เมื่อได้ฟังคำกล่าวของนายหญิงใหญ่ หม่าหลันก็ชะงักงัน รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก
ยังมีคนลงทุนให้ตระกูลเซียวอยู่จริง ๆ เหรอ บ้าไปแล้วรึเปล่า
เจ้าพวกไม่ได้เรื่องอย่างตระกูลเซียวนี้ มีใครเชิดหน้าชูตาได้บ้าง
อาศัยแค่พวกเขา หากบริษัทเซียวซื่อยังทำอะไรได้ก็แปลกแล้ว!
ลงทุนกับพวกเขา ไหนเลยไม่กลายเป็นเอาเงินไปเผาทิ้ง
เมื่อนึกถึงจุดนี้ หม่าหลันก็เอ่ยถากถางโดยพลัน “ยายแก่น่าตายนี่ อย่าได้ใจต่อหน้าฉันไปหน่อยเลย ด้วยความสามารถเท่านั้นของตระกูลพวกคุณ ต่อให้บริษัทเซียวซื่อเปิดกิจการใหม่ เพียงไม่กี่วันก็ต้องปิดตัวลงแน่นอน ไม่ดูเสียหน่อยว่าทั้งตระกูลพวกคุณมีแต่คนไร้น้ำยาขนาดไหน เซียวไห่หลงขี้โรคนั่นจะทำอะไรออกมาได้ แค่เขาไม่ทำทรัพย์สินตระกูลป่นปี้ย่อยยับฉันก็จุดธูปขอบคุณแล้ว!”
คำพูดของหม่าหลันเองก็ได้ปักถูกจุดเจ็บของนายหญิงใหญ่เซียวเข้าพอดี
แม้ขณะนี้ตระกูลเซียวจะมีอู๋ตงไห่มาลงทุน แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อจากนี้ตระกูลเซียวจะสามารถนอนหลับไร้กังวลได้อย่างเด็ดขาด
อย่างไรเงินของอู๋ตงไห่ ก็เพียงแต่ช่วยคลี่คลายปัญหาความอยู่รอดของตระกูลเซียวเท่านั้น แต่การพัฒนาต่อไปที่บริษัทเซียวซื่อต้องการจริง ๆ ก็ยังเป็นการมีผู้ที่มากความสามารถมาเป็นผู้นำจึงจะดำเนินต่อไปได้
แต่ว่า ตระกูลเซียวก็ไม่มีคนเก่งพอจะใช้งานได้จริง ๆ
เซียวฉางเฉียนเดิมทีตัวเขาก็มีความสามารถพื้น ๆ เซียวไห่หลงยิ่งเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ตาสูงแต่ฝีมือเรี่ยดิน ถนัดการกินในช่วยนอกเป็นที่สุด หากให้เขามาคิดหาวิธีช่วยบริษัททำเงินเข้าจริง ๆ นั่นคงยากยิ่งกว่ายาก
เขาเข้าร่วมบริษัทเซียวซื่อมาหลายปีดีดักแล้ว โดยพื้นฐานคือทำอะไรไม่สำเร็จสักเรื่อง เป็นคนไร้ประโยชน์ที่เรื่องสำเร็จไม่มี มีแต่เรื่องล้มเหลวเต็มไปหมดคนหนึ่ง
ส่วนเซียวเวยเวยยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลังได้ใบจบปลอมมาก็อยู่ว่างไม่ทำการทำงาน
ตอนแรกเมื่อครั้งคบหากับหวังเหวินเฟย ในทุก ๆ วันนอกจากจับจ่ายใช้เงินก็คือจับจ่ายใช้เงิน หลังเลิกรากับหวังเหวินเฟยก็ไปอยู่กับเซียวอี้เชียน แล้วก็ไปอยู่กับเว่ยฉางหมิงอีก ตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่มีความสามารถในการทำกิจการใด ๆ แม้แต่ชื่อเสียงของเธอก็ป่นปี้ไปหมดแล้ว ยิ่งคาดหวังอะไรไม่ได้
แต่ว่านายหญิงใหญ่เซียวก็อายุมากแล้ว มีเรื่องมากมายที่ลงแรงไปทำเองไม่ได้ อีกทั้งความสามารถก็ไม่เพียงพอ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เธอยิ่งรู้สึกว่าหลานสาวที่เธอไม่ชอบขี้หน้าอย่างเซียวชูหรันต่างหาก จึงจะเป็นผู้ที่มีความสามารถที่สุดในตระกูลเซียว
ดังนั้น แม้เธอจะบอกว่ามาเพื่อถากถางหม่าหลัน แต่ความจริงแล้วอยากอาศัยความได้เปรียบมากดข่มให้หม่าหลันยอมก้มหัวให้อีกครั้ง ขอเพียงหม่าหลันยอมก้มหัวให้อีก เธอก็จะช่วยตนเองโน้มน้าวเซียวชูหรันให้กลับมาบริษัทเซียวซื่อ
หากว่าเซียวชูหรันยินดีกลับมา ตนเองย่อมจะมอบตำแหน่งผู้อำนวยการ ให้เธอเป็นผู้นำบริษัทเซียวซื่อฟื้นกิจการใหม่ แล้วสร้างความรุ่งโรจน์ต่อไป
ก่อนหน้านี้นายหญิงใหญ่เซียวก็ได้ทำความเข้าใจสถานการณ์ของเซียวชูหรันมาแล้ว แม้ออฟฟิศเธอจะไม่ใหญ่ แต่ว่าออร์เดอร์ในมือกลับไม่น้อยเลย
ตี้เหากรุ๊ปสั่งออร์เดอร์ออกแบบกับเธอไม่น้อย ตระกูลซ่ง ตระกูลหวัง ตระกูลฉินต่างก็ส่งออร์เดอร์ให้เธอไม่น้อย
ใบรายการเหล่านี้ เซียวชูหรันกำลังค่อย ๆ ทำ หากว่าทำให้เธอกลับบริษัทเซียวซื่อได้ ก็เท่ากับนำออร์เดอร์เหล่านี้กลับมาด้วยแล้วไม่ใช่เหรอ
เมื่อคิดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เซียวจึงข่มอารมณ์โกรธ เอ่ยกับหม่าหลันว่า “หม่าหลันเอ๋ย พวกเราแม่ผัวลูกสะใภ้ก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันหนักหนา เธอจะกัดไว้ไม่ปล่อยไปทำไม ฉันคิดว่า พวกเรามิสู้วางอคติกันลง ร่วมมือกันให้ดีจะดีกว่า เธอคิดว่ายังไง”
หม่าหลันเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ยายแก่น่าตาย อย่ามาล่อหลอกกับฉันหน่อยเลย พวกเราสองคนไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันหนักหนาเนี่ยนะ คุณคงลืมไปแล้วกระมังว่าขาฉันน่ะถูกคุณทำหัก ยายแก่รอฉันแล้วกัน ช้าเร็วฉันจะต้องหักขาสองข้างคุณให้หมดแน่!”
นายหญิงใหญ่เซียวชี้ไปที่เบนท์ลีย์ คอนทิเนนทัล เอ่ยอย่างจริงจัง “หม่าหลัน ขอแค่ครอบครัวพวกเธอยินดีกลับมา ฉันก็จะซื้อเบนท์ลีย์ให้พวกเธอหนึ่งคันในแบบเดียวกันนี้เลย เธอคิดว่าไง”
—-
