุก แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่รู้เรื่องธุรกิจการค้าเลยต่างหาก
นับแต่หลินหว่านค้นพบเรื่องนี้ เธอก็นึกสงสัยขึ้นมา อยู่ดีๆ เซียวจิ่งสือก็ปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนเดิม นั่นยังพอจะเข้าใจได้ แต่ไม่รู้เรื่องงานของบริษัทก่อนหน้านี้เลยนี่สิ
ในฐานะผู้บริหาร ไม่รู้เรื่องการทำธุรกิจนี่เป็นเรื่องยากจะเข้าใจจริงๆ เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย มันทำให้หลินหว่านไม่สงสัยไม่ได้แล้ว
หลินหว่านเริ่มทดสอบเซียวจิ่งสือ เธอไม่เข้าใจเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะอะไร คนเราอยู่ดีๆ ทำไมถึงเหมือนกับสูญเสียความทรงจำไปนะ?
ภายหลังเซียวจิ่งสือถึงกับโยนงานของบริษัททั้งหมดให้อี้อวิ๋นฉังเป็นคนจัดการ หลินหว่านเริ่มตระหนักรู้แล้วว่าเซียวจิ่งสือนี้เป็นตัวปลอม เมื่อเธอเริ่มสงสัยก็อดปวดใจไม่ได้
หวนนึกถึงเรื่องราวในวันนั้น ตอนแรกเธอคุยกับเขาเรื่องของแม่ รู้สึกได้ว่าเขาแค่รับฟังอย่างขอไปที เธอรู้สึกอยู่ว่าเซียวจิ่งสือไม่ได้ช่วยให้เธอคลายทุกข์ลงไปเลย? ตอนนั้นยังคิดว่าบางทีระยะนี้ตัวเองเกิดเรื่องมากเกินไป เธอจึงเครียดมาก ทำให้คิดมากไปเอง จึงไม่ได้สนใจมากนัก
วันนั้นในตอนแรกเธอไม่ได้สนใจการกระทำของเซียวจิ่งสือนัก แต่ตอนนี้พอมาคิดดูโดยละเอียดแล้ว เมื่อก่อนเซียวจิ่งสือไม่เคยมีท่าทีสนิทชิดเชื้อกับเธอในห้องทำงานมาก่อน แล้วเธอก็ปฏิเสธเขาไปหลายครั้ง ยังทำเหมือนไม่รู้ตัวอีกด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าในตอนนั้นเธอไม่ต้องการให้เขาทำแบบนั้น แต่เขายังเข้ามานัวเนียกับเธอโดยไม่สนใจอะไรเลย
ตอนที่คุยกันเรื่องอี้อวิ๋นฉัง เขาก็คอยแต่จะบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย จนตอนนี้กลับเอางานทั้งหมดโยนให้อี้อวิ๋นฉัง หลินหว่านคิดยังไงก็คิดไม่ตกในเรื่องนี้
แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่เซียวจิ่งสือที่เธอชอบคนนั้นแล้ว เขาแค่มีหน้าตาเหมือนกับเซียวจิ่งสือเท่านั้น
หลินหว่านเป็นคนที่ทำทุกอย่างด้วยตัวเองอยู่แล้ว ทั้งยังผ่านประสบการณ์มามากมาย พอเจอเข้ากับเรื่องแบบนี้ก็ยอมรับไปโดยปริยาย
เธอเริ่มพูดคุยเรื่องนี้กับเพื่อนร่วมงานที่ไว้ใจได้ หลินหว่านรู้ดีว่าบริษัทไม่สามารถตกอยู่ในมือใครคนใดคนหนึ่งอย่างเด็ดขาด เธอจะไม่ปล่อยให้บริษัทถูกเขาทำลายจนพังพินาศอย่างเด็ดขาด
ดังนั้นเธอจึงวางแผนกับเพื่อนร่วมงานว่าจะโยกย้ายหุ้นทั้งหมดของบริษัทไป และทำโดยที่ไม่ให้เซียวจิ่งสือรู้เรื่อง ไม่นานนัก บริษัทของเซียวจิ่งสือก็กลายเป็นเพียงเปลือกนอกที่ว่างเปล่า
