เมื่อถึงเวลา ให้ของขวัญชิ้นหนึ่งแก่เธอ และปล่อยให้เธอถือไว้เล่นๆ
ด้วยวิธีนี้เขาไม่ต้องกังวลว่ามะลานจะขายอิฐทองคำเป็นเงินสด
ถ้าเป็นอดีตหม่าหลาน เขาจะไม่พูดอะไรอีกแน่นอน พรุ่งนี้เช้าเขาจะออกไปขายอิฐทองคำ
ยิ่งกว่านั้น ก่อนที่เธอจะจากไป เธอกลัวว่าเธอจะขโมยอิฐทองคำอีกเก้าก้อนที่เหลือจากห้องระหว่างตัวเธอกับ เซียวซูหรัน และขายด้วยกัน
แต่ตอนนี้เขาและหล่อนซื่อสัตย์กว่ามาก ขากับเท้าไม่สะดวกนัก ไม่ใช่เรื่องจริงที่จะออกไปขายอิฐทองคำ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอต้องป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องตรวจสอบความตั้งใจเป็นครั้งคราว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเก็บอิฐทองคำทิ้งอย่างตรงไปตรงมา
มอบของขวัญล้ำค่าให้กับเธอ แต่ไม่สามารถแลกเป็นเงินสดได้ เพียงแค่รักษาความคิดของเธอไว้
เมื่อ เย่เฉิน กลับไปที่ คฤหาสน์ทอมสัน ด้วยอิฐทองคำสี่ก้อน เขาเพิ่งเข้าไปในประตูและเห็น เซียวซูหรัน ภรรยาของเขาเดินออกจากโรงรถในสนาม
เซียวซูหรัน เพิ่งขับรถกลับด้วยเท้าหน้าและจอดรถ เมื่อเห็น เย่เฉิน ผลักประตูเข้าไปในสนาม เขาพูดด้วยความดีใจ สามี คุณกลับมาแล้ว
เย่เฉินมองมาที่เธอและพูดด้วยน้ำเสียงชอบใจมาก: ฉันกลับมาแล้ว วันนี้คุณคิดถึงฉันไหม
แน่นอน ฉันทำได้ เซียวฉู่หรานไม่อายเลย วิ่งเข้าไปอย่างมีความสุขแล้วโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เฉิน เขามีความสุขแต่ก็บ่นเล็กน้อยแล้วพูดว่า: ทำไมเธอไม่กลับมาบอกฉันที ล่วงหน้า ฉันจะไปรับคุณที่สนามบิน
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: ฉันรู้ว่าคุณต้องยุ่งมากในที่ทำงาน ฉันไม่เต็มใจที่จะโยนคุณไปไกลเพื่อมารับฉัน ฉันจะไม่กลับมาเมื่อฉันนั่งแท็กซี่คนเดียว
เซียวฉู่หรันพูดอย่างจริงจัง: อะไรคืองานหนักในการไปรับคุณ แต่ตลอดทางกลับโดยเครื่องบิน คุณต้องต่อแถวแท็กซี่ เหนื่อยแค่ไหน
ไม่เหนื่อย.
เย่เฉินกล่าวอย่างไม่เป็นทางการ: สมรรถภาพทางกายของฉันดีมาก เป็นเรื่องเล็กน้อย
เซียวซูหรัน พูดอย่างช่วยไม่ได้: คุณพูดเร็ว ฉันจะทำอาหารที่บ้านและรอคุณกลับมา แม่ของฉันทำอาหารไม่เก่งในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ฉันโทรมาบอกว่าฉันไม่ได้ทำ ไม่อยากทำอาหารตอนกลางคืนและขอให้ฉันกลับมาสั่ง
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า การสั่งก็ดีเหมือนกัน สั่งให้ฉันสักชิ้นเถอะ
เซียวซูหรัน พยักหน้าและกล่าวว่า คุณสามารถไปที่บ้านและพักผ่อนได้
ทั้งสองมาที่วิลล่าจับมือกัน เซียว ซูหรัน รูดล็อคลายนิ้วมือ ทันทีที่เขาเดินเข้าไป เขาได้ยินเสียงขี้เกียจและเย้ยหยันของหม่าหลาน: คุณกลับมาได้อย่างไร ซูหรัน พ่อผีตายของคุณ ฉันไปเล่นตลกกับคนพวกนั้นจากสมาคมเขียนพู่กันและระบายสีอีกครั้ง ฉันหิวมานานแล้ว ฉันเลยรอคุณกลับบ้านและสั่งอาหาร…
ในเวลานี้ หม่าหลัน กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น Ge You ไม่ได้มองดูมันเพราะรู้ว่า เซียวซูหรัน ต้องกลับมา
เซียวชูหรานพูดอย่างช่วยไม่ได้: แม่คะ วันนี้หนูขี้เกียจเกินไป หนูไม่ต้องทำงานบ้าน ถ้าหิวสั่งอาหารได้…
หม่าลานพูดอย่างหมดความอดทนว่า ฉันเป็นคนสั่งที่รำคาญที่สุด หรือไม่อยากกินอันนี้ ฉันไม่อยากกินอันนี้ หรืออยากกินอันนี้ หรืออีกอัน ฉันจะ ให้คุณสั่งมา ฉันรอและกิน…
เซียวซูหรัน ถอนหายใจและกล่าวว่า แม่ เย่เฉินกลับมาแล้ว ให้เขาดูว่าเขาอยากกินอะไร
ทันทีที่เสียงของ เซียวซูหรัน หายไป เขาได้ยิน หม่าหลัน พูดในห้องนั่งเล่น: โอ้พระเจ้า ลูกเขยของฉันกลับมาแล้ว
พูดเสร็จก็ได้ยินเสียงคนกระโดดไม้ค้ำ
ทันทีหลังจากนั้น หม่าหลานก็วิ่งด้วยไม้ค้ำมือเดียวไปตลอดทาง เมื่อเธอเห็น เย่เฉิน เธอยิ้มอย่างประจบสอพลอทันที: แม่ ลูกเขยของฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่บอกแม่ล่ะ แม่จะกลับ ให้เจ้าทำอาหารอร่อย
พูดจบเธอก็พูดทันทีว่า ลูกเขยที่ดี พักผ่อนก่อน แม่จะไปที่ครัวเพื่อดูว่าลูกจะทำอะไรได้บ้าง
