ช่วงเวลานี้ เซียวฉางเฉียนเกลียกเฉียนหงเย่นเข้ากระดูก!
เพราะยังไงแล้วสำหรับผู้ชาย ไม่มีเรื่องอะไรที่เจ็บไปกว่า ผู้หญิงที่ตนรักหักหลังตนแล้ว
เมื่อเฉียนหงเย่นหายตัวไป เซียวฉางเฉียนก็ถูกเย่เเฉินพาจังหวะไป สับสนมากจนคิดว่าเฉียนหงเย่นหนีไปกับไอ้แมงดาจริงๆ
นอกจากนี้ ตอนนั้นเงินทั้งหมดในครอบครัวอยู่กับเขา ดังนั้นเขาจึงโกรธเฉียนหงเย่นมากยิ่งขึ้น
ผ่านวันและคืนมากมาย ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเฉียนหงเย่น เขาอยากจับเธอและทุบตีเธอให้ตาย!
แต่เขาก็รู้ด้วยว่า ตั้งแต่เฉียนหงเย่นหนีไปพร้อมกับเงิน จะไม่สามารถพบเธอได้อีกในชีวิตนี้ และอาจเป็นไปได้ว่าเธอเอาเงินและหนีไปต่างประเทศ
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันนี้เขาจะได้พบกับเฉียนหงเย่นที่เขาเกลียดชังอย่างสุดซึ้งในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ในซูหาง!
ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปหาเฉียนหงเย่นแทบไม่คิดเลย ยื่นมือออกมาแล้วตบหน้าเธออย่างรุนแรง ตบจนเฉียนหงเย่นล้มลงกับพื้น
หลังจากตบเสร็จ เซียวฉางเฉียนชี้ไปที่เธออย่างโกรธจัดและพูดว่า:”ได้ นังผู้หญิงเลว ยังกล้ากลับมาอีก! มึงเอาเงินของกูที่ไหนแล้วกันแน่ มึงรู้ไหมว่าเป็นเพราะมึง พวกเราทั้งครอบครัวมันช่างน่าสังเวชเหลือเกิน!”
เฉียนหงเย่นถูกตบจนมึน เธอไม่คิดว่าสามีของเธอเซียวฉางเฉียน ที่เธอคิดถึงทั้งวันทั้งคืน จะตบตัวเองอย่างรุนแรงเมื่อพบกัน
ขาของเธอยังเป๋อยู่เล็กน้อย เธอทำได้เพียงดิ้นรน พยายามคลานแล้วโพล่งตะโกนว่า:”เซียวฉางเฉียน แกตบฉันทำไม?!”
“ตบเธอทำไม?”เซียวฉางเฉียนกัดฟันและด่าว่า”ฉันไม่เพียงแต่จะตบเธอ ฉันจะฆ่าเธอ! เธอกล้าเอาเงินของฉันไปเลี้ยงไอ้แมงดา ไม่เหลือให้ฉันสักนิด เธอช่างโหดร้ายเหลือเกิน!”
เฉียนหงเย่นกรีดร้องและโพล่งออกมา:”เซียวฉางเฉียน นายบ่นอะไร?ฉันเลี้ยงไอ้แมงดาตอนไหนกัน?ฉันถูกเย่เฉินหลอกแล้ว!”
“อะไรนะ!”เซียวฉางเฉียนขมวดคิ้ว:”เกี่ยวอะไรกับเย่เฉิน?”
เฉียนหงเย่นนึกถึงการทรมานที่เธอได้รับมาเป็นเวลาหลายวัน จู่ๆก็ร้องไห้ออกมา:”นายลืมไปแล้วเหรอ เรื่องที่เราจะทำอะไรหม่าหลัน?”
เซียวฉางเฉียนพยักหน้า:”ฉันไม่ลืมแน่นอน!”
เฉียนหงเย่นร้องไห้พูดว่า:”เดิมทีเรื่องนั้นฉันกับเหอเหลียนทำใกล้เสร็จแล้ว สุดท้ายไอ้สารเลวเย่เฉินก็เข้ามากระทันหัน เขาก็พาใครบางคนมาทุบตีเรา และบังคับให้ฉันบริจาคเงินทั้งหมดในบัตรธนาคาร แล้วพวกเราทุกคนก็ถูกส่งไปยังเหมืองถ่านหินดำเพื่อขุดถ่านหิน……!”
พูดถึงนี้ เฉียนหงเย่นก็น้ำตาไหลแล้ว
เธอปาดน้ำตาและสะอึ้นต่อไป:”รู้ไหมว่าช่วงนี้ฉันทุกข์แค่ไหน? ทุกวันฉันทำงานหนักในเตาถ่านดำสนิท และพักผ่อนได้เพียงสี่หรือห้าชั่วโมงต่อวันเท่านั้น เวลาที่เหลือทั้งหมดต้องทำงานใต้เตาถ่านดำ กินไม่อิ่ม ไม่มีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่ โดนตีบ่อยครั้ง แบบนี้มันทรมานเหมือนตกนรก นายมันไม่มีจิตสำนึก ไม่ใช่แค่ไม่มาหาฉัน หรือช่วยฉัน แต่ตอนนี้กว่าฉันจะได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลอู๋แล้วออกมาได้ นายยังมาตบฉันและใส่ร้ายฉันว่าเลี้ยงไอ้แมงดา นั่นคือสิ่งที่นายทำกับฉันงั้นเหรอ?”
เซียวฉางเฉียนรู้สึกเวียนหัวเมื่อได้ยินเรื่องนี้!
เขาไม่เคยคิดฝันว่า ที่แท้ภรรยาไม่ได้เอาเงินไปใช้ชีวิตกับไอ้แมงดา ภรรยาของเขาต้องทนทุกข์ทรมานมาก!
ทันใดนั้นเขาไม่เพียงแต่รู้สึกผิดต่อภรรยาของเขาและเป็นห่วงเท่านั้น แต่เขายังเกลียดเย่เฉินจนตายด้วย
ปรากฎว่าผู้ร้ายที่เอาเงินออมทั้งหมดไปและส่งภรรยาของเขาไปทำงานในเหมืองถ่านหินเล็กๆ กลายเป็นเย่เฉิน!
ในเวลานี้ความเกลียดชังใหม่และความเกลียดชังเก่าทำให้เขาโกรธมาก
เซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยที่อยู่ข้างก็รู้สึกเกลียดชังเช่นกัน
