ทุกคนหรี่ตาลง
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเริ่มมืดลง ดวงตาของเขาแสดงอาการโกรธออกมาอย่างอันตราย
“นี่แกคิดจะเล่นใช่ไหม”
หมัดของเด็กหนุ่มถูกตรึงไว้ที่หน้าอกของเหย่หลิงเฉิน ร่างกายของเขาโค้งงอและย่อตัวลงเล็กน้อยรับท่าทางของเสือผู้หิวโหยที่จ้องมองเหยื่อของมัน
“ ฉันเข้าแผนกฝึกอบรมสมาคมนักรบเมื่อตอนอายุ 16 17 ฉันเป็นแชมป์ Kick Boxing ของสาขา วันนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกหรอกนะ ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก” เด็กหนุ่มพูด
“ว่ายังไง ยังอยากจะเข้ามาอยู่อีกไหม”
“น่าสนใจ ลองดูสักหน่อยก็ได้” เหย่หลิงเฉินตอบ ใบหน้าของเขานิ่งไม่มีอาการใด ๆ พร้อมกับพุ่งไปข้างหน้า
“มีอะไรจะสั่งเสียก่อนไหมล่ะ”
หมัดของเด็กหนุ่มปะทะไปที่หน้าอกของเหย่หลิงเฉินอย่างดุเดือด เขาไม่ยอมให้เหย่หลิงเฉินก้าวไปเข้าไปข้างใน
เหย่หลิงเฉินยังคงก้าวต่อเข้าไปข้างใน หมัดของเด็กหนุ่มยังวางอยู่ที่หน้าอกของเหย่หลิงเฉิน เขาพลิกตัวเล็กน้อย ทั้งคู่ก้าวไปข้างหน้าอย่างดุเดือด
ปั้ง!!!
ไหล่ของพวกเขาชนกันอย่างแรง
เด็กหนุ่มกระเด็นไปข้างหลังทันทีเพราะสูญเสียการทรงตัว เท้าของเขาสะบัดถอยหลังไปสามก้าว
ทุกคนที่วิลล่าต่างหยุดมามองที่เหย่หลิงเฉินอย่างจริงจัง
“เธอได้รับการฝึกฝนมาบ้างแล้วสินะ ถึงกล้าเช่นนี้”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นตบไหล่ของเขาเพื่อปัดฝุ่นออก หลังจากนั้นเขาก็แสดงท่าทางต่อสู้กับเหย่หลิงเฉิน
“พี่ชาย นั่นพี่คิดว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่? เหย่หลิงเฉินเป็นเพื่อนของฉันนะ!” หลิงกู่ซื่ออดไม่ได้ที่จะพูด
“ถอยไป!” เด็กหนุ่มชี้ไปที่หลิงกู่ซื่อ
แม่ของหลิงกู่ซื่อรีบก้าวไปลากเธอออกมาทันที
“ฉันไม่เคยต่อยพวกไร้ตัวตน แกชื่ออะไร!” เด็กหนุ่มกล่าวกับเหย่หลิงเฉิน
“ฉันเหย่หลิงเฉิน!”
“งั้นจำเอาไว้ซะ ฉันหลิงอ่าว!”
เมื่อคำพูดออกจากปากของเขา ร่างของหลิงอ่าวก็บินหมุนไปในอากาศและเตะไปที่เหย่หลิงเฉิน
ร่างกายของเขาช่างพริ้วไหว แต่การเตะของเขานั้นโหดเหี้ยมเลยทีเดียว
เมื่อเผชิญหน้ากับการเตะเช่นนี้ คนส่วนใหญ่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะต้องหลบ
แต่เหย่หลิงเฉินไม่ได้หลบหลีกสิ่งนี้ เขายกขาขึ้นมาด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าเช่นกัน!
ด้วยการเตะที่สูง ขาของเขาเหยียดตรงและไปปะทะกับการเตะของหลิงอ่าว
ปั้ง!
เสียงกระดูกหักของร่างกายหลิงอ่าวดังขึ้น ตัวเขากระเด็นไปข้างหลังและตกลงบนพื้นอย่างแรง
เป็นไปได้ยังไงกัน?!
ทั้งบ้านต่างตกตะลึงเช่นเดียวกันในพลังของเหย่หลิงเฉิน
หลิงอ่าวนอนอยู่บนพื้นและมองไปที่เหย่หลิงเฉิน ใบหน้าของเขาซีดแสดงออกถึงความไม่เชื่อ
เขาเข้าฝึกอบรมสมาคมนักรบเมื่ออายุ 16 ปี เนื่องจากเขาได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเด็กเขาจึงสร้างชื่อให้กับตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาอายุ 25 ปีและทุก ๆ ปีเขาก็ยังเป็นแชมป์ Kick Boxing ตอนนี้เขาได้รับตำแหน่งในฐานะผู้ฝึกสอนและได้รับการยอมรับว่าเป็นนักสู้ชั้นยอดตั้งแต่อายุยังน้อย!
ชื่อเต็มของแผนกฝึกอบรมสมาคมนักรบ มันดำรงอยู่ในตำแหน่งพิเศษและมีอิทธิพลอย่างมาก เมื่อเข้ามาแล้วพวกเขาต้องทนกับการฝึกฝนและความโหดเหี้ยมนับไม่ถ้วน สมาชิกทุกคนล้วนเป็นชนชั้นสูงในกลุ่มชนชั้นสูง
ผู้ที่เข้าสู่แผนกฝึกอบรมสมาคมนักรบเป็นนักรบและมีเพียงผู้ที่มีสถานะทางกายภาพสูงสุดเท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติเข้าร่วมได้!
ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ระยะประชิดหรือนักแม่นปืนพวกเขาก็ทำได้ดีที่สุด
ที่นั่นจะแบ่งชั้นของบุคคลตามความสามารถ อันได้แก่ชั้นสูง ชั้นกลาง และชั้นล่าง
และหลิงอ่าวเป็นนักรบชั้นสูง การันตีด้วยรางวัลอันมากมายของเขา!
แต่อย่างไรก็ตาม เขาพ่ายแพ้ให้เหย่หลิงเฉิน!
“คุณไม่ได้อยู่ในระดับที่จะมาสู้กับผมได้หรอกนะ” เหย่หลิงเฉินส่ายหัวด้วยความผิดหวัง
จากการวิเคราะห์ระบบอัจฉริยะของเขา ไม่ว่าจะเป็นหมัดอรหันต์ หรือ หมัด 8 ปรมัตถ์ ความสามารถของเขาตอนนี้อยู่ที่ 100% แล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขีดจำกัดของเขาอยู่ที่ไหน เขาคิดว่าเขาได้พบคู่ต่อสู้ที่คู่ควรแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหลิงอ่าวจะไม่สามารถแม้แต่จะทำลายมันได้
“ฉันแค่ประมาทไป มันยังไม่จบ! ดูนี่!!”
หลิงอ่าวลุกยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก เขาแสดงความแข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขากำหมัดแน่นและพุ่งเข้าหาเหย่หลิงเฉิน!
รูปแบบกำปั้นนั้นเป็นของหมัด 8 ปรมัตถ์
มันดูเป็นท่าที่ถอดแบบออกมาจากตำรา แต่เต็มไปด้วยความไหลลื่นและสามารถทำได้ง่าย ยิ่งไปกว่านั้นมันเข้ามาถึงเหย่หลิงเฉินด้วยเจตนาที่จะทำร้าย
อย่างไรก็ตามในขณะที่หมัดพุ่งเข้าหาเหย่หลิงเฉิน ก่อนที่หลิงอ่าวจะใส่แรงอย่างเต็มที่ เหย่หลิงเฉินก็ได้ขยับตัวและปัดป้องหมัดทั้งสองข้างของหลิงอ่าวได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาหันกลับมาและใช้หลังของเขากระแทกเข้าที่ลำตัวของหลิงอ่าวทันที!
หลิงอ่าวฮึดฮัด เขาถูกเหวี่ยงไปข้างหลังอย่างหนัก
“นั่นมันท่าป้องกันของหมัด 8 ปรมัตถ์!”
“นี่เธอรู้จักหมัด 8 ปรมัตถ์ด้วยเหรอ?!”
ตระกูลหลิงต่างร้องออกมาด้วยความประหลาดใจขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน
“ถ้าฉันไม่ได้เรียนรู้หมัด 8 ปรมัตถ์ ฉันคงไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชายชราคนนั้นหรอก” เหย่หลิงเฉินกล่าว
ด้วยประโยคนั้น เหย่หลิงเฉินกลายเป็นคนลึกลับและได้รับความเคารพในทันที ตระกูลหลิงมองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไร
เหย่หลิงเฉินเดินไปที่ด้านข้างของหลิงอ่าวและจับที่ต้นขาของเขา
“อดทนหน่อยนะ”
หลังจากนั้นด้วยการจับจุดของเหย่หลิงเฉิน กระดูกหน้าแข้งที่หลุดออกก็ถูกรีเซ็ตเข้าที่ดังเดิม
“ข.. ขอบคุณ” หลิงอ่าวมองไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถ้าคุณอยู่ในสมาคมของเรา คุณคงเป็นสุดยอดนักรบแห่งสงคราม!”
“ตอนนี้ชายชราอยู่ที่ไหน” เหย่หลิงเฉินถาม
“นี่…”
“พี่! เขาสามารถช่วยคุณปู่ได้ เชื่อฉันสิ” หลิงกู่ซื่อกล่าวอย่างรีบร้อน
“กู่ซื่อ หยุดเรื่องไร้สาระนี่ได้แล้ว!” ในขณะนั้น หลิงชางเหอก็พูดออกมาในที่สุด
เขามองไปที่เหย่หลิงเฉินและพูดต่อ “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เมื่อทุกคนมาถึงที่นี่เราคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง ฉันแน่ใจว่าตอนนี้พ่อหนุ่มคนนี้คงอยากนั่งพักสักครู่?”
เหย่หลิงเฉินไม่พูดอะไร เขาเดินไปหาที่นั่งสำหรับตัวเอง
ทัศนคติของตระกูลหลินเปลี่ยนไป แต่ก็ยังไม่เป็นมิตร ไม่มีใครจ่ายเงินให้เขาเลยนับประสาอะไรกับการเสิร์ฟน้ำ
สิบนาทีต่อมาทุกคนออกมารวมตัวกันด้านนอก
คราวนี้ตระกูลหลิงทั้งหมดลุกขึ้นเพื่อต้อนรับผู้มาใหม่อย่างอบอุ่น
“ปรมาจารย์เจียงในที่สุดคุณก็มาถึงที่นี่แล้ว!”
คนแรกที่เดินเข้าไปคือชายชราในชุดคลุมสีขาว ผมของเขาเป็นสีขาว แต่ดวงตาของเขาสดใส ก้าวของเขามั่นคง เบื้องหลังเขาคือกลุ่มสาวกจำนวนหนึ่ง
หลิงชางเหอแนะนำ “กู่ซื่อ นี่คือแพทย์ชั้นแนวหน้าในปักกิ่งซึ่งเป็นประธานที่มีชื่อเสียงของโรงพยาบาลชื่อดังในเมือง ปรมาจารย์เจียง”
“ปรมาจารย์เจียงมักใช้เวลาไปกับการเดินทาง เขามักจะไปต่างประเทศเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ทางการแพทย์มากมาย เราต้องเชิญเขากลับมาจากอเมริกาเพื่อมาที่นี่ด้วยซ้ำ!”
หลิงกู่ซื่อรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ก็ทักทายปรมาจารย์เจียงอย่างสุภาพ
เหย่หลิงเฉินมองไปที่ชายในชุดคลุมและตระหนักว่าเขาคือคนที่ตระกูลหลิงตั้งความหวังไว้ พวกเขาปล่อยให้เขานั่งที่นั่นเพียงเท่านั้น
“คนไข้อยู่ที่ไหน” ปรมาจารย์เจียงพูดด้วยท่าทางโผงผาง
“โปรดตามฉันมาค่ะ” หลิงชางเหอเดินนำปรมาจารย์เจียงไปที่ชั้นสอง
พวกเขาหยุดเดินเมื่อหลิงชางเหอหยุดและขมวดคิ้วไปที่หลิงกู่ซื่อ “กู่ซื่อ ไปรออยู่กับเพื่อนของลูกที่ชั้นล่าง”
“ทำไมล่ะคะ? เหย่หลิงเฉินก็ช่วยคุณปู่ได้เหมือนกัน!” หลิงกู่ซื่อกล่าวอย่างไม่มีความสุข
คำพูดนั้นเพิ่งออกจากปากของเธอและเหล่าสาวกที่ติดตามปรมาจารย์เจียงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ
ปรมาจารย์เจียงเลิกคิ้ว “นี่เธอถามหาคนอื่นด้วยเหรอ?”
“ปรมาจารย์เจียงคะ เธอไม่รู้เรื่องอะไร เขาเป็นแค่คนนอก” หลิงชางเหอกล่าวอย่างหมดหนทาง “ดิฉันอับอายจริง ๆ ค่ะ”
ปรมาจารย์เจียงประเมินเหย่หลิงเฉินและถามอย่างสงสัย “เธอ ฝึกมากับใคร”
“ผมไม่มีสังกัดครับ” เหย่หลิงเฉินกล่าว
“แล้วมีใบอนุญาตทางการแพทย์ไหม”
“ไม่มีครับ”
“ แล้วเคยมีประสบการณ์ในการรักษาอาการเจ็บป่วยที่ซับซ้อนหรือไม่” ปรมาจารย์เจียงยังคงถามต่อพร้อมขมวดคิ้ว
เหย่หลิงเฉินส่ายหัวตอบกลับ
“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาอยู่ที่นี่? แอบอ้างตัวเองเป็นหมอแบบนี้ฉันสามารถโทรแจ้งตำรวจและจับเธอได้เลยนะ!” หนึ่งในสาวกที่อยู่เบื้องหลังปรมาจารย์เจียงรู้สึกสับสน
ใบหน้าของหลิงชางเหอมืดลงอย่างมาก เธอก็อุทานใส่หลิงกู่ซื่อ “ออกไป พาเพื่อนของเธอออกไปจากที่นี่ซะ!”
“ไม่! แล้วถ้าปรมาจารย์เจียงคนนี้ไม่สามารถรักษาคุณปู่ได้ล่ะคะ” หลิงกู่ซื่อตอบโต้ ความดื้อรั้นของเธอไม่มีใครเทียบได้
“ไร้สาระ!”
“ปรมาจารย์เจียงเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียง เธอยังจะสงสัยอะไรในตัวท่านอีก?!” หลิงชางเหอโต้กลับ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าแม้แต่ปรมาจารย์ของฉันรักษาไม่ได้ แล้วเขาเป็นใครกันเธอถึงกล้าไปฝากความหวังเอาไว้ด้วย”
“เอาล่ะพอได้แล้ว อย่าเสียเวลากับคนอย่างเขาเลย เราต้องรีบไปรักษาคนไข้” ปรมาจารย์เจียงโบกมือและจ่ายเงินให้เหย่หลิงเฉินอย่างไม่ลังเล
เมื่อพวกเขามาถึงชั้นสองและเดินไปที่ห้องนอนด้านในสุด ประตูห้องถูกเปิดออก ขณะเดียวกันก็มีกลิ่นแปลกที่โชยออกมา
ไม่เหม็น แต่ทำให้ใครที่ได้กลิ่นรู้สึกไม่สบายใจได้
หลิงเทียนหัวนอนอยู่บนเตียงหลับตาอ้าปากเล็กน้อย การหายใจของเขาทำงานอย่างหนักราวกับว่าเขาหายใจไม่ออกตลอดเวลา ดวงตาของเขาถูกปิดลงราวกับว่าแม้ในยามหลับเขาก็กำลังทุกข์ทรมาน
เมื่อเทียบกับตอนที่เหย่หลิงเฉินพบเขาก่อนหน้านี้ น้ำหนักเขาดูลดลงไปมาก
“คุณปู่…”
น้ำตาของหลิงกู่ซื่อไหลออกมาอีกครั้ง
“ปรมาจารย์เจียง เขาโคม่ามา 5 วันแล้ว เขาไม่ได้กินอะไรเลย” หลิงชางเหอกล่าวด้วยสีหน้ากังวล
ตั้งแต่เขาได้มองไปที่หลิงเทียนหัว คิ้วของปรมาจารย์เจียงก็ไม่คลายออก ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวล
“จากกลิ่นในห้องดูเหมือนว่าปู่หลิงจะป่วยด้วยโรคปอด”
ในขณะที่เขาพูดปรมาจารย์เจียงก็เดินไปที่ข้างเตียง เขาตรวจที่ดวงตาของหลิงเทียนหัว จากนั้นก็ที่ปาก ในที่สุดเขาก็กดมือลงไปที่ปอดของหลิงเทียนหัว
แรงกดดันนี้ทำให้การหายใจของงหลิงเทียนหัวกลายเป็นเรื่องยากขึ้นในทันใด ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงราวกับว่าเขาไม่สามารถหายใจได้
“ปรมาจารย์เจียง อาการของคุณปู่เป็นอย่างไรบ้างคะ”
ในห้องทุกสายตาจับจ้องไปที่ปรมาจารย์เจียง
“เมื่อกี้ฉันกดลงไปเบา ๆ ปู่หลิงก็มีปฏิกิริยาตอบรับมากเช่นนี้”
ปรมาจารย์เจียงหยุดเล็กน้อยและส่ายหัว “นี่เป็นหลักฐานที่ให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าระบบทางเดินหายใจของปู่หลิงติดเชื้อทั้งหมด ไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งที่ดี”
ปรมาจารย์เจียงอาศัยประสบการณ์ของเขาและไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ใด ๆ ในการวินิจฉัยโรค
“แล้ว…มีวิธีรักษาไหม” หลิงชางเหอถาม
“มีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือการปลูกถ่ายปอด!” ปรมาจารย์เจียงกล่าวช้า ๆ และกล่าวต่อว่า “อย่างไรก็ตาม…ด้วยเทคโนโลยีที่เรามีในตอนนี้ไม่มีทางที่เราจะปลูกถ่ายปอดให้เขาได้และแม้ว่าจะเป็นไปได้ปู่หลิงก็อายุมากแล้วและโอกาสที่จะประสบความสำเร็จนั้นก็มีอยู่ ศูนย์…”
ปอดไม่เหมือนกับอวัยวะอื่น ๆ ไม่ใช่แค่ตอนนี้ แต่ในอนาคตก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปลูกถ่าย
“อะไร…นั่นหมายความว่ายังไง” หลิงชางเหอถามขณะที่เธอมองตรงไปที่ปรมาจารย์เจียง
“อาการป่วยของปู่หลินอยู่นอกเหนือการรักษาของมนุษย์ ตามการคาดการณ์ของฉันแล้ว เขามีชีวิตเหลืออีกเพียง 3 วัน”
ปรมาจารย์เจียงส่ายหัวและไม่เหลืออะไรให้ต้องใจจดใจจ่อ “ในเวลาที่เหลือนี้พวกเจ้าทุกคนควรอยู่เคียงข้างเขาและส่งเขาไปสู่สวรรค์”
ครอบครัวหลิงทั้งหมดตกตะลึงกับการบอกของปรมาจารย์เมื่อสักครู่นี้
“ ไม่! คุณปู่จะต้องไม่ตาย!” ปฏิกิริยาของหลิงกู่ออกมามากที่สุด เธอทิ้งตัวลงบนเตียงของหลิงเทียนหัวและร้องไห้สะอึกสะอื้น
หลิงอ่าวทรุดตัวลง ศีรษะของเขาก้มลงไปที่พื้นด้วยความตกใจ
ใบหน้าของหลิงชางเหอเป็นสีเทาซีด ปากของเธออ้าค้างขณะที่เธอหันไปเช็ดน้ำตา
ตาของคนอื่น ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในขณะนั้นมีเสียงพูดขึ้นภายในห้อง
“สิบล้านหยวน ฉันจะช่วยชีวิตเขาให้พวกคุณ!”
….
อุ๊ย! ใครกันคะเนี่ยจะมาช่วยชีวิตคุณปู่ของหลิงกู่ซื่อ จะเป็นเหย่หลิงเฉินหรือปรมาจารย์เจียงที่เล่นตุกติกแกล้งว่าไม่มีทางรักษากัน?
