ดวงตาของถังเฉาเปลี่ยนไปล้ำลึกขึ้นมา แม้กระทั่งในสายตายังมีความว่างเปล่าแวบผ่าน
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขามองทางหลินชิงเสว่ สีหน้าเคร่งขรึม “คุณอยากกลับไปเหรอ?”
หลินชิงเสว่พยักหน้าหนักแน่น ขณะเดียวกันสายตายังมีความรู้สึกผิดในใจ “ฉันรู้ว่านี่ดูเอาแต่ใจมาก แต่ว่าฉันสามารถไม่สนใจไยดีที่เยี่ยนจิงได้ แต่ก็ไม่สามารถขอร้องให้จ้าวหยูนทำแบบนี้ได้ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่ยุติธรรมต่อเธอ—-”
“ผมเข้าใจ เยี่ยนจิงไม่เพียงเป็นบ้านของเธอ แต่ยิ่งเป็นบ้านของคุณด้วย”
ไม่รอให้หลินชิงเสว่พูดจบ ถังเฉาแสดงจุดยืนของตนเองออกมา สายตาที่มองทางหลินชิงเสว่มีความละมุน
“งั้นก็กลับไปเถอะ ผมจะไปด้วยกันกับคุณเอง”
หลินชิงเสว่ประทับใจต่อถังเฉาจนสับสนถึงที่สุด แต่ก็ยังส่ายหน้า “ฉันให้คุณเอาตัวไปในที่อันตรายไม่ได้หรอก”
คำตอบของหลินชิงเสว่ไม่เกินกว่าความคาดหมายของถังเฉา เพียงแต่สายตาที่มองทางเธอยิ่งเพิ่มความอ่อนโยน
เยี่ยนจิงเป็นใจกลางของเซี่ยกั๋ว อิฐก้อนเดียวยังสามารถทุบคุณชายที่มีเบื้องหลังหนาลึกสองคนออกมาจากน้ำลึกได้ ส่วนตระกูลของเธอนั้น ยิ่งเป็นตระกูลยักษ์ใหญ่มีเอกลักษณ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดของเซี่ยกั๋ว—-ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู
คนกลุ่มนั้นต่างหากถึงเป็นผู้ปกครองที่แท้จริง ควบคุมธุรกิจทุกอย่างของเมืองเยี่ยนจิง ใครก็ไม่กล้าอกตัญญูต่อพวกเขา มิฉะนั้นมีเพียงตายทางเดียว
ซ่งหรูอี้ของตระกูลซ่งกับตระกูลหลวงในเยี่ยนตูมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นซับซ้อน ดึงดูดการจับจ้องของผู้คนเช่นนี้ ทว่าหลินชิงเสว่กลับเป็นเจ้าหญิงของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู สถานะยิ่งสูงศักดิ์ไร้ที่เปรียบ
แต่เพราะสาเหตุบางอย่าง หลินชิงเสว่จึงตัดขาดกับตระกูลหลวงในเยี่ยนตู แยกออกจากตระกูลหลวง ยิ่งมาแต่งงานเป็นสามีภรรยากับถังเฉา คลอดถังเสี่ยวลี้ออกมา แตะเส้นแบ่งของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูมากขนาดนี้ พวกเขาจึงไม่อนุญาตให้หลินชิงเสว่แต่งงานกับผู้ชายที่ต่ำต้อยเช่นนี้
ถังเสี่ยวลี้ ถูกมองว่าเป็น’ลูกนอกสมรส’
ครั้งนี้ถังเฉาตามหลินชิงเสว่ไปเยี่ยนจิงด้วยกัน คนของตระกูลหลวงจะต้องไม่ปล่อยถังเฉาไปแน่ ไม่แน่ว่าแม้แต่ถังเสี่ยวลี้คงลงมือไปด้วย หลินชิงเสว่ไม่อยากให้โศกนาฏกรรมแบบนี้เกิดขึ้น
แต่ทว่าถังเฉากลับหัวเราะ พูดว่า “ผมไม่ไปได้ยังไงกัน? จะพูดยังไงคุณก็เป็นภรรยาของผม ภรรยาเดินทางไกล มีอย่างที่ไหนสามีไม่ตามไปด้วยกัน?”
“ถังเฉา คุณไม่ต้อง—-”
“คุณไปเยี่ยนจิงคนเดียว ผมจะวางใจได้ยังไง? เสี่ยวลี้ยอมปล่อยให้คุณไปได้ที่ไหน?”
รอยยิ้มบนหน้าถังเฉาลดลงไปทีละนิด เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจัง
ระหว่างคิ้วทั้งสองยิ่งมีความหมายอาฆาตแค้น
หลินชิงเสว่สั่นไปทั่วตัว มองถังเฉาแบบคาดไม่ถึง
มองๆ อยู่ ดวงตาของเธอก็แดงแล้ว
เป็นแบบนั้นจริงๆ หากหลินชิงเสว่ไปเยี่ยนจิงคนเดียว ต้องเจอเสี่ยงอันตรายรอบด้าน ถังเฉาคงไม่วางใจ ถังเสี่ยวลี้ก็คงทำใจไม่ได้
แต่ว่าเธอไม่มีวิธีแล้ว เธอไม่สามารถพาถังเฉาและถังเสี่ยวลี้ไปด้วยได้ เธอต้องพยายามสุดกำลังเพื่อรักษาครอบครัวที่ได้มาไม่ง่ายนี้เอาไว้ นึกถึงจุดนี้ หัวใจของเธอแข็งขึ้นไม่น้อย
แต่ทว่าประโยคต่อไปของถังเฉากลับตีหัวใจที่ไม่ง่ายที่จะแข็งขึ้นมาของเธอให้แตกละเอียดถึงที่สุด
“คุณบอกผมมา หลังจากคุณกลับไปที่เยี่ยนจิงคนเดียว คนเหล่านั้นจะทำยังไงกับคุณ?” สีหน้าเขาอึมครึม
หลินชิงเสว่เงียบไปพักหนึ่ง ส่ายหน้าตอบว่า “ฉันไม่รู้ แต่พวกเขาน่าจะบังคับฉันให้แต่งงานกับผู้ชายคนอื่นล่ะมั้ง”
“ถูกต้อง พวกเขาจะบีบให้คุณแต่งงานกับผู้ชายอื่น คุณคิดว่าผมจะยอมเหรอ?”
ในสายตาถังเฉามีแรงอาฆาตแค้นปะทุ “ดังนั้นผมไม่ไปไม่ได้ ต่อให้เป็นคนในตระกูลคุณ ใครคิดจะแยกพวกเราออก นั่นคือศัตรูของผม!”
“ผมรู้ว่าตระกูลของคุณยิ่งใหญ่มาก บางทีพลังอิทธิพลของพวกเขาอาจปกคลุมทั้งประเทศ บางทีสิ่งที่พวกเรามองเห็นอยู่ในตอนนี้ อาจเป็นเพียงมุมหนึ่งของภูเขาน้ำแข็ง แต่เพราะพวกเขายิ่งใหญ่เกรียงไกร ผมถึงต้องประนีประนอม ปล่อยให้คุณแต่งงานกับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นไปไม่ได้”
สายตาถังเฉาเฉียบขาด น้ำเสียงฮึกเหิม “ผมจะไม่ถอย คนที่ควรถอยคือพวกเขา”
“ผมไม่เพียงไปเยี่ยนจิงเป็นเพื่อนคุณ ยังจะพาลูกสาวของพวกเราไปด้วยกันอีก ถ้าพวกเขาอยากแยกพวกเราออกจากกัน ผมจะพาพวกคุณไปเยือนถึงหน้าประตูบ้านเขา ตบหน้าพวกเขาแรงๆ—-มีผมอยู่ จะไม่มีใครกล้าแตะต้องคุณกับเสี่ยวลี้ได้แม้แต่ปลายขน!”
คำพูดนี้พูดได้อย่างบ้าคลั่งไร้ที่เปรียบ ไม่เห็นตระกูลหลวงในเยี่ยนตูอยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง
หลินชิงเสว่สั่นไหวจนพูดอะไรไม่ออก เพียงแค่มองเขาแบบอึ้งๆ
มองสายตาที่ยืนหยัดของถังเฉา หลินชิงเสว่ทำได้เพียงอ่อนข้อ “งั้นก็ได้ มีฉันอยู่ พวกเขาน่าจะไม่ทำอะไรคุณหรอก”
สายตาถังเฉาถึงเปลี่ยนไปอบอุ่น พูดจาอ่อนโยน “ตอนนี้สามารถเล่าทุกอย่างให้ผมฟังได้หรือยัง?”
ใบหน้าหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยความซับซ้อน เธอรู้ว่าที่ถังเฉาพูดคือเรื่องราวชีวิตของเธอ
เธอครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นสายตาดูสงบ “เรื่องเกี่ยวกับฉัน คุณรู้จักมากเท่าไร?”
ถังเฉาตะลึง เวลานี้ยากจะตอบพอสมควร ลูบๆ จมูกแล้ว “ประธานของลี่จิงกรุ๊ป บ้านอยู่ที่เยี่ยนจิง เพราะการลักพาตัวครั้งหนึ่งจึงได้เจอกับผมเข้า”
“ไม่ผิด”
แต่หลินชิงเสว่ไม่ได้ผิดหวังเพราะคำตอบอันนี้ พูดอย่างจริงจังต่อไป “ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนเยี่ยนจิง ทำไมถึงถูกตัดขาดกับตระกูลหลวงในเยี่ยนตู?”
ถังเฉาไม่ได้ขัดจังหวะ คำถามข้อนี้ เขาอยากถามไปตั้งนานมากแล้ว เพียงแต่หาโอกาสเหมาะสมไม่ได้มาโดยตลอด
ถ้าหลินชิงเสว่อยู่ที่เยี่ยนจิงมาตลอด สองคนก็คงจะไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน
“เพราะพ่อแม่ฉันหย่ากันแล้ว เพราะพ่อฉันนอกใจ”
เสียงของเธอนิ่งสงบ และไม่มีความโกรธแค้นเท่าไร ถังเฉากลับรู้ว่านี่คือการแสดงออกที่เศร้าสลดที่สุด
เธอผิดหวังต่อตระกูลของเธอโดยสิ้นเชิงแล้ว
ถังเฉากะพริบตา ตกตะลึงอยู่บ้าง
เหตุผลอันนี้ อยู่ในครอบครัวธรรมดาถือว่าเป็นสิ่งที่พังทลายร้ายแรงมากจริงๆ แต่สำหรับตระกูลยักษ์ใหญ่ ช่างปกติเสียเหลือเกิน
ตระกูลยักษ์ใหญ่ส่วนมากแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ สองคนไม่ได้รักอีกฝ่ายอย่างแท้จริง ขอเพียงเพื่อช่วงชิงผลประโยชน์มาให้ตระกูลแล้ว หลังแต่งงานก็เล่นสนุกมั่วซั่ว ขอเพียงอย่าทำให้เกิดเรื่องใหญ่เป็นพอ
แต่ถังเฉาละเลยจุดหนึ่งไป ถ้าเป็นเพียงการหย่าร้างนอกใจทั่วไป ทำไมหลินชิงเสว่ถึงโวยวายตัดขาดกับตระกูลขั้นร้ายแรงแบบนี้ด้วย?
เพียงฟังหลินชิงเสว่พูดต่อไป “สำหรับพ่อแม่ของฉันกับจ้าวหยูน คุณรู้จักมาแค่ไหน?”
ถังเฉานึกย้อนดูสักหน่อย หลินชิงเสว่เคยพูดถึงบิดาของเธอกับหลินจ้าวหยูน
ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหลินรั่วหวี
ถังเฉาเพียงรู้ว่าเขาเป็นผู้นำของตระกูลหลินตระกูลหลวงในเยี่ยนตู อย่างอื่นไม่รู้สักนิด
แน่นอนว่าเขาเคยให้เฟิ่งหวงไปค้นหาหลินรั่วหวีมา แต่ทว่าข้อมูลที่ได้รับกลับว่างเปล่า—-เหมือนกับห้าปีที่ว่างเปล่านั้นที่ซ่งหรูอี้ค้นหาถังเฉาไม่เจอ
สำหรับมารดาของหลินชิงเสว่ ยิ่งไม่มีข้อมูลสักนิดเดียว
หลินชิงเสว่พูดขึ้นกะทันหัน “ตอนนี้คนนอกกำลังลือไปว่าคุณเกาะฉันกินอยู่ใช่หรือเปล่า?”
สายตาถังเฉาตกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องถามปัญหาอันนี้ด้วย แต่ก็ยังคงพยักหน้ารับ “ใช่”
หลินชิงเสว่สายตานิ่งสงบ “การแต่งงานของพ่อและแม่ฉันเหมือนกับพวกเรา คนนอกล้วนลือกันว่าแม่ของฉันเป็นคนแต่งพ่อฉันไป”
หลังจากคำพูดนี้ออกไป ถังเฉาสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย มองเธอแบบตกใจ
ไม่อยากเชื่อว่าผู้นำของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู เมื่อหลายปีก่อน คาดไม่ถึงเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิง?
มารดาของหลินชิงเสว่นั้น สรุปว่าอำนาจและอิทธิพลมากแค่ไหน?
“แม่ยายของผม สรุปแล้วเป็นใครกัน?” ถังเฉาอดถามไปไม่ได้
หลินชิงเสว่หัวเราะเบาๆ “ยังจำตอนลูกพี่ลูกน้องฉันโทรศัพท์หาคุณได้มั้ย ที่บอกว่าฉันเป็นใคร?”
สายตาถังเฉาแข็งทื่อ “สาวสวยอันดับหนึ่งของเยี่ยนจิง?”
“ถูกต้อง”
น้ำเสียงหลินชิงเสว่เรียบเฉย “คุณแม่ของฉันเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเยี่ยนจิงคนก่อนหน้า”
ถังเฉาหัวเราะแล้ว “เรื่องอะไร ทำตัวลึกลับ?”
“เดือนหน้าก็เทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว”
หลินชิงเสว่ชี้ไปยังปฏิทินพูดขึ้น “วันนั้นคุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?”
ถังเฉาส่ายหน้า “ผมไม่มีอะไรต้องทำเป็นพิเศษ คุณล่ะ?”
“จ้าวหยูนอยากกลับบ้านสักหน่อย” หลินชิงเสว่บอกไป
ถังเฉาเงียบครู่หนึ่ง หรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย “กลับเยี่ยนจิง?”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดจา พยักหน้าอย่างจริงจัง
