ได้ยินเสียงของเหอหงเซิ่ง เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และเอ่ยปากว่า: ท่านเหอ มีเรื่องที่ฉันต้องขอให้คุณรวมถึงคนอื่นของตระกูลเหอมาช่วย
เหอหงเซิ่งกล่าวอย่างหนักแน่นว่า: อาจารย์เย่ เรารอคอยที่จะแบ่งเบาภาระคุณมาตลอด! ไม่ว่าเรื่องอะไรคุณสั่งมาได้เลย!
เย่เฉินกล่าวว่า: เย็นพรุ่งนี้ฉันจะส่งคน 2 คนไปเย่นจิง สองคนนี้สำหรับฉันแล้วสำคัญมาก และตัวตนของพวกเขาก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก ดังนั้นหลังจากที่ไปถึงเย่นจิงแล้ว จะต้องดูแลทั้งสองอย่างเข้มงวด ห้ามให้ถูกเปิดเผยเบาะแสแม้แต่น้อย ฉันคิดไปคิดมาเรื่องนี้ผู้สูงอายุอย่างท่านเหมาะสมที่สุดแล้ว ดังนั้นโทรศัพท์มาเพื่อที่จะถามว่าสะดวกหรือไม่
สะดวก สะดวกแน่นอน! เหอหงเซิ่งไม่ลังเลที่จะพูดแม้แต่น้อย: เราเดินทางมาไกลจากเมืองโม่เฉิงมาถึงเมืองจิ่นหลิง เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระให้อาจารย์เย่ เพื่อรับใช้อาจารย์เย่ ได้รับบุญคุณมากมายจากท่าน ไม่เคยมีโอกาสได้ตอบแทน ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย ดังนั้นเรื่องนี้คุณต้องรีบจัดการให้พวกเรา ฉันเหอหงเซิ่งขอรับประกันว่าจะไม่เกิดข้อผิดพลาดขึ้นแน่นอน!
เย่เฉินพูดอย่างสบายใจ: ดี! ในเมื่อคุณท่านยินดีเช่นนี้ งั้นเราก็ไม่พูดอะไรให้ยืดเยื้อแล้ว รบกวนให้ท่านและครอบครัวคนอื่นๆเตรียมตัวให้พร้อม เย็นวันพรุ่งนี้จะมีคนมารับไปส่งสนามบิน เมื่อไปถึงเย่นจิง ติดต่อฉันทันที
เหอหงเซิ่งรีบกล่าว: ไม่มีปัญหาอาจารย์เย่! ฉันจะโทรหาอิงซิ่ว ให้เธอเตรียมตัวหน่อย
เย่เฉินคิด และพูดว่า: ท่านเหอ ไม่ต้องให้คุณผู้หญิงเหอไปหรอก เมืองจินหลิงยังต้องมีคนคอยดูแล ดังนั้นปล่อยให้เธอช่วยดูการฝึกฝนประจำวันของหงห้ารวมถึงลูกน้องของเฉินจื๋อข่าย
เย่เฉินไม่อยากให้คุณผู้หญิงเหอไป สาเหตุหลักเพราะเธอกลัวว่าหลังจากที่เธอเห็นซูโสว่เต้า อารมณ์จะแปรปรวน ยังไงซะเหอหงเซิ่งก็ยังไม่รู้ ว่าในบรรดาคนสองคนที่ขอให้เขาช่วยคุ้มกัน หนึ่งในนั้นคือซูโสว่เต้า
เหอหงเซิ่งได้ยินคำนี้ กลับไม่คิดอะไรมาก พูดทันทีว่า: ได้เลยอาจารย์เย่ งั้นฉันอธิบายอิงซิ่วสักหน่อย
หลังจากที่เหอหงเซิ่งคุยโทรศัพท์กับเย่เฉินจบ ก็ให้ลูกสาวของตัวเองโทรหาเหออิงซิ่วโดยตรง
เหออิงซิ่วช่วงนี้ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับลูกสาวของเธอซูรั่วหลีในโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง สองแม่ลูกตั้งแต่ซูรั่วหลีถูกส่งตัวไปยังตระกูลซูเมื่ออายุ 18 ปีก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย ในระยะหลังนี้ ถือว่าชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไประหว่างสองแม่ลูก
รับสายเหอหงเซิ่ง ขณะที่ได้ฟังว่าเย่เฉินมีเรื่องต้องการให้คนของตระกูลเหอไปเย่นจิงเพื่อช่วย เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า: พ่อ อาจารย์เย่ไม่ต้องการให้ฉันไปช่วยหรือ?
เหอหงเซิ่งกล่าว: ฉันโทรหาแกก็อยากบอกเรื่องนี้แหละ อาจารย์เย่ให้แกอยู่ที่เมืองจินหลิง ตอนนี้ต้องรับช่วงต่อการฝึกฝนของหงห้าและลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายชั่วคราว ดังนั้นแกก็ไม่ต้องตามฉันไปเย่นจิง
เหออิงซิ่วเห็นเย่เฉินจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็พูดว่า: ได้ งั้นพรุ่งนี้คุณไปเย่นจิงอย่างวางใจเถอะ เรื่องทางนี้ฉันจัดการเอง
ได้ เหอหงเซิ่งกำชับว่า: พรุ่งนี้แกต้องรีบไปที่วิลล่าแต่เช้า คุยกับอิงตงน้องชายของแกเกี่ยวกับรายละเอียดของการฝึก ตอนเย็นพวกเราจะต้องออกเดินทางแล้ว
ได้！ เหออิงซิ่วตอบ
วางสายโทรศัพท์ ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆก็รีบก้าวมาข้างหน้าเพื่อถามว่า: แม่ คุณตาโทรมาว่าไง? ทำไมหนูฟังที่คุณพูดแล้วเหมือนว่าอาจารย์มีเรื่องให้ช่วยเหรอ?
ใช่ เหออิงซิ่วเอ่ยปาก: อาจารย์เย่ให้ตาของแกและน้าพาคนอื่นๆไปที่เย่นจิงพร้อมกัน เหมือนว่ามีคนสองคนที่ค่อนข้างสำคัญต้องให้พวกเขาไปคอยคุ้มกัน
ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า: แม่ แม่ว่าอาจารย์เย่คงไม่ไปเจอเรื่องวุ่นวายหรอกนะ? เป็นเวลานานขนาดนี้ที่เขาไม่ได้ขอให้คุณตาทำธุระให้เลย อีกอย่างครั้งนี้ก็ไปเย่นจิง รู้สึกว่าละเอียดอ่อนมากยังไงอย่างนั้น
เหออิงซิ่วส่ายหน้า กล่าว: เรื่องนี้ฉันเองก็พูดไม่ได้ อาจารย์เย่ก็ไม่ได้ให้ฉันไปด้วย
