แผนของพวกเขาก็คือ ถ้าหากถึงตอนนั้นคุณท่านไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ทุกคนตรงนั้นก็เปลี่ยนชุดไว้ทุกข์ ทหารกบฏในที่เกิดเหตุ ก็ยอมรับข้อเรียกร้องทั้งหมดของสำนักว่านหลงในเวลาเดียวกัน
ไม่ว่ายังไง ชีวิตสำคัญที่สุด
เย่โจงฉวนก็ไม่มั่นใจในใดๆเลย ทำได้เพียงเรียกทุกคนไปชุมนุมกันที่ภูเขาเย่หลิงซาน ฝากความหวังทั้งหมดให้เย่เฉิน
……
06.20 น. เย่เฉินนั่งอยู่บนรถของถังซื่อไห่ และสมาชิกทั้งสามของตระกูลกู้ โดยมีกู้เย้นจงเป็นคนขับรถเอง มุ่งหน้าไปที่ภูเขาเย่หลิงซานด้วยกัน
หลังจากที่ขับรถไป ถังซื่อไห่กล่าวกับเย่เฉินว่า: คุณชาย เมื่อคืน คุณชายเฟิงและคุณชายเห้า รวมถึงคุณอาสี่ของท่าน คุณอาใหญ่ ต่างก็แอบออกมาเงียบๆ คนของฉันติดตามไป ปรากฏว่าพวกเขาไปซื้อชุดไว้ทุกข์ในจำนวนที่ต่างกันจากในที่ต่างๆ
เย่เฉินยิ้ม และพูดว่า: โอเค รอให้ฉันจัดการว่านพั่วจวินแล้ว จะลงโทษพวกทายาทที่ไม่คู่ควรอย่างพวกเขา ต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลเย่!
ถังซื่อไห่กล่าวอีกว่า: คุณชาย ยังมีอีกเรื่อง สมาชิกตระกูลย่อยของตระกูลเย่ทางฝั่งป๋ายจินฮ่านกง ตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย พวกเขาก็หนีกันไม่ขาดสาย จนถึงตอนนี้คงหนีกันไปหมดแล้ว
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ พูดอย่างไม่แยแสเลยสักนิด: เรื่องนี้ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ ไม่เป็นไร รอให้ฉันรับช่วงต่อตระกูลเย่ บัญชีนี้ ฉันจะค่อยๆสะสางกับพวกเขา
พูดแล้ว เย่เฉินถามอีกว่า: จริงสิพ่อบ้านถัง พวกลูกหลานตระกูลย่อยเหล่านี้ มีความสัมพันธ์ทางธุรกิจกับตระกูลเย่ไหม?
แน่นอน ถังซื่อไห่รีบกล่าว: ธุรกิจของพวกเขาส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับเย่ซื่อกรุ๊ป ส่วนใหญ่เป็นซัพพลายเออร์หรือผู้จัดจำหน่ายด้านล่างของเรา อย่างน้อยกำไรครึ่งหนึ่งล้วนแต่มาจากเย่ซื่อกรุ๊ป
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ กล่าว: งั้นก็จัดการง่ายขึ้นเยอะ ตอนนี้ในสังคมนี้ ไม่ค่อยมีใครสนใจเรื่องเกียรติยศของตระกูลอยู่แล้ว ต้องบีบด้วยผลประโยชน์ ถึงจะทำให้พวกเขาเชื่อฟัง
……
06.45 น.
ตอนเช้าหลังฝนตกอากาศก็จะเย็นหน่อยๆ
เย่เฉินนั่งอย่างเชื่อฟังบนรถถังซื่อไห่ เข้าไปที่ประตูภูเขาเย่หลิงซาน
นอกประตูรั้วในเวลานี้ มีชายวัยกลางคนที่มีผมหงอกสีเทามากกว่า 30 คน สวมชุดสีดำเหมือนกัน ยืนเรียงกันเป็นแถวสามแถวกลางถนน
ในสามสิบคนนี้ คนที่อายุมากสุดน่าจะอายุ 60 ปี และคนอายุน้อยที่สุดคืออายุ 40 ปี
พวกเขามีท่าทางที่เคร่งขรึม และในขณะเดียวกันพวกเขายอมตายโดยไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น
รถของถังซื่อไห่ไปถึงข้างหน้า ทั้ง 30 คนก็หลบไปด้านข้างทันที เพื่อทำช่องทางให้ผ่านได้
จู่ ๆ เย่เฉินพบว่า ในบรรดาคนที่อยู่ข้างนอกกว่า 30 คน คนหนึ่งคืออดีตผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง!
นามสกุลของผู้อำนวยการคือ แซ่จาง และเป็นลูกน้องคนหนึ่งของถังซื่อไห่ เย่เฉินเพิ่งเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่นาน เขาก็ถูกย้ายไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในฐานะผู้อำนวยการ ไม่ได้จากไปไหนจนกระทั่งเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ ทำงานในตำแหน่งมาเกือบ 20 ปี
จำผู้อำนวยการจางได้ เย่เฉินก็ถามถังซื่อไห่ว่า: พ่อบ้านถัง คนเหล่านี้คือคนของพ่อฉันในตอนนั้นหรือ?
ถังซื่อไห่พยักหน้า: ถูกต้อง พวกเขาทั้งหมดเลย
เย่เฉินรีบพูด: รีบหยุดรถ
ถังซื่อไห่หยุดรถทันที
ถังซื่อไห่ยังไม่ทันเปิดประตูให้ เย่เฉินก็เปิดประตูและเดินออกไปแล้ว
กลุ่มคนภายนอก สายตามองมาที่เย่เฉิน ทันใดนั้นแต่ละคนก็แปลกใจและตื่นเต้น หลายคนถึงกับน้ำตาซึม
คุณชาย! ท่านกลับมาแล้ว!
คุณชาย! เป็นท่านจริงๆด้วย……
คุณชาย……
ทุกคนตื่นเต้นเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง
ต่างจากผู้อำนวยการจางของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คนอื่นๆ ไม่ได้เจอเย่เฉินมาหลายปีแล้ว
แม้รู้ว่าเย่เฉินใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจินหลิงมาตลอด แต่พวกเขาปฏิบัติตามหลักการไม่รบกวนเย่เฉิน ดังนั้นจึงไม่เคยเจอเขาเลย
แต่ว่า สุดท้ายแล้วเย่เฉินดูเหมือนพ่อของเขาเย่ฉางอิงมาก
ดังนั้น ขณะที่เย่เฉินลงจากรถ ทุกคนก็จำตัวตนของเขาได้ทันที
เย่เฉินเห็นว่าผู้อาวุโสเหล่านี้มีตาแดงก่ำ และเขารู้สึกว่าดวงตาของตัวเองถูกปกคลุมไปด้วยหมอกอีกชั้นหนึ่งแล้ว
ทันใดนั้น เขามองผู้คน คุกเข่าลงบนพื้น กำหมัดทั้งสองข้างไว้ แล้วพูดด้วยเสียงสูงอย่างจริงจังว่า: คุณลุง คุณอาทุกท่าน หลายปีมานี้ พวกท่านเหนื่อยกันแล้ว! โปรดรับไหว้ของเย่เฉินด้วย
