“ให้ผมพาเธอไป?”
ถังเฉามองเหวินเฉี่ยวหรูด้วยสีหน้าสงสัย ไม่คิดว่าเธอจะพาเขาเข้ามาในห้องชุดโรงแรมเพื่อพูดเรื่องนี้
ไม่นาน สายตาถังเฉาแปรเปลี่ยนเป็นลุ่มลึก “ทำไม? คุณเป็นแม่ของเหวินเหวยเฉินนะ?”
ในเมื่อเป็นแม่แท้ๆ ลูกชายแต่งงาน เธอควรจะดีใจถึงจะถูกสิ แต่นี่ดูจากสีหน้าเหวินเฉี่ยวหรูแล้ว ไม่เห็นแววดีใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับดูเคร่งเครียดด้วยซ้ำ
ดูเหมือนการที่เหวินเหวยเฉินจะแต่งงานมันเหมือนเป็นวันสิ้นโลกยังไงยังงั้น
เหวินเฉี่ยวหรูพยักหน้า พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “เพราะว่าเป็นแม่ของเหวยเฉินไงล่ะ ฉันถึงไม่อยากให้เขาไปทำร้ายผู้หญิงคนอื่น”
“หมายความว่ายังไง?”
ถังเฉารุกถามอย่างสงสัย
“เรื่องข่าวลือของบ้านเหวิน คุณน่าจะพอรู้บ้างใช่ไหม?”
ถังเฉาพยักหน้า
ทุกบ้านล้วนต้องมีข่าวลือไม่มากก็น้อยอยู่แล้ว บ้านเหวินก็เหมือนกัน ถังเฉาจำได้ว่า เหวินเหวยเฉินเป็นลูกที่เกิดจากแม่เขากับชู้คนอื่น ถ้าไม่ติดว่าเห็นแก่หน้าตาของตระกูลแล้ว เหวินเฉี่ยวหรูคงโดนเหวินหนานเฉิงบีบคอตายไปแล้ว
เหวินเฉี่ยวหรูหัวเราะขืนๆ “ทุกคนต่างด่าว่าฉันแพศยา สวมเขาให้เหวินหนานเฉิง ใครจะรู้ว่าเรื่องเลวร้ายที่ฉันเจอมาที่บ้านเหวินตอนนั้นกันล่ะ?”
ถังเฉาไม่ได้ขัด เพียงแต่แววตานุ่มลึกขึ้น อดีตของบ้านเหวินบางทีอาจจะมีเรื่องอื่นซ่อนอยู่
“ที่จริง ฉันไม่เคยรักเหวินหนานเฉิงเลยสักนิด ก่อนแต่งเข้าบ้านเหวิน ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แค่สวยกว่าผู้หญิงคนอื่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
ตามความทรงจำในอดีตที่หลั่งไหลออกมา สีหน้าเหวินเฉี่ยวหรูซีดเผือด
เธอไม่ได้โอ้อวด ถึงเหวินเฉี่ยวหรูจะเกือบห้าสิบแล้ว แต่หุ่นกลับยังดีอยู่ ผิวเรียบลื่น ถ้าบอกว่าอายุแค่สามสิบปี ก็มีคนเชื่อ เห็นได้ชัดว่าสมัยสาวๆเธอสวยมากแค่ไหน
“เหวินหนานเฉิงถูกใจฉัน บังคับจับตัวฉันมาบ้านเหวิน และกักขังเอาไว้ เป็นเวลาปีกว่า ช่วงนั้นเขาใช้วิธีการสารพัดมาทรมานฉัน เพื่อให้ฉันหลงรักเขา สุดท้ายฉันทนไม่ไหว ได้แต่ตอบรับการขอแต่งงานของเขา”
“แต่งกับคนที่ไม่รัก มันก็ไม่เท่าไหร่ ฉันนึกว่า พอแต่งงานแล้วจะสิ้นสุดการทรมานไม่สิ้นสุดนั่นซะที ที่ไหนได้ฉันคิดมากไปแล้ว”
เหวินเฉี่ยวหรูพูดด้วยสีหน้าทุกข์ทน “เดิมฉันไม่ได้แซ่เหวิน หลังแต่งงาน เหวินหนานเฉิงบังคับฉันทิ้งแซ่เดิมไป และเอาแซ่เหวินแทน —หลินฉ่ายเวยถ้าแต่งเข้าบ้านเหวิน ก็จะโดนบังคับให้ใช้แซ่เหวินเหมือนกัน”
“นี่ยังไม่เท่าไหร่ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ทุกคนในบ้านเหวินต่างมีพฤติกรรมใช้กำลัง เกือบสามสิบปีมานี้ฉันโดนตบตีไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง”
เหวินเฉี่ยวหรูดึงแขนเสื้อขึ้นโชว์ให้ถังเฉาดู เป็นรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำเต็มไปหมด
“นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่ง บนตัวฉันยังมีอีกเยอะ” เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับพูดเรื่องปกติธรรมดา
ถังเฉาสีหน้าเปลี่ยนแล้ว เขาอดไม่อยู่ถามออกมาว่า “คุณไม่เคยคิดหนีหรอ”
“เคยคิดสิ แต่มันไม่มีประโยชน์”
เหวินเฉี่ยวหรูส่ายหัวว่า “ถูกจับกลับมา และก็โดนตบตีอีก แจ้งความไปก็ไม่มีประโยชน์ ด้วยอำนาจของบ้านเหวิน ตำรวจไม่มีทางเข้ามายุ่งแน่”
ถังเฉานิ่งเงียบไม่พูดอะไร ในใจกลับรุ่งโรจน์ด้วยความโกรธ
ก่อนนี้ที่หลินฉ่ายเวยโดนเหวินเหวยเฉินตบตี เขายังนึกว่าเป็นการทะเลาะกันธรรมดา ตอนนี้ดูแล้วเป็นดีเอ็นเอนี่นา
คนบ้านเหวินนี่คนบ้าชัดๆ!
ถ้าหลินฉ่ายเวยแต่งเข้าบ้านเหวิน งั้นสิ่งที่รอเธออยู่ก็คงเป็นการทรมานไม่รู้วันรู้คืนแน่
“ฉันกับแฟนเก่าโดนเหวินหนานเฉิงบังคับแยกจากกัน แต่เขาไม่ได้ตัดใจจากฉัน หลังจากฉันแต่งงาน ยังมาหาฉันหลายครั้ง บอกจะพาฉันหนี แต่ก็โดนจับกลับไป”
เหวินเฉี่ยวหรูพูดเสียงเบา “เหวินหนานเฉิงฆ่าแฟนเก่าฉันต่อหน้าฉันเลย แต่เขาไม่คิดว่าฉันจะท้องเหวยเฉินขึ้นมา”
“ฉันไม่ได้บอกเหวินหนานเฉิง ฉันแอบคลอดเหวยเฉินคนเดียว เฝ้าเลี้ยงดูเขามาได้หลายเดือน ก่อนจะโดนเหวินหนานเฉิงจับได้ เดิมเขาจะสลัดเหวยเฉินตาย แต่ฉันใช้ชีวิตปกป้องเขาไว้ เลยรอดมาได้”
แต่เหวินหนานเฉิงก็จับฉันกับเหวยเฉินแยกกันขังไว้ ช่วงนั้นเหวินหนานเฉิงเลี้ยงเหวยเฉินคนเดียว โชคดีที่เหวยเฉินเฉลียวฉลาดตั้งแต่เด็ก เพื่อประโยชน์ส่วนใหญ่ เหวินหนานเฉิงเลยล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าเหวินเฉินไป”
ถังเฉาสีหน้าเย็นชา การสั่งสอนของพ่อแม่สำคัญมาก เหวินเหวยเฉินได้รับการอบรมเลี้ยงดูจากเหวินหนานเฉิงตั้งแต่เล็ก ดังนั้นนิสัยก็ค่อนไปทางเหวินหนานเฉิงอยู่แล้ว
“ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงบอกให้คุณพาหลินฉ่ายเวยหนีไป?”
เหวินเฉี่ยวหรูพูดอย่างร้อนใจ “ฉันไม่อยากให้มีผู้หญิงบริสุทธิ์มารับกรรมอีกแล้ว”
ถังเฉารู้สึกเลื่อมใสผู้หญิงที่ดูเหมือนอ่อนแอคนนี้ขึ้นมาเลย
เป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่เป็นแม่ที่เข้มแข็ง
เธอเป็นแม่ที่ดี และเป็นคนดีคนหนึ่ง เพียงแต่โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับเธอเอาซะเลย
“เข้าใจแล้วครับ”
ถังเฉาพยักหน้า “ขอบคุณมากครับที่บอกผมเรื่องพวกนี้”
เหวินเฉี่ยวหรูรีบยืนขึ้นมา “งั้นอย่าช้าอยู่เลย คุณรีบพาหลินฉ่ายเวยไปเถอะ”
“อีกเดี๋ยวฉันจะให้คนรับใช้ที่รูปร่างคล้ายกับฉ่ายเวยมาเป็นตัวแทนของเธอ อาศัยโอกาสนี้คุณพาเธอไปซะ!”
ถังเฉามองเหวินเฉี่ยวหรูอย่างอ่อนโยน จู่ๆเขาก็พูดขึ้นว่า “งั้นคุณจะทำยังไงล่ะ?”
แผนการนี้มีความเป็นไปได้ แต่กลับเพื่อหลินฉ่ายเวยเท่านั้น เหวินเฉี่ยวหรูไม่ได้คิดเผื่อตัวเองเข้าไปด้วย
เขาเห็นเหวินเฉี่ยวหรูส่ายหัวพูดด้วยสีหน้าราบเรียบว่า “ฉันไปไม่ได้หรอก ไปได้หนึ่งคนก็หนึ่งคน ฉันเป็นภรรยาของเหวินหนานเฉิง ต่อให้โดนจับได้ ก็ไม่เป็นไรหรอก”
“เขาจะฆ่าคุณ” ถังเฉามองเธออย่างจริงจัง
“ฆ่าก็ฆ่าสิ”
เหวินเฉี่ยวหรูไม่แคร์ความตาย “ผ่านชีวิตเลวร้ายขนาดนี้มาได้ ตายก็ถือเป็นความสุขอย่างหนึ่ง”
ถังเฉาครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลางส่ายหัวปฏิเสธว่า “ขอโทษนะ ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้”
“ทำไม?!” เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้าเปลี่ยนทันที
“แผนนี้มีช่องโหว่สองจุด”
ถังเฉายื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว “ข้อแรก คุณบอกจะให้สาวใช้ที่รูปร่างใกล้เคียงกับหลินฉ่ายเวยปลอมตัวให้ แต่ชีวิตผู้หญิงคนนั้นจะทำยังไงล่ะ?”
“ข้อสอง คุณจะทำยังไง? บ้านเหวินต้องสืบมาถึงตัวคุณแน่”
“คือ—-“
เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้ายุ่งยากใจ
การจะทำตามแผนนี้ เธอกับผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องคิดจะมีชีวิตรอดออกไปเลย
“ความหวังดีของคุณผมรับไว้ละกัน แต่ผมปฏิเสธแผนของคุณ”
ถังเฉาพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ชีวิตของทุกคนไม่ง่ายกันทั้งนั้น ไม่มีชีวิตใครมีค่ามากกว่าใคร”
เหวินเฉี่ยวหรูมองถังเฉาด้วยสีหน้าอ่อนโยน “เมื่อก่อนตอนคุณมีปัญหากับบ้านต่งบ้านหยียน ฉันก็สังเกตเห็นคุณ ฉันไม่ได้หาผิดคนจริงๆ คุณเป็นคนที่น่านับถือคนหนึ่งเลย”
ถังเฉายิ้มบางๆ ไม่ได้ตอบอะไร
ไม่นาน เหวินเฉี่ยวหรูก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น “แต่ถ้าไม่ทำตามแผนนี้ จะช่วยหลินฉ่ายเวยได้ยังไงกัน?”
“คุณวางใจได้ ผมจะใช้วิธีของตัวเองมาทำลายงานแต่งงานนี้เอง”
ถังเฉามองไปด้านนอกที่มืดสนิท ดวงตาดำขลับนุ่มลึกมีแววเย็นชาวาบขึ้น
เหวินเฉี่ยวหรูสีหน้าเป็นห่วง “คุณจะทำยังไง ที่นี่ไม่เพียงมีการ์ดทั้งหมดของบ้านเหวิน ยังมีบรรดาคนใหญ่คนโตของเมืองเจียงหมิงจูมากมาย ยากที่จะฝ่าออกไปได้นะ”
“ใครบอกว่าผมจะฝ่าออกไปล่ะ?”
สีหน้าถังเฉามีรอยยิ้มอย่างมั่นใจขึ้นมา “หลังจากคืนนี้ไปจะไม่มีบ้านเหวินอีก คุณเป็นอิสระแล้วล่ะ”
พูดจบ ก็เปิดประตูที่ล็อคออก และเดินออกไป
