ยี่สิบนาทีให้หลัง ถังเฉากับหลินชิงเสว่มาถึงคฤหาสน์บ้านสวนตระกูลหลิน
พอลงจากรถ ถังเฉาก็รี่ตรงเข้าไปยังห้องโถงประชุมส่วนกลาง
ทุกครั้งที่มีเรื่อง ผู้นำก็จะให้รวมทุกคนทั้งหมดมาที่ห้องโถงประชุมส่วนกลาง
ผู้ที่เป็นคนออกคำสั่ง ก่อนหน้านี้คือหลินรั่วหวี ปัจจุบัน เปลี่ยนให้เป็นเว่ยหมิงจวิน
“พวกแกจะทำอะไรกัน？เข้าไปไม่ได้นะ”
พวกการ์ดของตระกูลหลินเห็นถังเฉาเดินหน้าตาถมึงทึงเข้ามา แต่ละคนสีหน้าเปลี่ยน รีบเข้ามาขวาง
“หลีกไป”
ถังเฉาถลึงตาใส่ กลิ่นอายบรรยากาศการฆ่าแผ่กระจาย สองคนที่ประจันหน้าถึงกับสะอึก ไม่กล้าขัดขวาง
ในช่วงเวลานั้นบริเวณลานบ้านตระกูลหลิน ผู้คนทั้งชายหญิงกำลังจับกลุ่มคุยเล่นกันอยู่
แต่พอเห็นถังเฉาเดินเข้ามากับหลินชิงเสว่ สีหน้าต่างก็เปลี่ยนไปทันที รอยยิ้มที่กำลังมีอยู่พลันก็หายไป
“หลินชิงเสว่ เธอถูกไล่ออกจากตระกูลไปแล้ว ยังพาผัวหล่อนมาที่นี่ทำไมอีก？”
“ร.ป.ภ.—–พวกร.ป.ภ.หละ！”
พวกเหล่าคนรุ่นหลังได้สั่งเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ฮือ！
ในทันทีนั้น บริเวณลานของอาคารถูกล้อมด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบ้านตระกูลหลิน
แต่ทว่า พวกคนที่มีอยู่ต่างมีสีหน้าหวาดวิตก กลัวถังเฉาจะลงมือ ถ้าเป็นไปอย่างนั้น คงไม่มีใครจะรับมือได้
หลินชิงเสว่สีหน้าเฉยเมยยืนอยู่ข้างหลังถังเฉา
หล่อนคงไม่ใยดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับหล่อนได้ แต่ไม่ได้หมายถึงว่าถังเฉาจะปล่อยเลยตามเลยได้
ตรงกันข้าม เขาจะต้องตามเอาเรื่องถึงที่สุด
“วันนี้ ข้ามาตระกูลหลิน ต้องการพบอยู่คนเดียว”
ถังเฉาใช้สายตาที่ดุปานสัตว์ร้ายกวาดมองไปทั่วบริเวณ แววตาคมเฉียบเหมือนมีดดาบ เพียงมองผ่านใคร คนนั้นหัวใจสะท้านขวัญหาย
“เว่ยหมิงจวินอยู่ไหน？”
เสียงถังเฉาดังก้องกังวานประดุจเสียงระฆังผดุงธรรม สะท้อนวนเวียนแว่วไปทั่วบริเวณลานโถงบ้านตระกูลหลิน แต่ละคนต่างตาเหลือกยืนงง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ด้วยเพราะทุกคนต่างรู้สึกได้ถึง กลิ่นอายของการฆ่าที่สยองขนในตัวถังเฉา
เป็นการมุ่งโดยตรงไปที่ตัวเจ้าแม่คนปัจจุบันของพวกเขา เว่ยหมิงจวิน
“ถังเฉา ที่นี่คือตระกูลหลิน แกอย่ามารุ่มร่าม！”
ท่ามกลางกลุ่มคน เสียงตะคอกคำรามดังมาจากเด็กหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่ง
แต่พอสบสายตาของถังเฉาเพียงแวบเดียว ไฟคะนองที่ลุกโชนดับพรึบ เหลือแต่ความเสียวสยอง
ถังเฉายังคงสีหน้าที่เปี่ยมด้วยแววแห่งการฆ่า “นี่เป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย อย่ามากวนข้า พวกเธอรับไม่ไหวหรอก！”
พูดจบ เขาโยนร่างเหมือนโยนหมาที่เขรอะไปด้วยคราบเลือดลงกับพื้น
โครม！
ภาพที่ปรากฏนั้น สะท้านขวัญของทุกคนที่อยู่ในบริเวณอย่างรุนแรง
ทอดสายตามองไป แต่ละคนต่างตาตื่น
“นี่มัน……..”
พวกเขาขบฟันแน่น ความหวาดเสียวพุ่งทะลุหนังหัว เขม็งตาจ้องร่างที่ที่มีแต่คราบเลือดนั้น ความกลัวครอบครองพื้นที่ในใจทั้งหมดของทุกคน
“ว้าย！ผัวฉัน！”
ในกลุ่มคน พลันมีเสียงกรีดร้องโหยหวนของผู้หญิงคนหนึ่งดังมา
ถงเจินวิ่งพรวดออกมาพร้อมน้ำตาสาดกระจายเต็มหน้า โถมเข้าไปข้างตัวหลินอิ่น ด้วยอาการสั่นไปหมดทั้งตัว
คนเจ็บสาหัสที่ถังเฉาโยนลงไปนั้น ก็คือหลินอิ่น
เขาถูกถังเฉาขู่จนกลัวกระโดดหนีลงจากอาคารชั้นสี่ ขาหักทั้งสองข้าง กระดูกแตกเละหมด ถึงจะส่งไปโรงพยาบาลให้ด่วนในตอนนั้น ก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ถังเฉาเลยเอาติดรถมาที่ตระกูลหลินนี่ ใช้เป็นไก่สำหรับเชือดให้ลิงดู
“โอ๊ย………”
“ขาของฉัน ขาของฉัน………”
ใบหน้าที่เขรอะไปด้วยเลือดของหลินอิ่นเต็มไปด้วยความกลัว สองมือกอดขาแน่น ทั้งตัวเกร็งจนตะคริวกิน
มองเห็นภาพเหตุการณ์อันนี้กันแล้ว คนในตระกูลหลินตะลึงกันจนยืนเซ่อ
หลินอิ่นอยู่ในตระกูลหลิน ก็จัดเป็นคนที่มีระดับ ตอนนี้กลับถูกทำร้ายจนขาเสียทั้งสองข้าง
ถงเจินน้ำตาไม่ยอมหยุด ตะโกนใส่กับเสียงร้องไห้ “ไอ้คนสารเลว ทำกับผัวข้าได้ ข้าขอเอาชีวิตแลกกับแกละ”
หล่อนไม่ได้สนใจกับอะไรทั้งสิ้นพุ่งตัวใส่ถังเฉา ทว่า ถังเฉาเพียงสะบัดขาออกไปทีหนึ่ง เตะใส่เข้าที่ท้องของถงเจิน
ปึง！
ถงเจินกระเด็นออกไปเหมือนว่าวสายป่านขาด หลุดลอยไป แค่นไอออกมาพร้อมกับเลือดสด ๆ
“ข้าถามเพียงอีกครั้งเดียว เว่ยหมิงจวินอยู่ที่ไหน？”
สองตาเย็นเยือกของถังเฉา กลิ่นอายของการฆ่าอยู่เต็มบนใบหน้า กวาดมองไปที่ทุกคน
ผุบผับผุบผับ………
ในขณะนั้น ตัวถังเฉาเปล่งประกายการฆ่าที่แข็งกล้า สาดกระจายไปทั่วบริเวณ ทุกคนที่อยู่ล้วนสัมผัสได้เหมือนกับตกอยู่ในสมรภูมิที่ห้อมล้อมด้วยศาสตราวุธ ฉวัดเฉวียนบนม้าศึกที่กำลังทะยานควบ แต่ละคนตางคนรับแรงกดดันไม่ไหว ขาอ่อนยืนกันไม่ติดทรุดตัวลงกับพื้น
มาถึงวินาทีนี้ ทุกคนต่างก็เข้าใจกันได้ว่า เป็นไปได้อย่างมากที่เว่ยหมิงจวินไปสั่งให้หลินอิ่นไปทำร้ายอะไรให้กับพวกเขา ถังเฉาถึงได้โกรธถึงขนาดนี้
ห่างออกไปตรงที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ถงเจินค่อย ๆ หายจากการหอบที่แสนยากเย็น ได้ยินที่พูดดังนั้นทำเอาหน้าซีดหนักลงไปอีก หล่อนรู้แล้วว่าที่ถังเฉาลุยเข้ามาถึงที่นี่ เพราะสาเหตุอะไร
เหตุร้ายที่เกิดกับสามีตน เป็นสิ่งบ่งบอกถึงว่าเรื่องนั้นต้องเป็นอันล้มเหลวแน่นอน
ถงเจินสั่นไปหมดทั้งตัว ดวงตาขุ่นมัว ทั้งกายใจถูกความกลัวครอบไว้หมด
ปัญญาสามารถบอกพวกหล่อนไปตรง ๆ ไม่ได้ พูดไม่ได้เด็ดขาด
แต่ว่า การกลัวกับเรื่องอะไรเรื่องที่กลัวนั้นก็มักจะเกิด ในขณะที่หล่อนกำลังคิดถึงตรงนี้พอดี สายตาที่หนาวเยือกของถังเฉาก็ได้มองเข้ามาแล้ว
ฉับพลันนั้นเอง หล่อนรู้สึกใจหายวูบเหมือนหล่นลงในหุบเขาน้ำแข็ง จะแกล้งสลบก็ไม่ทันเสียแล้ว
“เรื่องเป็นเรื่องที่ผัวแกทำขึ้น คนเป็นเมียอย่างแก คงจะไม่รู้ไม่ได้ เว่ยหมิงจวินอยู่ไหน”
ถังเฉายืนเอามือไพล่หลัง สีหน้าเย็นชา
จิตใจของถงเจินตอนนี้สั่นผวาไปหมด มาถึงขั้นนี้ หล่อนก็คงต้องพูดแล้ว
“หมิงจวิน หมิงจวินตอนนี้ไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลหลิน！”
“ไม่ได้อยู่ในตระกูลหลิน？”
ถังเฉาเลิกคิ้วสูง และแล้วก็ถามด้วยแววตาที่หนาวเฉียบ “แล้วไปอยู่ที่ไหน？”
ถงเจินตอบด้วยเสียงสั่นงก ๆ “หล่อนไปที่ร้านซานสุ่ยแล้ว”
“ที่นั่นคือที่ไหน？”
ถังเฉาขมวดคิ้วถาม
หลินชิงเสว่พูดขึ้นว่า “นั้นคือที่ที่เขาใช้เป็นเรือนหอแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น อยู่ที่สถานที่ท่องเที่ยวธรรมชาตินอกเมือง”
“ทุกครั้งในวันสำคัญครบรอบแต่งงานของเขา พวกเขาก็จะไปฉลองกันที่นั่นด้วยกัน แต่ทุกครั้งก็เป็นไปตามความประสงค์ของผู้หญิงคนนั้นทั้งนั้นแหละ”
ถังเฉารับรู้ “แล้วหล่อนจะกลับมากันเมื่อไหร่？”
“วันนี้พวกหล่อนไม่กลับ！เพราะว่าท่านผู้นำกลับมาวันนี้！”
ถงเจินตอบตื่น ๆ หวังว่าถังเฉารู้แล้วจะได้รีบออกไปจากที่นี่
ถังเฉานิ่งอึ้ง แล้วหันไปมองหลินชิงเสว่
หลินชิงเสว่พูด “คุณไม่ใช่ว่ายังมีเรื่องอื่นอีกหรือ ไปจัดการธุระอื่นก่อนเถอะ”
ถังเฉาผงกหัว “ก็ดี ไปจัดการธุระอื่นก่อน”
แต่แล้ว ก็มองไปที่ถงเจิน “หลินโป๋หลายอยู่ที่ไหน？”
ถงเจินพลันก็เครียดขึ้นมาในใจ “แกจะหาลูกฉันทำไม？”
“ไม่มีอะไร เพียงแค่ว่ามีเรื่องบางเรื่อง อยากจะคุยกับเขาหน่อย”
ถังเฉาวางทีท่าเรียบเฉย บนใบหน้าแถมประดับรอยยิ้มเรียบ ๆ
กับการที่จะพบหลินโป๋หลายอีกครั้ง เป็นความมุ่งหวังมากของเขาอยู่
ถงเจินลุกยืนขึ้นอย่างฉับพลัน สีหน้าเหี้ยมเกรียม “ถังเฉา แกขืนทำอะไรลูกฉันนะ ฉันจะไม่ปล่อยแกแน่”
ปึง！
ถังเฉาลงมืออย่างฉับพลัน เหวี่ยงขาเตะใส่หล่อนกระเด็นไปอีกครั้ง
คราวนี้ หล่อนโดนเข้าไปถึงกับสลบไปทันที
ในเมื่อ ถงเจินไม่บอก ถังเฉาก็ไปหาเองได้
ตลอดระยะที่เดินไป ไม่มีใครกล้าขวาง
พื้นที่ในตระกูลหลินที่กว้างใหญ่ ถังเฉาก็เดินหาไปจนทั่ว ดูไม่น่าเชื่อเลยว่า ไม่มีคนของหลินโป๋หลาย
ถังเฉากำลังคิดจะกลับ ทันใดนั้นเรือนไม้เล็ก ๆ หลังหนึ่งสดุดให้เป็นที่สนใจของเขา
ที่เคยเข้ามาในตระกูลหลินเมื่อครั้งก่อน ยังไม่เห็นมี
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถังเฉาเปิดประตูบ้านหลังเล็ก ๆ นั้น
ฮูว์！
ทันใดนั้น เงาสีดำเหมือสัตว์ที่ดุร้ายตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่ถังเฉา
ดูเหมือนหมาป่าที่หิวจัดอดอาหารมาสามวันสามคืน！
