เมื่อคำพูดของถังเฉาออกมา บรรยากาศทั้งห้องรับแขกเกิดความเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
ทุกคนไม่ร่วมแรงร่วมใจกันต่อต้านศัตรู และยังเห็นถังเฉาเป็นปรปักษ์อีก แต่ยังมองทางผู้คนรอบด้านโดยจิตใต้สำนึก ระแวงซึ่งกันและกัน สงสัยซึ่งกันและกัน
จากท่าทางที่ตกตะลึงพรึงเพริด และคาดไม่ถึงว่าเว่ยหมิงจวินจะสามารถมองออกได้ ถังเฉาพูดแทงใจของหล่อนเข้าแล้ว หล่อนแพ้เกสรดอกไม้อย่างรุนแรง
อย่างนั้นเป็นใครทำกันล่ะ?
ตัดถังเฉา หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน ลั่วเยนอวิ๋นออกไป คนที่เหลือก็คือคนอื่นๆ ในตระกูลหลินแล้ว
ใครๆ ต่างไม่ยอมกลายเป็นไส้ศึก อย่างนั้นมีเพียงสู้ยิบตาไปสงสัยคนอื่นเอาแทน—-นี่คือการปกป้องตนเองขั้นพื้นฐานที่สุดของคนเรา
วิธีการของถังเฉาบ้าคลั่งอย่างยิ่ง แม้แต่หลินชิงเสว่ยังเบิกตาโตแบบคาดไม่ถึง รีบผลักบอดี้การ์ดออก มาด้านหน้าถังเฉาทันที “ที่คุณพูดมาเป็นความจริงเหรอ?”
ถังเฉาพยักหน้า พูดจริงจัง “จะว่าอย่างไรหล่อนก็เป็นภรรยาของคุณพ่อคุณ ผมจะลงมือกับหล่อนได้อย่างไรกัน?”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับฝ่ามือของถังเฉาไว้แน่น ความพะวงในใจได้ผ่อนคลายลงมาแล้ว
สำหรับเธอนั้น ขอเพียงถังเฉาไม่ใช่คนร้ายก็เพียงพอแล้ว
บรรยากาศแบบนี้ยืดเยื้อไปตั้งนาน ถึงถูกหลินโป๋หลายตะคอกขัดจังหวะขึ้น
“แกอย่ามาปั่นหัวคนอื่นมั่วๆ นะ!”
เขาเดินมาตรงหน้าถังเฉาแบบหน้าโกรธแค้นเต็มที่ “นี่เป็นแค่การคาดเดาของแก ไม่ได้มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าแกพูดถูก แกยังเป็นผู้ต้องสงสัยที่สุด”
ตรงกันข้าม ถังเฉาเพียงหัวเราะเฉยๆ “ฉันแค่พูดความจริงออกมา เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่นาย แต่ถ้าคุณป้าไม่รอดแล้ว พวกนายที่อยู่ในเหตุการณ์คงหนีไม่พ้นสักคน!”
พูดคำนี้ออกมา ทุกคนในที่เกิดเหตุล้วนสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน
ถังเฉาพูดถูก เวลานี้ที่สำคัญสุดไม่ใช่มาตามหาคนร้าย ยังต้องรักษาเว่ยหมิงจวินให้หายดี
ลั่วเยนอวิ๋นจ้องภาพเงาของถังเฉาไม่กะพริบตา บ่นพึมพำแบบจิตใจสั่นไหว “แม้แต่จุดนี้เขายังคำนวณมาเรียบร้อยแล้วเหรอ……”
ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าถังเฉาไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบได้ ตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจขึ้นมา คนที่ได้รับความไม่เป็นธรรมก่อนหน้านี้ เพียงเพื่อวินาทีในตอนนี้เท่านั้น
“นี่สรุปมันเรื่องเกิดอะไรกันแน่?”
หลินชิงเสว่มองถังเฉา ถามด้วยอารมณ์สงสัย
ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ จากนั้นมองทางทุกคน ยิ้มบอก “กลิ่นเกสรดอกไม้ชนิดนี้ โชคดีได้มีโอกาสเจอมาตอนที่ผมเป็นทหาร นั่นคือดอกไม้ที่มาจากซีเจียง”
“ซีเจียง?”
ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนล้วนหนังตากระตุก
สถานที่แห่งนี้ช่างลึกลับเหลือเกิน สำหรับทุกคนนั้นคิดว่าเป็นที่ที่ไม่มีอยู่จริง
“ดอกไม้นั้นอยู่ที่ไหน?”
หลินโป๋หลายถามด้วยเสียงทุ้ม
เขายังเชื่อแน่วแน่ว่าทุกอย่างนี้เป็นเพียงการคาดเดาของถังเฉา ไม่เห็นดอกไม้ดอกนั้น เขาคงไม่เชื่อเด็ดขาด
ถังเฉาหัวเราะแล้ว พูดต่อไป “ฉันบอกแล้ว ดอกไม้ชนิดนี้มีผลกับคนที่แพ้เกสรดอกไม้เท่านั้น ดังนั้นคนที่เอาดอกไม้ชนิดนี้มา จะต้องเป็นคนที่คุ้นเคยกับคุณป้ามาก ดังนั้นจะต้องวางไว้ตรงที่อยู่ระยะใกล้กับคุณป้ามากด้วย”
ได้ยินคำพูดของถังเฉา ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่กะทันหัน จิตใจดูลึกซึ้ง
พวกเขาใช้สายตามองไปยังทิศทางหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก—-หลินรั่วหวีที่อยู่ตรงกลาง
ในคนกลุ่มนี้ คนที่คุ้นเคยต่อชีวิตประจำวันของเว่ยหมิงจวินมากที่สุด เป็นคนที่อยู่ข้างกายหล่อน หลินรั่วหวี
คือผู้นำทำเหรอ?
ความคิดนี้ผุดขึ้น ทุกคนต่างหนังศีรษะชา ไม่อยากเชื่อ
แต่ทว่าหลินรั่วหวียังคงหน้าไม่เปลี่ยนสี เพียงแต่บางทีในสายตาที่มองทางถังเฉามีความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้น
“ยังไม่ไปหาอีก!”
เว่ยหมิงจวินที่จับท้องไว้ตะโกนเสียงดัง ปวดจนหน้าผากเหงื่อออกเต็ม
ทุกคนล้วนขยับตัวค้นหา ในที่สุด ที่ด้านหลังผ้าม่านของระเบียง หากระถางดอกไม้อันหนึ่งเจอจนได้
ชั่วขณะนั้น สายตาที่แปลกประหลาดแต่ละคู่มองไปตาม
ดอกไม้นี้หน้าตาดูประหลาด สีแดงสดทั้งหมด ลักษณะกลีบดอกไม้บานสะพรั่ง เหมือนริมฝีปากที่ชุ่มฉ่ำอวบอิ่ม
“มันคือดอกริมฝีปาก เกิดอยู่ที่ซีเจียง เมื่อบานออกมาจะปล่อยกลิ่นหอมพิเศษอย่างหนึ่งออกมา มีฤทธิ์อันตรายมากที่สุดต่อคนที่แพ้เกสรดอกไม้ สูดเข้าไปไม่มากก็ปวดท้องจนยากจะทน ถ้าหนักมากก็สลบไปหลายวัน”
ถังเฉามองทางเว่ยหมิงจวินอีกที พูดนิ่งๆ “ตอนที่เห็นคุณป้าครั้งแรก ถึงแม้บนหน้าคุณป้าจะแต่งหน้าหนางดงาม แต่ว่ารูขุมขนส่วนหน้าปรากฏผดผื่นขึ้นมาบางส่วน นี่คืออาการที่แพ้เกสรดอกไม้”
“……”
หลังจากคำพูดนี้จบลง ที่เกิดเหตุเงียบงันมาก แม้แต่เสียงน้อยนิดยังไม่มี
สายตาของทุกคนล้วนจ้องดอกริมฝีปากที่สีสันสดจนเกือบล่อใจได้ดอกนี้กันไม่กะพริบ ทันใดนั้น ในจิตใจหนาวเหน็บแบบไม่มีสาเหตุ
สำหรับสิ่งที่ผู้คนไม่รู้มักจะเต็มไปด้วยความถ่อมตนและหวาดกลัว
ในที่สุดสีหน้าของเว่ยหมิงจวินกลายเป็นตกใจกลัว ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงที่หลินชิงเสว่หามา ไม่ใช่คนดีอะไร
“ถังเฉา ยาถอนพิษของเธอ ยังมีอีกมั้ย?”
สายตาที่หล่อนมองทางถังเฉา ไม่ดูถูกเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว เต็มไปด้วยความเอาใจ
แต่ถังเฉาไม่ได้สนใจ สนใจแต่ดื่มชาของตนเองไป
ท่าทีเมินเฉยนั้น ทำให้เว่ยหมิงจวินกัดฟันแน่น แต่ว่าเสี้ยววินาทีต่อมา สีหน้าของหล่อนบิดเบี้ยว ส่วนท้องปวดรุนแรง
บนหน้าที่ซีดเซียวของหล่อนเผยความรู้สึกผิดออกมา “ถังเฉา ป้าผิดไปแล้ว ไม่ควรเหยียดหยามเธอ!”
ถังเฉายังคงไม่สนใจ มองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาอ่อนโยน
“ฉันขอร้องเธอ!”
จากในปากของเว่ยหมิงจวินพ่นสี่คำนี้ออกมา
ตอนที่พูดสี่คำนี้จบ บนหน้าหล่อนเต็มไปด้วยความลำบากใจ
ถังเฉาถึงได้มองไปยังเว่ยหมิงจวิน สายตาเฉยชาไร้ที่เปรียบ “ยามีแค่เม็ดเดียว ถูกคุณทิ้งลงในถังขยะไปแล้ว ไปคุ้ยเอาเองแล้วกัน”
ซู่—-
ได้ยินคำนี้ ทุกคนถลึงดวงตาโตแบบไม่คาดฝัน พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว
ส่วนเว่ยหมิงจวินสีหน้าเปลี่ยนในชั่วขณะนั้น สายตาดูโหดร้ายในชั่วพริบตา
หล่อนเป็นเจ้าแม่ตระกูลของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูที่น่าเกรงขาม คาดไม่ถึงจะให้หล่อนไปคุ้ยขยะ?
หลินชิงเสว่หน้าตาแปลกใจเต็มที่เช่นกัน เวลานี้ลั่วเยนอวิ๋นเดินเข้ามา หัวเราะคิกคักกระซิบที่ข้างหูเธอ “หลานสาว น้าพูดไม่ผิดใช่มั้ย? การแก้แค้นมาฉับไวเหมือนพายุทอร์นาโด—-”
“เขาอดกลั้นมาตั้งนานขนาดนี้ ก็เพื่อวินาทีนี้—-”
หลินชิงเสว่บ่นพึมพำกับตนเอง ขณะเดียวกันก็สั่นเทา ยังรู้สึกความโกรธหายไป
ในถังขยะเวลานี้มีเศษอาหารน้ำแกงกองเต็ม ผสมปนเปด้วยกัน ส่งกลิ่นที่เหม็นเน่าออกมา
“ถังเฉา เธออย่ามาทำเกินไปหน่อยเลย…….”
เว่ยหมิงจวินดวงตาแดงก่ำมองถังเฉา เสียงสั่นเครือไปหมด
ถังเฉาหัวเราะแล้ว มองหล่อนด้วยท่าทางเสียดสี “ผมเคยให้ยาแก้คุณไปแล้ว เป็นคุณเองที่ไม่เอา โยนทิ้งถังขยะไป กรรมตามสนองแล้ว โทษใครได้ล่ะ?”
เสียงของเขาเย็นชาอย่างยิ่ง ในสายตายิ่งไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย
แต่ตรงกันข้ามกัน พอนึกถึงห้าปีนั้นที่ตนเองไม่อยู่กับหลินชิงเสว่ เธอโดนทำทำร้ายทุกที่ ความโหดเหี้ยมในก้นบึ้งหัวใจของถังเฉาอดปะทุขึ้นมาไม่ได้
แรงที่จะพูดจาของเว่ยหมิงจวินแทบจะไม่มีเลย จับท้องไว้เป็นตะคริวไม่หยุด
ในใจหล่อนตัดสินใจเฉียบขาด ต่อให้ปวดจนตาย ก็จะรักษาภาพลักษณ์ของเจ้าแม่ตระกูลหลวงเอาไว้…….
แต่ว่าพอผ่านไปเรื่อยๆ หล่อนก็ทนไม่ไหวแล้ว
นับวันความปวดในท้องยิ่งรุนแรง ราวกับไส้จะขาด ถึงแม้ว่าความมุ่งมั่นแกร่งแค่ไหน ก็ห้ามความเจ็บปวดที่แสนทรมานไม่ได้
ในที่สุดหล่อนหันหน้าแบบทนไม่ไหว มองทางถังขยะที่เหม็นหึ่งอันนั้น…….
