“สถานที่เริ่มต้นของหว่างเหลี่ยง?!”
ด้วยคำพูดเหล่านี้
สายตาของถังเฉาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
หัวใจเต้นแรง
หลังจากได้ต่อสู้กับหว่างเหลี่ยงมาหลายครั้ง มันเป็นครั้งแรกที่ถังเฉาได้รู้ความลับ
เกี่ยวกับที่มาของเหว่างเหลี่ยง มันเกิดขึ้นที่ญี่ปุ่นจริงหรือ? !
สีหน้าทางทางของถังเฉาดูแปลกๆ เขารับราชการทหารมา5 ปี นอกจากนี้ เขายังเข้าใจเรื่องของต่างประเทศมาบ้าง
ญี่ปุ่นเป็นหนึ่งใน 18 ประเทศในต่างประเทศ
แต่ในความคิดของถังเฉานั้น ญี่ปุ่นเป็นเพียงสถานที่เล็กๆ แม้ว่าศตวรรษที่ผ่านมาจะยอดเยี่ยม แต่ก็ถูกพวกเขาตามทัน
อย่างไรก็ตาม ถังเฉาไม่ได้ดูหมิ่นประเทศญี่ปุ่น ตรงกันข้าม กลับให้ความสำคัญกับพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ
แม้ว่าญี่ปุ่นจะมีประชากรน้อย แต่พวกเขาก็อ่อนน้อมถ่อมตนและขยันขันแข็ง ไม่ละอายที่จะเรียนรู้ มันเป็นเกียรติสำหรับพวกเขา พวกเขาได้เรียนรู้สิ่งมากมายจากต้าเซี่ย และได้ผสมผสาน ได้สร้างวัฒนธรรมของตนเอง
ประเทศแบบนี้ มันน่ากลัวมาก หากเป็นมิตรเขา ต้องระวัง หากเป็นศัตรู ยิ่งต้องระวัง
คิดไม่ถึงเลยว่า หว่างเหลี่ยงมีต้นกำเนิดมาจากญี่ปุ่น
“น่าประหลาดใจมากเหรอ?”
หลินโป๋หลายยิ้มจางๆ และกล่าวต่อ“อย่าลืม ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้นำตระกูล เขาได้ไปที่หว่างเหลี่ยงและสนับสนุนไดเมียวในท้องถิ่น”
ไดเมียวเป็นคำเรียกของญี่ปุ่น และลักษณะของมันคล้ายกับตระกูลหลวงในเมืองซื่อจิ่ว
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ ไดเมียวตรงไปที่พระราชวังหลวง และทำงานให้กับเจ้าชายและเจ้าหญิง
“นอกจากไดเมียวโอดะ ไดเมียวซานริเยว่ ไดเมียวชิรานุย ไดเมียวมูโตะ นี่คือตระกูลที่ได้รับการสนับสนุนจากลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้นำตระกูลในขณะนั้น”
หลินโป๋หลายกล่าวด้วยรอยยิ้ม”ไดเมียวทั้งสี่นี้ ล้วนภักดีต่อกองกำลังของพระราชวังหลวง หากคุณสนใจ คุณสามารถไปเช็ดดูได้ ‘สงครามของยามาตะ โนะ’ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในพระราชวังหลวงเมื่อ30 ปีที่แล้ว”
“เหตุการณ์สงครามของยามาตะ โนะ?” สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปเล็กน้อย สายตาของเขาลึกลงไป
คำว่า ‘ยามาตะ โนะ’ มีความหมายพิเศษในญี่ปุ่น หมายถึง สัตว์ร้ายที่ทำลายโลกในยุคแห่งตำนาน ยามาตะ โนะ โอโรจิ
“สนใจเหรอ?”
หลินโป๋หลายยิ้มอย่างลึกลับ “มันเป็นเรื่องบังเอิญเช่นกัน เมื่อสามสิบปีที่แล้ว ‘เหตุการณ์สงครามยามาตะโนะ’ในพระราชวังหลวง องค์รัชทายาททั้งสี่ ไดเมียวทั้งสี่ รวมกันแปดคนพอดี ได้พบกับ “ซูซาโนะโอะ” และ “อามาเตราซุ”
ถังเฉาขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร
ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่า พ่อแม่ของเขาหนีไปที่ญี่ปุ่น เมื่อพวกเขาหนีจากราชวงศ์ต้าเซี่ย ก็เคยอพยพไปที่ญี่ปุ่น
แม่ของเขาถังเยว่หวาได้มีส่วนร่วมในการปฏิรูปตระกูลไดเมียวในท้องถิ่นด้วย และมีสถานะที่สูงมากที่นั่น และได้รับเกียรติให้เป็น “เทพจันทรา”
มันเกี่ยวอะไรกับสงครามเลือดยามาตะ โนะครั้งนั้นหรือเปล่า?
ถังเฉาขมวดคิ้วและรู้สึกว่า เขาต้องเดินทางไปญี่ปุ่นสักครั้ง
“เมื่อสามสิบปีที่แล้ว จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ และเกิดสงครามเลือดยามาตะโนะ ในเวลานี้ จักรพรรดิป่วยหนัก เป็นเหตุเดียวกันหรือ?”
เมื่อพูดตรงนี้ หลินโป๋หลายก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ยิ่งขึ้น
“อะไรนะ คุณบอกว่าจักรพรรดิป่วยหนัก?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไป
ความลับนี้ แม้แต่เขาก็ไม่รู้
“ใช่ ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์สำคัญ ก็จะเป็นช่วงเวลาที่มีเรื่องมาก ใครจะได้เป็นกษัตริย์องค์ต่อไป เขาจะโน้มน้าวใจประชาชนได้หรือไม่? ไม่นาน ญี่ปุ่นก็จะคึกคักมาก”
“นี่คือความลับทั้งหมดที่ผมรู้ คุณพอใจรึยัง?”
หลินโป๋หลายพูดด้วยรอยยิ้ม “มันคู่ควรกับสิ่งที่คุณทำหรือเปล่า?”
“เพียงพอ”
ถังเฉาถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “จากนี้ไป คุณจะเป็นราชาแห่งตระกูลหลิน หากสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง คุณจะเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสงคราม”
ในบรรดาเก้าตระกูลใหญ่ มีเพียงตระกูลหลินเท่านั้นที่ไม่อยู่ในขอบเขตของราชวงศ์ต้าเซี่ย
ถ้าจะพูดจริงๆ ตระกูลหลินเป็นของทายาทของตระกูลกู่
หว่างเหลี่ยงต้องการทำสงคราม และที่ต้องทนทุกข์คือราชวงศ์แปด และคนในตระกูลหลินสามารถปกป้องตนเองได้
“ผมได้บอกคุณทุกอย่างแล้ว ค่อยร่วมมือกันในภายหลัง”
หลังจากพูดเสร็จ หลินโป๋หลายก็วางสาย
“หู้……”
ถังเฉาจับโทรศัพท์ไว้ และถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
รู้ความลับมากมายพร้อมกันในทีเดียว เขาไม่สามารถยอมรับมันได้ชั่วขณะหนึ่ง
อีกอย่าง ดูเหมือนว่า เขาจะต้องไปที่ญี่ปุ่นสักครั้ง เพราะมีความลับมากมายถูกฝังอยู่ที่นั่น
กริ๊งๆๆ!
ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของถังเฉาก็ดังขึ้นทันที
คราวนี้โทรมาจากหลินชิงเสว่
“ชิงเสว่?”
ถังเฉารับสาย
อย่างไรก็ตาม เสียงที่เย็นชาของหลินชิงเสว่ดังขึ้นทางโทรศัพท์ “ถังเฉา คุณให้คำอธิบายแก่ฉันหน่อย”
ถังเฉาสับสนกับคำพูดของเธอ”อธิบาย? คำอธิบายคืออะไร?”
“จ้าวหยูนถูกย้ายจากตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปไปยังตำแหน่งธรรมดาที่ไม่มีผลประโยชน์ใดของตระกูลหลิน คุณเป็นคนทำสิ่งนี้หรือไม่” หลินชิงเสว่กล่าวอย่างเย็นชา
“……”
ถังเฉาเงียบไปนาน โดยไม่พูดอะไร
เหตุการณ์นี้ สุดท้ายหลินชิงเสว่ก็รู้จนได้
หลินจ้าวหยูนเป็นน้องสาวของเธอ แต่ถังเฉากลับทำสิ่งเหล่านี้ลับหลังเธอ และแน่นอนว่าปฏิกิริยาแรกของเธอต้องโกรธ
“พี่ อย่าไปโทษพี่เขย…”
ทางโทรศัพท์ ได้ยินหลินจ้าวหยูนร้องไห้ด้วยเสียงที่ดูเหมือนเมาเป็นระยะ
“ฉันทำงานแบบนั้นไม่ได้ ถูกไล่ออกก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แม่ของฉันเอง —- แม่ของฉันบอกว่าถ้าฉันไม่สามารถกลับไปเป็นผู้จัดการทั่วไปได้ เธอจะไม่ปล่อยฉันไปแน่ !”
“พ่อไม่อยู่ ฉันกลัว…พี่ ฉันจะทำยังไง?ฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ…”
พูดถึงในภายหลัง หลินจ้าวหยูนก็ร้องไห้อีกครั้ง
การเปลี่ยนแปลงที่กลายเป็นคนร้ายของเว่ยหมิงจวิน ทำให้เธอตื่นตระหนกมาก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินชิงเสว่ก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เธอน่าจะปลอบโยนหลินจ้าวหยูนอยู่
สายตาของถังเฉาก็เริ่มเย็นชา เว่ยหมิงจวิน ไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างที่คาดไว้จริงด้วย
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็อย่าโทษเขาที่โหดเหี้ยม!
สีที่มืดมนแวบเข้ามาในดวงตาของถังเฉา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถามว่า”ชิงเสว่ ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับพวกคุณ—”
“อ๊ะ! ไอ้คนอธพาล คุณทำอะไรน่ะ?”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ถังเฉาจะพูดจบ เสียงร้องที่กรี๊ดร้องและโกรธของหลินจ้าวหยูนก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์
ปังปัง!
จากนั้นมีเสียงทุ้มต่ำ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากมีเสียงสองสามที หลินชิงเสว่ก็วางสาย
“ฮาโหล ชิงเสว่? ชิงเสว่ เกิดอะไรขึ้น?”
ถังเฉาตะโกนใส่โทรศัพท์ สีหน้าของเขามืดมนมาก
กดหมายเลขโทรศัพท์ของเฟิ่งหวง และส่งข้อความผ่านการโทร “ตรวจสอบว่าตำแหน่งโทรศัพท์ครั้งล่าสุดของภรรยาผมอยู่ที่ไหน!”
หลังจากสามสิบวินาทีก็มีผล
“รองหัวหน้า ที่ถนนเต็มบาร์ใกล้กับสนามกีฬาผู้ใช้แรงงาน!”
เฟิ่งหวงรายงานว่า “มักมีเหตุการณ์ ‘การเก็บศพ’ ที่นั่น และหญิงสาวที่สวยจำนวนมากตกเป็นเหยื่อ”
“เก็บศพ?!”
เมื่อถังเฉาได้ยินสองคำนี้ ความเย็นชาก็ระเบิดในสายตาของเขาทันที
โดยไม่รีรอ เขาขับรถไปที่ถนนเต็มบาร์
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามาถึง ข้างนอกก็มีคนจำนวนมากมารุมล้อใแล้ว และแม้แต่คนของสถานีตำรวจก็กำลังบันทึกบางอย่างอยู่
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ และไม่รู้ว่าพวกเธออยู่ที่ไหน
ถังเฉาฝ่าฝูงชนและรีบไปตรงหน้าตำรวจแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
อีกฝ่ายหนึ่งชี้ไปที่ที่เกิดเหตุและกล่าวว่า “เกิดเรื่องแล้ว ประมาณเจ็ดแปดคนเสียชีวิตติดต่อกัน ล้วนเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่ในท้องถิ่นทั้งหมด สาเหตุการตายคือถูกมีดยาวแทงที่ศีรษะ”
ถังเฉามองไปตามเสียงพูด และการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด
มีศพเจ็ดหรือแปดศพ บ้างก็นอนเป็นแนวนอนและบ้างก็เป็นแนวตั้ง แต่ละศพมีมีดติดอยู่ในหัว
ลักษณะของมีดแตกต่างจากมีดยาวทั่วไป และมันคมจนสามารถตัดเหล็กเหมือนตัดโคลน
ประเด็นคือ ถังเฉารู้ว่ามีดเหล่านี้มาจากไหน
“ดาบซามูไรของญี่ปุ่น…”
ฟีนิกซ์ที่ตามมาก็เดินออกมาและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
