ทุกคนเฝ้าดูขณะที่อู๋หยู่วิ่งต่อไปในขณะที่เหย่หลิงเฉินเริ่มอุ่นเครื่อง เขาหมุนตัวและคอเป็นบางครั้ง ท่าทียังดูสงบเช่นเคย
แม้แต่หลิงอ่าวก็ทนไม่ได้ที่จะดูเรื่องนี้อีกต่อไป เขากดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเขาอย่างช่วยไม่ได้
ผู้ชายคนนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่?
“อีกห้านาที”
เหย่หลิงเฉินคุ้นเคยกับตุ้มน้ำหนัก เมื่อถึงเวลานั้นอู๋หยู่ก็ได้เริ่มปีนเขาแล้ว
ไป!!!
ในขณะนั้นเองร่างกายของเขาก็วิ่งออกไปเหมือนเสือชีตาห์
วิ่งขึ้นไปบนทางลาดแล้วกระโดดลงไปโดยตรงในลมหายใจเดียวในเวลาน้อยกว่าสิบวินาที!
‘เร็ว!‘
‘เร็วจริง ๆ!‘
ฝูงชนที่ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ที่ดีของเขามากนักก็ตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ และตกใจเกินกว่าจะพูด
การแสดงของเหย่หลิงเฉินแตกต่างไปจากที่พวกเขาคิดไว้ก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง!
การแสดงออกของฟางฮงมืดลง จ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน
ต่อไป คลาน!
เหย่หลิงเฉินบิดตัว เลื้อยไปข้างหน้าเหมือนงู ความเร็วของเขาไม่ช้าไปกว่าการเดินตัวตรงมากนัก
20 วินาที ด่านอุปสรรครั้วไฟฟ้าเสร็จสมบูรณ์!
ต่อไป ปีนเขา!
เหย่หลิงเฉินเป็นเหมือนลิง ด้วยการใช้แขนขาทั้งหมดของเขา ร่างกายของเขาราวกับว่ามันไร้น้ำหนัก เขาพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วสูง
ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดอู๋หยู่ก็ปีนขึ้นไปบนยอดเขา ใบหน้าของเขาแสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจ
ความพยายามของเขาในเส้นทางสิ่งกีดขวางนั้นเกือบจะสมบูรณ์แบบ เร็วกว่าสถิติก่อนหน้าของเขาถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ‘เด็กคนนั้นน่าจะสิ้นหวังแล้ว‘
เมื่อมองไปที่สหายของเขา เขาเห็นการแสดงออกที่น่าตกใจบนใบหน้าของพวกเขา แม้แต่หัวหน้าฟางก็แสดงท่าทีประหลาดใจ เขารู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก
‘คุณแปลกใจไหมที่ในที่สุดก็ได้เห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์จริง ๆ? ฉันคือชายผู้ถูกกำหนดให้เป็นราชาของนักศิลปะการต่อสู้!’
ด้วยความภาคภูมิใจที่เขารู้สึก เขาจึงยกมือโบกมือให้ฝูงชนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครตอบสนองต่อการโบกมือของเขา ในทางกลับกัน ความตกใจบนใบหน้าของพวกเขากลับเพิ่มขึ้นเท่านั้น
“เ*ย!!”
สุดท้ายก็ไม่มีใครทนได้อีกต่อไป
หลังจากนั้นทันที
“เฮ้ย!!”
“เฮ้ยยยยย!!!”
…
ทุกคนโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ ตามด้วยอ้าปากกว้าง ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น!
“หมายความว่าไง ตกใจอะไรกัน”
อู๋หยู่รู้สึกประหลาดใจ ขณะที่เขาหันหลังกลับ เขาก็รู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงพัดผ่านราวกับมีเงาวาบผ่าน
‘หื้ม?’
‘ไอ้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน‘
อู๋หยู่มองไปข้างหลัง แต่เขาก็ไม่เห็นเหย่หลิงเฉิน
เมื่อหันกลับมา ดวงตาของเขาเกือบจะหลุดออกมาจากเบ้า
เขาเห็นร่างกระโดดขึ้นลงบนเสาสูง เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึง
เสาสูงร้อยเมตรถูกเคลียร์ภายในครึ่งนาที
ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถระงับอาการได้อีกต่อไป เขาโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ “เชี่ย!!!”
จนถึงช่วงเวลาที่เหย่หลิงเฉินตกลงบนพื้น ฝูงชนก็ยังมึนงงอยู่
ซึ่งรวมถึงหลิงอ่าวและฟางฮง
“หัวหน้าฟาง เป็นอย่างไรบ้างครับ” เหย่หลิงเฉินเดินไปหาฟางฮงและถามด้วยรอยยิ้ม
**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **
อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 
FB : June6 Translate นิยายแปลไทย
จากนั้นฟางฮงก็หลุดพ้นจากความงุนงงของเขา เขาปิดปากที่เปิดอยู่ด้วยมือของเขา เขาไอและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่เลว ฉันจะถือว่าผ่าน”
คนอื่น ๆ ก็ฟื้นจากอาการตกใจเช่นกัน ทุกคนมองเหย่หลิงเฉินด้วยความประหลาดใจ
หลิงอ่าวสูดหายใจเข้าลึก ๆ นิ้วของเขาชี้ไปที่เหย่หลิงเฉินโดยไม่พูดอะไร
อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าความผิดพลาดครั้งก่อนของเหย่หลิงเฉินเป็นการกระทำที่เสแสร้ง มิเช่นนั้นเขาจะทำรอบนี้สำเร็จได้อย่างไรราวกับว่าเขาเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง?
กลายเป็นเรื่องอัศจรรย์ยิ่งนัก นี่เขาได้เรียนรู้ทริคจากการฟังเพียงรอบเดียวของหลิงอ่าวน่ะหรือ? ไม่มีทาง!
นั่นไม่สมเหตุสมผล!
อู๋หยู่ยังคงยืนขึ้นที่จุดสูงสุดอย่างไม่ขยับเขยื้อน วงจรสมองของเขาไม่สามารถรับมือกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันได้
ในที่สุด เขาก็คุกเข่าลงบนพื้น มองไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้นด้วยน้ำตา
“นาย.. ทำไมถึง… นายทำแบบนั้นได้ยังไง” ในที่สุดหลิงอ่าวก็ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ซึ่งเป็นคำถามเดียวกับที่อยู่ในใจของคนอื่น ๆ
“พี่หลิงเพิ่งสอนผมเองไม่ใช่เหรอ” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างสงบเหมือนเคย ราวกับว่ามันไม่มีอะไรพิเศษ
“ฉันสอน.. แต่…”
หลิงอ่าวพูดไม่ออก ‘ฉันเพิ่งสอนนาย แต่รู้สึกเหมือนฉันไม่เก่งเท่านายเลย!‘
“อู๋หยู่ หยุดร้องไห้ ลงมาเร็ว ๆ ไปฝึกด่านที่สองได้แล้ว” ฟางฮงเงยหน้าขึ้นและตะโกนใส่อู๋หยู่ยังคงอยู่ที่นั่น
“ค..ครับนาย!”
ในที่สุดอู๋หยู่ก็ลงมาหลังจากเช็ดน้ำตาของเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำ มีรอยน้ำตาไหลอาบสองข้างของใบหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับความตกใจค่อนข้างมาก
ฝูงชนวิ่งจ๊อกกิ้งไปจนถึงสนามยิงปืน มันใหญ่ กว้างขวาง และว่างเปล่า
“เหย่หลิงเฉิน!”
เหย่หลิงเฉินยังคงมองไปที่สนามยิงปืนเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนของอู๋หยู่ขณะที่เขาเดินขึ้นไปหาเขา
ในขณะนั้น ชายผิวสีคนนี้ได้เช็ดน้ำตาของเขาและดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันยอมรับว่านายผ่านด่านสิ่งกีดขวางได้เร็วกว่าฉัน แต่ฉันจะแซงหน้านายในด่านต่อ ๆ ไป ครั้งนี้ฉันจะไม่แพ้นายในการยิงปืนอย่างแน่นอน!”
“โอ้ ยอดเยี่ยมมาก! ทำให้ดีที่สุดล่ะ” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างสงบแล้วเดินผ่านด้านข้างของอู๋หยู่
ท่าทางที่ไม่เป็นทางการนั้นเพิ่มความรู้สึกอับอายของอู๋หยู่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำ แผดเสียงดัง “เหย่หลิงเฉิน! คอยดูให้ดีก็แล้วกัน!”
เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์ยิงปืนอย่างจริงจังและเริ่มตรวจสอบปืนในลักษณะที่เชี่ยวชาญ มันเป็นปืนพกธรรมดาที่มีกระสุนสิบนัด
คนอื่น ๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน เหย่หลิงเฉินตามหลังชุดสูทและหยิบปืนขึ้นต่อหน้าเขาในลักษณะเดียวกัน
“ทุกคนมีกระสุนสิบนัด พร้อม!”
ทุกคนยกปืนขึ้นและเข้าสู่ตำแหน่งการยิงมาตรฐาน มีเพียงเหย่หลิงเฉินเท่านั้นที่อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจ
ฟางฮงขมวดคิ้ว “ไม่เคยมีประสบการณ์การยิงปืนมาก่อนงั้นหรือ?”
“เขาเป็นแค่นักเรียน เขาไม่เคยแตะปืนหรอกครับ” หลิงอ่าวตอบ
“ในเรื่องการยิงปืน ผมจะแนะนำเขาเอง” ทัศนคติของฟางฮงเปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้เต็มไปด้วยความคาดหวัง “เด็กคนนี้มีแววแห่งการเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ดี หากได้รับการฝึกฝนอย่างดี เขาอาจจะกลายเป็นไพ่ใบสำคัญสำหรับประเทศของเราก็ได้!”
“เริ่มยิงได้!”
ปัง!
ปัง!!
…
ห้านาทีต่อมา ทุกคนยิงครบสิบนัด
หลังจากนั้นคะแนนการถ่ายภาพก็แสดงบนหน้าจอดิจิตอล
[อันดับที่หนึ่งอู๋หยู่ คะแนนรวม 95 คะแนน]
คะแนนนั้นได้รับเสียงเชียร์จากฝูงชนทันที
“นี่แหละอู๋หยู่! คะแนนการยิงของเขาคงที่เสมอ สุดยอด!”
“ถ้าเขาพัฒนาขึ้นอีกหน่อย เขาจะอยู่ในระดับที่ไม่พลาดเลยแน่ ๆ ระดับนี้อีกไม่นานต้องเป็นนักแม่นปืน!”
…
ที่ระยะ 300 เมตรนั้นอยู่ในระยะสูงสุดที่ปืนพกสามารถเล็งได้ ความจริงแล้ว การฝึกยิงปืนของเจ้าหน้าที่ตำรวจโดยเฉลี่ยนั้นไม่เกิน 100 เมตร
ทว่าอู๋หยู่ก็สามารถบรรลุคะแนนต่ำสุดที่ 9 คะแนน มันน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่ออยู่แล้ว
“ไม่เลว แต่ในช่วงห้านัดสุดท้าย เหมือนจะมีความวุ่นวายในใจนาย อารมณ์ที่ไม่แน่นอนของนายทำให้พลาดไป จัดลำดับความสำคัญเรื่องในใจด้วย ในทุกสถานการณ์ นายต้องสงบสติอารมณ์ เข้าใจไหม?” ฟางฮงกล่าว
“ขอบคุณหัวหน้าสำหรับคำแนะนำครับ!” อู๋หยู่ทำความเคารพแล้วมองไปทางเหย่หลิงเฉินดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ
‘ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันคือมือปืนอันดับหนึ่ง!‘
…
