บทที่ 6 วางเดิมพัน
เซียวชูหรันทำเอาคนในตระกูลเซียวช็อกกันหมด！
ทุกคนคิดว่าเซียวชูหรันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ！
จะออกหน้าก็ต้องดูเวลาหน่อยสิ！มาออกหน้าตอนนี้ นอกจากตายแล้วยังจะมีจุดจบยังไงได้อีก？
ตี้เหากรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจินหลิง เขาจะมาสนใจตระกูลเซียวได้ยังไง？ใครไปเจรจาก็ไม่สำเร็จกลับมาทั้งนั้น！
เซียวไห่หลงพูดดูถูกอย่างอดไม่ได้：“ชูหรัน เธอคิดว่าคนอย่างเธอเนี่ยนะจะร่วมเซ็นสัญญากับตี้เหากรุ๊ปได้？”
เซียวเวยเวยน้องสาวแท้ๆของเซียวไห่หลง และมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเซียวชูหรันพูดเยาะเย้ย：“พี่ชูหรัน พี่เป็นใคร ตี้เหากรุ๊ปเป็นใคร พี่วู่วามไปเจรจาแบบนี้ อย่าทำให้ตระกูลเซียวของเราขายหน้าเลย！”
มีคนพูดเสริมขึ้น：“ใช่ เมื่อถึงตอนนั้นถ้าเกิดเธอโดนตี้เหากรุ๊ปไล่ออกมา คนทั้งเมืองจินหลิงคงหัวเราะเยาะตระกูลเซียวกันสนุกปากแน่！”
เซียวชูหรันได้ยินเช่นนั้น ทำให้แก้มแดง และรู้สึกอับอายมากๆ
ตั้งแต่แต่งงานกับเย่เฉิน สถานะของเธอในตระกูลนั้นตกต่ำลงมาก นับวันยิ่งโดนละเลยขึ้นเรื่อยๆ เหมือนบีบให้เธอออกไป แม้กรพทั่งพ่อกับแม่ก็หัวเราะเยาะไปกับเขาด้วย
เธอคิดว่า หากครั้งนี้สามารถเจรจาโปรเจกต์นี้ของตี้เหากรุ๊ปๆได้ เธอคงมีหน้ามีตาในตระกูลมากๆ
ที่สำคัญที่สุด คือพ่อกับแม่จะได้ปฏิบัติอย่างยุติธรรม
แต่ตอนนี้ทุกคนหัวเราะเยาะกันหมด ทำให้เธออดที่จะถอดใจไม่ได้
เธอจ้องเย่เฉินด้วยความกลัดกลุ้ม เธอไปเชื่อคำพูดของเขาได้ยังไงกัน？ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงไม่ออกหน้าแบบนี้……
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินที่ทุกคนพูด ก็โกรธมาก
ตนถามไปตั้งหลายรอบแต่ก็ไม่มีใครรับหน้าที่นี้ ตอนนี้เซียวชูหรันเสนอตัวแล้ว คนพวกกลับทำให้เธอเสียกำลังใจอีก！
ถึงแม้นายหญิงใหญ่เซียวจะไม่ชอบเซียวชูหรัน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเซียวชูหรันยอมช่วยแบ่งเบาภาระตนแล้วล่ะ ไม่เหมือนคนพวกนั้น ที่รู้แต่จะทำให้ตนไม่พอใจ！
โดยเฉพาะหลานที่ตนรักที่สุดอย่างเซียวไห่หลง มันน่าผิดหวังซะจริงๆ！
ดังนั้นนายหญิงใหญ่เซียวจึงรู้สึกกับเซียวชูหรันเปลี่ยนไปไม่น้อย
เธอจึงรีบพูดขึ่นทันที：“ในเมื่อคนอื่นไม่อยากทำก็ไม่ต้องพูดไร้สาระแล้ว！ความร่วมมือกับโปรเจกต์ของตี้เหากรุ๊ปในครั้งนี้ ให้ชูหรันไปเจรจา！”
เซียวชูหรันทำได้ฝืนพูด：“คุณย่าไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะทำอย่างสุดความสามารถ”
ทันใดนั้นเซียวไห่หลงก็พูดเย้ยหยันออกมา：“ทำอย่างสุดความสามารถจะไปช่วยอะไรได้？สุดท้ายถ้าทำไม่ได้ก็ทำให้ตระกูลขายขี้หน้าอยู่ดี！”
เย่เฉินถามอย่างยิ้มเยาะ：“เซียวไห่หลง นายพูดไม่ดีแบบนี้กับชูหรันเพื่ออะไร？หรือนายคิดว่าตระกูลเซียวไม่มีคุณสมบัติพอที่จะร่วมมือกับตี้เหากรุ๊ป？”
เซียวไห่หลงคิดไม่ถึงว่าไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างเย่เฉิน จะกล้าปริปากพูดในการประชุมของตระกูล อีกทั้งยังเป็นการพูดประจบด้วย
เมื่อมองนายหญิงใหญ่เซียว เธอมีท่าทีโมโหเล็กน้อย เขาจึงรีบอธิบายทันที：“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันแค่คิดว่าเซียวชูหรันไม่มีทางเจรจาสำเร็จก็แค่นั้น！”
เย่เฉินยิ้ม แล้วถามเขา：“แล้วถ้าเกิดชูหรันเจรจาสำเร็จล่ะ？เรามาวางเดิมพันกันหน่อยไหม？”
เซียวไห่หลงพูดเย้ยหยัน：“เอาสิ เดิมพันก็เดิมพัน คิดว่าฉันกลัวนายงั้นเหรอ？นายว่ามาสิว่าจะเดิมพันอะไร？”
เย่เฉินพูด：“ถ้าชูหรันเจรจาสำเร็จ นายต้องคุกเข่าก้มหัวให้ฉัน3ครั้ง ต่อหน้าทุกคนในบ้าน แล้วพูดดังๆว่าฉันผิดไปแล้ว แต่ถ้าชูหรันเจรจาไม่สำเร็จ ฉันจะทำทุกอย่างที่พูดมาให้นายเอง นายคิดว่าไง？”
“ฮ่าๆๆๆ！”เซียวไห่หลงหัวเราะร่าขึ้นมาทันที：“แกนี่มันรนหาที่ตายจริงๆ！ได้ ฉันจะพนันกับนาย！”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ พลางพูด：“ทุกคนในที่นี้เป็นพยานนะ ถ้าใครกลับคำ ขอให้พ่อแม่ปู่ย่าตาย！”
เย่เฉินตั้งใจพูดคำว่าย่าตายให้ดังฟังชัด เกรงว่าพอเซียวไห่หลงแพ้แล้วจะกลับคำ
พูดเช่นนั้น เซียวไห่หลงไม่กล้ากลับคำแล้วจริงๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับแช่งย่าเขา มันเท่ากับว่าให้นายหญิงใหญ่ตายไม่ใช่เหรอ？เมื่อถึงตอนนั้นนายหญิงใหญ่เซียวไม่ปล่อยมันไว้แน่！
“ได้！”เซียวไห่หลงไม่รู้ว่าเย่เฉินวางกับดักไว้ แต่กลับคิดว่ายังไงตัวเองก็ไม่มีทางแพ้แน่อนอน
เขาจึงยิ้มแล้วพูด：“ทุกคนเป็นพยาน ฉันจะรอนายมาคุกเข่าก้มหัวให้ฉัน！”
เซียวชูหรันตกใจและขยิบตาให้เขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะเมินเฉย
นายหญิงใหญ่เซียวไม่ได้สนใจการเดิมแบบนี้พันนี้นัก ที่เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือ จะเข้าไปอยู่ในรายชื่อผู้ร่วมมือของตี้เหากรุ๊ปได้หรือไม่ ถ้าหากทำได้ อย่าว่าแต่ให้เซียวไห่หลงคุกเข่าให้เย่เฉินเลย แม้แต่ให้เซียวไห่หลงเรียกเย่เฉินว่าพ่อ เธอก็ไม่แคร์แม้แต่น้อย
เธอจึงพูดขึ้น：“วันนี้ประชุมกันแค่นี้ ชูหรัน แกมีเวลาแค่3วันในการที่จะได้สัญญามา เลิกประชุม！”
……
กลับถึงบ้าน พ่อตาแม่ยายก็ด่าเย่เฉินกับเซียวชูหรันทันที
แม่ยายหม่าหลันโพล่งพูดออกมาอย่างร้อนรน：“ชูหรัน แกบ้าไปแล้วเหรอ ไปเชื่อคำพูดของเย่เฉินได้ยังไง สติเลอะเลือนตอบรับหน้าที่นี้มาได้ไงห้ะ！”
พ่อตาเซียวฉางควนก็ดุด่าเย่เฉินเช่นกัน：“เย่เฉินนะเย่เฉิน เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ ทำลายลูกสาวฉันซะย่อยยับเลย！”
จากนั้นพ่อตาก็พูดด้วยสีหน้าโมโห：“ถ้าชูหรันมาสามารถเจรจาความร่วมมือกับตี้เหากรุ๊ปได้ ต้องโดนคนในตระกูลเบียดเบียนแน่ ส่วนแกก็ต้องคุกเข่าก้มหัวให้เซียวไห่หลงต่อหน้าทุกคน ถึงตอนนั้นแกไม่คิดว่าฉันจะขายขี้หน้าบ้างรึไง？”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง：“พ่อครับ แม่ครับ ขอแค่ชูหรันเจรจาสำเร็จ ทุกอย่างก็จะคลี่คลายไม่ใช่เหรอ？”
“ เจรจา เจรจา เจรจา！เจรจากับผีนะสิ！”
พ่อตาด่าเป็นชุด：“แกรู้ไหมว่าตี้เหากรุ๊ปเก่งกาจแค่ไหน？พวกเขาจะมาสนใจตระกูลเซียวได้ยังไง！”
เย่เฉินพูดอย่างยิ้มๆ：“ไม่แน่เขาอาจจะสนใจก็ได้นะครับ？ผมคิดว่าชูหรันไม่มีปัญหา ยังไงก็สามารถเซ็นสัญญานั่นได้แน่นอน ”
แม่ยายพูดดูถูกอยู่อีกด้าน：“แกคิดว่างั้นเหรอ？แกคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของตี้เหากรุ๊ปเหรอ？เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ยังจะกล้าคุยโวโอ้อวดอีก！
