บทที่ 793
หม่าหลันเพิ่งจะถูกพาตัวมาถึงสถานีตำรวจ ถูกยัดเข้าห้องสอบปากคำทันที
ตำรวจสามถึงสี่นายเข้ามาทันที นั่งตรงหน้าของเธอ พูดถามว่า ： “หม่าหลัน สองวันมานี้คุณคิดพิจารณาอย่างไรบ้าง？ได้เตรียมที่จะมาบอกเรื่องของพวกคุณแล้วหรือยัง？”
หม่าหลันร้องไห้พูดว่า ：“คุณตำรวจ ฉันถูกกล่าวหาจริงๆนะคะ……”
ตำรวจคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า : “ทำไม？ยังจะขัดขืนไม่ยอมรับใช่ไหม？คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนที่รังแกได้ง่ายเหรอ？ถ้าหากพวกเราจับผู้ร่วมกระบวนการของคุณไม่ได้ ความผิดทั้งหมดนี้คุณจะต้องแบกรับไว้เพียงผู้เดียว ถ้าเป็นแบบนี้ คุณก็จะต้องโดนยิงเป้า ！”
เมื่อได้ยินว่าอาจจะโดนยิงเป้า หม่าหลันก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที รีบพูดวิงวอนว่า ： “คุณตำรวจ ฉันบอกไปตั้งหลายรอบแล้ว บัตรใบนั้นไม่ใช่ของฉันจริงๆนะคะ！”
“บัตรใบนั้นฉันเป็นคนหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของลูกเขยฉัน และรหัสของบัตรใบนั้นก็คือวันเกิดของลูกเขยฉัน นี้ก็พอจะเป็นหลักฐานพิสูจน์ได้ว่า บัตรใบนี้เป็นของลูกเขยฉัน และไม่ใช่ของฉัน ในเมื่อพวกคุณบอกว่าบัตรใบนี้ต้องสงสัยคดีการฉ้อโกงข้ามชาติ งั้นคนที่อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงแน่นอนว่าต้องเป็นลูกเขยที่สมควรตายคนนั้นของฉัน ทำไมคุณไม่ไปจับเขา ต้องมาจับฉันด้วยละ？”
ตำรวจคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็นว่า ： “ลูกเขยของคุณชื่อเย่เฉินใช่ไหม？”
หม่าหลันรีบถาม : “พวกคุณแกะรอยถึงเขาแล้ว งั้นพวกคุณได้จับกุมเขาไว้หรือเปล่า ได้สอบปากคำเข้าหรือยัง？ ได้ใช้บทลงโทษเพื่อทำให้เขารีบรับสารภาพหรือไม่？”
ตำรวจหยิบบัตรแบล็กการ์ดจากในแฟ้มเอกสารออกมา นำบัตรแบล็กการ์ดใบนั้นมาวางไว้ตรงหน้าของหม่าหลัน พูดถามว่า : “หม่าหลัน นี้เป็นบัตรเอทีเอ็มที่คุณนำไปกดเงินที่ธนาคารในตอนนั้นใช่ไหม？”
เพียงแวบเดียวหม่าหลันก็จำบัตรแบล็กการ์ดใบนั้นได้ สองวันมานี้เมื่อเธอหลับตา ในสมองก็ปรากฏลักษณะของบัตรใบนี้ออกมา
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าบัตรใบนี้ ตัวเองจะตกมาเป็นเชลยได้อย่างไร ถูกทรมานอย่างไม่ใช่คนขนาดนั้น？
ดังนั้นเธอจึงจดจำและทุกข์ใจกับบัตรใบนี้จริงๆ ความทรงจำที่ตราตรึง！
เธอพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจว่า : “ก็บัตรใบนี้แหละ ที่ฉันขโมยมาจากกระเป๋ากางเกงของลูกเขยฉัน！ เขาจะต้องเป็นคนร้ายแน่นอน！พวกคุณรีบไปจับตัวเขาเถอะ ไต่สวนเขา และยิงเขาทิ้งซะ！”
ตำรวจคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ตามด้วยหยิบแฟ้มคดีออกมา หลังจากที่เปิดแฟ้มคดีนั้นแล้ว ก็เทของที่อยู่ข้างในลงบนโต๊ะ
ต่อให้หม่าหลันฝันก็คิดไม่ถึงว่า สิ่งที่ตกลงมาจากในแฟ้มคดีนี้ จู่ๆจะเป็นบัตรแบลคการ์ดที่มีลักษณะเหมือนกันหมด และอย่างน้อยก็มีมากกว่าสามสี่ร้อยใบ！
หม่าหลันอุทานอย่างประหลาดใจ พูดถามว่า : “บัตรเหล่านี้พบมาจากในมือของไอ้สารเลวเย่เฉินคนนั้นงั้นเหรอ？”
ตำรวจพูดว่า ： “บอกความจริงกับคุณแล้วกัน กลุ่มอาชญากรข้ามชาตินั้น ปลอมบัตรAmerican Expressแบบนี้เป็นจำนวนมาก และพวกเขามีหัวคิดมากๆ พวกเขาทำการซื้อข้อมูลส่วนตัวของผู้คนจำนวนมากมาจากอินเตอร์เน็ต ปลอมรหัสผ่านบัตร ตั้งเป็นวันเกิดของคนเหล่านี้ แล้วนำบัตรเหล่านี้ส่งมายังบุคคลเหล่านี้ หลอกให้พวกเขาไปเช็กยอดเงินคงเหลือที่ธนาคาร”
“ในบัตรกว่าสามสี่ร้อยใบนี้ ทุกบัตรจะมีเงินคงเหลือเป็นจำนวน21.9 พันล้านหยวน”
“เมื่อคนที่ถูกหลอกไม่สามารถควบคุมความโลภของตัวเองได้ พยายามที่จะเบิกเงินในบัตรออกมา งั้นเขาก็จะกลายเป็นคนที่ช่วยเหลือกลุ่มอาชญากรหลอกลวงธนาคาร และสมคบคิดที่จะนำเงินออกมาจากธนาคาร”
“โชคดีที่ตอนนั้นคุณยังไม่ทันได้เงินก้อนนี้มา ก็ถูกพวกเราจับกุมแล้ว มิเช่นนั้นเมื่อคุณเดินออกมาจากธนาคาร คนที่อยู่ในกลุ่มอาชญากรก็จะจับตามองคุณ และทำการลักพาตัวคุณ บีบบังคับถามรหัสธนาคารจากคุณ และแย่งเงินจำนวน 21.9พันล้านหยวนที่คุณหลอกจากธนาคารมาไปทั้งหมด สุดท้ายก็ฆ่าคุณและอำพรางศพ！ทำแบบนั้น คุณก็จะหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้แล้ว！”
หม่าหลันฟังจนตกใจอ้าปากค้าง เธอโพล่งพูดถามออกไปว่า ： “พวกคุณหมายความว่า บัตรใบนี้กลุ่มอาชญากรส่งมาให้กับลูกเขยเย่เฉินของฉันเหรอ？”
“ถูกต้อง！” ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า : “และไม่เพียงแต่ส่งให้กับลูกเขยของคุณเท่านั้น จากที่ผมทราบมา คนทั้งเมืองจินหลิงที่ได้รับบัตรแบบนี้ อย่างน้อยก็มีมากกว่าหนึ่งพันคนขึ้นไป！ทั้งประเทศมีมากกว่าหนึ่งหมื่นคน！”
