ในขณะนี้ ทานากะโคอิจิรู้สึกว่าโลกทัศน์ของเขาถูกโค่นล้ม
รุ่นหกของทีมยามากุจิที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เสียชีวิตด้วยน้ำมือของปรมาจารย์นินจา ซึ่งเป็นตำนานเกินไปหรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่กล้าที่จะสงสัยในคำพูดของนางาฮิโกะ อิโตะใดๆ เลยแม้แต่น้อย
เพราะเขารู้จักนิสัยของนางาฮิโกะ อิโตะเป็นอย่างดี ผู้ชายคนนี้ไม่เคยพูดอะไรที่ไม่แน่ใจเลย
ถ้าเขาพูดอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นว่าเขามีวิธีพิเศษบางอย่าง ที่สามารถแน่ใจได้ว่าข้อเท็จจริงเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ
แม้กระทั่ง ทานากะโคอิจิก็ยังสงสัยว่า อาจมีปรมาจารย์นินจาเฝ้าอยู่ในตระกูลอิโตะด้วย
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
เพราะเขารู้ว่า มีคำถามบางอย่างที่ตัวเองไม่ควรถามถึง และเรื่องบางเรื่องที่ตัวเองไม่ควรรู้
ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยของตระกูลอิโตะ และลูกน้องที่โปรดปรานของนางาฮิโกะ อิโตะ สิ่งที่จะต้องทำก็คือรับใช้นางาฮิโกะ อิโตะให้ดี สิ่งที่ควรถามก็ถาม สิ่งที่ไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องพูดอะไรสักคำ
ดังนั้น เขาจึงพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะด้วยความเคารพว่า “ข้าน้อยโง่เขลาและความรู้น้อย ไม่ได้คาดคิดว่าปรมาจารย์นินจาในตำนานจะมีอยู่จริงเลย……..”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าเบาๆ และถอนหายใจและพูดว่า “น่าเสียดาย ปรมาจารย์นินจาเก่งในการฆ่าคนแบบไม่มีร่องรอย แต่ไม่ได้เก่งในด้านการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน มิฉะนั้น นานาโกะก็ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดมากขนาดนี้หรอก”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถอนหายใจ และโบกมืออีกครั้ง “ไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว อีกสักครู่ถึงบริษัทผลิตยาโคบายา หลังจากลงนามในสัญญานี้ ก็ถือว่าเป็นการหมดกังวลไปอีกเรื่องหนึ่งของสำหรับผม ในวันพรุ่งนี้คุณก็ตามผมเดินทางไปที่เกียวโต ผมจะหยุดกิจการในมือ และกลับไปเกียวโตเพื่อไปอยู่กับนานาโกะสักสองสามวัน”
“โอเค!”
……..
ในเวลานี้ เยเฉินยังคงอยู่ระหว่างการเดินทางไปที่บริษัทผลิตยาโคบายา
อย่างไรก็ตามสนามบินยังค่อนข้างไกลจากบริษัทผลิตยาโคบายา และไม่สะดวกเท่านางาฮิโกะ อิโตะ
ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะและพรรคพวกของเขา จึงไปถึงบริษัทผลิตยาโคบายา ซึ่งนำหน้าเย่เฉินไปก่อนหนึ่งก้าว
ในห้องประชุมผู้บริหารของบริษัทผลิตยาโคบายา โคบายา มาซาโยชิได้สั่งทุกคนแล้วว่า จะไม่พูดถึงเรื่องของยากระเพาะจิ่วเสวียนเลยแม้แต่คำเดียว และรับเงินจากตระกูลอิโตะก่อน
หากหลังจากการลงทุนของตระกูลอิโตะ พบว่าจู่ๆ ยากระเพาะจิ่วเสวียนก็โผล่ออกมา ถึงเวลานนั้นตระกูลเสี่ยวหลินจะต้องร่วมในกัน ถ้าถามก็จะบอกว่าไม่รู้ ตัดความเกี่ยวข้องไปทั้งหมด เพื่อไม่ให้ตระกูลอิโตะต้องมาตำหนิ
พูดตามตรงแล้ว ก็คือเป็นการแกล้งทำเป็นคนโง่และหลอกตระกูลอิตสักครั้ง
นางาฮิโกะ อิโตะจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องประชุม ผู้บริหารของบริษัทผลิตยาโคบายาก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมดและปรบมือต้อนรับ ทุกคนแสดงความเคารพต่อเขา ทำให้เขารู้สึกทันทีว่าหน้าของเขาเป็นที่เคารพนับถืออย่างมาก
โคบายา มาซาโยชิยอมจำนนที่นั่งตำแหน่งประธานในห้องประชุม และพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า “นางาฮิโกะ อิโตะ เชิญนั่งครับ!”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ นั่งลงบนเก้าอี้ประธาน แล้วยิ้มและพูดว่า “อยากจะมาเยี่ยมทุกคนมาโดยตลอด แต่ไม่มีโอกาสที่เหมาะสมได้มาสักที วันนี้ได้เห็นทุกท่านอยู่ที่นี่ แต่ละคนก็ดูดีจริงๆ สมกับที่เป็นเสาหลักของญี่ปุ่น!”
เมื่อทุกคนเห็นว่านางาฮิโกะ อิโตะให้คำชมทุกคนในระดับสูงเช่นนี้ ทุกคนก็เต็มไปด้วยความสุข ในเวลานี้พวกเขามองไปที่การแสดงออกของนางาฮิโกะ อิโตะ และเหมือนว่าพวกเขากำลังดูเทพบุตรกวักเงินอยู่
