บทที่ 1 แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้
“เอ่อ…… คุณชายเฟิง พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณยินยอมที่จะมอบนางเอกของเรื่อง 《หมิงกั๋วหว่างซื่อ》 ให้กับฉันแล้วใช่ไหม?”
ในห้องอ่านหนังสือของคฤหาสน์ เสียงอันมีความสุขจนกระดูกกัดกร่อนของหญิงสาวผ่านเข้ามา ฝีเท้าอันรุนแรงของลั่วมั่นหยุดตรงปากประตู
เมื่อมองลอดช่องประตูออกไป ท่อนบนของผู้ชายมีครึ่งหนึ่งของหญิงสาวนั่งคร่อมอยู่ด้านหน้าโต๊ะ เขาสวมชุดนอนหลวมๆ มือซ้ายยังคงเปิดอ่านเอกสารอยู่ มือขวาประคองเอวของหญิงสาวไว้ ส่วนด้านล่างก็บีบแน่นไม่ปล่อย
“บทนางเอกนี้นอกจากคุณแล้ว ผู้หญิงคนอื่นก็คงรับหน้าที่นี้ไม่ไหว สามวันหลังจากนี้คุณก็สามารถเข้ากลุ่มได้แล้ว ”
ชายหนุ่ม/ผู้ชายพิง บนโซฟาราวกับไร้กระดูก เกี่ยวกระหวัดริมฝีปากสีกุหลาบ
“คุณนาย นี่…..นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!”แม่บ้านหลี่คนรับใช้ที่คอยติดตามไปเป็นเพื่อนนั้นไม่สามารถทนดูต่อไปได้
แม้จะรู้ว่าคุณชายเฟิงนั้นเจ้าชู้ ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พาผู้หญิงกลับบ้านมาค้างคืนอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้
ลั่วมั่นหยิบกระเป๋าถือด้วยนิ้วมืออันขาวซีด รอให้เสียงภายในห้องเงียบลงสักพัก เธอถึงผลักตรงหน้าประตูบานนั้นแล้วพุ่งเข้าไปด้วยตัวเอง
“ใครนะ ? ไม่มีจารีตประเพณีขนาดนี้”เสียงลอยมาจากร่างด้านหลังทำให้หญิงสาวไม่พอใจ หันหน้ากลับมาทำเสียง หลังจากมองคนใช้เข้ามา สีหน้าของเธอก็ซีดขาวลงในทันที
“เห้อ มือที่สามคนหนึ่งเดินก้าวเท้าย่างรุกบุกเข้าไปถึงในห้องนอน แล้วยังพูดกับฉันอย่างไร้มารยาท”เสียงของลั่วมั่นไม่แยแส ลอยเข้าไปถึงห้องอ่านหนังสือทุกซอกทุกมุม
ชายผู้นั่งบนเก้าอี้โซฟาปิดเอกสารลง แกะกล่องบุหรี่พักผ่อนหน้าตาเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน ถือซิการ์ที่มอดไหม้ระหว่างนิ้วมือ ควันบุหรี่มัวสลัวบังหน้าตาอันหล่อเหลา
ราวกับเขากับคุ้นเคยกับการโต้คารมโดยการสังเกตและศึกษาซึ่งกันและกันแบบนั้น
ถึงแม้จะมีความเพลิดเพลินอยู่บ้าง
“ทำไม นางหญิงเฟิงไม่ควรอิจฉาอย่างงั้นเหรอ?”
เมื่อเห็นชายหนุ่มเฉื่อยช้าไร้อากัปกิริยา ราวกับหญิงสาวเดินถึงตรงหน้าของลั่วมั่นโดยมีความเชื่อใจและยั่วยุ เพ่งมองดวงตาของเธอตรงๆ “เสแสร้งอะไรล่ะ นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย คุณชายเฟิงมีผู้หญิงมากมายคิดว่านางหญิงเฟิงคงรู้ดีอยู่แล้ว นี่ยังไม่ชินกับฐานะอันน่าอับอายแบบนั้นอีกเหรอ?”
เธอยิ้มให้อย่างนุ่มนวล แนบข้างหูลั่วมั่น “รู้ใช่ไหมว่าโลกข้างนอกประเมินค่านางหญิงเฟิงของคุณยังไง บอกว่าคุณเป็น…..แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้!.”
ลั่วมั่นตรงดิ่งแข็งทื่อโดยฉับพลันราวกับคันโยก เธอสร้างกำแพงสูงขึ้นภายในใจ ท้ายที่สุดท่ามกลางแววตาอันยั่วยุของผู้หญิงคนนี้ ก็พังทลายอย่างสมบูรณ์!
แม่ไก่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้!
ใช่สิ เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมาสามปีโดยไม่มีอะไร ตระกูลเฟิงกดดันเธอทั้งวันทั้งคืน เรียกร้องให้เธอต้องตั้งครรภ์เด็กโดยเร็วที่สุด!
แต่ใครจะรู้ว่า เธอแต่งงานกับเฟิงเฉินมานานขนาดนี้แล้ว ยังคงเรือนร่างนั้นยังสมบูรณ์ไร้ที่ติ
กิจกรรมบนเตียงล้วนไม่มี แล้วเธอจะมีลูกได้จากไหนล่ะ!
เผชิญกับดวงตาของหญิงสาวที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มนั้น สีหน้าของลั่วมั่นเคร่งขรึมในฉับพลัน สั่งคนนอกประตู “เอาของยกเข้ามา!”
คิ้วเรียวยาวของหญิงสาวขมวดยกสูง รอจนประตูห้องถูกคนผลักเปิดออก หลังจากนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นไม่ปกติน่าเกลียดอย่างยิ่งยวด
หลายคนที่เข้ามาคือคนรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้ ในมือหัวหน้าคนหนึ่งถือถาดไม้หนึ่งถาด ถ้วยด้านบนทั้งสองเต็มไปด้วยของเหลวสีน้ำตาล
“ทั้งสองถ้วยคือยา ถ้วยหนึ่งนั้นให้รางวัลกับสามีฉันที่‘ทำงานเหน็ดเหนื่อย’ทั้งวันทั้งคืนเพื่อบำรุงพลังหยาง…… ”ลั่วมั่นจงใจเน้นหนักคำว่า ‘ทำงานเหน็ดเหนื่อย’สองคำ
เฟิงเฉินโน้มตัวแล้วบดดับไฟก้นบุหรี่นิ่งๆ ในที่สุดบดขยี้อย่างรุนแรง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ขยายออกไปเป็นเส้นโค้งที่ลุ่มลึก
ฉากนี้ไม่อาจหนีพ้นสายตาของลั่วมั่นได้
“ส่วนอีกถ้วย” สายตาเย็นชาของเธอมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “ปกติก็เตรียมไว้ให้หลัวแมนจีของคุณไงล่ะ !”
สีหน้าของหลัวแมนจีซีดขาว “คุณหมายความว่ายังไง?”
ลั่วมั่นเดินเข้าไปใกล้เธอสองก้าว กระตุกริมฝีปากอย่างเยือกเย็น ดวงตาคู่สวยส่องประกายความเย็นชาในฉันพลัน “ฉันตั้งท้องลูกของตระกูลเฟิงไม่ได้ แล้วคุณคิดว่าพวกคุณสามารถตั้งท้องได้หรือเปล่าล่ะ ? ในเมื่ออยากเป็นผู้หญิงของสามีฉันเมื่ออยู่ด้านนอก งั้นก็ตั้งใจเป็นคนทีมี่ลูกยากไปตลอดชีวิตซะ!”
