ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1673

วินาทีที่ซูจือหยูถูกเปิดหัวออกมานั้น เย่เฉินก็จำเธอได้ในทันที

เขาอดไม่ได้จะพูดในก้นบึ้งหัวใจอย่างไม่ชอบ: “ผู้หญิงคนนี้ คือผู้หญิงคนนั้นที่นั่งอยู่ในรถโรลส์รอยซ์ของทากาฮาชิ เอคิจิไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นตอนที่ฉันสั่งสอนทากาฮาชิ เอคิจิ เธอยังถกเถียงกับฉัน คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนลักพาตัวมาที่นี่ ที่สำคัญดูเหมือนว่ายังจะฆ่าเธอ ต่อนั้นโยนความผิดให้นางาฮิโกะ อิโตะด้วย ดูเหมือนว่าภูมิหลังของผู้หญิงคนนี้จะใหญ่ทีเดียว!”

ซูจือหยูในเวลานี้ ในปากยังถูกยัดด้วยผ้าขนหนูผืนหนึ่ง ดังนั้นเธอครวญครางอยู่นาน ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำอย่างแท้จริง

ดังนั้น หัวหน้านินจาอิงะคนนั้นก็ยื่นมือออกมาดึงผ้าขนหนูออกจากปากของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันให้โอกาสเธอครั้งหนึ่ง มีอะไรอยากจะพูดก็พูด”

ดวงตาของซูจือหยูเต็มไปด้วยความสยดสยอง แต่กลับฝืนบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลงมา และพูดอย่างสั่นเทา: “ปล่อยฉันและพี่ชายของฉัน ต้องการเงินเท่าไหร่นายมาตัวเลขมา คนอื่นให้นายเท่าไหร่ ฉันให้สิบเท่า!”

หัวหน้าคนนั้นแสยะยิ้ม: “พูดเรื่องนี้ไปก็ไม่เข้าท่า กฎของตระกูลนินจาประเทศญี่ปุ่น ก็คือต้องจงรักภักดีต่อนายจ้าง มีเพียงแต่จงภักดีต่อนายจ้างเท่านั้น ตระกูลนินจาถึงจะเป็นที่โปรดปรานของตระกูลใหญ่ ไม่อย่างนั้น เกิดตระกูลใหญ่มีความสงสัยต่อความจงรักภักดีของนินจา นินจาทั้งหมดในประเทศญี่ปุ่นก็จะตกงาน ถึงเวลานั้น พวกเราก็จะกลายเป็นศัตรูสาธารณะของนินจาในประญี่ปุ่นทั้งหมด ต่อให้เธอจะให้เงินฉันมากแค่ไหน ฉันก็ไม่มีชีวิตได้ใช้จ่าย!”

ซูจือหยูแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า: “งั้นพวกนายก็สามารถไปที่ประเทศจีนได้! ฉันให้พวกนายหนึ่งพันล้านดอลลาร์สหรัฐ เพียงพอสำหรับที่พวกนายจะใช้ชีวิตตลอดชาติอย่างสะดวกสบายในประเทศจีนแล้ว! ไม่ต้องฆ่าแกงเพื่อคนอื่นอีก!”

หัวหน้าคนนั้นตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “สาวน้อย คาดไม่ถึงว่าเธอจะมีเงินมากจริงๆ หนึ่งพันล้านดอลลาร์สหรัฐ เป็นเงินก้อนใหญ่จริงๆ ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเธอสามารถเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมาได้มั้ย ต่อให้เธอเอาออกมาได้ เมื่อกี้นี้ฉันก็บอกแล้วว่า ฉันไม่มีชีวิตได้ใช่จ่าย ต่อให้เธอให้ฉันหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ ฉันก็ยังจะถูกนินจาประเทศญี่ปุ่นไล่ฆ่าไปชั่วชีวิต ข้อตกลงนี้ไม่คุ้มค่า”

ซูจือหยูอ้าปากพูดว่า: “งั้นนายคิดว่า นายฆ่าฉันแล้วก็ไม่มีคนไล่ฆ่านายเหรอ? ฉันจะบอกนายให้ ถ้านายฆ่าฉันแล้ว ตระกูลของฉันจะไล่ฆ่านายทุกวิถีทางอย่างแน่นอน! ถึงเวลานั้น ไม่ว่านายจะมีเงินเท่าไหร่ นายก็ไม่มีชีวิตได้ใช้!”

“ไม่ๆๆๆ”คนคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันเตรียมตัวจะฆ่าเธอจริงๆ แต่ว่า หลังจากที่ฉันเตรียมตัวฆ่าเธอแล้ว โยนความผิดให้ตระกูลอิโตะ ถึงยังไงระหว่างพวกเธอก็มีเรื่องการร่วมลงทุนที่ไม่ลงรอยกันอยู่บ้างแล้ว ถึงเวลาไม่ว่าจะเป็นกรมตำรวจนครบาล หรือว่าตระกูลที่อยู่เบื้องหลังของเธอ ก็จะถือว่านางาฮิโกะ อิโตะเป็นคนบงการที่อยู่เบื้องหลังการฆ่าพวกเธอสองคน”

ซูจือหยูกัดฟันและพูดว่า: “ทั้งหมดนี้มัตสึโมโตะ โยชิโตะเป็นคนบงการใช่มั้ย?”

ในเวลานี้ หัวหน้าของนินจาอิงะมองไปที่ซูจือหยู และแสยะยิ้ม: “เดิมทีคุณมัตสึโมโตะต้องการร่วมลงทุนกับพวกเธออย่างจริงใจ แต่คาดไม่ถึงว่าพวกเธอจะหยิ่งยโสมากจริงๆ ที่สำคัญจองหองเป็นอย่างมาก! คุณมัตสึโมโตะมาขอพบหน้าถึงที่ด้วยตัวเอง พวกเธอกลับไม่สนใจสักนิด ในเมื่อพวกเธอหยาบคายกับคุณมัตสึโมโตะขนาดนี้ ก็อย่าโทษที่คุณมัตสึโมโตะโหดเหี้ยมอำมหิตกับพวกเธอ!”

เมื่อกี้นี้ ตอนที่หัวหน้าคนนั้นพูดกับลูกน้อง พูดถึงคุณมัตสึโมโตะ ซูจือหยูก็รับรู้ได้ในตอนนั้น คนบงการทั้งหมดนี้ ก็คือมัตสึโมโตะ โยชิโตะ

เธอคาดไม่ถึงจริงๆ มัตสึโมโตะ โยชิโตะผู้ที่มีความแข็งแกร่งเพียงอันดับสามในโตเกียวเท่านั้น วิธีการจะชั่วร้ายขนาดนี้!

เขาลงมือกับตัวเองและพี่ชาย และโยนความผิดให้นางาฮิโกะ อิโตะ คงจะอยากจะฉวยโอกาสลดความแข็งแกร่งของตระกูลอิโตะ ถึงขนาดอาจจะใช้วิธีการอื่นกับตระกูลทากาฮาชิด้วยซ้ำ

ถ้าหากถึงเวลาเป็นไปตามแผนการของเขาแบบนั้น ตระกูลของตัวเองไปหานางาฮิโกะ อิโตะเพื่อแก้แค้น ถ้าอย่างนั้นมัตสึโมโตะ โยชิโตะก็จะเป็นคนที่ได้ผลประโยชน์ไม่ใช่เหรอ?! เมื่อคิดได้เช่นนี้ ในใจของเธอรู้สึกเสียใจมาก

ถ้ารู้ก่อน ตอนนั้นที่มัตสึโมโตะ โยชิโตะมาขอพบหน้าถึงที่ ตัวเองและพี่ชายควรจะพบเขา ไม่ว่าเขาพูดอะไร อย่างน้อยความให้เกียรติก็ไม่ทำให้คนคนนี้ขุ่นเคืองใจ

เพียงแต่น่าเสียดาย ตอนนี้พูดสิ่งเหล่านี้ก็เป็นการกระทำที่ไม่ทันกาล ความผิดพลาดครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้ไม่มีที่ว่างเหลือให้ย้อนกลับไปแล้ว

ซูจือเฟยที่อยู่ข้างๆก็เกิดความเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก เพียงแต่เขาถูกคนคลุมหัวปิดปาก พูดไม่ออกมาสักคำเดียว

หัวหน้านินจาอิงะหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหามัตสึโมโตะ โยชิโตะ และพูดด้วยความเคารพว่า: “คุณมัตสึโมโตะ สำรวจทางด้านคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะเสร็จแล้ว มีสถานที่เหมาะสมมากที่จะซ่อนศพ การป้องกันของอีกฝ่ายอ่อนแอเป็นอย่างมาก พวกเรามั่นใจว่าจะไม่มีใครพบเข้าในระหว่างการซ่อนศพ ไม่ทราบว่าคุณมัตสึโมโตะต้องการให้พวกเราลงมือเมื่อไหร่?”

มัตสึโมโตะ โยชิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม: “ตอนนี้ที่โตเกียววุ่นวายมาก ไม่ได้วุ่นวายมากมายขนาดนี้มาหลายสิบปีแล้ว ดังนั้นฉันยังอยากจะรออีกสักหน่อย ให้ฉันดูละครใหญ่ในโตเกียวเรื่องนี้ให้จบก่อน!”