“ผู้กำกับคะ ทำไมหลายฉากนี้ของฉันกับหลินหว่านจึงถูกเลื่อนออกไปคะ?”
เดิมทีไป๋เจี๋ยคิดจะเล่นกับหลินหว่านต่อ แต่วันนี้พอมากองถ่ายกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหลินหว่าน นอกจากนั้นเดิมทีเป็นฉากที่พวกเขาเข้ากล้อง แต่กลับกลายเป็นถ่ายคนอื่นซะงั้น
“ตอนบ่ายหลินหว่านลาหยุด จึงถ่ายฉากคนอื่นก่อน ฉากพวกนั้นของพวกคุณไว้ถ่ายกันวันหลัง”
“ลาหยุดอะไรกัน? ใครให้เธอลากัน”
ไป๋เจี๋ยพอได้ยินว่าหลินหว่านลาหยุดก็มีสีหน้าไม่พอใจ คิดดูแล้วโพสต์ข้อความหนึ่งลงเวยปั๋ว
เนื้อหาก็คือหลินหว่านไม่ให้ความสำคัญกับงาน หลินหว่านนั้นด้วยนิสัยของเธอทำให้มีคนสาดโคลนเธอเยอะมากอยู่แล้ว เวยปั๋วของไป๋เจี๋ยจึงได้รับการคอมเมนต์และแชร์ออกไปเป็นจำนวนมากอย่างรวดเร็ว
“ไป๋เจี๋ยนี่เกินไปแล้วนะ! ทำจนหน้าคุณเป็นแบบนี้แล้วยังโพสต์เวยปั๋วทำให้คุณเสียชื่ออีก”
ผู้จัดการของหลินหว่านเห็นข้อความที่ไป๋เจี๋ยโพสต์ขึ้นเวยปั๋วก็พูดด้วยสีหน้าโกรธจัด หลินหว่านกลับเฉยมาก
“ทำไมคุณยังเป็นแบบนี้อีก? ถูกคนให้ร้ายแบบนี้ยังไม่โมโหเลยเหรอ?”
หลินหว่านตบหลังมือผู้จัดการ “เอาเถอะ คำพูดของคนพรรค์นั้น ฉันไม่สนเลยสักนิด คำพูดของแม่นั่น ฉันจะคิดซะว่าเป็นแค่ผายลม”
“เธอนี่นะ ใจกว้างเกินไปแล้ว”
ผู้จัดการมองหลินหว่านอย่างจนใจ
ได้พักตลอดบ่ายทำให้ใบหน้าของหลินหว่านดีขึ้นมาก พอแต่งหน้าแล้วก็มองไม่เห็นร่องรอยอีก
“หลินหว่าน ถ้าวันนี้ไป๋เจี๋ยยังจะแกล้งเธอแบบนี้อีก พวกเราไม่แสดงแล้วนะ”
ผู้กำกับพูดอย่างขุ่นเคือง หลินหว่านหัวเราะ “เถอะน่า เธอไม่ต้องห่วงหรอก ไม่แสดง ก็ผิดสัญญานะสิ! เธอแน่ใจเหรอ?”
ผู้จัดการคิดดูแล้วผงกศีรษะ ผิดสัญญาแล้วยังไง ถึงเธอจะชอบเงินมากไปหน่อย แต่ต่อให้ต้องผิดสัญญา ก็ยอมให้หลินหว่านเสียเปรียบไม่ได้แม้แต่น้อย
หลินหว่านซาบซึ้งใจมาก ถึงแม้คนอื่นจะเล่าลือว่าอวิ๋นซีอารมณ์ร้าย แต่เธอดีกับคนข้างกายมาก คนรอบข้างเธอก็ดีกับเธอมากเช่นกัน
พอหลินหว่านมาถึงกองถ่าย ผู้กำกับก็เข้ามาหา
“คุณไม่เป็นไรนะ? ไม่ต้องสนใจไป๋เจี๋ย คุณเป็นนักแสดงที่ดีนะ”
เพิ่งพูดจบ ไป๋เจี๋ยก็เข้ามาหา “อ้าว หายดีแล้วเหรอ? ฉันยังนึกว่าวันนี้คุณจะหายไม่ทันซะอีกแน่ะ”
หลินหว่านกวาดตาผ่านเธอไปเหมือนมองไม่เห็น เดินจากไป ไป๋เจี๋ยได้แต่มองตาม ขยี้เท้าอย่างขุ่นเคือง
พอถ่ายทำไปได้ครึ่งหนึ่ง ไป๋เจี๋ยก็ไปแล้ว หลินหว่านเองก็ไม่ค่อยได้พักผ่อน แค่ได้ยินว่ามีนายทุนมาเยี่ยมกองถ่าย
ถึงแม้จะมีนิสัยที่คนส่วนใหญ่ไม่ชอบนัก แต่หลินหว่านก็ถือได้ว่าเป็นผู้หญิงสวยจัดคนหนึ่ง
เพราะเรื่องของไป๋เจี๋ย ทำให้ต้องแยกถ่ายทำส่วนของหลินหว่านต่างหาก พอไม่มีไป๋เจี๋ยอยู่ด้านข้าง หลินหว่านก็แสดงได้อย่างราบรื่นมาก
นายทุนนั้นมองหลินหว่านตาค้างไปเลย ไป๋เจี๋ยมองตามสายตาเขาไป ก็เห็นว่าเป็นหลินหว่านที่กำลังเข้ากล้องอยู่
พริบตานั้นไป๋เจี๋ยหน้าตึง ทำไมทุกคนที่เจอแม่คนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปกันหมดนะ?
“คุณสนใจเธอหรือคะ?”
ไป๋เจี๋ยถามยิ้มๆ นายทุนนั่นผงกศีรษะ “สวยมากเลย! เธอชื่ออะไรนะ?”
ไป๋เจี๋ยแค่นหัวเราะ คิดวางแผนขึ้นในใจ เธอชอบเซียวจิ่งสือ แต่เซียวจิ่งสือกลับไม่มองหญิงอื่นนอกจากหลินหว่าน ดังนั้นถ้าให้ฉินฮ่วนสำเร็จสมใจ เซียวจิ่งสือก็อาจทิ้งหลินหว่าน แล้วหันมาชอบเธอก็ได้
“เธอชื่อหลินหว่าน ถ้าคุณสนใจเธอ ฉันช่วยคุณได้นะคะ!”
ฉินฮ่วนหันมามองเธอ “คุณช่วยผมได้จริงเหรอ?”
ไป๋เจี๋ยผงกศีรษะ “แน่นอนค่ะ คุณดีกับฉันขนาดนี้ ฉันย่อมจะต้องตอบแทนพระคุณอย่างดีแน่ค่ะ”
ขณะที่ในใจกลับนึกเป็นห่วงอนาคตของหลินหว่านเข้าแล้ว ฉินฮ่วนเป็นใคร เธอรู้ดีที่สุด ไม่บรรลุเป้าหมายเป็นไม่ยอมรามือ ดังนั้นหลินหว่านถูกเขาเล็งเข้า งั้นก็มีทางรอดไม่มากเลย!
หลายวันต่อจากนั้น หลินหว่านต้องแปลกใจเมื่อพบว่าไป๋เจี๋ยทำดีกับเธอมากขึ้นเยอะ บทหนังที่เปลี่ยนไปมากนั้น ไป๋เจี๋ยก็ไม่ลงมือหนักอีก
“หลินหว่าน เมื่อก่อนฉันไม่รู้เรื่องอะไร ขอโทษด้วยนะ เมื่อก่อนเธอช่วยฉันไว้ ฉันกลับไปคิดดูแล้วก็รู้ตัวว่าฉันทำผิดไปแล้ว ขอโทษด้วย หวังว่าเธอจะให้อภัยฉันนะ”
ไป๋เจี๋ยเดินเข้ามาหาหลินหว่านตอนกำลังล้างเครื่องแต่งหน้า จู่ๆ ไป๋เจี๋ยก็พูดแบบนี้ขึ้นมา ทำเอาหลินหว่านทำตัวตัวไม่ถูกไปเลย
“ที่จริงฉันก็ว่าจะถามเธออยู่เหมือนกัน หลายวันมานี้เธอสบายดีอยู่รึเปล่า?”
“ไม่มีอะไรนี่! ใช่แล้ว พรุ่งนี้พวกเราไม่มีบทต้องถ่ายทำ ฉันอยากนัดคุณไปดื่มกาแฟ เธอต้องมานะ! ส่วนสถานที่ไว้ฉันจะส่งข้อความมาให้”
ไม่รอให้หลินหว่านพูดอะไรอีก ไป๋เจี๋ยก็จากไปแล้ว หลินหว่านยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ดื่มกาแฟ? นี่มันกิจกรรมของคนที่เป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง? ระหว่างพวกเธออย่าว่าเป็นเพื่อนเลย เรียกว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันยังได้เลยกระมัง?
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพักนี้ไป๋เจี๋ยต้องการอะไร แต่หลินหว่านก็ยังไปตามนัด พอไปแล้วกลับไม่ได้พบไป๋เจี๋ย แต่กลายเป็นฉินฮ่วนนายทุนสร้างหนังคนนั้นแทน หลินหว่านรู้ว่าต้องมีอะไรแน่ หันกลับคิดจะจากไป แต่ที่ตั้งของร้านกาแฟค่อนข้างอยู่ห่างไกลผู้คน ดังนั้นฉินฮ่วนจึงพบเห็นเธอได้ง่ายมาก
“คุณหลิน ในเมื่อมาแล้วทำไมไม่มานั่งหน่อยล่ะ? จะไปไหนเหรอ?”
หลินหว่านชะงัก แล้วแข็งใจเดินเข้าไป “ทำไมเป็นคุณได้คะ? แล้วไป๋เจี๋ยล่ะ?”
ฉินฮ่วนยิ้มในหน้า กวาดตาสำรวจไปทั่วตัวหลินหว่านอย่างไม่เกรงใจ หลินหว่านรู้สึกขนลุกขนพองไปทั่วตัว
“ไป๋เจี๋ยไม่ได้บอกว่าวันนี้ผมนัดคุณออกมาเหรอ? แต่ก็น่าหรอกนะ ถ้าคุณรู้ว่าผมเป็นคนนัด คุณก็คงไม่มาหรอกกระมัง! แต่ไป๋เจี๋ยนี่ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง”
หลินหว่านจึงได้รู้ว่าที่หลายวันมานี้ไป๋เจี๋ยมีท่าทีเปลี่ยนไปเพราะอะไรแล้ว ที่แท้ก็วางแผนเอาไว้แต่แรกนี่เอง! ช่างน่าขันที่ตัวเองยังหลงเข้าใจว่าเธอรู้สำนึกผิดจริงๆ ซะอีก
“คุณนัดฉันออกมาทำไมคะ? ฉันสนิทสนมคุ้นเคยกับคุณนักหรือคะ?” หลินหว่านถามเสียงเย็น
“ไม่สนิทหรอก แต่ต่อไปอาจคุ้นเคยสนิทสนมกันก็ได้”
ฉินฮ่วนวางมือบนหลังมือหลินหว่าน หลินหว่านผลักเขาลงไปกองกับพื้นตามสัญชาตญาณ จากนั้นเหยียบซ้ำไปอีกเท้าหนึ่ง
“อย่าเอามือสกปรกมาแตะฉันนะ”
พูดจบก็จากไป ไป๋เจี๋ยนี่ช่างหน้าด้านไร้ยางอายขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เธออุตส่าห์ทำดีด้วยแล้ว ยังทำแบบนี้อีก ก็อย่าหาว่าเธอใจร้ายแล้ว เรื่องต่ำช้าแบบนี้กล้าทำ ช่างยอมทำได้โดยไม่เลือกวิธีเลยนะ!
ไป๋เจี๋ยกำลังนึกฝันถึงอนาคตอันสดใสสวยงามอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงประตูห้องแต่งตัวดังขึ้น
“ทำไมเธอมาอยู่นี่? ตอนนี้เธอต้องอยู่กับฉินฮ่วนไม่ใช่เหรอ?”
หลินหว่านหน้าคล้ำเครียดก้าวเข้ามาหาเธอทีละก้าว “ไป๋เจี๋ย ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย”
ไป๋เจี๋ยก็ไม่ได้แก้ตัวอธิบายอะไร แต่สีหน้าบูดบึ้ง ท่าทีอ่อนโยนใจดีที่แสดงในหลายวันมานี้หายวับไปไม่เหลือหลอ
“เพราะว่าฉันเกลียดเธอ ทำไมเธอถึงได้ทุกอย่าง?” ใบหน้าไป๋เจี๋ยบิดเบี้ยวขึ้นมาบ้าง
“เธออิจฉาฉัน? ขอโทษนะ อะไรที่เป็นของฉันยังไงก็เป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ เธอแย่งไปไม่ได้หรอก แล้วก็ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าทำเรื่องแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นระวังกรรมจะสนองเข้าให้”
หลินหว่านพูดเสียงเย็น อย่างไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่น้อย
