บทที่ 1996
เพราะเขาพึ่งพบว่า เย่เฉินอยู่ในญี่ปุ่น ดูเหมือนเขาจะรู้จักบุคคลที่ไม่ธรรมดาเลยในญี่ปุ่น!
เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าที่อยู่หลั่งบ้านของตระกูลอิโตะ
เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนพื้นแล้ว ก็มีผู้ชายยี่สิบคนสวมเสื้อสูทสีดำวิ่งเข้ามาด้วยความพร้อมเพรียง
หลังจากนั้น คนยี่สิบคนนี้ยืนอยู่ด้านนอกประตูทั้งสองด้าน ดูน่าเกรงขามมากๆ
ในเวลานี้ สาวสวยที่อยู่ในห้องโดยสารก็เปิดประตู และกระโดดลงมาก่อน หลังจากนั้นก็พูดกับซ่งหรงวี่:”คุณซ่ง เชิญลงมาได้เลย!”
ซ่งหรงวี่กลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากลำบาก เขาก้าวลงจากเฮลิอปเตอร์ด้วยความกังวลใจและประหม่า
สาวสวยพูดอีกครั้ง:”คุณซ่งเดินตามฉันมาเลย คุณเย่และคุณหนูใหญ่ของพวกเรา นั่งรอคุณอยู่ที่ห้องรับแขก”
ซ่งหรงวี่รีบถามอย่างนอบน้อม:”สาวสวย ฉันขอถามหน่อยได้ไหม คุณหนูใหญ่ของพวกคุณเป็นใครกันแน่?”
สาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม:”คุณหนูใหญ่ของพวกเราเป็นใคร เมื่อคุณเจอหน้าเธอ เธอคงบอกคุณด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”
ซ่งหรงวี่แสร้งทำเป็นเฉยเมยและยิ้ม แต่จริงๆแล้วเขาตื่นตระหนกตกใจมากๆ
เขาสามารถมองออก คฤหาสน์แห่งนี้ อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุดในโตเกียว มูลค่าอย่างน้อยหลายหมื่นล้านหยวน ตระกูลที่มีคฤหาสน์หรู
ขนาดนี้ ตระกูลนี้น่าจะแข็งแกร่งกว่าตระกูลซ่งมากๆ!
ในเวลานี้ สาวสวยคนนั้นทำท่าทางเชิญชวนและพูดด้วยรอยยิ้ม:”คุณซ่ง เชิญมาทางนี้”
ซ่งหรงวี่รู้สึกกระวนกระวายใจทำได้เพียงพยักหน้า และกัดฟันเดินตามทันที
เขาเดินตามสาวสวยคนนั้น เดินผ่านสวนหลังบ้านของตระกูลอิโตะ และเดินผ่านทางเดินยาวๆจนถึงหน้าประตูห้องสไตล์ญี่ปุ่น
สาวสวยพูดกับเขาและเลขาว่า:”คุณสองคนโปรดรอสักครู่ ฉันจะเข้าไปแจ้งคุณหนูใหญ่ก่อน”
ซ่งหรงวี่รีบพยักหน้าทันที:”ได้ครับ…พวกเรารอที่หน้าประตูก่อน…
สาวสวยคนนั้นเดินเข้าประตู พูดกับเยเฉินกับอิโตะนานาโกะที่นั่งดื่มน้ำชาอยู่บนโต๊ะ”คุณเย คุณหนูใหญ่ แขกมาถึงที่นี่แล้ว”
อิโตะนานาโกะพยักหน้าและพูดเบาๆ:”เชิญแขกเข้ามาได้เลย”
สาวสวยรีบพูดท้นที:”ได้ค่ะ คุณหนูใหญ่!”
เมื่อพูดจบ เธอก็เดินมาที่ด้านนอกประตู และพูดกับซ่งหรงวี่”คุณซ่ง เชิญเข้าห้องค่ะ”
เลขาที่อยู่ข้างๆพูดกับซ่งหรงวี่ด้วยน้ำเสียงเบาๆ:”ประธานช่ง ฉันต้องเข้าไปไหม? ฉันรู้สึกประหม่ามากๆ ฉันไม่เข้าไปได้ไหม…
เมื่อซ่งหรงวี่เห็นเธอตื่นตระหนกตกใจ เขารู้ว่าเธออาจจะตกใจมากๆ เพราะอีกฝ่ายมารับพวกเขาแบบอลังการแบบนั้น ดังนั้นเธอก็เลยไม่
กล้าเข้าไป
เขาถอนหายใจ:”คุณแค่ประหม่าเล็กน้อย? คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันก็ตื่นตระหนกตกใจมากๆเหมือนกัน!”
แต่เขารู้ดี เลขาสามารถถอยหลั่งได้ แต่ตัวเองทำเช่นนั้นไม่ได้ ด้งนั้นเขาจึงพูดอย่างจำใจ:”ถ้างั้นคุณก็รอฉันอยู่ด้านนอกละกัน”
เลขาโล่งอกทันที และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอได้รับการนิรโทษกรรม
ในตอนนี้ ซ่งหรงวี่รวบรวมความกล้าของตัวเองและก้าวเข้าไปด้านในประตู
เมื่อเดินเข้าประตู เขาก็มองเห็นเย่เฉินที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บนโต๊ะน้ำชา
ในเวลานี้ เย่ฉินยังคงเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้าของเขาสงบ เมื่อเห็นซ่งหรงวี่เดินเข้ามาก็โบกมือเล็กน้อยทันที
ฝั่งตรงข้ามของเย่ฉิน มีผู้หญิงญี่ปุ่นอายุน้อยและสวมชุดโมนสไตล์ญี่ปุ่นนั่งอยู่ เธอไม่เพียงสวยงามมากๆเท่านั้น แต่ดูอ่อนโยนและ
สง่างามด้วย
ซ่งหรงวี่จำผู้หญิงคนนี้ได้ในชั่วพริบตา!
ในเวลานี้ เขาตกใจมากๆเหมือนหัวใจตัวเองโดนคลื่นโหมชัดอย่างรุนแรง เขาบนพึมกับตัวเอง:”ผู้…ผู้หญิง…ผู้หญิงคนนี้คือคุณหนูใหญ่
ตระกูลอิโตะ ที่ชื่ออิโตะนานาโกะ และเธอได้รับการขนานนามว่ายามาโตะนาเดชิโกะใช่ไหม?! หรือ…หรือว่าเพื่อนญี่ปุ่นที่เย่เฉินพูดถึงก็คือ
เธอ?!”
