โม่ไฉ่เวยส่ายหน้าและถอนใจ: “ช่างเถอะ พวกลูกทำงานยุ่งขนาดนั้น แม่หาเรื่องยุ่งยากให้พวกลูกมากแล้ว อย่าไปหาเรื่องเพิ่มให้พวกลูกจะดีกว่า”
จิ่งหนิงอยากจะพูดเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เธอก็ขัดจังหวะอีกครั้ง
“ลูกอย่าพูดว่าไม่มี แม่รู้ ครั้งนี้ที่อะซู่รับปากจะกลับประเทศจีนไปพร้อมกัน นอกจากจะไม่วางใจเรื่องแม่แล้ว ยังเป็นเพราะจิ่งเซินรับปากว่าจะสร้างห้องทดลองที่ดีกว่าเดิมเพื่อการวิจัยทางการแพทย์ อีกทั้งยังรับปากจะให้เงินทุนเขาทุกปี ให้เขาจัดการได้เอง ถึงจะบอกว่าเงินจำนวนนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับพวกลูก แต่แม่กลับจะได้คืบจะเอาศอกมากกว่านี้ หนิงหนิง ลูกแต่งเข้าตระกูลลู่ คนตระกูลลู่ปฏิบัติกับลูกอย่างดีนั่นถือเป็นโชค แต่เราจะหยิ่งและโลภมากขึ้นเพียงเพราะพวกเขาดีกับเราไม่ได้นะ มันไม่ดี”
จิ่งหนิงเห็นเธอพูดอย่างเป็นหลักการแล้วอดจะยิ้มไม่ได้
“แม่คะ หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลย แม่ดูแม่สิ พูดซะเยอะเชียว”
เธอถอนหายใจ จับมือโม่ไฉ่เวยและตบหลังมือของเธอ
“แม่คะ แม่วางใจได้ค่ะ เงินนี่ไม่ใช่เงินของจิ่งเซิน ลูกสาวแม่ออกเองได้ แต่ไม่อย่าดูถูกลูกสาวคนนี้ของแม่สิคะ ถึงหนูจะหาเงินได้ไม่เก่งเท่าเขา แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะเทียบได้”
โม่ไฉ่เวยได้ยินมานานแล้วว่าธุรกิจภายในประเทศของเธอเป็นไปได้ด้วยดี
ตอนนี้วงการบันเทิงภายในประเทศแทบจะอยู่ในมือของอานหนิงกั๋วจี้ทั้งหมด
สองปีก่อน จิ่งหนิงยังดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของอานหนิงกั๋วจี้เท่านั้น แต่ลู่จิ่งเซินก็ค่อย ๆ โอนถ่ายอานหนิงกั๋วจี้ให้เธอดูแลโดยตรง
ซึ่งแม้แต่หุ้นก็ยังโอนเป็นชื่อเธอ
ดังนั้น ตอนนี้เธอจึงเป็นหัวหน้าใหญ่ที่แท้จริงของอานหนิงกั๋วจี้
บวกกับบันเทิงซิงฮุยของเธอ ถึงแม้จะบอกว่าจนถึงตอนนี้ บันเทิงซิงฮุยจะขึ้นชื่อว่าเป็นบริษัทลูกของอานหนิงกั๋วจี้มาตลอด เพียงเพราะจิ่งหนิงรู้สึกว่าเนื่องจากทั้งสองบริษัทเป็นของเธอ มันจะยากเกินไปที่จะแยกพวกเขาออกจากกัน ดังนั้นจึงขี้เกียจจะแยกออกมาเท่านั้นเอง
ความจริงแล้ว ตั้งแต่สองวันก่อนเธอได้ย้ายศิลปินของซิงฮุยทั้งหมดไปที่อานหนิงกั๋วจี้ ตั้งแต่ซิงฮุยเปลี่ยนไปใช้แพลตฟอร์มวิดีโอ ความสามารถในการทำเงินของซิงฮุยค่อยๆ เทียบได้กับ อานหนิงกั๋วจี้
ดังนั้นสำหรับจิ่งหนิงแล้ว เงินจึงไม่ใช่ปัญหา
เธอมีความมั่นใจและคุณสมบัติที่จะพูดแบบนี้กับโม่ไฉ่เวยได้
แน่นอนโม่ไฉ่เวยรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังพูดเป็นความจริง นอกจากจะโล่งแล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับงานยุ่งตลอดทั้งวัน
ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรบกวนเธอให้วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอทุกวัน
แต่คำพูดเหล่านี้เธอไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้
หลังจากเข้าร้านอาหาร เธอสั่งอาหารขึ้นชื่อของที่นี่หลายอย่าง จ่ายเงิน และให้พวกเขาไปส่งที่คฤหาสน์ตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง จากนั้นก็เดินออกมากับจิ่งหนิง
ตอนออกมา ไม่รู้ว่ามันเป็นเธอตาฝาดหรือเปล่า จิ่งหนิงรู้สึกเสมอว่ามีใครบางคนกำลังตามมาข้างหลังเธอ
เธอขมวดคิ้วและสงสัยว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า?
เธอจึงไม่คิดอะไรมากแล้วเดินข้ามถนนกับโม่ไฉ่เวย
รถยังคงจอดนิ่งอยู่ตรงนั้น
คนขับสวมหมวกทรงสูงที่เขาสวมเมื่อออกมาในตอนเช้า และลงจากรถเพื่อเปิดประตูให้พวกเขา
ตอนนี้โม่ไฉ่เวยมีความสุขมาก ในที่สุดเซวซู่ก็คิดได้และในที่สุดก็วางหินหนักในใจได้แล้ว
ตอนขึ้นรถ เธอรู้สึกได้ถึงลมที่พัดมาที่ตัวของเธอ
จิ่งหนิงก็ได้รับความสุขของเธอเช่นกันและพูดคุยกับเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ
รถสตาร์ทในเมืองที่พลุกพล่านและขับออกไปอย่างช้าๆ
ทั้งสองคนต่างไม่ได้ใส่ใจ จิ่งหนิงบอกโม่ไฉ่เวยเกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นกับเธอที่ประเทศจีนก่อนหน้านี้
โม่ไฉ่เวยชอบฟังเรื่องเหล่านี้ที่เธอเล่า เหมือนยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งได้เติมเต็มวันที่ขาดหายไปในหลายปีที่ผ่านมานั้นมากขึ้นด้วย
เพราะเธอจำเรื่องในอดีตไม่ได้แล้ว ถึงตอนนี้จะพอจำได้บ้างแต่ก็เป็นเพียงความทรงจำบางส่วนเท่านั้น
ดังนั้นจิ่งหนิงจึงไม่มั่นใจว่าเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับจิ่งเซี่ยวเต๋อแค่ไหน
จึงย่อมไม่อาจจะเอ่ยปากเรื่องนี้ออกมาก่อนเกี่ยวกับเรื่องของคนในตระกูลจิ่งได้
อย่างไรเสีย คนนตระกูลจิ่งก็ไม่เหลือใครแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเพราะพวกเขาทำผิดต่อโม่ไฉ่เวย หรือเรื่องที่ผ่านมาที่ปฏิบัติต่อตนเองไว้ ต่างทำให้จิ่งหนิงไม่อาจจะให้อภัยพวกเขาได้
ความเกลียดชังเหล่านั้นต่อให้ตายไปก็ไม่สามารถละทิ้งได้
และสิ่งเหล่านี้ก็หนักเกินไป เธอสามารถแบกมันเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้โม่ไฉ่เวยรับรู้
ดังนั้นจิ่งหนิงจึงไม่ได้บอกเธอ ตั้งแต่เธอจากไป ตนเองต้องถูกคนตระกูลจิ่งรังแกอย่างไร และแก้แค้นพวกเขาอย่างไร
เธอกลัวโม่ไฉ่เวยจะโทษตัวเอง เป็นกังวล และคิดมาก
โม่ไฉ่เวยดูเหมือนจะจำเรื่องเหล่านี้ไม่ได้จึงไม่ได้ถาม
ทั้งสองคุยกันแต่ไม่ได้สังเกตว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถค่อยๆ กลายเป็นร้าง มันไม่ใช่ทางกลับไปที่คฤหาสน์เลย
ผ่านไปสักพัก จิ่งหนิงมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจและตกใจในทันใด
เธอมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือและพบว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าเธอจำไม่ผิด จากถนนเส้นนั้นกลับไปยังคฤหาสน์ใช้เวลาเพียงประมาณยี่สิบนาทีก็ถีงแล้ว
เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับเส้นทางที่นี่ ดังนั้นเธอจึงได้สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนเส้นทางหรือทำอะไร
ดังนั้นจึงได้เอ่ยปากถาม: “อีกนานไหมคะกว่าเราจะถึงบ้าน?”
เสียงทุ้มของคนขับดังมาจากที่นั่งคนขับ “ใกล้แล้วครับ”
จิ่งหนิงขมวดคิ้ว
ไม่ใช่แล้ว เสียงนี้ทำไมถึงไม่ค่อยเหมือนเสียงของคนขับก่อนหน้านี้
ระหว่างที่เธอกำลังคิด ตอนนั้นเองจู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่ต้นคอ
เธอเบิกตาโพลงและหันหลังก็เห็นเพียงเข็มที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย ซึ่งกำลังเจาะคอของเธอ และข้างเธอโม่ไฉ่เวยก็ถูกฉีดยาและสลบไปแล้ว
เธอจ้องมองอีกฝ่ายและคิดจะพูด แต่กลับไม่มีเสียงออกมา สุดท้ายก็ทำได้เพียงกลอกตาและรู้สึกหนักเปลือกตาและตกลงมา
หลังจากทั้งสองสลบไป ชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เบาะหลังของรถก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยขายาวของเขา
เขาตรวจดูดวงตาของคนทั้งสองก่อน และพบว่าพวกเขาหมดสติจริงๆ และเขาก็โล่งใจ
เขาดึงปกเสื้อพร้อมกับสบถไปด้วย: “แม่งเอ๊ย การทำให้ผู้หญิงสองคนนี้สลบอีกนิดจะทำให้ฉันขาดใจตาย! แกยังดี ขับรถสบายใจ”
คนขับที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับเอาความสุภาพออกจากหัวของเขา
เขาหัวเราะและพูดอย่างเย็นชา: “อย่าบ่นน่ะ ใครให้แกรูปร่างไม่เหมือนกับคนขับรถล่ะ? เรื่องนึ้ถึงต้องเป็นฉันไง”
เขาพูดแล้วหันกลับไป
“ผู้หญิงที่ท้องคนนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ยังไม่ตาย”
“งั้นก็ได้ เจ้านายกำชับแล้วว่าจะต้องให้เธอปลอดภัย เธอเป็นหมากตัวสำคัญของเรา จะเป็นอะไรไปไม่ได้”
“ฉันรู้แล้ว เอาน่ะ ตอนนี้พาเราไปหาเจ้านายได้แล้ว”
