ทันใดนั้นมีคนเดินเข้ามา และเสียงฝีเท้าที่ชัดเจนก็มาถึงหูของน้องน้อยโจว ไม่รู้ทำไมน้องน้อยโจวรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย แล้วเธอก็หันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
อย่างที่คาดการณ์ไว้ คนที่เดินมาคือถังเฉา ถังเฉามองท่าทางของน้องน้อยโจว ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะหัวเราะ แต่ขณะเดียวกันยังมีความรู้สึกผิด
เพราะอย่างไรเสียเธอก็ลงจากภูเขาหลายวันแล้ว แต่ถังเฉาก็ไม่มาหาเธอสักครั้ง น้องน้อยโจวที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่ เป็นธรรมดาเธอจะมีความหวาดกลัว เรื่องนี้ถังเฉาจะไม่ทราบได้อย่างไร
แม้ว่าเมื่อสักครู่เธอจะกล่าวคำพูดที่ไร้เยื่อใย แต่หลังจากได้เห็นถังเฉาแล้ว การกระทำของน้องน้อยโจวนั้นจริงใจมาก
ทันทีที่เธอเห็นถังเฉา น้องน้อยโจววิ่งไปอยู่ตรงหน้าถังเฉาเหมือนเด็ก และคว้ามือของถังเฉาเอาไว้
“ทำไมคุณถึงเพิ่งมา ทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว คุณไม่รู้หรือว่าฉันไม่รู้จักใครเลย? ฉันไม่สนใจว่าคราวหน้าคุณจะออกไปอีกไหม แต่ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องพาฉันไปด้วย”
น้องน้อยโจวบ่นมากมาย ถังเฉามองน้องน้อยโจวที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็ยิ้มอย่างอึดอัด และค่อย ๆ ใช้มือลูบศีรษะของเธอเบา ๆ
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการกระทำที่ธรรมดา แต่สำหรับน้องน้อยโจวมันยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนสัมผัสตนเองเช่นนี้มาก่อน เมื่อมือของถังเฉาสัมผัสผมของน้องน้อยโจว น้องน้อยโจวก็รู้สึกถึงพลังในมือของถังเฉา ราวกับว่ามันสัมผัสหัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย
“ขอโทษจริง ๆ คุณก็รู้ดีว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ ผมค่อนข้างยุ่งจนไม่มีเวลามาหาคุณ และตอนนี้เมื่อคุณพูดเช่นนี้ งั้นผมก็จะพาคุณไปด้วย”
ใบหน้าของน้องน้อยโจวยังแดงอยู่ เธอรู้สึกเบิกบานเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากถังเฉา
“คุณรู้ก็ดีแล้ว ฉันบอกได้เลยว่าฉันไม่ได้กลัว เพียงแต่ฉันเบื่อ เพราะฉันไม่รู้จักใคร แล้วคุณก็ไม่มาหาฉันเลย และฉันก็ไปไหนไม่ได้”
“ถ้าอาจารย์ไม่บังคับให้ฉันตามคุณ ฉันจะไม่มากับคุณแน่นอน”
หลังจากกล่าวคำเหล่านี้แล้ว น้องน้อยโจวก็เบี่ยงหน้าไปทางอื่น จงใจแกล้งทำเป็นเพิกเฉยต่อถังเฉา แต่ถังเฉาไม่ได้คิดอะไรมาก และไม่รู้ว่าทำไมน้องน้อยโจวจึงหันหน้าหนี ดังนั้นจึงกำลังเตรียมตัวเดินไปก่อน และให้น้องน้อยโจวตามตนเองมาทีหลัง
ไม่คาดคิด ตอนที่น้องน้อยโจวหันหน้ากลับมา และเห็นว่าถังเฉาเดินไปก่อน เธอรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่เธอไม่กล้าพูด เธอทำได้เพียงเดินตามหลังถังเฉา
“ความจริงผมมาคราวนี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้คุณช่วย เรื่องนี้ผมทำไม่ได้ มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถทำได้ ดังนั้นตอนนี้ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณเป็นอย่างมาก”
คนที่ไม่รู้จะวิธีการคบค้าสมาคมกับผู้อื่นตั้งแต่เด็ก เมื่อได้ยินถังเฉาบอกว่าต้องการให้ตนเองช่วยเหลือ น้องน้อยโจวรู้สึกมีความสุขมาก
“เรื่องอะไร? ฉันจะต้องทำให้ดีที่สุด”
เห็นได้ชัดว่าในใจของน้องน้อยโจวมีความสุขมาก แต่เธอยังคงแสร้งทำเป็นสุภาพเรียบร้อย เมื่อมองดูท่าทางการแสดงออกของน้องน้อยโจวที่ไม่ตรงกับใจ ถังเฉาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ถังเฉารู้ว่าถังเยว่เหมยเก่งในการอำพรางตัว ในฐานะที่น้องน้อยโจวเป็นศิษย์ของเธอ น้องน้อยโจวจะต้องเชี่ยวชาญในเทคนิคนี้มากเช่นกัน
เรื่องที่ถังเฉาต้องการให้น้องน้อยโจวทำ ก็คือไปขโมยทะเบียนสมรสใบนั้นกลับมา
แม้ว่าภารกิจนี้จะอันตรายมาก แต่ถังเฉาเชื่อว่าน้องน้อยโจวทำได้อย่างแน่นอน เพราะอย่างไรเธอมีการฝึกฝนมาเป็นเวลายี่สิบกว่าปี
หลังจากพูดต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้กับน้องน้อยโจวแล้ว เดิมถังเฉาคิดว่าน้องน้อยโจวจะรับปากทันที แต่ไม่คิดว่าน้องน้อยโจวจะมีสีหน้าเจ็บปวด
“ที่แท้ให้ฉันไปช่วยคนตลบตะแลงอย่างถังเชียนเชียนหรือ?”
“ฉันเห็นเธอเมื่อไหร่ก็รู้สึกเกลียด ถ้าจะไป คุณก็เป็นคนไปเอง ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอก”
ถังเฉาไม่คิดว่าน้องน้อยโจวจะเกลียดถังเชียนเชียนมากขนาดนี้ จึงถามด้วยสีหน้ามึนงง
“ทำไม? เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม คุณช่วยเธอก็เหมือนช่วยผม ขอร้องได้โปรดคุณรีบไปเร็วเถอะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเฉาเซ้าซี้ผู้หญิง ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนที่มีความชัดเจนเรื่องรักและเกลียด หรือว่าเป็นใจแคบคิดเล็กคิดน้อย
“เอาล่ะ ถ้าคุณตกลงที่จะช่วยผม ต่อไปคุณมีเรื่องอะไรก็บอกผมมาได้ทันที ถ้าผมสามารถช่วยได้ ผมจะพยายามตอบสนองความต้องการของคุณ คุณคิดว่าดีไหม?”
เมื่อน้องน้อยโจวได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอรู้สึกใจเต้นแรง เธอกลอกตาสองสามครั้ง บิดริมฝีปาก และยังคงไม่พูดอะไร
“จะบอกว่าโลกภายนอกนี้มีของอร่อยและสถานที่สนุกมากมายมากมาย แต่ผมไม่รู้ว่าคุณสนใจจะไปท่องเที่ยวกับผมไหม แต่ถ้าคุณไม่อยากไป เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ”
แม้แต่คนโง่ เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็รู้ว่านี่เป็นการข่มขู่ชัด ๆ น้องน้อยโจวทั้งโกรธและอยากจะไปท่องเที่ยว จนทำให้ใบหน้าเธอหงิกงอ
“คุณหมายความว่าอย่างไร? คุณกำลังขู่ฉันเหรอ คุณเป็นคนพาฉันลงมาจากภูเขา คุณต้องรับผิดชอบดูแลชีวิตประจำวันของฉัน ตอนนี้คุณบอกฉันว่าคุณไม่อยากจะให้ฉันติดตามคุณแล้ว คุณหมายความว่าอย่างไร?”
“ถ้ามันไม่ไหวจริง ๆ คุณส่งฉันกลับไปหาอาจารย์ แล้วฉันจะไม่ตามคุณอีก”
น้องน้อยโจวหันศีรษะขณะพูด จากนั้นก็เอามือเท้าเอวรอให้ถังเฉาพูด แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เธอถึงได้รู้สึกจิตใจกระสับกระส่าย เพราะกลัวถังเฉาจะพาตนเองกลับไปจริง ๆ
“อันที่จริง การช่วยคุณก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่คุณต้องสัญญากับฉัน ไม่ว่าฉันจะขออะไรคุณจะพยายามทำให้ฉันพอใจ?”
น้องน้อยโจวรู้ว่าตนเองควรจะถอยหนึ่งก้าว จึงถามเบา ๆ หลังจากที่ถังเฉาได้ยินประโยคนี้ ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“แน่นอน ลูกผู้ชายเมื่อลั่นวาจาออกไปแล้ว ต้องรักษาสัจจะ ขอแค่วันนี้คุณช่วยผม ต่อไปถ้าคุณขอให้ผมช่วย ผมจะต้องช่วยคุณแน่นอน”
เขาไม่ใช่คนที่เจรจาข้อตกลงกับผู้อื่นอย่างง่าย ๆ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับอนาคตของถังเชียนเชียน ยังไงถังเฉาก็ต้องทุ่มสุดตัว ดังนั้นเขาจึงตกลงรับปากคำขอนี้อย่างแน่วแน่
“โอเค งั้นเรื่องนี้ฉันจะช่วยคุณ”
หลังจากนั้น น้องน้อยโจวจึงรับแผนที่ในมือของถังเฉามา และเดินไปตามทิศทางของแผนที่ ถังเฉาเรียกน้องน้อยโจวไว้และกล่าวว่า
“คุณจะรีบเร่งไปขนาดนั้นเลยหรือ? แม้แต่ชุดกลางคืนก็ยังไม่เตรียมพร้อม คนญี่ปุ่นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป คุณอย่าคิดว่าพวกเขาเป็นชาวบ้านธรรมดา”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ น้องน้อยโจวก็หันไปมองถังเฉาด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ
“คุณไม่เชื่อฉันหรือ? แล้วคุณมาขอให้ฉันช่วยทำไม? ฉันถนัดงานด้านนี้ ถ้าคุณสงสัยในตัวฉัน ก็ไม่ต้องให้ฉันไป”
นิสัยที่เย่อหยิ่งของน้องน้อยโจว ทำให้ถังเฉาเหลือทน และถังเฉาก็รีบเปลี่ยนคำพูด
“ผมเชื่อคุณแล้วพอใจหรือยัง? เป็นเพราะกังวลเรื่องความปลอดภัยของคุณ? ในเมื่อคุณมั่นใจมากขนาดนี้ ผมก็วางใจ”
