“นายท่านโจว มีคนสองคนที่ประตูเพื่อขอเข้าพบ โดยบอกว่าพวกเขาเป็นองค์ชายแห่งญี่ปุ่น ท่านว่าจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาไหม?”
หลังจากที่นายท่านโจวได้ยินว่าองค์ชายทั้งสองมาเยือน ใบหน้าของเขาก็ลดลงต่ำมาก และดูเหมือนเขาจะลังเลใจ
“ไอ้เด็กสองคนนี้ไม่มีเรื่องอะไร มาที่ตระกูลโจวทำไม พวกเขากำลังยุ่งกับการเตรียมตัวทำสงครามในญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ? และสงครามทั้งสองฝ่ายพวกเขาสองคนเป็นคนควบคุม ทำไมพวกเขาสองคนถึงมาที่นี่ล่ะ?”
“ปล่อยให้พวกเขาเข้ามา ยังไงพวกเขาสองคนก็เป็นองค์ชาย แม้ว่าเราไม่จำเป็นต้องกลัว แต่ก็มีปัญหาเล็กน้อยเช่นกัน”
ผู้นำโจวเดิมทีไม่อยากพบองค์ชายทั้งสอง แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานะขององค์ชายทั้งสองแล้ว ทำได้เพียงต้อนรับอย่างไม่เต็มใจ
“ไม่ทราบว่าองค์ชายทั้งสองมาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า ให้องค์ชายสูงส่งสองท่านลดตัวมาที่ตระกูลโจวเล็กๆของเราได้อย่างไร?”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ รอยยิ้มที่มั่นใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมิยาโมโตะ เมื่อมองไปที่ผู้นำโจวตรงหน้าเขา เขารู้สึกว่าผู้นำโจวดูเหมือนเคารพเขา และความร่วมมือก็มีความเป็นไปได้มากที่จะเจรจาสำเร็จ
“อันที่จริง ครั้งนี้ที่เราสองคนมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อตามหาคุณ ผู้นำโจว แต่มาเพื่อตามหาลูกชายของคุณโจวหลี่ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณชายไป๋อยู่ในบ้านหรือเปล่า ถ้าเขาอยู่ ก็ให้เขาออกมาพบกับพวกเราหน่อย”
หลังจากที่ผู้นำโจวได้ยินคำเหล่านี้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่เขาไม่แม้แต่จะมีท่าทีลุกขึ้นไปเรียกโจวหลี่ เมื่อองค์ชายทั้งสองเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ
“ผู้นำโจวไม่ยอมให้เราพบลูกชายของคุณหรือ? ต้องรู้ว่าญี่ปุ่นเราอาจมีความสัมพันธ์ที่ ลึกซึ้งกับราชวงศ์ต้าเซี่ยในอนาคต การทำความรู้จักกันก่อนไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนะ”
มูโตะพูดแปลกๆ ราวกับว่าเขากำลังบ่งบอกถึงประโยชน์ที่เขาจะมอบให้ผู้นำโจว และ แน่นอนว่าผู้นำโจวไม่ใช่คนโง่ เขาเข้าใจว่าหมายถึงอะไรและพูดด้วยความลำบากใจ
“ไม่ใช่ว่าผมไม่ยอม แต่ไม่รู้ว่าลูกชายของผมจะออกมาพบพวกคุณสองคนหรือเปล่า? ไม่กลัวพวกคุณจะหัวเราะเยาะ ไม่นานมานี้ลูกชายของผมพ่ายแพ้คนๆหนึ่ง เขาจึงฝึกฝนวิชาการต่อสู้อย่างหักโหม ผมไม่รู้ว่าเขาจะหยุดไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มิยาโมโตะและมูโตะยิ่งพอใจมากขึ้น สิ่งที่เขาต้องการคือคนที่มีจิตใจที่บ้าคลั่งต่อการแก้แค้นแบบนี้
“คุณแค่บอกเขาไปว่า ไม่ว่ายังไงเราก็สามารถช่วยเขาได้ เขาน่าจะออกมา”
มิยาโมโตะเข้าใจความคิดของโจวหลี่ และหลังจากได้ยินคำพูดของมิยาโมโตะ ผู้นำโจวก็ทำได้เพียงไปเรียกโจวหลี่เท่านั้น
“องค์ชายสองคนที่นอกประตูต้องการพบคุณ คุณออกไปพบพวกเขาหน่อยไหม”
โจวหลี่พูดอย่างไม่อดทนหลังจากได้ยินคำพูดของผู้นำโจว
“ให้พวกเขาไสหัวไปให้ไกล อย่ามากวนผม ตอนนี้ผมกำลังฝึกวรยุทธ์ ผมไม่มีเวลาไปยุ่งกับพวกเขา”
สีหน้าผู้นำโจวดูไม่แปลกใจเลย ราวกับว่าเขาเดาได้ว่าลูกชายของเขาจะพูดอย่างนั้นแต่แรก เขาพูดอย่างเฉยเมย
“พวกเขาบอกผมว่า ไม่ว่าคุณต้องการบรรลุเป้าหมายอะไร พวกเขาสามารถช่วยคุณได้ ไม่ก็คุณออกไปพบหน่อยเถอะ ผมคิดว่าคุณน่าจะสนใจ”
ผู้นำโจวในเวลานี้คิดว่า ขอเพียงแค่โจวหลี่ไม่ได้ใช้วิชาต้องห้าม ก็ยังสามารถเอาชนะถังเฉาได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ดีกว่าใช้วิชาต้องห้าม เขาจึงแนะนำให้โจวหลี่ออกไปพบ
หลังจากได้ยินคำพูดของนายท่านโจว โจวหลี่ก็หวั่นไหวเล็กน้อย สายตาของเขาก็หันไปมองกะทันหัน มองดูนายท่ายโจวแล้วพูด
“พวกเขามีความแข็งแกร่งที่จะช่วยผมได้จริงหรือ? ฝ่ายตรงข้ามคือถังเชียวเลยนะ พวกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของไอ้เด็กคนนั้นอย่างแน่นอน หากพวกเขารู้ พวกเขาอาจไม่กล้าพูดแบบนั้น”
“แต่สะสมน้อยจนกลายเป็นมาก ผมจะลองดู ว่าพวกเขามีกลอุบายอันชาญฉลาดอะไร”
โจวหลี่ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเกี่ยวกับเงื่อนไขที่องค์ชายทั้งสองได้กล่าวไว้ ดังนั้นเขาจึงหยุดงานในมือและเดินออกไปพร้อมกับผู้นำโจว
“องค์ชายทั้งสอง ผมได้ยินมาว่าพวกคุณต้องการพบผม มีธุระอะไรหรือ?”
แม้ว่าคำพูดของโจวหลี่จะดูสุภาพ ตามคำพูดของโจวหลี่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เห็นองค์ชายทั้งสองอยู่ในสายตาของเขา
“คุณคือโจวหลี่ เรื่องครั้งนั้น พี่ชายและผมเคยได้ยินแล้ว พ่ายแพ้ ในใจคงจะอึดอัดน่าดูใช่ไหม”
แม้ว่ามูโตะจะมัวเมากับสาวงาม แต่หัวของเขาไม่ได้โง่ เมื่อรู้ว่าโจวหลี่เสแสร้ง เขาก็ฉีดความปลอมของอีกฝ่าย
หลังจากที่โจวหลี่ได้ยินคำพูดของมูโตะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ถ้าคุณต้องการจะพูดแค่นี้ งั้นผมก็ไม่อยู่คุยด้วยละนะ ขอตัวก่อน”
เมื่อโจวหลี่กำลังจะจากไป มูโตะก็พูดโดยตรงและเรียกโจวหลี่ให้อยู่ต่อ
“คุณคิดว่าผมมาหาคุณเพื่ออะไร? ก็เพราะหมัดคู่นี้ของคุณไม่ใช่เหรอ ผมมีวิธีที่จะทำให้คุณเอาชนะถังเชียวได้ มันขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการหรือไม่”
โจวหลี่หยุดเดิน และหลังจากมองย้อนกลับไป เขาพูดด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อบนใบหน้าของเขา
“พวกคุณมีวิธีเอาชนะเขาจริงหรือ? ถ้ามี ผมจะยอมทำทุกอย่างที่พวกคุณขอให้ทำ”
ในราชวงศ์ต้าเซี่ย หลังจากที่เป็นที่หนึ่งมาหลายปี จู่ๆไเขาก็ถูกไอ้เด็กคนนั้นกดลงไปจากตำแหน่ง ในใจของโจวหลี่ยอมรับสิ่งนี้ไม่ได้ หลังจากได้ยินเงื่อนไขที่มูโตะพูด หัวใจของเขาก็เต้นแรงในทันที
“ผมเป็นถึงองค์ชาย ไม่พูดเล่นกับคุณหรอก”
เมื่อพูดอย่างนั้น โจวหลี่มองไปที่มูโตะด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น มูโตะหยิบรูปถ่ายออกมาแล้ววางไว้ตรงหน้าโจวหลี่
“ผมสามารถบอกคุณอย่างชัดเจน ขอเพียงคุณจับเขามาได้ คุณจะมีวิธีเอาชนะถังเชียวอย่างแน่นอน และผมจะไม่มีวันผิดคำพูด”
มูโตะไม่ได้โกหก เพราะรูปที่เขาวางบนโต๊ะคือรูปของโอดะไอ
โดยพื้นฐานแล้ว มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะแอบแย่งโอดะไอมาจากมือของถังเฉา อย่างน้อยก็เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับองค์ชายสองคนนี้ เพราะว่า ความแตกต่างทางวัฒนธรรมและนิสัยการแต่งตัวทำให้เป็นไปไม่ได้ องค์ชายทั้งสองอยู่บนถนนค่อนข้างเด่นเกินไป
“ผู้หญิงคนนี้ เหมือนผมเคยเห็นเธอที่ไหนสักแห่ง มันคือผู้หญิงคนนั้นที่อยู่กับไอ้เด็กคนนั้นไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากที่โจวหลี่พ่ายแพ้ให้กับถังเฉา เขาก็ไปสืบเรื่องของถังเฉา หลังจากไปสืบเขาก็ไม่พบอะไรเลย รู้แค่ว่าช่วงนี้อยู่กับโอดะไอ ดังนั้นโจวหลี่จึงมีความคุ้นเคยกับหน้าตาของโอดะไอบ้าง
“ใช่ เป็นความจริงที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ตราบใดที่คุณสามารถจับผู้หญิงคนนี้ได้ เธอจะบอกคุณถึงวิธีการเอาชนะถังเชียว ถึงตอนนั้น คุณก็สามารถเอาที่หนึ่งในราชวงศ์ต้าเซี่ยกลับคืนมาไม่ใช่หรือ?”
โจวหลี่คิดว่าองค์ชายทั้งสองกำลังเล่นตลกกับตัวเอง ยิ้มอย่างเย็นชา และมองดูองค์ชายทั้งสองอย่างดุร้าย
