เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
น้ำเสียงของเฉินจื่อเหาทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“คุณหาที่ตาย…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซี่ยสิงจู๋ก็โกรธจัดในทันที ตระกูลเฉินซึ่งเป็นเพียงตระกูลกระจอกก็กล้าที่จะมาพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา
ถังเฉากลับโบกมือและหยุดเขาไว้
จากนั้นเขาก็หรี่ตาลง มองเฉินจื่อเหาหัวจรดเท้า และพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณ?”
เขามองเฉินจื่อเหาด้วยความสงสัยในสายตาของเขา ผู้นำตระกูลอื่นสีหน้าต่างก็ตื่นตระหนกเหมือนวันสิ้นโลก เขาเป็นคนเดียวที่มีสีหน้าสงบ เขาอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงนิ่งได้เช่นนี้
เห็นเพียงเฉินจื่อเหาหัวเราะอย่างเย็นชา “ผมขอแนะนำคุณให้ผู้นำเซี่ยปล่อยพวกเราไปจะดีกว่านะ เพื่อที่มันจะดีสำหรับคุณ ผมและผู้นำเซี่ย”
“ลองเล่าให้ฟังหน่อย”
จู่ๆถังเฉาก็เริ่มสนใจเขา จิบเหล้าหนึ่งคำแล้วพูดช้าๆ
เฉินจื่อเหาไม่ได้พูด แต่หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่เซี่ยสิงจู๋
แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยคุกเข่าให้ถังเฉา แต่ก็เป็นพฤติกรรมตามสัญชาตญาณภายใต้ความตื่นตระหนก เมื่อพิจารณาชัดเจนแล้ว เขาก็ไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว
“ผู้นำเซี่ย ในฐานะที่คุณเป็นหนึ่งในผู้นำตระกูลที่ร่ำรวยเพียงไม่กี่คนในเจียงเฉิง คุณควรรู้ว่า ตระกูลเฉินของผม ตระกูลจางและตระกูลหลี่ เป็นข้าราชบริพารของตระกูลหูใช่ไหม?”
เขาพูดอย่างช้าๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีคนให้ท้ายโดยไม่เกรงกลัวอะไร
“แล้วไง?”
ใบหน้าเซี่ยสิงจู๋ไร้อารมณ์ความรู้สึก พอจะรู้ว่าความมั่นใจอย่างกะทันหันของเฉินจื่อเหามาจากไหน
เฉินจื่อเหาหัวเราะ น้ำเสียงของเขาก็หยิ่งผยองขึ้นมาทันที “ในเมื่อรู้ว่าตระกูลเฉินของผม ตระกูลจางและตระกูลหลี่ ทั้งสามตระกูลเป็นข้าราชบริพารของตระกูลหูแล้ว ยังไม่รีบปล่อยพวกเราอีก จะทุบตีสุนัข ก็ควรดูเจ้าของด้วย!”
หลังจากฟังคำพูดของเฉินจื่อเหาแล้ว จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ก็ผงะไปชั่วขณะ จากนั้นพวกเขาก็ไม่กลัวขนาดนั้นต่อไป
เฉิงเพ่ยเอ่ยปากของเขาอย่างสงบยิ่งขึ้น
“ผู้นำเซี่ย คุณเป็นคนรู้เหตุรู้ผล คุณควรจะรู้ว่า เมื่อมหาเศรษฐีทั้งสองเริ่มเปิดศึกสงครามกัน ความสูญเสียนั้นมากเพียงใด และเขาเป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าไปในบ้านฝ่ายหญิง มันไม่คุ้มที่จะต่อสู้กับตระกูลหู เพื่อลูกเขยแต่งเข้าไปในบ้านฝ่ายหญิง!”
เซี่ยสิงจู๋ไม่ได้พูดอะไร แต่มองดูพวกเขาอย่างเย็นชา
เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่คิดว่าเขาเริ่มกลัว ดังนั้นพวกเขาจึงยิ่งนิ่งมากขึ้น กินอาหารสองสามชิ้นแล้วพูดว่า “ปล่อยเราไป เตรียมเหล้าและอาหารชั้นดีไว้เป็นค่าชดเชยให้เรา เรื่องนี้ก็ถือว่าผ่านไปเราจะไม่ถือสาอีก”
บางทีอาจเป็นเพราะทัศนคติของพวกเขาที่ทำให้เซี่ยสิงจู๋โกรธ เขาหัวเราะอย่างเย็นชา”พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า นี่คือสถานที่ของผม ผมต่างหากที่เป็นคนตัดสินชีวิตความเป็นความตายของพวกคุณ พวกคุณมีสิทธิ์มาเจรจาข้อตกลงกับผมหรือ? ”
“อะไรนะ? เราเป็นตระกูลในเครือของตระกูลหู…”
“ตระกูลหู เก่งกาจมากไหม?”
เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอทั้งสามกำลังจะเอาตระกูลหูออกมาพูดอีกครั้ง แต่ก่อนที่พวกเขาจะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่เย็นชา
ทุกคนมองไปตามเสียง และเมื่อพวกเขาเห็นถังเฉาที่กำลังพูดอย่างเยาะเย้ย พวกเขาก็หัวเราะขึ้นมาทันที
“ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มคนนี้กำลังพูดอะไรอยู่ คิดว่าตนเองรู้จักผู้นำเซี่ย ก็สามารถทำอะไรก็ได้ในเจียงเฉิงงั้นเหรอ!”
หลี่ซื่อไห่ชี้ไปที่ถังเฉา หัวเราะจนท้องแข็ง
“ผู้นำหลี่ ผมคาดว่า ไอ้ขยะนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลหูคืออะไร ก็มาคุยโวอวดดีที่นี่!”
เฉิงเพ่ยก็หัวเราะตามคนอื่นๆเช่นกัน หลังจากจำได้ว่าตระกูลเฉิน ตระกูลจางและตระกูลหลี่ ล้วนเป็นตระกูลในเครือของตระกูลหู เธอก็กลับคืนสู่ใบหน้าก่อนหน้านี้ของเธอ
“ไอ้พวกโง่เง่า!”
เซี่ยสิงจู๋เยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเศร้าใจกับมุมมองที่แคบของตระกูลข้าราชบริพารเหล่านี้
เหตุการณ์สำคัญหลายอย่างเกิดขึ้นในเจียงเฉิงเมื่อเร็วๆนี้
ตระกูลเหวินล่มสลาย จวี้เฟิงกรุ๊ปเปลี่ยนผู้นำ ปู๋เย่ฮวงเฉิงถูกยึด บ้านบรรพบุรุษของตระกูลหูถูกรื้อถอน และการประมูลที่เจียงเฉิงเมื่อวานนี้ ล้วนเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มผู้ทำตัวค้อมต่ำ
เขาคือถังเฉา!
เพียงแต่ว่า ข่าวสารเหล่านี้มีแต่คนรวยเท่านั้นที่ตรวจหาข่าวพวกนี้ได้ ส่วนพวกเขา ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้รู้ด้วยซ้ำ
“คุณถัง ผมจะให้ลูกน้องจัดการสามคนนี้…”
ก่อนที่เซี่ยสิงจู๋จะพูดจบ ก็ถูกหยุดด้วยเสียงหัวเราะของถังเฉา
“ผู้นำเซี่ย อาหารเย็นแล้ว ไม่สั่งอาหารใหม่หน่อยหรอกเหรอ เพื่อเอามาต้อนรับแขก?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยสิงจู๋ก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “ครับ คุณถัง ”
หลังจากพูดจบ ก็สั่งให้ผู้จัดการร้าน ทำอาหารดีๆอีกสองสามจานมา
เขาชัดเจนมากเกี่ยวกับความหมายของถังเฉา คือต้องการล่อตระกูลหูที่อยู่เบื้องหลังออกมาด้วย
เกี่ยวกับความคับข้องใจระหว่างถังเฉาและตระกูลหู ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาเซี่ยสิงจู๋แล้ว ถ้าสามารถใช้โอกาสนี้ปราบปรามตระกูลหู เขาก็ยินดีมาก
อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเฉินจื่อเหาและจางเทียนเหอ พฤติกรรมนี้กลายเป็นความหมายที่แตกต่างออกไป
“รู้ว่าควรทำอะไรนิ รู้จักให้ผู้นำเซี่ยเพิ่มอาหารและเหล้าดีๆให้เรา”
เฉินจื่อเหาหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด
เฉิงเพ่ยยังประจบอยู่ข้างๆอีกว่า “แน่นอน พวกเขาต้องตกใจกับภูมิหลังของผู้นำตระกูลเฉิน”
ถังเฉายิ้มจางๆ “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว อาหารพวกนี้ไม่ได้ให้พวกคุณกิน พวกคุณกินได้เฉพาะของเหลือและข้าวเย็นๆเหล่านี้เท่านั้น”
“คุณพูดอะไร!”
“ผมว่าคุณเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!”
จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ต่างก็โกรธจัด
“ไม่รู้ว่าพวกคุณเคยได้ยินเรื่องบางเรื่องหรือไม่…”
ด้วยรอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้าของถังเฉา กล่าวว่า”ตระกูลหูที่เป็นเจ้าของพวกคุณ ช่วงนี้กำลังยุ่งกับการตกแต่งบ้านใช่ไหม?”
ผู้นำตระกูลทั้งสามมองหน้ากัน จากนั้นถามด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้อย่างไร?”
ถังเฉาหัวเราะเสียงดัง “ผมรู้แน่นอน เพราะผมเป็นคนรื้อบ้านบรรพบุรุษของตระกูลหูเอง”
“อะไร?”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของเฉินจื่อเหาเปลี่ยนไปอย่างมาก
หลี่ซื่อไห่ส่ายหัว “ผู้นำเฉิน คุณอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเขา ไอ้เด็กคนนี้จะทำอะไรได้อีกนอกจากการโกหก?”
“ใช่อยู่”
เมื่อคิดถึงตราสัญลักษณ์ตระกูลถังก่อนหน้านี้ เฉินจื่อเหาและจางเทียนเหอต่างก็พยักหน้า
อย่างไรก็ตาม เฉิงเพ่ยกลับไม่ได้หัวเราะเยาะตามเหมือนที่ผ่านมา แต่ตกตะลึง
เธอจำได้ว่า ถังเฉาก็เคยพูดทำนองนี้มาก่อน เพียงแต่เธอไม่ได้ใส่ใจ
“ใช่หรือไม่ พวกคุณก็ให้ผู้นำตระกูลหูมาที่นี่ด้วยตนเองก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?” ถังเฉาพูดติดตลก
ใบหน้าเฉินจื่อเหาเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก “คุณเป็นใคร?ผู้นำตระกูลหู เป็นคนที่คุณอยากเจอก็ได้เจองั้นเหรอ?”
เมื่อพวกเขากำลังจะปฏิเสธ เซี่ยสิงจู๋ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “ทางที่ดีพวกคุณควรเรียกผู้เฒ่าหูเซียวมา ไม่เช่นนั้น วันนี้พวกคุณอย่าได้คิดที่จะสามารถก้าวออกจากประตูที่นี่!”
“ผู้นำเซี่ย คุณ…”
เฉินจื่อเหา จางเทียนเหอและหลี่ซื่อไห่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เนื่องจากตัวตนและสถานะของเซี่ยสิงจู๋ พวกเขาจึงจำต้องโทรหาหูเซียว และบอกเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาโดนเซี่ยสิงจู๋กักขังไว้
“บังอาจ! เขาเซี่ยสิงจู๋ มีสิทธิ์อะไรมาทำลายตระกูลข้าราชบริพารของตระกูลหูของผม!”
ทางโทรศัพท์ น้ำเสียงของหูเซียวโกรธมาก
หลังจากวางสายแล้ว เฉินจื่อเหาก็มองไปที่ถังเฉาด้วยใบหน้าเยาะเย้ย “เดี๋ยวก่อนเถอะ ผู้นำหูมาแล้ว ผมจะรอดูว่าคุณจะอธิบายอย่างไร!”
จางเทียนเหอ หลี่ซื่อไห่รวมถึงเฉิงเพ่ยก็มองดูถังเฉาด้วยสายตาที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ราวกับว่าพวกเขารอไม่ไหวที่อยากจะเห็นการแสดงออกที่หวาดกลัวและประหลาดใจของถังเฉา
อย่างไรก็ตาม บนใบหน้าของถังเฉาไม่ได้แสดงสีหน้าแบบนั้นเลย ไม่เพียงแต่ไม่ได้แสดง แต่เขายังยิ้มติดตลกอีกด้วย
เซี่ยสิงจู๋ผู้รู้ทุกอย่าง ยืนอยู่ข้างถังเฉาอย่างไม่เกรงกลัวอะไร
“ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?”
มีเพียงหลินชิงเสว่เท่านั้นที่กังวล
ถังเฉายิ้มและตบมือของหลินชิงเสว่เบาๆ และตักซุปอาหารทะเลให้กับเธอ “ไม่เป็นไรแน่นอน มา ดื่มซุป”
สิบนาทีต่อมา ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกอย่างรุนแรง
ชายชราในชุดแจ็คเก็ตแบบจีนสีดำ เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง
“ไอ้หมอคนไหนที่ไม่มีตา กล้ามาทำร้ายคนของตระกูลหูของผม?”
ทันทีที่เข้ามาในประตู ใบหน้าหูเซียวเต็มไปด้วยความโกรธและตะโกน
“ผู้นำหู ไม่ได้พบคุณมานาน ยังสบายดีนะ?”
ถังเฉายืนขึ้นด้วยท่าทางสงบและพูดด้วยรอยยิ้ม
การแสดงออกของหูเซียวเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน”ถังเฉา คือคุณ?ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่!”
“เพราะว่า ผมคือคนๆนั้นที่ไม่มีตา”
สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงที่เย็นชา คือสีหน้าที่ค่อยๆเย็นชาลงของถังเฉา
