หลังจากที่ท่านเจ้ามังกรปรากฏตัว ทุกคนในงานลุกขึ้นหมด แหงนหน้าอย่างรอคอย
ทุกคนมีแววตาตื้นตัน อยากจะได้ยลโฉมท่านเจ้ามังกรที่ปกป้องประเทศไว้เมื่อห้าสิบปีก่อน
ทุกคนต่างมีใจเคารพนับถือต่อวีรบุรุษทั้งนั้น
ต่อให้วีรบุรุษชราแล้วก็ยังเหมือนเดิม
“คารวะท่านเจ้ามังกร!”
ทุกคนเอ่ยเสียงดังพร้อมกัน หน้าตาเคารพและใฝ่ฝันถึง
“คุณพ่อ!”
“คุณปู่!”
หลงเฟยหยู่ หลงเฟยกั๋ว หลงเจียเจีย หลงหวูหุ่ยและรุ่นที่สองรุ่นที่สามต่างเข้าไปทักทาย
“โอ้ ดี ดีทุกคน”
ด้วยการช่วยพยุงของหลงเจียเจีย ท่านเจ้ามังกรเดินค้ำไม้เท้าและค่อยๆเดินเข้ามา
เขาดูใจดีมาก ไม่ดุดันเลยสักนิด
พอคนเราอายุมากแล้ว ต่อให้เมื่อก่อนดุดันขนาดไหน ก็กลายเป็นคนใจดี
ท่านเจ้ามังกรมีชื่อที่บารมีล้นพ้น
หลงไป่ชวน
นานาสายน้ำกลับสู่มหาสมุทร มังกรโลดบ้านเมืองรุ่งโรจน์
หลงเจียเจียคล้องแขนท่านเจ้ามังกรอย่างสนิทสนม พร้อมยิ้มหวาน “คุณปู่คะ วันนี้เป็นวันเกิดของหนู คุณปู่จะพูดอะไรหน่อยมั้ยคะ”
หลงเฟยกั๋วหัวเราะ “ใช่แล้วครับคุณพ่อ พูดอะไรสักหน่อยสิ ทุกคนอยากฟังคุณพ่อพูดกันทั้งนั้น”
ท่านเจ้ามังกรดูรักเจียเจียมาก ใบหน้าชรานั่นยิ้มจนปากอ้า
“ได้ งั้นฉันจะพูดอะไรเสียหน่อย—-”
ท่านเจ้ามังกรมาถึงจุดศูนย์กลางของงานเลี้ยง เอ่ยขึ้นยิ้มๆ “หลานสาวของฉันเนี่ย ออกจะดื้อรั้นไปหน่อย วันนี้เป็นวันพิธีบรรลุนิตาภาวะสิบแปดปีของเธอ ฉันมีเรื่องจะประกาศที่นี่”
พูดมาถึงตรงนี้ เขาหยุดไปชั่วครู่ และกวาดตามองสมาชิกตระกูลหลงทุกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ฉันคอยเตือนพวกเฟยกั๋ว เฟยหยู่อยู่เสมอว่า เป็นผู้ชายต้องรับผิดชอบครึ่งค่อนนภาให้ได้ แต่ ในใจของฉันอยากเห็นอีกสิ่งมากกว่า——-วีรสตรีกล้าหาญไม่แพ้ชายชาตรี!”
หลงไป่ชวนเหลือบมองหลงเจียเจียด้วยรอยยิ้ม “ฉันหวังมาเสมอว่าในอนาคตเจียเจียจะเป็นคนที่รับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวเองได้ เรื่องนี้ต้องไหว้วานให้ทุกคนในที่นี้ช่วยชี้แนะกันด้วย”
แปะๆๆ!
สิ้นเสียง เสียงปรบมือของแขกล่างเวทีดังกระหึ่ม
หลงเจียเจียอมยิ้มและกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณค่ะคุณปู่”
ทุกคนมีใบหน้าเปื้อนยิ้ม มีเพียงคนเดียวที่รอยยิ้มแข็งทื่อสุดๆ
เขาก็คือหลงหวูหุ่ย
คำพูดของท่านเจ้ามังกรหมายความว่ายังไง?
ไม่ต้องสงสัยเลย คนฉลาดฟังออกหมดว่านี่คือการประกาศว่าที่คนที่ได้รับสืบทอดตำแหน่งผู้นำคนต่อไป
แม้ว่าท่านเจ้ามังกรแก่แล้ว แต่เนื่องจากคนรุ่นที่สองไม่มีใครเหมาะสมที่จะทำหน้าที่ผู้นำ จึงได้แต่ฝากความหวังไว้กับคนรุ่นที่สาม
ในฐานะเด็กหนุ่มที่ดีที่สุดของตระกูลหลง หลงหวูหุ่ยกำลังหนุ่มแน่นและแข็งขัน ขณะเดียวกันก็เป็นหัวหน้าที่อายุน้อยที่สุดแห่งสนามรบเยี่ยนจิง
เขายังหนุ่มและมีประสบการณ์มากพอ ทำไมถึงเป็นผู้นำไม่ได้?
แม้ว่าหลงหวูหุ่ยจะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่แก้มเขากลับกระตุกเบาๆ
เห็นได้เลยว่าโมโหถึงขีดสุด
หากอีกฝ่ายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมกว่าตัวเอง หลงหวูหุ่ยก็จะไม่ว่าอะไร แต่หลงเจียเจีย—- เป็นน้องสาวของเขานะ!
น้องสาวที่เขารักที่สุดกลับจะแทนที่เขา กลายเป็นอนาคตผู้นำของตระกูลหลง นี่เป็นสิ่งที่หลงหวู่หุ่ยไม่สามารถยอมรับได้
แน่นอนว่าท่านเจ้ามังกรเห็นถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ที่นั่งอยู่ด้านล่าง ทันใดนั้นรอยยิ้มของเขาก็กว้างขึ้น
ประโยคที่ว่า ‘ช่วยชี้แนะด้วย’ ก็บอกสองคนนี้นี่แหละ
พวกเขาสองคนเทียบเท่าตระกูลใหญ่ได้ตระกูลหนึ่งเลยล่ะ!
แต่คนในงานไม่รู้นี่ พวกเขาคิดว่าท่านเจ้ามังกรไหว้วานพวกเขา
ทันใดนั้นแต่ละคนก็เลือดขึ้นหน้า พากันรับประกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ท่านเจ้ามังกรวางใจเถอะ พวกเราจะสนับสนุนคุณหลงเป็นอย่างดี”
“อีกหน่อยถ้ามีอะไรที่พวกเราช่วยได้ หากเจียเจียเอ่ยขอ ต่อให้ต้องขึ้นเขามีดหรือลงกระทะทองแดง พวกเราก็จะไปให้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า …… ”
ทุกคนอารมณ์เบิกบาน ไม่พูดเรื่องที่ไม่น่ารื่นรมย์ที่เกิดขึ้นในงานวันเกิดก่อนหน้านี้เลยสักนิด
บนโต๊ะของเจียงเฉา ฉู่หยังยังคงมีสีหน้ามืดมน เห็นได้ชัดว่ายังโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อยู่
หลงเจียเจียถอนหมั้นต่อหน้า ส่งผลให้เขาอับอายสุดๆ
ขณะนั้นเจียงเฉาเข้ามาใกล้ พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณชายฉู่ ไม่ต้องโกรธไป ก็แค่เจียเจียไปชอบคนอื่น ไม่ใช่หรอ? ในแวดวงพวกเราต้องการความจริงใจรึ? ไม่ แค่ได้มาครอบครองในมือก็พอแล้ว”
ฉู่หยังถอนหายใจ “ที่นายพูดมาก็ถูก แต่อีกฝ่ายคือเจียเจียนะ ง่ายซะที่ไหนล่ะ?”
เจียงเฉายิ้มตาหนี “คุณชายฉู่ครับ ท่านนี่ไม่ยอมมองการณ์ไกลเลยนะ ไม่รู้จักพลิกแพลง”
“แกว่าไงนะ?”
ฉู่หยังที่หงุดหงิดอยู่แล้ว พอได้ยินเจียงเฉาถากถางแบบนี้ก็โมโหขึ้นมาทันที ตั้งท่าจะระบายความโกรธกับเจียงเฉา
เจียงรีบบอกมุมมองของเขา “คุณชายฉู่ครับ ท่านอยากได้ตัวหลงเจียเจีย ก็ต้องพึ่งการหมั้นครั้งนี้ ตราบใดที่ยังหมั้นกันอยู่ ไม่ว่าจะทำอะไร ท่านก็ไม่ผิดครับ”
ฉู่หยังผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสนใจขึ้นมา “พูดต่อไป”
เจียงเฉาเลียริมฝีปาก ลดเสียงของเขาลง “โอกาสมาแล้วนี่ไงล่ะครับ ท่านเจ้ามังกรออกมา ขั้นตอนต่อไปก็คือมอบของขวัญ”
“ดูเหมือนมอบให้หลงเจียเจีย แต่ในความเป็นจริง เป็นการเอาใจท่านเจ้ามังกรเก่า”
“หากท่านเจ้ามังกรมีความสุข ท่านก็ได้เป็นว่าที่หลานเขยแล้ว”
เจียงเฉาพูดจบปุ๊บ ฉู่หยังก็ตบขาตัวเองดังฉาด “ใช่แล้ว ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ? เอาใจท่านเจ้ามังกรได้ก็พอ”
แต่หลังจากนั้นฉู่หยังก็กลุ้มใจอีกครั้ง “แต่ของที่ฉันซื้อมีแต่สิ่งที่เด็กผู้หญิงวัยเยาว์ชอบ ท่านเจ้ามังกรชอบอะไรกันนะ?”
เจียงเฉายิ้ม “เรื่องนั้นง่ายนิดเดียวครับ ท่านเจ้ามังกรต้องชอบของที่สื่อความหมายโดยนัยได้อยู่แล้ว พิณ หมาก หนังสือ ภาพวาด ของโบราณ หยก รูปปั้นพระ ของพวกนี้ดีๆทั้งนั้นครับ”
“พอดีเลย ผมมีสายห้อยหยกก้อนหนึ่งที่มาจากภูมิภาคตะวันตก ผมยกให้คุณชายฉู่แล้วกันครับ”
พูดเสร็จ เจียงเฉาก็ควักสายห้อยหินหยกสีแดงเลือดออกมาเส้นหนึ่ง หยกก้อนนั้นสีแดงฉาด ดูร้ายกาจสุดๆ
ฉู่หยังชอบจนไม่ยอมวางมือ เขายิ้มจนปากอ้า “โอ๊ย เจียงเฉาเอ๋ย ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงไม่รู้นะว่าแกมีแผนเยอะ? แกวางใจเถอะ ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ แกก็คือพี่น้องของฉัน ได้หลงเจียเจียเมื่อไหร่ แกก็มีส่วน”
เจียงเฉาได้ยินแล้วดีใจขึ้นมา
“ขอบคุณคุณชายฉู่ครับ ขอบคุณคุณชายฉู่ครับ”
ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ ท่านเจ้ามังกรยิ้มแย้มเตรียมจะไป “งานเลี้ยงของคนหนุ่มสาวอย่างพวกแก ตาแก่อย่างฉันไม่เข้าร่วมแล้ว”
“ช้าก่อน”
แทบจะในเวลาเดียวกัน ฉู่หยังตะโกนลั่น เสียงของเขาดังกลบทุกคนในงาน
ฉับพลัน ทุกคนมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าเขาเรียกท่านเจ้ามังกรไว้จะเอาอะไร
ท่านเจ้ามังกรก็มองเขาอย่างสงสัย
หลงเจียเจียหน้าตาโกรธเกรี้ยว “ฉู่หยัง นายจะทำอะไรอีก”
และก็เห็นฉู่หยังยืนขึ้นอย่างไม่ตื่นตระหนก เขายิ้มและพูดขึ้น “คุณปู่หลง ออกมาเดินบ่อยๆดีต่อสุขภาพนะครับ ไหนๆก็ออกมาแล้ว อยู่จนพิธีบรรลุนิติภาวะของเจียเจียจบแล้วค่อยไปเถอะครับ”
“อย่างน้อย ก็รอดูของขวัญที่พวกเรามอบให้เจียเจียก่อนเถอะครับ”
ฉู่หยังปั้นหน้ายิ้ม แต่สิ่งที่พูดกลับทำให้ใบหน้าของแขกเหรื่อในงานเปลี่ยนไปเล็กน้อย
คนที่อยู่ในงานต่างจับจุดได้ว่าขั้นตอน ‘มอบของขวัญ’ นั้นสำคัญไฉน
ขอแค่มอบของขวัญที่ใส่ใจในการเลือก ได้รับการชื่นชมจากท่านเจ้ามังกร สิ่งที่หวังก็สมปรารถนาอย่างแน่นอนเลยน่ะสิ
