“ได้”
คนขับรถพูดแล้วกลับรถและขับไปอีกทาง
ส่วนอีกด้านในเวลานี้
ภายในคฤกาสน์ ลู่จิ่งเซินนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นและเล่นกับลูก ๆ ทั้งสองคน
จู่ ๆ ประตูก็ถูกคนเปิดเข้ามา จากนั้นก็เห็นชายผมทองตาสีฟ้าคนหนึ่งเดินเข้ามา
ตาของเขาสับสนและเลือดยังคงไหลอยู่บนหัวของเขา ทันทีที่เขาเข้าประตูพร้อมกับ “ตุบ” เขาก็ล้มลงต่อหน้าลู่จิ่งเซิน
“คะ…คุณนายกับคุณจิ่ง กะ…เกิดเรื่องแล้ว”
เมื่อเขาพูดประโยคนี้จบก็สลบไปในทันที
…..
จิ่งหนิงฟื้นขึ้นมาและพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงหรู
ความเจ็บปวดจากด้านหลังคอของเธอทำให้เธอส่งเสียงร้อง “จึ๊” เล็กน้อย
เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ในขณะที่แขนและขาขยับก็มีเสียงโซ่เหล็กดังซวบซาบ
สีหน้าเธอเปลี่ยนไปและหันไปมองจึงพบว่ามือและเท้าของตนถูกคนใช้โซ่ล่ามไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ปลายโซ่เหล็กด้านหนึ่งพันรอบข้อมือและข้อเท้าของเธอ และปลายอีกข้างหนึ่งเจาะลึกเข้าไปในผนังและพื้นโดยรอบ เช่นเดียวกับโซ่ที่ใช้ในคุกใต้ดินเมื่อนักโทษถูกคุมขังในสมัยโบราณ
ทันใดนั้นใจของเธอก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มอย่างแรง
ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูหรา เป็นสไตล์ยุโรปสีทองสลับขาว
ม่านเปิดออกกว้าง เผยให้เห็นท้องฟ้าข้างนอก เป็นเวลากลางคืนแล้ว
ในหัวของจิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย
ที่นี่คือที่ไหน?
เกิดอะไรขึ้น?
ภาพสุดท้ายในความทรงจำของเธอยังคงอยู่ในรถ และจู่ ๆ ก็มีใครบางคนโผล่ออกมาจากใต้เบาะหลังและแทงเข็มเข้าที่คอของเธอ
แล้วโม่ไฉ่เวยก็ดูเหมือนจะถูกฉีนยาด้วย
ใช่แล้ว โม่ไฉ่เวยล่ะ?
เธอตื่นตระหนกและมองไปรอบห้อง กลับพบกับห้องที่ว่างเปล่า นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีแม้เงาของคนอื่นเลยแม้แต่น้อย?
โม่ไฉ่เวยหายไปแล้ว!
เมื่อตระหนักได้เช่นนี้ หัวใจของจิ่งหนิงก็เต้นระรัว ดิ้นรนที่จะลุกขึ้นนั่งและตะโกน: “แม่ แม่ แม่อยู่ไหนคะ?”
“มีใครอยู่ไหม? พวกแกเป็นใครกันแน่? ทำไมจะต้องฉันไว้ที่นี่?”
“มีปัญญาจับฉัน ไม่มีปัญญาโผล่ออกมาให้ฉันเห็นงั้นเหรอ?”
“พวกแกต้องการอะไร? เงินหรือผลประโยชน์? ขอเพียงพวกแกพูดมา ฉันจะทำให้ทุกอย่าง แต่ต้องปล่อยแม่ของฉันก่อน!”
จิ่งหนิงตะโกนอยู่นานแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ
ห้องนั้นว่างเปล่าจนดูเหมือนว่าเธออยู่เพียงลำพังจริง ๆ เวลาที่เธอตะโกนร้องเรียก เธอได้ยินเสียงสะท้อนกลับมาอย่างแผ่วเบา
สีหน้าของจิ่งหนิงดูแย่เล็กน้อย
ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นโดยละเอียด แต่คร่าว ๆ แล้วก็สามารถเดาได้ว่า ตนเองถูกคนจับมาซ่อน
สุดท้ายอีกฝ่ายจะเป็นใคร? รวมทั้งมีจุดประสงค์อะไร?
ไม่ว่าจะมีจุดมุ่งหมายอะไร ก่อนอื่นเธอต้องรู้ก่อนว่าเป็นใคร
และดูจากตอนนี้ อีกฝ่ายแค่มัดเธอไว้กับเตียงแต่ไม่ได้พาเธอไปดูที่อื่น
อีกฝ่ายไม่ได้อยากได้ชีวิตเธอ
ขอเพียงไม่ได้คิดจะฆ่าเธอก็ยังคงมีหวัง
เมื่อคิดแบบนี้ เธอจึงหันความคิดเฉียบแหลมและมองดูมุมต่างๆ ของห้องอย่างเฉียบขาด แน่นอนว่า เธอเห็นจุดสีแดงที่ซ่อนอยู่ในหลายที่ที่ยังคงกะพริบอยู่
เธอเยาะเย้ยมองจุดที่ใกล้ตัวเธอที่สุดแล้วพูดอย่างเย็นชา: “ไม่ออกมาใช่ไหม? ในเมื่อไม่ออกมา งั้นก็อย่าว่าฉันไม่เกรงใจ ฉันเชื่อว่าพวกแกพยายามหาทางเอาฉันมาถึงที่นี่ พวกแกจะต้องมีจุดมุ่งหมายสินะ? หากคุณต้องการได้รับศพ แกก็ทำตัวเป็นเต่าหัวหดต่อไป แล้วดูว่าแกจะสามารถบรรลุเป้าหมายได้หรือเปล่า”
เธอพูดแล้วคิดจะใช้แรงเพื่อกัดลิ้น
ทันใดนั้นก็มีเสียงออกมาจากนอกประตู “ช้าก่อน”
จากนั้น ก็เห็นร่างผอมเพรียวเดินมาจากข้างนอก
รูม่านตาของจิ่งหนิงหดตัว
หนานกงจิ่น? ทำไมถึงเป็นเขาได้?
มีรอยยิ้มบนใบหน้าของหนานกงจิ่น แม้ในเวลานี้เขาไม่เคยแสดงอารมณ์
ยังคงดูอ่อนโยนและอ่อนน้อมถ่อมตนพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย: “คุณจิ่ง เราเจอกันอีกแล้ว”
ใบหน้าของจิ่งหนิงมืดมน
“หนานกงจิ่น คุณจับตัวฉันมาไว้ที่นี่ทำไม?”
หนานกงจิ่นเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“ที่แท้คุณก็รู้ตัวตนของผมแล้ว”
จิ่งหนิงส่งเสียงเยาะเย้ย
วันนี้หนานกงจิ่นสวมชุดสูทสีขาวทั้งตัว ผมของเขาได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน และเขาก็ดูอ่อนโยนและอ่อนโยนมาก
แต่จิ่งหนิงรู้ดีว่าความอ่อนโยนของเขาเป็นเพียงฉากหน้า แต่ในกระดูกของเขา แท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์
จิ่งหนิงไม่เคยคิดจะทำหน้าดี ๆ กับคนร้ายเช่นนี้
ยิ่งไปกว่านั้น ฝ่ายตรงข้ามของวายร้ายคือเพื่อนที่ดีของเธออย่างกู้ซือเฉียนและเฉียวฉี
ดังนั้นพอเห็นว่าเป็นเขา จิ่งหนิงจึงไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรกับเขาแม้แต่น้อย
จึงได้ถามออกไปตรง ๆ: “คุณจิ่งอย่าเพิ่งรีบร้อน ครั้งนี้ผมเชิญคุณมาเป็นแขกโดยเฉพาะ ย่อมจะต้องมีเหตุผล แต่ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร ไม่แน่ว่าต่อไปคุณอาจจะต้องขอบคุณผมด้วย”
“ขอบคุณ?”
จิ่งหนิงหัวเราะเยาะและเขย่าโซ่เหล็กที่มือของเธอ
“คุณทำแบบนี้กับฉัน ฉันยังจะต้องขอบคุณคุณอีกเหรอ? หนานกงจิ่น คุณมันโรคจิตวิปริต อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นโรคจิตแบบคุณ”
เธอพูดจากับเขาอย่างไม่เกรงใจ หนานกงจิ่นไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเธอ
คิ้วของเขายังคงเรียวบางและยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด: “ผมรู้ว่าวิธีการนี้นั้นเสียมารยาทไปมาก แต่หากไม่ใช้วิธีนี้ ผมเป็นกังวลว่าคุณจิ่งจะทำอะไรที่ไม่ธรรมดาและส่งผลกระทบต่อมิตรภาพของเรา ดังนั้นจึงต้องทำให้ขุ่นเคืองเป็นการชั่วคราว”
จิ่งหนิงถูกเขาเล่นทีเผลอแบบนี้ มันเหมือนกับการที่เธอใช้กำปั้นต่อยฝ่ายในทันใด และโกรธจนแทบทนไม่ไหว
ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากคำพูดของหนานกงจิ่น จึงทำให้เธอไม่สามารถจะถามสิ่งที่ต้องการได้เลย
สุดท้ายก็ได้แต่เพียงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย
“แม่ฉันล่ะ? คุณเอาเธอไปไว้ที่ไหน?”
หนานกงจิ่นยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อคุณนายโม่เป็นแม่ของคุณ ผมย่อมต้องดูแลเธอด้วยมารยาท ตอนนี้เธอพักผ่อนอยู่ข้างล่าง ยังไม่ฟื้น รอเธอฟื้น ผมจะคุณไปเจอเธอ”
หนานกงจิ่นพูดจบก็สั่งการข้างนอก “เข้ามา เอาชามาให้คุณจิ่ง”
คนรับใช้จากข้างนอกตอบกลับ
หนานกงจิ่นจึงหันมาแล้วยิ้มและพูด: “ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังปลดโซ่ให้คุณไม่ได้ แต่ผมก็จะไม่ดูแลคุณไม่ดี ด้านนอกมีคนรับใช้สองคน คุณต้องการอะไร ก็บอกพวกเขาได้ หากหิวหรือกระหาย ก็บอกพวกเขา ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน”
เขาพูดจบก็นิ่งไปครู่หนี่ง ไม่นานก็มีคนรับใช้ยกน้ำชาเข้ามา
ถึงแม้ทั้งมือและเท้าของจิ่งหนิงจะถูกโซ่ล่ามไว้ แต่เพราะโซ่นั้นค่อนข้างยาว จึงไม่ได้ส่งผลให้เธอยกมือยกเท้าหรือการกินอะไรของเธอ
คิดดูแล้ว นี่คือสิ่งที่หนานกงจิ่นจงใจทำ ก็เพื่อให้เธอไม่มีข้ออ้างให้เขาปลดโซ่ให้เธอ
