หลัวปู้ส่งถังเฉาและหลินฉ่ายเวยกลับไปที่ตระกูลหลินในอดีตและจากไป
หลินฉ่ายเวยเป็นคนเสนอ เมื่อถังเฉาถามว่าในตอนกลางคืนพักที่ไหน หลินฉ่ายเวยปฏิเสธโรงแรม และสุดท้ายก็พูดถึงบ้านเก่าของเธอ
มันคือตระกูลหลิน
ตอนนี้ ไม่มีใครอาศัยอยู่ในตระกูลหลินแล้ว เมื่อก่อนยังมีเธอ หลินเจิ้นสงและโจวเหม่ยหยูนพักอาศัย ญาติๆก็ชอบมาอาศัยอยู่เป็นครั้งคราว ในบ้านคึกคักมาก
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ตระกูลหลินกับบริษัทลี่จิงกรุ๊ปเจรจาเรื่องการแบ่งเงินปันผลสปอนเซอร์880ล้านล่ม ญาติเหล่านี้ก็เริ่มห่างเหินกัน และเมื่อเวลาผ่านไปก็ขาดการติดต่อ
แท้จริงแล้ว ความสัมพันธ์นั้นแตกหักได้ง่ายมาก เมื่อเกี่ยวข้องกับเรื่องเงิน ญาติที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ก็สามารถกลายเป็นศัตรู
หลินฉ่ายเวยยังคงเก็บกุญแจของที่นี่ไว้ ซ่า เธอก็เปิดประตูเหล็กออก
ลานนั้นรกไปด้วยวัชพืช ร้าง และไม่มีชีวิตชีวาเลย
ทั้งถังเฉาและหลินฉ่ายเวย ต่างจ้องมองที่ฉากนี้ด้วยความงุนงง ถอนหายใจในใจของพวกเขา
อันที่จริง พวกเขาจากบ้านนี้ไปไม่ได้นานมากนัก แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ในนั้นเป็นเวลาสามสี่ปี รกร้าง ว่างเปล่า
“คุณดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีมากนัก”
ถังเฉามองไปที่หน้าด้านข้างของหลินฉ่ายเวย และพูดด้วยรอยยิ้ม
หลินฉ่ายเวยไม่ตอบในทันที เพียงจ้องมองไปที่วัชพืชในสวนอย่างเหม่อลอย
สายตาของเธอเศร้า และใบหน้าของเธอก็ปะปนความเศร้าจางๆ
หลังจากเวลาผ่านไปนาน พึ่งมารู้สึกตัวและพยายามบีบรอยยิ้มออกมา “ฉันแค่กำลังคิดว่า เมื่อหกเดือนก่อน ลานเล็กๆแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ทำไมตอนนี้ถึงไร้ชีวิตชีวานัก?”
“เพราะคนไปหมดแล้ว”
ถังเฉาตอบอย่างใจเย็น”ผู้คนจะนำมาซึ่งความสุขและเสียงหัวเราะ และเมื่อผู้คนจากไป ก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”
ถังเฉาก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไร เสียงหัวเราะในสนามนี้ค่อยๆลดลง อาจเป็นตอนที่เขากลับมา หรือเมื่อเขากลายเป็นศัตรูกับโจวเหม่ยหยูน—-ใครจะรู้ล่ะ?
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ถังเฉาสามารถมั่นใจได้ว่า กลับไปไม่ได้แล้ว ย้อนเวลากลับไปไม่ได้อีกแล้ว
“นี่คือไม้กระถางที่แม่ของฉันเคยปลูก และตอนนี้ก็เหี่ยวเฉาไปแล้ว”
โดยไม่คำนึงถึงสิ่งสกปรกบนพื้นดิน หลินฉ่ายเวยเพียงแค่นั่งลงบนวัชพืช เล่นหญ้าและดินรอบๆตัว กล่าวช้าๆ
“เคยมีสไลเดอร์ที่นี่ แม่ฉันเป็นคนซื้อมาให้ฉันเอง แล้วพอฉันโต แม่ก็ทิ้งสไลเดอร์ คุณเดาสิว่าเพราะอะไร— ฉันโตแล้ว น้ำหนักก็หนักขึ้น ครั้งหนึ่งฉันไปเล่นสไลเดอร์หลังเลิกเรียน เผลอทำสไลด์พัง ฮ่าๆๆ—”
หลินฉ่ายเวยหัวเราะเสียงดัง ราวกับว่าเธอเล่าเรื่องตลกที่ตลกมาก
อย่างไรก็ตาม ถังเฉาไม่ได้หัวเราะ ยังคงยืนอยู่ข้างๆหลินฉ่ายเวย มองเธออย่างสงบ
หลินฉ่ายเวยไม่รู้สึกอายและกล่าวต่อ“แม่ของฉันเคยเกลียดคุณมาก หลังจากที่คุณหายตัวไป แม่ของฉันจะมาที่ลานบ้านและด่าสองสามคำ“โชคดีที่คุณจากไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณคงเป็นตัวถาวงของฉัน “ทุกครั้ง ฉันจะแอบมองเธอจากด้านหลัง ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นผมสีขาวบนหัวของเธอเป็นครั้งแรก ในความประทับใจของฉัน แม่ของฉันสวยมากตอนที่เธอยังเป็นสาว ผมของเธอเป็นสีดำเงาสวย ไม่เคยหงอกเลย…”
“…”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร แต่ก้มหน้ามองดูเธอด้วยสายตา
“ตอนนี้พ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ แม่บุญธรรมเฉี่ยวหรูเป็นคนใจดี อ่อนโยนมาก แต่ว่า ฉันมักจะรู้สึกว่าแม่บุญธรรมและฉันไม่สามารถใกล้ชิดสนิทเหมือนแม่กับฉันได้ ไม่ว่าเธอจะดีกับฉันแค่ไหน แม่บุญธรรมก็ยังคงเป็นแม่บุญธรรม ไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดฉันและเลี้ยงดูฉันอย่างแท้จริง”
ในที่สุด น้ำเสียงของหลินฉ่ายเวยก็ปะปนเสียงร้องไห้เล็กน้อย
ทันทีที่เธอหันศีรษะ ดวงตาของเธอก็แดงก่ำและเธอก็ร้องไห้ออกมา
“ถังเฉา ฉันคิดถึงแม่—-”
…
ในตอนเหนือของเมืองหมิงจู เรือนจำสตรีเหิ้นซาน
นี่เป็นคุกของผู้หญิงเพียงแห่งเดียวในเมืองหมิงจู
ผู้ต้องขังหญิงทุกคนที่ก่ออาชญากรรม จะถูกควบคุมตัวที่นี่ตามความรุนแรงของคดีภายหลังการไต่สวน
ลมหนาวพัดมา เมืองหมิงจูในฤดูหนาวมีสภาพอากาศที่หนาวเย็น ต้นไม้ด้านนอกเปลือยเปล่าและมีชั้นน้ำแข็งบางๆก่อตัวขึ้น
รถหยุดช้าๆที่หน้าประตู ถังเฉาและหลินฉ่ายเวยก็เดินออกมา
นัยน์ตาของอีกฝ่ายแดงก่ำและบวม ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งร้องไห้มา และใบหน้าของเธอซีดเผือดเล็กน้อย
ถังเฉามองลึกไปที่เธอ “คุณจะไปเยี่ยมเธอจริงๆเหรอ?”
หลินฉ่ายเวยปาดน้ำตาที่เหลืออยู่ที่หางตา กัดริมฝีปากของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ไป เธอทำเรื่องไม่ดีมากมายไว้ และเกือบฆ่าพี่หลินชิงเสว่ แต่ไม่ว่าจะชั่วร้ายแค่ไหน เธอก็ยังเป็นแม่ของฉัน — ฉันเป็นลูกสาว ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะไปเยี่ยมเธอ”
“เธอไม่ได้ปฏิบัติต่อคุณเหมือนลูกสาว”
ถังเฉาแก้ไขอย่างเฉยเมย “เธอใช้คุณเป็นเครื่องมือมาโดยตลอด และทุกสิ่งที่มีค่าในตัวคุณ รวมถึงการแต่งงานของคุณ เป็นวิธีการกอบโกยเงินของเธอ”
“……”
หลินฉ่ายเวยตกอยู่ในความเงียบทันที นึกถึงอดีต
ในเจียงเฉิง ตระกูลเหวินมาสู่ขอ เธอตกหลุมรักคุณชายเหวินเหวยเฉินของตระกูลเหวิน โจวเหม่ยหยูนก็พยายามให้พวกเขาสมหวัง แต่สิ่งที่รอเธออยู่นั้นเป็นขุมนรกที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ลองนึกภาพดู ถ้าไม่ใช่เพราะถังเฉาแย่งงานแต่งในเวลานั้น แต่อวยพรเธอ ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร – เธอจะถูกทารุณจนตายอย่างโหดเหี้ยม ส่วนโจวเหม่ยหยูน จะใช้เงินสินสอดที่เธอได้และ และใช้ชีวิตที่ร่ำรวยอย่างมีความสุข
โชคดีที่ ในโลกนี้ไม่มีถ้าหากมากขนาดนั้น
นี่คือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ โจวเหม่ยหยูน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่บางครั้งที่นึกถึง ก็จะทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว
แต่เนื่องจากหลินฉ่ายเวยต้องการจะไปเยี่ยมเธอ ถังเฉาก็ไม่อยากพูดอะไร
“ไปกันเถอะ”
ถังเฉาพาหลินฉ่ายเวยไปที่เรือนจำสตรีเหิ้นซาน
“อยู่ในห้องหมายเลข7”
ผู้หญิงที่พาพวกเขาเข้ามาชี้ไปทางห้อง 7
หลินฉ่ายเวยเร่งฝีเท้าของเธอและนั่งลงบนม้านั่งที่ประตูห้อง 7
มีกระจกใสอยู่ข้างหน้า และมีโทรศัพท์อยู่ข้างหน้า พวกเธอสื่อสารกันทางโทรศัพท์
สายตาของถังเฉาก็จ้องมองไปที่ผู้หญิงที่มีผมกระเซิงในห้องที่7
ผมยาวพาดบ่าบนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูอ่อนแรง ราวกับว่าเธออยู่ในสภาวะเสียสตินั่งนิ่งเฉย
“เธอมักถูกรังแกในคุก และเมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เสียสติ”
ผู้คุมข้างๆเธออธิบาย
สีหน้าของถังเฉาเป็นปกติ แต่ดวงตาของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเธอก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “แม่—”
การตะโกนนี้ ดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจของโจวเหม่ยหยูนในห้อง 7 เธอขยับตัวแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นหลินฉ่ายเวยนั่งตรงหน้าเธอ ก็มีความตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่งบนใบหน้าที่เหม่อลอยของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดอย่างตื่นเต้น “ลูกสาว ลูกสาว นั่นคุณหรือเปล่า?”
“แม่ นี่ฉันเอง! ฉันมาเยี่ยมแม่แล้ว!”
หลังจากได้รับคำตอบ น้ำเสียงของหลินฉ่ายเวยก็ตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก
โจวเหม่ยหยูนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอเห็นถังเฉาที่อยู่ข้างๆหลินฉ่ายเวย สายตาของเธอก็ดูน่าเกลียดทันที
“ไอ้คนเฮงซวย คุณเองหรือ!”
