ตอนนี้เกิดความเงียบชั่วขณะ
ไม่มีใครพูดอะไร ทั้งหมดจ้องไปที่กล่องล้ำค่านั้นจนแทบจะลืมหายใจ
ผ่านไปครู่หนึ่งก็เป็นกู้ซือเฉียนที่ได้สติกลับมา
เขาหันไปมองหนานมู่หรงแล้วพูดเสียงขรึม: “มีแค่กิ่งนี้เหรอ?”
หนานมู่หรงโกรธจนจมูกแทบจะหลุด
“ได้กิ่งนี้มาก็ดีมากแล้วเข้าใจไหม? หากไม่ใช่เพราะฉันที่ช่วยเป็นธุระให้พวกนายครั้งนี้ แม้แต่สักกิ่งก็ไม่มีทางได้เห็นหรอก!”
กู้ซือเฉียนรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก
ดังนั้น เขาจึงส่งเสียงเย็นเยียบแล้วไม่พูดอะไรอีกแล้วจึงยื่นมือไปรับมา
ในเมื่อหนานมู่หรงเอาของมาให้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไล่เขากลับในทันที
ดังนั้น เขาหันหลังแล้วพาขาเข้าไปในบ้าน แล้วนำสิ่งของนั้นส่งให้พ่อบ้านลุงโอนำไปดูแลก่อนชั่วคราว แล้วจึงหันมามองหนานมู่หรงแล้วถามขึ้นเสียงขรึม: “แล้ววิธีเลี้ยงล่ะ? เอาออกมาสิ”
ของล้ำค่าแบบนี้ เขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่ามันจะเหมือนต้นไม้อื่น ๆ ที่ปักลงไปในดินก็เติบโตได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าหนานมู่หรงจะตกใจและเบิกตาโพลง
“วิธีเลี้ยง? ฉันไม่รู้อะ”
กู้ซือเฉียนขมวดคิ้วและมีสีหน้าขรึมในทันที
“หนานกงจิ่นไม่ได้บอกนาย?”
“ไม่ได้บอก”
หนานมู่หรงนิ่งไป ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแวบเข้ามาในดวงตาของเขา
เขาลองถาม: “ยังไงซะนายก็ติดต่อเขาเองได้ ถ้างั้น…นายลองถามเขาดูสิ?”
กู้ซือเฉียนมีสีหน้าเคร่งขรึมโดยสิ้นเชิง
จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอว่าหนานกงจิ่นยังทิ้งลูกไม้เอาไว้ รอให้เขาติดต่อกลับไปถาม
แต่เมื่อคิดย้อนกลับไป ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาดและต่างรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะเล่นงานตนเอง จึงไม่มีทางจะพูดอะไรออกมาทุกอย่างในคราวเดียว
เมื่อคิดได้แบบนี้เขาก็ยิ้มออกมา
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว นายไปเถอะ”
หนานมู่หรงเห็นเขาพูดเช่นนี้แล้วรู้สึกเหมือนเสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล
จึงอดที่จะไม่พอใจไม่ได้
“นายถามเลยสิ ฉันก็อยู่พอดี ฉันอยู่ฟังด้วย ไอ้ต้นนี่มันต้องเลี้ยงยังไง?”
กู้ซือเฉียนมองเขาแล้วยิ้มจาง ๆ
“นายมียากินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ยาที่ได้รับตามส่วนแบ่งของตระกูลหนานของพวกนายยังไม่พอรึไง? จะต้องมาถามหาตำรายาจากฉัน? ทำไม? คิดจะแยกวงรึไง?”
เมื่อพูดแบบนี้ออกไป สีหน้าของหนานมู่หรงก็เปลี่ยนไปในทันที
สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและพูดอย่างโกรธเคือง: “ถ้านายไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ทำไมจะต้องพูดแบบนั้นกับฉันด้วย นายก็รู้ว่าฉันไม่เก่งพอจะทำอย่างนั้น”
กู้ซือเฉียนขี้เกียจจะไปสนใจว่าเขาจะเก่งพอไหม
เขาโบกมือใหญ่ไปมา “เอาล่ะ หน้าที่ของนายเสร็จสิ้นแล้ว นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะจัดการติดต่อเขาเอง”
หนานมู่หรงเห็นดังนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่ควรจะพูดอะไรอีก
เขายื่นมือออกมา “งั้นนายก็เอาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ของจริงมาให้ฉัน”
กู้ซือเฉียนนิ่งไปและเกือบจะลืมไปแล้ว
อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็ได้ต้นเงินทองมาแล้ว ทำธุรกิจ มันก็เป็นแบบนี้แหละ คุณถอยก้าวหนึ่ง ฉันไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ธุรกิจเป็นอันสมบูรณ์
หากไม่ถอยสักก้าว บางครั้งคุณก็จะผลักกันไปสู่ทางตัน
หลักการนี้ทั้งกู้ซือเฉียนและหนานกงจิ่นต่างเข้าใจดี
ดังนั้นหนานกงจิ่นจึงไม่ได้เป็นกังวลแม้แต่น้อยว่าหนานมู่หรงจะเก็บต้นเงินทองไว้กินคนเดียว เพราะเขารู้ว่าหนานมู่หรงไม่ได้มีความกล้าเท่านี้ที่จะเผชิญหน้าการตามไล่ล่าจะทั้งตระกูลหนาน
และเขาก็ไม่เป็นกังวลใจว่าหลังจากที่กู้ซือเฉียนได้ต้นเงินทองไปแล้วเรื่องมันจะจบไปทั้งอย่างนั้น
ต้องพูดว่าหนานกงจิ่นเป็นผู้ที่มีความสามารถในการเดาใจคนได้แม่นจริง ๆ
เขาเดาใจได้แทบจะทุกคน
กู้ซือเฉียนให้เฉียวฉีนำกล่องออกจากตู้ในห้องหนังสือชั้นบน
เฉียวฉีรู้อยู่แล้วว่ามันอยู่ตรงไหน หลังจากหันหลังและเดินขึ้นไปไม่นานก็กลับลงมา
ในมือของเธอมีกล่องไม้เล็ก ๆ เมื่อมองดูให้ละเอียดก็พบว่ามันหน้าตาเหมือนกับกล่องที่หนานมู่หรงไปไม่ผิดเพี้ยน
หนานมู่หรงยื่นมือรับไปแล้วมองกล่องที่อยู่ในมือ สีหน้าแปลกเล็กน้อย
เขาเงยหน้าขึ้นมองกู้ซือเฉียนแล้วถาม: “ครั้งนี้ นายคงไม่ได้ใส่อะไรเข้าไปหรอกใช่ไหม?”
กู้ซือเฉียนหัวเราะเย็น “ฉันทายาพิษไว้บนกล่อง นายเชื่อไหม?”
หนานมู่หรงตกใจกลัวจนหน้าเปลี่ยนสีจนเกือบจะโยนกล่องนั้นทิ้งไป
แต่ภายในเวลาอันรวดเร็วเขาก็ได้สติ กู้ซือเฉียนกำลังล้อเล่น
สีหน้าของเขาดูแย่ในทันใด เพราะตนเองเพิ่งจะเสียหน้าต่อหน้ากู้ซือเฉียน และอับอาย
เขาพูดอย่างเสียอารมณ์: “เอาเถอะ ยังไงซะก็ไม่มีใครทำอะไรนายได้ นายกล้าเล่นมุกแบบนี้กับฉันก็ได้ หากนายกล้าเล่นมุกแบบนี้กับคนคนนั้น ระวังถึงเวลานั้นจะหน้าแตก ไม่ได้ทำให้นายรู้สึกดีหรอก”
กู้ซือเฉียนเข้าใจหลักการนี้ดี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้วางยาพิษอะไรบนกล่องนั้น
เขาโบกมือไปมาด้วยความรำคาญ
“เอาละ ๆ ของนายก็ได้แล้ว ไปเสียที”
หนานมู่หรงส่งเสียงออกมาแล้วจากไป
หลังจากเขาออกไปแล้ว กู้ซือเฉียนจึงได้กลับเข้าไปในห้องหนังสือพร้อมเฉียวฉี
เขาให้ลุงโอนำต้นเงินทองมา จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ เข้าสู่โปรแกรมต่างๆ และในวินาทีต่อมา หน้าจอก็แสดงภาพ
ระหว่างนั้น หนานกงจิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนกาย หลับตาลง และไม่รู้ว่าหลับหรืออะไร
กระถางไฟเรียบง่ายวางอยู่บนโต๊ะสั้นๆ ข้างๆ กัน และควันบางๆ ม้วนตัวออกมาจากกระถางไฟ และภาพก็สงบและเงียบอย่างสุดจะพรรณนา
กู้ซือเฉียนไม่เกรงใจและไม่สนใจว่าถ้าพูดออกมาตอนนี้จะเป็นการรบกวนเขาหรือทำลายบรรยากาศที่งดงามหรือไม่
เขาพูดเสียงขรึมออกมาทันที: “พูดมา คุณต้องการอะไรถึงจะบอกวิธีการเลี้ยงต้นเงินทองกับผมได้?”
ในภาพหนานกงจิ่นค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
เขาหันไปมองกล่องไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ
ก่อนหน้านี้หนานกงยวู่หยิบกล้องรูเข็มออกจากกล่องไม้ ต่อมา เขาขอให้หนานกงยวู่ติดตั้งกลับเข้าไป
สิ่งเหล่านี้ในสังคมสมัยใหม่มักทำให้เขาไม่ชอบ สิ่งเล็กๆ ที่ดูเหมือนเมล็ดงา โยนมันลงบนโต๊ะ และหายไปทันทีที่ลมพัดผ่าน
ติดมันไว้กับกล่องยังจะดูปลอดภัยขึ้นมาบ้าง
เมื่อคิดแบบนี้เขาก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: “คุณกู้ สู้เรามาทำการแลกเปลี่ยนกันอีกเป็นไง?”
แน่นอนว่ากู้ซือเฉียนไม่หวังว่าหนานกงจิ่นจะบอกเขาตรง ๆ
ตามความร้ายกาจของเขา หากไม่มีผลประโยชน์ก็คงไม่มีทางเปิดปาก
ดังนั้น เขาจึงแทบไม่ต้องคิดและรับปาก
“ได้สิครับ คุณหนานพูดมาสิครับว่าคุณอยากจะทำการแลกเปลี่ยนอะไร”
หนานกงจิ่นพูดเสียงขรึม: “เราต่างไม่ใช่คนที่จะยอมขาดทุนและไม่เชื่อใจอีกฝ่าย ในเมื่อเป็นแบบนี้ สู้เรามาพูดกันตรง ๆ เลยดีกว่า ต้นเงินทอง ผมให้คุณได้ แต่จะต้องเลี้ยงดูต้นเงินทองอีกครึ่งปีมันถึงจะออกดอกออกผลอีกครั้ง และการออกผลหนึ่งครั้งจะได้ผลจำนวนหกผล พูดก็คือ หนึ่งปีมีเพียงสิบสองผล”
