ใครจะไปนึกถึง เมื่อเย่เฉินบิดแขนของลู่เห้าเทียน มันจะไปตัดเส้นลมปราณทั้งหมดของเขาด้วย!
สามารถตัดเส้นลมปราณทั้งหมดของลู่เห้าเทียนได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีเสียง ทำลายการบำเพ็ญทั้งหมดของเขา นี่เป็นความต่างกันของความแข็งแกร่งระหว่างคนและมดเลย
ในเวลานี้ ทุกคนในสำนักว่านหลงต่างก็สิ้นหวัง
แต่คนข้างกายของเย่เฉิน ทุกคนต่างก็อดใจที่จะส่งเสียงเชียร์ดังกึกก้องไม่ไหว
ส่วนซูเฉิงเฟิงที่สวมชุดไว้ทุกข์ ทั้งตัวทรุดลง มือและเท้าของเขาสั่นโดยไม่ตั้งใจ
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ตระกูลเย่จะมีการเป็นอยู่ที่ทรงพลังเช่นนี้
สำนักว่านหลงที่ตัวเองพึ่งพิง ตัวเองคิดว่าสำนักว่านหลงจะสามารถบดขยี้เย่เฉินได้อย่างสมบูรณ์ ไม่คาดคิดว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินเลย!
จู่ๆเขาก็คิดได้ว่า หลานสาวสองคนของเขา และลูกสะใภ้คนโตมาช่วยเย่เฉิน ในใจเขาเต้นตึกตัก: เป็นไปได้ไหม……เป็นไปได้ไหมที่เย่เฉินคนนี้จะเป็นยอดฝีมือระดับสูงที่แอบเล่นงานตัวเองอยู่?!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของซูเฉิงเฟิง ยิ่งหมดหวัง
ในตอนนี้ เย่เฉินมองไปที่ลู่เห้าเทียนที่ทรุดตัวลง ถามด้วยรอยยิ้ม: ทำไม? พญาเสือแพรขาวผู้สง่างาม ทำไมยอมรับว่าตัวเองแพ้แล้วล่ะ?
เพื่อความอยู่รอด ลู่เห้าเทียนสูญเสียท่าทางที่เป็นยอดฝีมือไป เขาเริ่มคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อย่างขมขื่น: คุณเย่ แขนทั้งสองข้างของฉันก็ใช้งานไม่ได้แล้ว เส้นลมปราณก็ขาดหมดแล้ว ทั้งตัวของฉันตอนนี้ใช้งานอะไรไม่ได้อีกแล้ว ได้โปรดเมตตา ไว้ชีวิตสุนัขอย่างฉันด้วย!
ลู่เห้าเทียนที่คุกเข่าลงขอความเมตตา ทำให้หัวใจของว่านพั่วจวิน กลายเป็นขี้เถ้า และทำให้ทหารคนอื่นๆในสำนักว่านหลงตื่นตะลึงอย่างมาก
ลู่เห้าเทียนแม้ว่าขุ่นเคืองอย่างมาก แต่เขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ แม้ว่าจะมีหวังเพียงริบหรี่ เขาก็ไม่ยอมแพ้
เพราะ เขารู้ว่าพลังของเย่เฉิน ถ้าหากจะฆ่าเขาจริงๆ แต่มันง่ายเหมือนการขยับนิ้ว
ลู่เห้าเทียนหลั่งน้ำตา แขนทั้งสองของเขาบิดเบี้ยว เขาทำได้เพียงใช้กำลังเอวของเขาโค้งคำนับ คำนับไป ร้องขอไป: คุณเย่……ฉันผิดไปแล้ว……ฉันไม่ควรวิจารณ์คุณอย่างเต็มที่ ……ยิ่งไม่ควรไปท้าทายอำนาจของท่านเลย……
แต่ว่า……แต่ว่าฉันไม่อยากตาย……ฉันไม่อยากตายจริงๆ……
ขอร้องท่านล่ะ ขอท่านเห็นแก่สภาพที่เป็นเหมือนผีในตอนนี้สิ ขอเพียงแค่เมตตา ไว้ชีวิตสุนัขด้วยเถอะ……
เย่เฉินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา จู่ๆน้ำเสียงของเขาก็ดังขึ้นเล็กน้อย และถามอย่างเคร่งขรึมว่า: แกกล้าอวดดีต่อหน้าวิญญาณของพ่อแม่ฉัน คิดจริงๆเหรอว่าคุกเข่าขอร้องบนพื้นตอนนี้ ฉันจะไว้ชีวิตสุนัขอย่างแก?
ลู่เห้าเทียนร้องเสียงดัง: ฉันรู้ฉันผิดไปแล้ว……ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริงๆ……
เย่เฉินตบเขาอย่างแรงและพูดอย่างเย็นชาว่า: ตอนนี้สำนึกผิดแล้วเหรอ? เมื่อวานแกเข้าไปในตระกูลเย่ด้วยซิการ์ในปาก แกกำเริบเสิบสานนักไม่ใช่หรือ? บอกว่าจะมาฆ่าฉันเป็นคนแรกไม่ใช่เหรอ?
ขณะที่พูด ดวงตาของเย่เฉินแน่นิ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: จริงสิ แกไม่ได้ชอบสูบซิการ์เหรอ? งั้นฉันทำซิการ์ให้แกหนึ่งมวน ให้แกสูบให้พอเลย!
ขณะที่พูด เย่เฉินมองไปที่หงห้า พูดว่า: หงห้า! ไปเอากระดาษเหลืองเผาศพหน่อย! เอามาเยอะๆ!
ได้เลยอาจารย์เย่! หงห้ารีบหยิบกระดาษเหลืองหลายมัดออกมา เพื่อนำไปเผาที่หน้าหลุมศพจากกองวัสดุบูชาบรรพบุรุษกองใหญ่ที่เตรียมไว้โดยตระกูลเย่
เย่เฉินหยิบห่อหนาๆ แล้วม้วนเป็นม้วนกระดาษที่หนาพอๆ กับขวดน้ำแร่ จากนั้นเขาก็ยัดหนึ่งในนั้นเข้าไปในปากของลู่เห้าเทียน บอกกับหงห้าว่า: มา หงห้า! ประเคนซิการ์อันใหญ่นี้ที่ฉันเย่เฉินทำเพื่อพญาเสือแพรขาวท่านนี้ด้วยตัวเอง!
หงห้าหัวเราะ หยิบไฟแช็กออกมาทันที และจุดที่ปลายอีกด้านของม้วนกระดาษ ยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวว่า: คุณพญาเสือ แกช่างโชคดีเหลือเกิน สามารถสูบซิการ์ที่ทำจากมืออาจารย์เย่เลย ฉันเดาว่าทั้งโลกนี้ก็มีแค่แกคนเดียวล่ะนะ
