หยวนชิงหลิงรู้ว่าพวกลูกๆกลับมา ก็รีบกลับมาจากจวนฮูหยินเหยา
รู้ว่าพวกเขาน่าจะต้องกลับมาแล้ว เพราะวันชาติจีนหยุดเรียน พวกลูกๆต้องกลับมาแน่
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เห็นผู้ชายตัวโตผมสั้นสองคน ถึงแม้จะเปลี่ยนใส่ชุดที่นี่แล้ว แต่หยวนชิงหลิงก็ยังมองเห็นถึงความเป็นนักเรียน
พวกลูกชายวิ่งไปกอดแม่ หยวนชิงหลิงลูบใบหน้าของพวกเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ขาวขึ้นแล้ว กินดีอยู่ดีจริงๆ”
“แน่นอนสิ อยู่แต่ในห้องแอร์ ห้องเรียน หอพัก กลับบ้านทุกวัน เห็นพระอาทิตย์แค่ไม่กี่ครั้ง” โค้กดึงแม่มานั่งลง แล้วก็แอบเอาผลคะแนนสอบของเขากับน้องชายออกมาจากในกระเป๋า พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูสิ นี่เป็นผลคะแนนทดลองสอบทั้งสองครั้งของเรา”
หยวนชิงหลิงรับมาดู จริงไม่ต้องดูด้วยซ้ำ ยังไงก็ได้คะแนนเต็ม แต่นางก็ยังทำเป็นตื่นเต้นพร้อมพูดขึ้นว่า “ว้าว เก่งมากเลย ได้คะแนนเต็มด้วย”
โค้กกับเซเว่นอัพมองตากัน แล้วก็แอบหัวเราะ ท่านแม่แสดงได้แย่มาก
แต่หยู่เหวินเห้าคว้าเอามาดู พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้คะแนนเต็ม? แสดงว่าสอบได้ดีมากหรือ? ครูสอนชื่นชมหรือ?”
โค้กยักไหล่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ไม่ถือว่าเก่งมาก ก็แค่ได้อันดับหนึ่งในห้องอันดับหนึ่งในระดับชั้น”
หยู่เหวินเห้าถามขึ้นว่า “งั้นทั้งระดับของพวกเจ้ามีกี่คน?”
“แปดร้อยกว่าคน” โค้กพูดขึ้น
“ของข้ามีสามร้อยกว่าคน”เซเว่นอัพพูดขึ้น
หยู่เหวินเห้ารู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา สอบได้ที่หนึ่งในหลายร้อยคน นั่นถือเป็นเรื่องที่เก่งอย่างมาก
หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดกับเขาว่า “เจ้าห้า คะแนนของพวกเขานี้ เรียกว่าเป็นความภาคภูมิใจของชาติ”
“ความภาคภูมิใจระดับชาติ? นั่นก็จะได้เป็นจอหงวนหรือ?” ลูกตาหยู่เหวินเห้าแทบตกลงมา รู้ว่าลูกชายเก่ง แต่ไม่รู้ว่าจะเก่งขนาดนี้
“ท่านพ่อ นี่ไม่ใช่คะแนนสอบมัธยมปลาย นี่แค่ทดลองสอบ” เซเว่นอัพหัวเราะพร้อมพูดอธิบาย
“งั้นหัวข้อสอบมัธยมปลายยากยิ่งกว่าหรือ?”
“นี่ไม่แน่ ใครจะไปเดาหัวข้อสอบได้ล่ะ?” หยู่เหวินเย่พูดขึ้น
“งั้นหากครั้งนี้พวกเจ้าสอบได้ดี ข้อสอบมัธยมปลายก็ต้องสอบได้ดีแน่” หยู่เหวินเห้าพูดสรุป
หยู่เหวินเห้ามักจะตื่นเต้น ตกตะลึง ดีใจอย่างอธิบายไม่ถูกเสมอ คนมากมายต่างพูดว่าสั่งสอนลูกเป็นเรื่องยาก แต่ลูกของเขาไม่เคยต้องทุกข์ใจเลย
อีกอย่าง เมื่อพวกเขาเติบโตมากขึ้น ยังค้นพบพลังความสามารถที่มากยิ่งขึ้น ต่อไปพวกเขาจะเป็นยังไง ช่างเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดคิดจริงๆ
ทั้งครอบครัวถึงจะไม่ได้อยู่ครบหน้า แต่ได้ทานข้าวด้วยกันก็มีความสุขมากแล้ว ระหว่างทานอาหารเย็น เจ้าห้าถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่โรงเรียน เซเว่นอัพเล่าเรื่องที่ทำให้เขาเศร้ามาก นั่นก็คือเรื่องที่ตู้เหวินจื้อกระโดดตึก
หลังจากคุยกันแล้ว เขาน้ำตาคลอเบ้า มองดูพ่อแล้วก็พูดว่า “ดังนั้น มีวันหยุดยาว ข้ากับพี่ชายจึงรีบกลับมา ที่จริงคืนนั้น ข้าอยากกลับบ้านมาก อยากพูดคุยกับพ่อ”
หยู่เหวินเห้าจับมือของเขาไว้ จ้องมองพวกลูกๆอย่างลึกซึ้ง ความพลัดพรากจากกันของชีวิตและความตายนั้นเจ็บปวด แต่มันยิ่งทำให้การได้อยู่ด้วยกันยิ่งมีค่า
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ คนกับสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้ จะต้องสูญเสียไปในสักวัน
เขาจะถนอมทุกวันเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัว
ทานข้าวเย็นแล้ว พวกเขาช่วยกันแบ่งของขวัญ
กระเป๋าใบใหญ่หลายใบ พวกเขาเอามาอย่างสุดความสามารถแล้ว ของขวัญสำหรับผู้อาวุโสล้วนเตรียมไว้หมดแล้ว
ซื้อมีดโกนหนวดให้พ่อ ซื้อลิปสติกให้แม่ ป้าน้าอาคนอื่นๆก็ซื้อเครื่องสำอางบำรุงผิว พวกพี่สาวน้องชายน้องสาวต่างก็มีของขวัญ
แม้แต่มู่หรูกงกง ก็ซื้อกระเป๋าน้ำร้อนให้เขาหนึ่งอัน บอกว่าเมื่อถึงฤดูหนาว ให้ใส่น้ำร้อนลงไปก็จะอุ่นทั้งคืน
มู่หรูกงกงถนุถนอมอย่างมาก
เช้าวันรุ่งขึ้น ซาลาเปาก็กลับมาแล้ว ทั้งห้าคนมาส่งของขวัญที่จวนอ๋องซู่
อู๋ซ่างหวงเห็นไวน์พวกนั้นแล้ว ก็ดีใจอย่างมาก ของบางอย่างชอบมาแล้วทั้งชีวิต ถึงแม้จะเลิกแล้ว แต่ข้างกายต้องมีถึงจะวางใจ
ของขวัญท่านฉู่คือชุดหนังสือประวัติศาสตร์ห้าพันปี นี่คือของขวัญที่หนักที่สุดในบรรดาทั้งหมด หิ้วมาอย่างกระหืดกระหอบ
ซื้อให้เซียวเหยากงคือยากำจัดเหา ไม่รู้ว่าทำไมเขามักจะมีเหาตลอด
เซียวเหยากงดีใจจนเข้าไปกอดหยู่เหวินหวงไว้ พร้อมจูบหน้าผากเขาแล้วพูดว่า “ช่วงนี้ข้ามีเหาอีกแล้ว ช่างให้ได้มาอย่างเหมาะพอดีเลย”
“อี๋” อู๋ซ่างหวงกับท่านฉู่ต่างถอยออกห่าง มองดูเขาอย่างรังเกียจ
คนบางคน สกปรกตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงแก่ชราจริงๆ
