ถูกดักซุ่ม?
เมื่อเฉินจงเหล่ยได้ยินแบบนี้ หัวใจของเขาก็กระตุก และโพล่งออกมาว่า: เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกนายถูกดักซุ่มได้ไง?
ผู้บัญชาการตอบด้วยเสียงร้องไห้: มันคือระเบิด! การระเบิดอันทรงพลัง! น่าจะเป็นระเบิดจำนวนมากที่พวกเขาฝังไว้ล่วงหน้า และการระเบิดทำให้เกิดเศษทำลายล้างจำนวนมาก ตาของฉันบอดไปแล้ว แขนและขามีบาดแผล ตอนนี้บอกไม่ได้ว่าบาดเจ็บมากแค่ไหน!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้! เฉินจงเหล่ยโพล่งออกมา: รีบให้คนข้างๆช่วยรักษานายสิ!
ในเวลานี้ เสียงของอีกคนหนึ่งมาจากผู้สื่อสาร ร้องไห้และพูดว่า: ท่านจอมพลเฉิน แขนขาของกัปตันโอนิซึกะถูกชิ้นส่วนอย่างน้อยหลายสิบชิ้นทำลาย พวกเราไม่มีวิธีเลย!
เฉินจงเหล่ยตะคอก: อย่างน้อยแกก็ต้องหาวิธีที่จะฟื้นฟูการมองเห็นของผู้บัญชาการของพวกแก ไม่เช่นนั้นเขาจะพาพวกแกออกมาได้อย่างไร?
ชายผู้นั้นทรุดและร้องไห้: ลูกตาซ้ายของกัปตันโอนิซึกะถูกเศษชิ้นส่วนแทงเข้า และเลือดออกมากตลอด อุปกรณ์มองเห็นตอนกลางคืนแตกเพราะถูกระเบิด ตาขวาจึงโดนหินแตกลอยกระเด็นมาโดน อุปกรณ์มองเห็นถูกกระแทกเข้าที่เบ้าตาโดยตรง ลูกตาถูกบีบจนแตกหมดแล้ว……ฉัน……ฉันทำอะไรไม่ได้เลย……
หัวใจของเฉินจงเหล่ยเจ็บปวดอย่างมาก เมื่อได้ยินคำอธิบายของอีกฝ่าย
คืนนี้ทั้งสองกองพันทหารพลร่ม คือทหารและผู้บังคับบัญชาที่แข็งแกร่งที่สุดภายใต้การบังคับบัญชาของเขา
เมื่อได้ยินข่าวว่าลูกน้องของเขาถูกระเบิดจนทำให้ตาบอด และบาดเจ็บไปทั้งตัว เฉินจงเหล่ยแทบอยากจะกระโดดลงไปช่วยพวกเขาด้วยตัวเอง
และเบื้องหลังอีกด้านของการสื่อสาร มีแต่เสียงร้องอย่าโศกเศร้าของทหาร ซึ่งทำให้เฉินจงเหล่ยเจ็บปวดเหลือเกิน
ในเวลานี้ ผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ร้องพูดว่า: ศัตรูวางกับดักไว้นานแล้ว รอให้เราเหยียบเข้ามาอยู่ ระเบิดเมื่อกี้ เราได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยนะครับท่านจอมพล!
เส้นเลือดดำของเฉินจงเหล่ยขึ้นทันที เขากัดฟันและตะโกนว่า: พวกนายอดทนอีกหน่อย ฉันจะให้กองพันทหารพลร่มที่สองไปสนับสนุนพวกนายเดี๋ยวนี้!
ผู้บัญชาการโพล่งออกมา: อย่า! อย่าให้พวกเขามาเด็ดขาด!!
ผู้บังคับบัญชารีบพูดว่า: ท่านจอมพล ท่านรีบให้กองพันทหารพลร่มที่สองถอยทัพออกไปเถอะ! ดูๆแล้วอีกฝ่ายคงเตรียมพร้อมไว้แต่แรกแล้ว เกรงว่าจะวางกับดักไว้แล้ว หน่วยของเราได้รับบาดเจ็บสาหัสและคนลดไปมาก แล้วตอนนี้ยังถูกพวกเขาบีบทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ไม่มีทางที่จะออกจากวงล้อมได้อีกแล้ว กองพันทหารพลร่มที่สองก็ไม่สามารถช่วยเราได้ ดังนั้นท่านห้ามไม่ให้กองพันทหารพลร่มมารนหาที่ตายอีก!
เฉินจงเหล่ย ไม่เคยคิดฝันว่าผู้บัญชาการกองพันทหารพลร่มจะท้อแท้ใจได้ขนาดนี้
เขาพึมพำกับตัวเองว่า: หรือว่า หรือว่าพวกเขาจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตแล้วจริง ๆ เหรอ? หรือว่า……คามมิตคนนี้มีความสามารถที่แข็งแกร่งจริงๆ ที่สามารถรู้แผนการยุทธวิธีทั้งหมดของเขาล่วงหน้า
เฉินจงเหล่ยที่กำลังสับสนมากๆไม่รู้เลยว่า แค่สิบวินาทีหลังจากกองพันทหารพลร่มของฝั่งใต้ได้พบกับการดักซุ่ม จุดระเบิดแปดจุดบนยอดเขาของฝั่งเหนือ ก็เกิดการระเบิดในเวลาเดียวกัน!
ห้าร้อยคนที่ฝั่งเหนือนั้นโชคร้ายจริงๆ
ยอดเขาฝั่งเหนือทั้งหมดค่อนข้างชัน แต่จะมีที่ๆค่อนข้างเรียบ ไม่ว่าจะให้ใครเป็นผู้บังคับบัญชา ก็จะเลือกพื้นที่นี้สำหรับการรวมพลอย่างแน่นอน
ราวกับว่ามีเพียงต้นไม้ต้นหนึ่งภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา และผู้คนจะไปที่พักผ่อนและหลบแดดที่ต้นไม้โดยไม่รู้ตัว
เป็นเพราะเหตุนี้เอง ที่คนของคามมิตได้จัดจุดระเบิดแปดจุดไว้อย่างหนาแน่นที่นี่
ในตอนที่ผู้คนในกองพันทหารพลร่มที่สองกำลังรวมพลกัน เมื่อพวกเขาได้ยินการระเบิดทางทิศใต้ ก็คิดว่าเป็นพี่น้องฝั่งใต้ได้เริ่มการต่อสู้ที่ดุเดือด
พวกเขากำลังจะรีบวิ่งไปขนาบข้างทันทีหลังจากรวมพลเสร็จ แต่ไม่นึกเลยว่าตอนนี้ คนของคามมิตได้จุดชนวนระเบิดทั้งแปดจุดรอบๆพวกเขา!
เสียงระเบิดที่สะเทือนจนหูหนวก ทำให้ทั้งหุบเขาสั่นสะเทือนขึ้นม่
ชิ้นส่วนที่หนาแน่นลอยไปทั่วท้องฟ้า การทำลายครอบคลุมกว้าง ครอบคลุมตัดกันอย่างหนาแน่น ขนาดแมลงวันหนึ่งตัวยังยากที่จะหลบหนีไปได้ ไม่ต้องพูดถึงร่างเนื้อหนังเหล่านี้!
ดังนั้น หลังจากจุดระเบิดทั้งแปดจุดนี้แล้ว กองพันทหารพลร่มที่สองก็ถูกระเบิดตาย มันเกินกว่าครึ่ง
ที่เหลือ ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบทั้งหมด กองพันทหารพลร่มที่สองสูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ไปในทันที
