นาทีนี้ ยามาโมโตะ คาซึกิตกใจจนตัวสั่นเลย
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ
เขาไม่เคยเห็นยอดฝีมือเช่นนี้มาก่อน ถึงขั้นเกินความรู้จักคำว่ายอดฝีมือสำหรับเขา
ยอดฝีมือประเภทไหนกัน ถึงมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ฝ่ามืออ่อนนุ่มกลับทำให้เขากลายเป็นคนไร้ค่าไปเลย
ที่สำคัญก็คือ แม้ว่าเขาจะทำตัวเองจนกลายเป็นคนไร้ค่าด้วยฝ่ามือเดียว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ ยังจะสลักคำห้าคำที่น่าขายหน้าอย่างที่สุดไว้บนหน้าผากของเขาอีก
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็อ้อนวอนด้วยความตื่นตระหนก:”คุณครับ ความสามารถของฉันมันด้อยกว่า ถูกคุณทำร้ายก็ถือว่าหาเรื่องใส่ตัว แต่ได้โปรดขอให้คุณไว้หน้าให้ผมครั้งสุดท้ายด้วยครับ อย่าแกะสลัก ห้าคำนั้นบนหน้าผากของผมเลย ได้โปรด!”
อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆก็โค้งคำนับเย่เฉินด้วยน้ำตา และพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นและอ้อนวอนว่า”คุณคะ ขอร้องเถอะค่ะ ให้โอกาสอาจารย์ของฉันที่อายุมากอีกครั้งแล้วด้วยค่ะ!”
เย่เฉินมองอิโตะนานาโกะ แล้วถามกลับว่า:”ถ้าคนที่แพ้คือฉัน จากการที่คุณรู้จักเขามา คุณคิดว่าเขาจะให้โอกาสฉันอีกครั้งไหม?”
อิโตะนานาโกะพูดไม่ออกเลย
เธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอเป็นคนยังไง
พูดไม่ได้ว่าเป็นคนเลวที่ชั่วร้าย แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนโหดร้ายที่พูดคำไหนคำนั้น
ด้วยนิสัยของอาจารย์ ถ้าเขาชนะเย่เฉินได้ เขาก็จะไม่ให้โอกาสเย่เฉินขอความเมตตาอย่างแน่นอน
เมื่อคิดเช่นนี้ อิโตะนานาโกะ ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
เธออยากอ้อนวอนต่อไป แต่เธอรู้สึกว่าการอ้อนวอนจะไม่มีความหมายที่แท้จริงใดๆ
แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักชายชาวจีนที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็รู้ประวัติศาสตร์ของจีนกับญี่ปุ่น
ดังนั้น เธอจึงเข้าใจคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียห้าคำนี้ เป็นสิ่งที่ชาวจีนและเด็กชาวจีนทุกคนเกลียดชัง
หลายปีที่ผ่านมา ชาวจีนพยายามพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง จากสังคมศักดินาที่ผู้อื่นถูกรังแก กลายเป็นประเทศที่ใหญ่เป็นอันดับสองและมีอำนาจของโลก ชาวจีน 1 พันล้านคนทำงานหนักมาหลายร้อยปี เพื่อสลัดคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียห้าคำนี้ ให้ชาติจีนผงาดขึ้นครองโลกอีกครั้ง
ในกรณีนี้ อาจารย์ยังต้องเดิมพันกับเขาด้วยคำว่า”ขี้โรคแห่งเอเชีย” นี่ก็เท่ากับว่าไปล้ำเส้นของเขาไม่ใช่เหรอ?
เมื่อคิดเช่นนี้ อิโตะนานาโกะ ก็ร้องไห้แล้วพูดว่า:”คุณคะ อาจารย์ของฉันแก่แล้ว และควรสนุกกับวัยชราแล้ว เป็นเพราะฉันถึงได้ออกมาทำงาน ตอนนี้เขาเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวแล้ว ชีวิตที่เหลือจะต้องลำบากอย่างแน่นอน เขาถูกลงโทษอย่างหนักแล้ว ดังนั้น โปรดจงเมตตา อย่าทำให้เขาอับอายอีกเลย”
เย่เฉินจ้องอิโตะนานาโกะเขม็ง แล้วถามกลับว่า:”ตอนที่เขาพูดถึงขี้โรคแห่งเอเชียกับฉัน ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างเลย ว่าเขาไม่ได้ดูถูกฉันแค่คนเดียว แต่เป็นคนจีนทั้งชาติด้วยนะ? เขาคิดว่าลูกหลานชาวจีน จะถูกรังแกเหมือนเมื่อร้อยปีที่แล้วอยู่เหรอ?”
หัวใจของอิโตะนานาโกะกระตุกทีหนึ่ง
ดูเหมือนว่าครั้งนี้อาจารย์จะทำให้เด็กจีนคนนี้ขุ่นเคืองถึงขีดสุด
อีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ หัวใจของยามาโมโตะ คาซึกิก็หวาดกลัวเช่นกัน
ถ้าให้เขานอนบนเตียงครึ่งค่อนชีวิต เขายังฝืนกัดฟันยอมรับมันได้ แต่ถ้าให้เขาสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียด้วยมีดบนหน้าผากของเขา มันคงจะตายทั้งเป็นจริงๆ!
