ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 1843

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ของอีกฝ่าย คนทั้งคนก็ราวกับรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น!

เธอพูดอ้อนวอนอย่างหมดหนทางว่า: “พี่ชายน้อยทั้งสอง รบกวนคุณโทรหาประธานอู๋ ก็บอกว่าตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัวจนตรอกแล้ว ขอให้เขาเมตตากรุณาด้วย เหลือทางรอดให้พวกเราสักเล็กน้อย อย่างน้อยที่สุดก็เหลือรถเบนท์ลีย์คันนี้ไว้ให้พวกเราด้วย…”

หลังจากที่พูดจบ เธอรีบพูดเสริมว่า: “ถึงแม้ว่าจะยืมให้พวกเราขับไม่กี่ปีก็ได้!”

อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ขอโทษด้วย ประธานอู๋ของพวกเราบอกแล้วว่า ตระกูลอย่างพวกคุณ ไม่มีความสามารถที่จะมีหน้ามีตาได้จริงๆ ดังนั้นเขาไม่อยากพัวพันผลประโยชน์ใดกับพวกคุณอีก คฤหาสน์ยังให้พวกคุณพักอาศัยอยู่ได้ ก็เป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว ถ้าหากพวกคุณยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี งั้นก็ขอโทษด้วย คฤหาสน์ประธานอู๋ของพวกเราก็สามารถที่จะเอาคืนกลับมาได้ตลอดเวลา!”

นายหญิงใหญ่เซียวก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างฉับพลัน แต่ในเวลานี้ เธอไม่กล้าพูดคำอะไรก็ตามที่มันฝ่าฝืน

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะสะอึกสะอื้น: “คุณทั้งสองได้โปรดบอกประธานอู๋สักคำเถอะ ดูสภาพพ่อของฉันและพี่ชายของฉันตอนนี้สิ พวกเราทั้งครอบครัวไม่มีคุณงามความดีก็มีการทำงานหนัก ไม่มีการทำงานหนักก็มีความเหน็ดเหนื่อยนะ…”

อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: “ถ้าหากพวกคุณยังพูดจาไร้สาระมากขนาดนี้ งั้นคฤหาสน์ก็ไม่มีแล้วจริงๆ”

ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวรีบเอ่ยปากพูดว่า: “เวยเวย ไม่ต้องพูดแล้ว! รีบเอากุญแจรถออกมา!”

ในใจของเซียวเวยเวยโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าดื้อรั้นขัดขืนต่อไป ดังนั้นจึงทำได้เพียงร้องไห้แล้วหยิบกุญแจรถออกมา และยื่นให้อีกฝ่าย

คนคนนั้นรับกุญแจมา และพูดกับคนของตระกูลเซียวว่า: “เอาล่ะ รถพยาบาลก็จัดเตรียมไว้ให้พวกคุณแล้ว พวกคุณทั้งห้าคนรีบกลับไปเถอะ รถยนต์พวกเราก็ขับกลับไปก่อนแล้ว”

หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นรถเบนท์ลีย์คันนั้น และสตาร์ตรถแล้วออกจากที่นั่นในทันที

และในเวลานี้ รถพยาบาลที่เก่าทรุดโทรมก็ขับมาถึงตรงหน้าของทั้งครอบครัว คนขับรถลดหน้าต่างรถลง และเอ่ยปากถามว่า: “ใช่พวกคุณหรือเปล่าที่จะไปTomson Riviera?”

“ใช่”นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้าอย่างขุ่นเคือง และพูดว่า: “รบกวนส่งพวกเราสี่คน ไปที่Tomson Riviera A04ด้วย”

คนขับรถและชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งข้างคนขับก็ลงจากรถ ช่วยพวกเขาหามเซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงสองพ่อลูกขึ้นไป ต่อจากนั้นพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยว่า: “พวกคุณสองคนก็นั่งเบียดอยู่ข้างหลังหน่อยนะ”

นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า และพูดกับเซียวเวยเวยว่า: “เวยเวย รถพยาบาลคันนี้ค่อนข้างสูง แกประคองย่าหน่อย”

เซียวเวยเวยเช็ดน้ำตา แล้วขยี้ดวงตาทั้งสองที่แดงก่ำ และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “ได้ค่ะคุณย่า…”

เฉียนหงเย่นรีบตามขึ้นไปด้านหน้า และถามอย่างประจบสอพลอว่า: “แม่ค่ะ หนูก็ประคองแม่ด้วย!”

นายหญิงใหญ่เซียวสะบัดมือของเธอทิ้งในทันที และตวาดด้วยโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ว่า: “ไสหัวออกไปซะ! แกอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

เฉียนหงเย่นคาดไม่ถึงว่า นายหญิงใหญ่จะโกรธตัวเองอย่างกะทันหัน ก็ถามอย่างน้อยใจว่า: “แม่ค่ะ หนูทำอะไรให้แม่ขุ่นเคืองใจอีกเหรอคะ?”

นายหญิงใหญ่เซียวกัดฟันด้วยความแค้นใจแล้วด่าทอว่า: “แกทำอะไรให้ฉันขุ่นเคืองใจ! ถ้าไม่ใช่แก ครอบครัวของเราก็ไม่มีทางกลายเป็นอย่างทุกวันนี้! ถ้าไม่ใช่แก สิบกว่าล้านนั้นของฉางเฉียนก็ไม่มีทางลงท้ายไม่ได้อะไรสักอย่าง! ถ้าไม่ใช่แก ฉางเฉียนก็ไม่มีทางถูกหม่าหลันประชดประชันอยู่ตลอด!! ถ้าไม่ใช่แก ฉางเฉียนก็ไม่มีทางลงมือกับหม่าหลัน ตอนนี้เขาและไห่หลงน่าสังเวชใจขนาดนี้ แกเป็นคนทำลายหมดทุกสิ่ง!”

เฉียนหงเย่นก็ร้องไห้ออกมาในทันที