บทที่ 357
ครูประจำชั้นของอู๋ฉีและเพื่อนร่วมห้องในหอพักเดียวกันเกือบจะถูกเขาทรมานจนแทบบ้า
พวกเขาฝืนทนต่ออาการคลื่นไส้ จะส่งอู๋ฉีกลับไปหาหมอที่นั่น
คนนั้นที่ถูกอู๋ฉีลากออกมาจากห้องน้ำ ชายชราที่ถูกโยนนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น “สมองมีปัญหาก็อย่าปล่อยมันออกมา!แม้แต่อึก็ยังมาแย่งนะ!”
ครูประจำชั้นรู้สึกอึดอัด หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ยื่นให้ชายชราห้าร้อย พูด “ลุง นี่ชดเชยค่าเสียหาย ขอให้ท่านโปรดอภัย… ”
ชายชราคิดไม่ถึงมาก่อนว่าอย่างนี้ก็หาเงินได้ห้าร้อย ความลำบากที่ได้รับเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วถามว่า “ครั้งหน้าจะเอาอีกไหม?”
ครูประจำชั้นคลื่นไส้พักหนึ่ง พูดว่า “ลุง ครั้งหน้าไม่ต้องแล้ว ถ้าหากท่านยังถ่ายไม่หมดก็เข้าไปถ่ายต่อเถอะ … ”
พูดจบ รีบเรียกทุกคน “เร็ว พาอู๋ฉีไปหาหมอ!”
เมื่อไปถึงที่หมอตรงนั้น หมอเหลือบมองเขา ก็อาเจียนอาหารมื้อเย็นออกมาหมด พูดว่า “ผมขอร้องพวกคุณ พาไปโรงพยาบาลโรคจิตเถอะ โรคแบบนี้พวกเรารักษาไม่ได้จริงๆ！”
ครูประจำชั้นบอกว่า “อย่างน้อยท่านก็ต้องช่วยเขาล้างกระเพาะหน่อย ของพวกนี้กินลงไปสกปรกมาก … ”
หมอแทบจะร้องไห้ พูด “ผมล้างให้เขาได้ แต่คุณไม่กลัวเหรอว่าผ่านไปสักพักเดี๋ยวเขาก็อยากจะไปกินอีก? ถึงผมจะล้างยังไง ต้องค่อยๆใส่ท่อลงไปทีละนิด แต่สู้ที่เขากินเร็วขนาดนั้นไม่ได้นะ! ”
ครูประจำชั้นอ้าปากถามเพื่อนทุกคนที่อยู่หอพักด้วยกัน “นี่คือครั้งที่สองของเขาหรอ?”
“ใช่” เพื่อนที่พักด้วยกันรีบพยักหน้า “ห่างกันประมาณแค่หนึ่งชั่วโมง!”
ครูประจำชั้นพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้ว่าผ่านไปอีกชั่วโมงเขาจะกินอีก … ”
นึกถึงตรงนี้ เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เช็ดปากเขาให้สะอาด พาเขาขึ้นรถ พวกเราไปโรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน
ไม่งั้นถ้าเสียเวลานานไป ก็จบเห่เลย!”
ทุกคนได้แต่ทนความขยะแขยง ใช้กระดาษช่วยอู๋ฉีเช็คปาก จากนั้นก็พาคนที่มึนๆงงๆอย่างเขาออกไปข้างนอก
ทันทีที่เขาขึ้นรถ อู๋ฉีก็กลับมามีสติ รู้สึกว่าในปากตัวเองมีความรู้สึกแปลกๆที่อยากคลื่นไส้อดไม่ได้ที่จะถาม “เมื่อกี้ผมเป็นอะไรไปอีก?”
เพื่อนร่วมหอคนหนึ่งที่นั่งข้างๆถามด้วยความประหลาดใจ “นายจำไม่ได้เหรอ?”
อู๋ฉีส่ายศีรษะและพูดว่า “จำไม่ได้ ก็จำได้ว่าเมื่อกี้ปวดหัวนิดหน่อย สมองมึนๆ”
พูดจบอู๋ฉีก็เอามือวางไว้ที่ข้างปาก ห้ะอุทานคำเดียว วินาทีนั้นทำเอาตัวเองเกือบเป็นลม ถามด้วยสีหน้าที่แทบจะระเบิด “สถานการณ์เป็นยังไง?! เมื่อกี้ฉันกินของแบบนั้นอีกแล้วหรอ?!”
เพื่อนร่วมหอพักน้องสามที่นั่งอยู่ด้านหน้า หันกลับมาพูดว่า “ลูกพี่ เมื่อกี้พวกเราขวางพี่อย่างสุดชีวิต แต่พี่ก็ยังพุ่งไปที่ห้องน้ำ ทำเอาชายชราคนหนึ่ง… ”
เพื่อนร่วมหอพักที่นั่งข้างๆอู๋ฉีรีบพูดว่า “น้องสาม นายหยุดพูดได้แล้ว!”
“โอ้ … ” น้องสามถึงจะตระหนักถึงเรื่องจริงที่น่าคลื่นไส้ ดังนั้น
อู๋ฉีรีบจี้ถาม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?! บอกฉันให้ชัดเจน!”
“อันนี้ … ” ทุกคนมองหน้ากัน ฉากปีศาจที่น่ากลัวเมื่อครู่ ไม่มีใครยินยอมที่จะอธิบาย กระทั่งแม้แต่นึกถึงก็ขยะแขยง
อู๋ฉีตะโกนจนหน้าดำ “ แม่ง! พวกนายจะพูดไม่พูด!”
เสียงตะโกนออกมา รถทั้งตู้โดยสารก็เหม็นทันที!
