ถังเสี่ยวลี้ไม่รู้เรื่องที่ตัวเองถูกลักพาตัวเลย ระหว่างทางเธอคุยไม่หยุด และเล่าเรื่องที่เธอกับหลินจ้าวหยูนไปเล่นที่สวนสนุก
เห็นลูกสาวตัวเองที่ไม่ได้รับผลกระทบอะไร ถังเฉาถึงได้โล่งใจ สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือการลักพาตัวครั้งนี้ จะทำให้เสี่ยวลี้มีความทรงจำที่ไม่มีวันลืม
เฟิ่งหวงขับรถ ไม่นานก็ได้มาถึงที่คฤหาสน์จื่อหยวน
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนนั่งอยู่บนโซฟาและไม่ได้คุยอะไรกัน สีหน้าพวกนางดูลุกลี้ลุกลน
“ชิงเสว่ ฉันกลับมาแล้ว” ถังเฉาเปิดประตูและพูดออกมา
ได้ยินคำพูดของถังเฉา หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนลุกขึ้นเป็นไปตามที่คาด แล้วถามไปอย่างรีบร้อน: “เสี่ยวลี้อยู่ไหน? เสี่ยวลี้เป็นอะไรมั้ย? !”
ถังเฉาโบกมือ ถังเสี่ยวลี้ที่ยังไม่หายอยากได้กระโดดและวิ่งออกมา สีหน้าของเธอดูหวานหวานแหวว : “คุณแม่ คุณน้า ”
“เสี่ยวลี้”
เห็นเสี่ยวกลับมาอย่างปลอดภัยและไม่ได้บาดเจ็บอะไร หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนตื่นเต้นจนรีบวิ่งไปหาถังเสี่ยวลี้ และอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา ใช้สายตามองไปตามร่างกายเธอ: “เสี่ยวลี้ ลูกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ไม่ได้บาดเจ็บใช่มั้ย?”
ถังเสี่ยวลี้มีสีหน้าที่มึนงง: “คุณแม่ คุณแม่เป็นอะไร? หนูไม่ได้บาดเจ็บ”
เมื่อมั่นใจว่าร่างกายของถังเสี่ยวลี้ไม่ได้รับบาดเจ็บ แถมไม่ได้รับผลกระทบทางจิตใจด้วย หลินชิงเสว่ถึงได้โล่งใจ และกอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่น แล้วหลับตา: “แม่ดีใจมาก ที่ลูกไม่เป็นอะไร แม่เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว”
หลินจ้าวหยูนที่เห็นถังเสี่ยวลี้ไม่เป็นอะไร ก็ได้ดีใจจนร้องไห้ออกมา แต่เมื่อมองไปที่ถังเฉา เธอกลับรู้สึกผิดในใจมาก
“พี่เขย ฉันขอโทษ ฉัน”
ถังเฉากลับโบกมือ: “ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเสี่ยวลี้ปลอดภัย”
หลินจ้าวหยูนอ้าปากค้าง เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นหรือเป็นเพราะความรู้สึกผิด ดวงตาของเธอเริ่มแดง และน้ำตาก็ได้ไหลออกมา
หลินชิงเสว่เห็นแบบนี้ ได้เข้าไปกอดเธอเบาๆ และเช็ดน้ำตาให้เธอ: “ไม่เป็นไรแล้วนะเรื่องนี้ไม่โทษเธอ เธอไม่ได้โทษตัวเอง”
“ขอบคุณนะพี่ พี่เขย……”
หลินจ้าวหยูนพูดด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เสียงร้องไห้กลับดังขึ้น ในใจของเธอโทษตัวเองอยู่เสมอ
ที่ถังเสี่ยวลี้ถูกลักพาตัวไป ก็เป็นเพราะตัวเธอที่ดูแลเสี่ยวลี้ไม่ดี ถ้าไม่มีพี่เขย ชาตินี้เธอคงก่อบาปที่ไม่อาจจะให้อภัยได้แล้ว
แต่ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวหรือพี่เขย ก็ไม่ได้ว่าโทษเธอมากเกินไป
แต่ตัวเธอกลับมีความคิดที่จะแย่งพี่เขยไปจากพี่สาวตัวเอง ทำให้ใจของหลินจ้าวหยูนรู้สึกผิดมาก
เล่นมาทั้งวันแล้ว ถังเสี่ยวลี้นอนหลับไปเร็วมาก และรอให้ลูกสาวหลับสนิท หลินชิงเสว่มองถังเฉาด้วยแววตาที่ขอบคุณและพูดว่า: “วันนี้ ขอบคุณนายมากนะ ถ้าไม่มีนาย ฉันไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรจริงๆ …….”
ยังไม่รอให้หลินชิงเสว่พูดจบ ถังเฉาเอามือไปปิดปากเธอไว้ และส่ายหัว: “พวกเธอทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นภรรยาฉัน และอีกคนเป็นลูกฉัน ทั้งสองคนเป็นคนที่สำคัญที่สุดของฉัน ฉันยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อพวกเธอ”
หลินชิงเสว่ตาแดงพร้อมอ้าปากค้าง แต่พูดอะไรไม่ออกเลย
เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกตัวเอง ใจเธอรู้สึกขอบคุณถังเฉามาก แต่กลับไม่สามารถส่งต่อความรู้สึกนั้นไปให้เขาได้ เธอถึงได้วิ่งเข้าห้องน้ำไปเพื่อล้างหน้า
ตอนที่หลินชิงเสว่เข้าห้องน้ำ ถังเสี่ยวลี้ที่หลับอยู่ลืมตาอย่างซุกซน และทำหน้าทำตาให้ถังเฉาเห็น
ทันใดนั้นถังเฉาตกใจ: “ลูกไม่ได้นอนหลับหรือ?”
ถังเสี่ยวลี้ส่ายหัว และพูดอย่างน่ารักว่า: “คุณพ่อคุณแม่ไม่นอน หนูก็นอนไม่หลับ”
ถังเฉาดีใจ และอุ้มถังเสี่ยวลี้ที่ตัวเล็กขึ้นมา และมานั่งบนขาอ่อนตัวเอง
เจ้าเด็กน้อยคนนี้สายตามองไปที่ห้องน้ำไม่หยุด และใช้น้ำเสียงที่ขี้อ้อนบอกกับถังเฉาว่า: “ตอนนี้คุณแม่กำลังตกใจอยู่ คุณพ่อ ตัองทำให้คุณแม่ยิ้มนะ”
ถังเฉาอึ้ง และยิ้มอย่างลำบากใจและพูดว่า: “พ่อทำให้ให้คุณแม่ยิ้มด้วยวิธีไหนดีละ?”
“ง่ายมาก แค่คุณพ่อดึกมือของคุณแม่และตะโกนออกไปหาคุณแม่ว่าที่รักก็ได้แล้ว”
“……..”
ถังเฉามองถังเสี่ยวด้วยดวงตาที่ถลน ในใจคิดว่าลูกสาวอายุแค่ห้าขวบ ทำไมถึงเข้าในเรื่องในด้านนี้มากขนาดนี้?
ขณะนี้ เขานึกถึงหลินจ้าวหยูนขึ้นมา รู้สึกตกใจ หรือว่าเป็นการถ่ายทอดทางพันธุกรรม？
ตอนนี้หลินชิงเสว่ได้ออกมา แต่ยังหยุดคิดถึงเรื่องที่ถังเสี่ยวลี้จะเกิดเรื่องไม่ได้ ดวงตาของเธอเลยยังแดง
“ที่รัก”
ถังเฉาเดินไปหน้าหลินชิงเสว่ และพูดด้วยความเกรงใจว่า: “ที่รัก”
การเรียกที่อ่อนหวานแบบนี้ ถังเฉายังรู้สึกถึงความไม่ธรรมชาติเลย แถมยังลังเลด้วย
หลินชิงเสว่ตกใจตาถลน อึ้งไปสักพัก ถึงได้ด่ากลับมาด้ายสีหน้าที่เขินอาย: “นายตะโกนบ้าอะไรออกมา ถ้าเสี่ยวลี้ได้ยินจะทำอย่างไง?”
ถังเสี่ยวลี้เอาผ้าห่มปิดหัวเอาไว้ และหลับตาพูดว่า: “เสี่ยวลี้หลับไปแล้ว ไม่ได้ยินอะไรเลย”
หลินชิงเสว่มองถังเสี่ยวลี้ที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มด้วยความงง เธอถึงได้รู้สึกตัว ที่จริงแล้วนี่เป็นแผนการของถังเสี่ยวลี้ หลินชิงเสว่ทำเป็นโกรธ: “ดีจังนะ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมหลับยอมนอน เดียวแม่จะตีก้นลูกนะ……”
ถังเสี่ยวลี้เอาผ้าห่มพันตัวและกลิ้งมาหลังถังเฉา หัวเราะออกมา： “หนูไม่กลัว หนูมีคุณพ่อ คุณพ่อจะปกป้องหนูเอง”
ทันใดนั้นหลินชิงเสว่ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง และขึ้นไปบนเตียง กอดเสี่ยวลี้ไว้ ไปทำให้เสี่ยวลี้
จั๊กจี้
เห็นแม่ลูกที่กำลังเล่นกันอย่างมีความสุข ถังเฉาก็ได้ยิ้มในใจ ทำให้ใจของเขายิ่งเข้มแข็งกว่าเดิม
แม้ว่าจะเสียสละทุกอย่าง แม้ว่าจะเป็นศัตรู กับคนทั่วโลก ฉันจะค่อยปกป้องรอยยิ้มของพวกเธอ
เมื่อเล่นกันจนเสร็จ หลินขิงเสว่และถังเสี่ยวลี้กำลังที่จะนอน ถังเฉาก็กำลังที่จะเอนตัวลงไป
ขณะที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ มีเสียงกระดิ่งติ๊งต่องดังมาจากชั้นล่าง
ถังเฉามีสีหน้าที่แปลกใจ ดึกแบบนี้แล้ว ใครจะมาหาอีกนะ?
หลินชิงเสว่เป็นคนที่ไม่ค่อยคบใคร และที่สำคัญคฤหาสน์จื่อหยวนอยู่ห่างจากคฤหาสน์หลังอื่นมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนข้างบ้านมาทักทาย
หลินชิงเสว่กำลังที่จะลงไป ถังเฉาได้เรียกเธอไว้: “เดียวฉันไปเอง”
พูดจบ เขาค่อยๆ ลงบันไดไป
เขาไม่ได้ไปเปิดประตูทันที แต่มองผ่านกล้องวงจรปิด
หน้าประตูไม่มีคนเลย
เห็นแบบนี้ ถังเฉาหรี่ตาทันที คืนนี้ที่เจอเรื่องที่น่าตกใจไม่น้อย เขาถึงต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น
เขาปรากฏแววตาที่ดุดัน ตัวของแข็งทื่อ และหายใจเข้าลึกๆ และเปิดประตูออกไป
ระหว่างที่เปิดประตู มีเงาร่างสีดำพุ่งเข้าหาเขา
“รนหาที่ตาย！”
ถังเฉาคิดว่าเป็นนักฆ่าที่จะมาทำร้ายครอบครัวตัวเอง เขาเลยเกิดความอาฆาต กำลังที่จะลงมือ จมูกของเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย
และต่อมา มีผู้หญิงที่ใส่ชุดกระชับส่วนเข้ามากอดตัวเขา
เธอหลับตาอยู่ และกอดถังเฉาอย่างหมดเรี่ยวแรง เหมือนคิดว่าจิตสุดท้ายของตัวเธอคงอยู่ที่ถังเฉาแล้ว
ทันใดนั้น ถังเฉารู้สึกตะลึงมาก สิ่งที่ทำให้เขาตะลึงไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้ามาโอบกอด แต่เป็นเพราะว่าผู้หญิงที่ใส่ชุดกระชับส่วนสีดำคนนี้ตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด
บนร่างกายเธอ มีบาดแผลที่เกิดจากมีดอยู่หลายแผล และเลือดยังไหลออกมาอยู่
ถังเฉาพลิกตัวผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าเธอ เหมือนฟ้าผ่าต้นเอง เขาตกตะลึงมาก
“ไป๋เสว่?!”
