ครั้นแล้ว เขามองไปที่เย่เฉิน และถามว่า: คนนี้คือใครกัน?
เย่เฉินยิ้มเย็นชา: ทำไม? ลูกน้องคนที่เก่งที่สุดของตัวเอง คลุมหน้าหน่อยแกก็จำไม่ได้แล้วหรือ?
ว่านพั่วจวินยิ่งสับสน
แม้ว่าเย่เฉินใบ้ว่าเป็นลูกน้องคนที่เก่งที่สุดของเขา แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นร่างของเฉินจงเหล่ย
เพราะว่า ในความเข้าใจของทหารสำนักว่านหลงทุกคน เฉินจงเหล่ยอยู่ที่ตะวันออกกลาง ไม่สามารถมาหัวเซี่ยได้
เย่เฉินเห็นเขามีหน้าตาที่ดูประหลาดใจ ก็ยิ้มเย็นชาและฉีกถุงผ้าสีดำออกจากบนหัวของเฉินจงเหล่ย
เมื่อว่านพั่วจวินและทหารคนอื่นๆ ในสำนักว่านหลง เห็นหน้า เฉินจงเหล่ย ทุกคนตกตะลึงอย่างมากในทันที
ไม่ว่าใครก็ไม่เชื่อว่า เฉินจงเหล่ยที่หายตัวไปหลายวัน ที่จริงแล้วอยู่ในเงื้อมมือของเย่เฉินนี่เอง
ว่านพั่วจวินถามโดยไม่รู้ตัวว่า: จงเหล่ย……คุณ……คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!
ในตอนนี้เฉินจงเหล่ยยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่นิ่งเงียบ เหมือนคนโง่ สายตาก็หลุดโฟกัส ดูราวกับว่าหูไม่ได้ยินเสียงของว่านพั่วจวิน
ว่านพั่วจวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ เฉินจงเหล่ย แต่เมื่อเห็นว่าเขาเฉื่อยชา เขาจึงตระหนักว่าสิ่งต่างๆ นั้นอาจจะเหนือความคิดของเขา ดังนั้นเขาจึงถามอีกครั้งว่า: จงเหล่ย! หรือว่าคุณไม่รู้จักฉัน?!
เฉินจงเหล่ยยังคงไม่ตอบสนอง
ในตอนนี้เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูดว่า: ลืมบอกแกไป จิตสำนึกของเฉินจงเหล่ย ถูกปิดผนึกไว้ภายในร่างกายของเขาโดยฉัน เขาในตอนนี้ ไม่ใช่คนที่แกคุ้นเคยอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่ หุ่นเชิดของฉันเท่านั้นแหละ
ว่านพั่วจวินและทหารสำนักว่านหลงคนอื่นๆต่างตกตะลึง
การปิดผนึกจิตสำนึกของบุคคลในร่างกาย เรื่องแบบนี้พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!
ว่านพั่วจวินก็ไม่อยากเชื่อว่าเย่เฉินจะมีพลังวิเศษเช่นนี้ได้ วิธีนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
เย่เฉินเห็นพวกเขาไม่เข้าใจ จากนั้นก็ชี้ไปที่ลู่เห้าเทียนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น และพูดกับเฉินจงเหล่ยว่า: ตบเขาซะ!
เฉินจงเล่ยรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ลังเลและคว้าปลอกคอของลู่เห้าเทียน เขาตบหน้าหลายครั้ง ทำให้หลู่เห้าเทียนกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ พูดว่า: พอแล้ว หยุดได้แล้ว
เฉินจงเหล่ยยังถึงจะหยุดการกระทำ และกลับไปอยู่ข้างกายเย่เฉิน
ว่านพั่วจวินตกตะลึง ไม่เข้าใจเลยสักนิด สรุปว่าเย่เฉินใช้วิธีไหนกันแน่ ทำให้เฉินจงเหล่ยเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้
เย่เฉินเห็นหน้าที่งงงวยของเขา เย่เฉินตบไหล่เฉินจงเหล่ยเบาๆและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: มาเถอะ ฉันจะให้อิสระแก 1 นาทีในการพูดคุย คิดอะไรก็พูดออกมาดังๆเลย!
แม้ว่าจิตสำนึกของเฉินจงเหล่ยถูกปิดห้ามไว้ แต่จิตใต้สำนึกของเขา ยังสามารถรับถึงความรู้สึกทั้งหมดของร่างกายได้
ในตอนนี้เขารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัว ว่านพั่วจวินพาพวกพี่น้องขึ้นมาฆ่าที่ภูเขาเย่หลิงซาน เรื่องนี้เขาก็รู้ดี
แม้กระทั่งเมื่อสักครู่ เขาคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่ของเย่เฉินและไม่ได้เห็นฉากในตอนนี้ด้วยตาตัวเองก็ตาม แต่เขาก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นผ่านเสียงได้
แต่ทว่า การรับข้อมูลภายนอกของเขาเป็นแบบทางเดียว นอกจากรับข้อมูลภายนอกจากประสาทสัมผัสของร่างกายแล้ว เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายให้ตอบสนองได้ แม้แต่จะกะพริบตาก็ตาม
ขณะที่เย่เฉินตบไหล่ของเขา สติสัมปชัญญะของเขาก็ผสานเข้ากับร่างกายในที่สุด ความรู้สึกที่หายไปนานนี้ เหมือนพืชผักที่หลับใหลมานานหลายปี ในที่สุดก็ตื่นขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา
ทันใดนั้น เขาก็มองไปที่ว่านพั่วจวิน อารมณ์ของเขาพังลงทันที เขาร้องไห้และอ้อนวอน: ประมุข……ขอร้องท่านคิดวิธีช่วยฉันด้วยหรือว่า……หรือว่าฆ่าฉันตอนนี้เลย……ความรู้สึกที่จิตสำนึกโดนกักขังอยู่ในร่างกาย น่ากลัวและสิ้นหวังยิ่งกว่าขุมนรกขุมที่สิบแปดเสียอีก!!
ที่จริง……ตายเสีย! ยังจะดีกว่า! มีชีวิตอยู่ซะอีก!!!
