ด้วยเสียงดังปัง ทำให้จางไห่หยางถึงกับตะลึง “ประธานเจิง ตบผมทำไมครับ”
“แกว่าทำไมล่ะ”
เจิงเทียนเสียงยังคงโมโห ยังคงตะโกนต่อว่าจางไห่หยางคนหน้าแดงคอหนา “ รู้มั้ยว่าแกเกือบตีคนที่ไม่ควรตีแล้ว แกรนหาที่ตายเอง แม้แต่ฉันก็จะโดนไปด้วย”
ได้ยินคำนี้แล้ว จางไห่หยางสั่นไปทั้งตัว
เขาเห็นได้ชัดว่า ตอนที่กำลังพูดคำนี้ เจิงเทียนเสียงตัวสั่น กลัวมากกว่าโกรธ
ประธานเจิงเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้ คนที่ทำให้เขาเกรงกลัวได้ จะเป็นคนที่ใหญ่โตแค่ไหนกันเชียว
ด้วยความคิดนี้ จางไห่หยางก็ได้ละอายกับความคิดทั้งหมด คุกเข่าลงเสียงดังพรึบโดยที่ไม่สนใจความเจ็บปวดบนหน้า “ประธานเจิงผมไม่รู้ว่าท่านนี้จะเป็นแขกสำคัญ นี่เป็นความผิดพลาดครั้งแรกของผม ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”
“เหอะ”
เจิงเทียนเสียงกลับทำเสียงเหอะ สีหน้าไม่เปลี่ยน “ ฉันยกโทษให้ก็ไม่เป็นผล ต้องให้ท่านคนนี้ยกโทษให้แกถึงจะได้”
พูดแล้ว เจิงเทียนเสียงก็มองไปมองไปทางถังเฉาที่หน้าตาเงียบสงบมาตลอด เหมือนเปลี่ยนหน้ายังไงอย่างงั้น รีบเปลี่ยนเอาใจเขาทันที
“คุณคือถังเฉา คุณถังใช่ไหมครับ”
เมื่อ 20 นาทีที่แล้ว ได้มีคนใหญ่คนโตซื้ออาคารกั๋วจี้ของเขาในราคาสูง สุดท้ายถึงได้รู้ว่า เขาไม่ใช่ผู้ซื้อจริง คนที่ซื้อจริงคือ่ทานหนึ่งที่ชื่อถังเฉา เดี๋ยวสักพักจะเข้าไปที่อาคารกั๋วจี้ด้วยตัวเอง
เพราะฉะนั้น เจิงเทียนเสียงรับโทรศัพท์เสร็จก็ลงมารอข้างล่างแล้ว ก็เพื่อสร้างความประทับใจให้กับผู้ซื้อคนใหม่ ถ้าได้สานสัมพันธ์ ก็อาจจะได้ร่วมมือกัน มีประโยชน์กับเขาในอนาคตไม่น้อย
ไม่คิดว่า จะไม่ได้รอคนใหญ่คนโต แต่กลับได้รอการทะเลาะครั้งนี้
ถังเฉาพยักหน้าเบาๆ “ผมเองครับ”
จากนั้น ท่าทางของเจิงเทียนเสียงก็ยิ่งเคารพเข้าไปใหญ่ หยิบนามบัตรออกมายื่นให้ใบนึง
“ยินดีต้อนรับคุณถังเฉาครับ เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ผมเป็นเจ้าของอาคารแห่งนี้ เจิงเทียนเสียง ท่านสามารถเรียกผมว่าเสี่ยวเจิง เสี่ยวเสียงหรือเรียกชื่อเล่นของผม ลูกชิ้นก็ได้ครับ”
พอได้ยินคำนั้น จางไห่หยางและเหล่ารปภ.ต่างพากันอึ้ง
จริงๆแล้วลูกชิ้นไม่ใช่ชื่อเล่นของเจิงเทียนเสียง แต่เป็นฉายาที่พนักงานในอาคารกั๋วจี้ตั้งให้ แต่ยังไง ก็ไม่มีใครเรียกเขาว่าลูกชิ้นต่อหน้าคนเยอะๆได้ นอกจากว่าจะไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว……
เพื่อเป็นการไม่ให้เสียหน้า แล้วเจิงเทียนเสียงก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ถังเฉาก็ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็รับนามบัตรมาพยักหน้าแล้วพูดคำนึงว่า “ยินดีที่ได้เจอ”
เจิงเทียนเสียงดื่มด่ำกับความหวานปานน้ำผึ้ง แล้วก็มองไปทางจางไห่หยางที่ยังคงอึ้งอยู่ตรงนั้น คิ้วขมวดขึ้น “ท่านถังครับ ตาคนนี้มีตาหามีแววไม่ ไม่มีความรู้ว่าท่านคือแขกคนสำคัญ อย่าไปถือสาคนไม่มีความรู้แบบนี้เลยครับ……
“มีตาหามีแวว ไม่มีความรู้หรอ”
ถังเฉาหัวเราะทีนึงอย่างไร้อารมณ์ “ ถ้าผมไม่ใช่คนใหญ่คนโตก็จะไม่มีละครแบบนี้ใช่ไหมครับ”
“คุณรู้สึกว่า การเป็นสุนัขของผู้มีอำนาจบางคน เป็นสิ่งที่มีเกียรติใช่ไหมครับ”
ควับ!
พอได้ยินคำนี้ สีหน้าของเจิงเทียนเสียงและจางไห่หยางก็เปลี่ยนไป
มองดูจางไห่หยางทีนึง แล้วส่ายหัว เขาพยายามที่สุดแล้ว แต่น่าเสียดายที่ถังเฉาเป็นคนเด็ดขาด
“ กลับไปเขียนใบลาออกเถอะ แกไม่เหมาะกับงานนี้” เจิงเทียนเสียงโบกมือให้กับจางไห่หยางแล้วพูด
“ประธานเจิง……”
จางไห่หยางยังอยากพูดอะไรต่อ แต่เจิงเทียนเสียงกลับเดินเข้าไปในตึกกับถังเฉาแล้ว
“ผู้จัดการถังครับ วันนี้คุณเข้ามา ก็มาดูการประชุมประมูลด้วยใช่ไหมครับ”
เจิงเทียนเสียงวิ่งเหยาะๆตามถังเฉาไป พูดประจบ
“ไม่สนใจน่ะ”
ถังเฉาหน้าตาเฉยชา สายตามองตรงไปข้างหน้า “ผมแค่มาดูอาคารนี้ ให้คุ้นหูคุ้นตาน่ะ”
“จะว่าไปก็ถูกครับ…..”
เจิงเทียนเสียงเช็ดเหงื่อบนหัวอย่างประหม่า แลเวก็พูดอีกว่า “คุณถังครับ ไหนๆท่านก็ซื้อแล้ว ถ้าอย่างงั้ยให้ผมจัดพิธีมอบให้ท่านดีไหมครับ เฉลิมฉลองหน่อยน่ะครับ”
“ไม่ต้องแล้วล่ะ”
ถังเฉาปฏิเสธโดยยังไม่ทัคิด “ผมไม่ชอบการจัดงานผิวเผินแบบนี้ สำหรับอาคารกั๋วจี้นี้ ถ้าเกิดว่าคุณยังชอบอยู่คุณก็ยังเป็นผู้จัดการประจำของที่นี่ ผมแค่ซื้อเล่นๆน่ะครับ
ซื้อเล่น…..
ในสายตาของเจิงเทียนเสียงนั้นเต็มไปด้วยความนับถือ
แบบนี้สิถึงจะเป็นนายทุนตัวจริง ถ่อมตน ไม่ออกหน้าออกตา
ทั้งสองเยี่ยมชมภายในอาคารกั๋วจี้และมีพนักงานหญิงหลายคนจาก บริษัท เดินผ่านไป เสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสีดำและผ้าไหมสีดำ ทำให้เกิดบรรยากาศที่สวยงาม
ในตอนนี้ พวกเธอกำลังชี้ไปที่เจิงเทียนเสียงและถังเฉาที่เดินคู่กันไป
“นี่ไม่ใช่ประธานเจิงหรอ คนที่อยู่ข้างๆคือใคร หนุ่มจังเลย”
“ไม่แน่ คงมีผู้จัดการใหญ่บางบริษัทมาร่วมประมูลด้วย”
“ เป็นไปได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่ใช่พนักงานของผู้จัดการหลินของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป ไม่งั้นก็คงจะได้รับจดหมายเชิญใบนึง”
“เอาเถอะ ประธานหลินมีชื่อด้านเกลียดผู้ชาย เป็นผู้หญิงห้าว ไม่ชอบเพศทั่วไป”
แค่พริบตาเดียว ภายในอาคารก็เกิดความโกลาหลขึ้น
ในตอนนี้ หลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหยูนกำลังออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็อึ้งไปสักพัก
“ฉ่ายเวย แกดูคนที่เดินกับประธานเจิงสิ เหมือนถังเฉาไหม” โจวเหม่ยหยูนขมวดคิ้ว ชี้ไปที่แผ่นหลังของถังเฉาแล้วถาม
“ไหนล่ะคะ”
หลินฉ่ายเวยรีบหันหลังมองไป กลับไม่เห็นมีใคร
“ไปกันหมดแล้ว”
“แม่คะ แม่โดนตัวปัญหานั่นทำให้โมโหใช่ไหมคะ เขาจะเข้ามาในที่แบบนี้ได้ยังไงล่ะคะ “ หลินฉ่ายเวยทั้งสงสัยทั้งตลก
“พูดก็ถูก” คิ้วของโจวเหม่ยหยูนก็ผ่อนคลายลง
……
เจิงเทียนเสียงนั้นยังได้อธิบายบริษัทในแต่ละชั้นให้ถังเฉาฟัง จู่ๆถังเฉาก็เลหยุดเดิน พูดว่า “เดี๋ยวต่อไปผมเดินดูเอง คุณไปทำงานเถอะครับ”
เจิงเทียนเสียงก็เห็นด้วย “ถ้างั้นท่านลองเดินๆดูนะครับ ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้เลยครับ”
พูดจบ ก็ออกไปแล้ว
ถังเฉาเดินเข้าไปในลิฟต์ กดชั้น88 นั่นเป็นชั้นของบริษัทลี่จิงกรุ๊ป
บริษัทลี่จิงกรุ๊ปอยู่ตั้งแต่ชั้นที่78ถึงชั้น88 เป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในอาคารพาณิชย์มั้งหมด
แต่ชั้น88 เป็นชั้นของห้องทำงานของผู้จัดการบริษัทลี่จิงกรุ๊ปพอดี
ลิฟต์ค่อยๆขึ้นสูง ถังเฉามองดูอาคารใต้เท้าที่ค่อยเล็กลง จู่ๆความผันผวนทางอารมณ์ก็เกิดขึ้น
เขาสังเกตเห็นว่า เขารักษาความเป็นปกติที่เคยมีก่อนหน้านีไม่ได้อีก เม้มปากแน่นมากๆ
เพราะว่า เขาไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้นที่รู้สึกผิดด้วยเป็นเวลาห้าปี
ติ๊งต่อง……
ในตอนนี้ ประตูลิฟต์เปิดออก ถังเฉาเดินออกไป แล้วก็เจอกับประตูห้องผู้จัดการอย่างรวดเร็ว
แต่ว่า เขาไม่ได้เคาะประตูทันที
มืออยู่กลางอากาศ แต่กลับไม่ได้หล่นลง
หันหน้าไปทางกระสุน เขาไม่กลัว เผชิญหน้ากับการข่มขู่ แม้แต่คิ้วของเขาก็ยังไม่ขมวดขึ้นสักหนิ
แต่ในขณะนั้น เขากลับตื่นเต้นจนกลัว
“ฟู่……”
ยืนตัวแข็งอยู่นาน ถังเฉาถึงจะสูดหายใจลึกแล้วเคาะประตู
“ใครคะ”
ประตูยังไม่เปิดเสียงมาก่อน
เสียงเหมือนกระดิ่งกระทบกันเบาๆ ทำให้คนรู้สึกสงบลงทันที
ถังเฉากลับอึ้งไปสักพัก ไม่ นี่ไม่ใช่เสียงของหลินชิงเสว่
ประตูเปิดแล้ว เห็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีหยกแกะสลักสีชมพูยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเขินอาย กำลังลืมตากว้างมองดูถังเฉาด้วยความสงสัย
สบตากัน เหมือนถังเฉาจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว รูม่านตาหรี่ลง ดวงตาหลบไปโดยไม่รู้ตัว
เด็กหญิงไม่ได้รู้สึกกลัว แต่ก็ยืนสำรวจถังเฉาอยู่อย่างงั้น จู่ๆก็พูดว่า “พ่อ คือพ่อรึเปล่าคะ”
ทันทีที่คำพูดที่อ่อนโยนนั้นออกมา ร่างของถังเฉาก็สั่นไปทั้งตัว
“พ่อ!”
เห็นถังเฉาไม่ได้ตอบ เด็กน้อยก็ตะโกนขึ้นอีก
ครั้งนี้ เสียงดังขึ้นเล็กน้อย
แววตาสดใส มาพร้อมกับการรอคอย
เสียงเรียกพ่อเสียงที่สอง ทำลายแนวป้องกันในใจที่เปราะบางของถังเฉา ความตื่นเต้น ความซาบซึ้งและความรู้สึกผิดอารมณ์ทุกอย่างพลุ่งพล่านราวกับน้ำท่วมล้นตลิ่ง
นี่คือลูกสาวของเขา
ลูกสาวของเขากับหลินชิงเสว่
“ขอโทษ ขอโทษ……”
ถังเฉาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปกอดเด็กผู้หญิงไว้ ขอโทษที่ข้างหูเธอไม่หยุด
เทพเจ้าแห่งสงครามในกองทัพเจ้ามังกรหลั่งน้ำตาออกมาในตอนนี้
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ลูกผู้ชายจะหลั่งน้ำตา เพียงแค่สะกิดโดนจุดเจ็บปวด
