บทที่ 23 การยั่วยุของคู่แข่งลึกลับ
หลังจากที่บริกรพูดจบ สายตาของชายหนุ่มหญิงสาวในห้องต่างจ้องมองมาที่ร่างของลั่วมั่น ที่นี่มีคุณลั่วเพียงคนเดียว ซึ่งก็คือเธอ
จ้าวจื่อหยางยกแขนด้วยความรู้สึกเมาครึ่งไม่เมาครึ่งมองมาที่เฟิงเฉิน ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “คุณชายเฟิงคืนนี้คุณแสดงความรักให้พวกเราดูกี่ครั้ง? ดอกไม้ก็ส่งแล้ว วันนี้คงไม่ใช่วันครบรอบอะไรของพวกคุณใช่ไหม?”
แต่เขาไม่ได้ตระหนักว่าความอบอุ่นในดวงตาของเฟิงเฉินเปลี่ยนไป เย็นชาลง
บริกรจ้องมองอย่างตั้งใจก่อนจะส่งช่อดอกไม้ต่อหน้าลั่วมั่น
“คุณลั่ว กรุณาเซ็นชื่อรับช่อดอกกุหลาบและสร้อยคอด้วยครับ”
นอกจากช่อดอกไม้ ยังมีกล่องกำมะหยี่สีม่วง บรรจุภัณฑ์ด้วยความประณีต
สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของลั่วมั่นหยุดอยู่ที่ช่อดอกไม้ในอ้อมแขนของบริกร ประดับประดาด้วยเกร็ดเล็กระยิบระยับ บนกุหลาบสีแชมเปญ ดูสง่างาม บนช่อดอกไม้มีการ์ดอยู่หนึ่งใบ เขียนด้วยปากกา ด้วยแรงที่หนักแน่น
“ที่รัก ความท้าทายใหม่ สู้ๆ —-S”
ลั่วมั่นตกตะลึง หันไปมองเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆ ด้วยจิตใต้สำนึก แต่กลับเห็นเพียงสายตาที่เย็นชาของเขาแทน
ตัวอักษร S ที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเฟิงเฉิน แพรวพราว เขาจึงเชื่อมโยงไปถึงคุณชายลึกลับคนที่ส่งตราประทับให้เธอในงานประมูล
ดีมาก ชัดเจนมาก ตอนนี้ส่งแรงยั่วยุถึงประตูบ้าน?
ความเย็นชาในสายตาของเฟิงเฉินทำให้ลั่วมั่นไม่สบายใจ เธอลดเสียงลงเพื่ออธิบายอย่างรวดเร็ว พยายามลดความสงสัยในดวงตาของเฟิงเฉิน “ฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เฟิงเฉินเยาะเย้ย “จริงเหรอ?”
งานประมูลครั้งที่แล้วทำท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจ คิดว่าทุกคนเป็นคนโง่ใช่ไหม?
ทิ้งคำพูดตระหนี่ไว้สองคำ จากนั้นเฟิงเฉินก็รีบลุกขึ้นโดยเร็ว เดินออกไปด้วยความโกรธ
ลั่วมั่นจะตามออกไป แต่ถูกบริกรรั้งตัวไว้
“คุณลั่ว คุณยังไม่ได้เซ็นชื่อรับ”
“คุณช่วยเอากลับไปที”
“เอ่อ…เอากลับไปไม่ได้ครับ คุณอย่าทำให้ผมต้องลำบากใจเลยครับ….”
เมื่อเห็นว่าร่างของเฟิงเฉินหายลับไปทางประตูแล้ว ลั่วมั่นก็ได้แต่นั่งเซ็นชื่อลงในแบบฟอร์ม ถือช่อดอกไม้และกล่องสร้อยคอเดินตามออกไป
กวนเส้าหยู้เดินเข้ามาพอดี ได้พบกับเฟิงเฉินก่อน แต่ไม่ทันได้ทักทายก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว จากนั้นเดินเข้ามาอีกเห็นลั่วมั่นเดินเช็ดไหล่ด้วยความรีบร้อน มองคนที่อยู่ในห้องด้วยความตะลึง
“จื่อหยาง เกิดอะไรขึ้น? ฉันพึ่งเห็นคนสองคนรีบวิ่งผ่านตัวฉันออกไป?”
จ้าวจื่อหยางก็ตะลึงงัน ได้แต่ยักไหล่
“ใครรู้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้บริกรมาส่งดอกไม้ เฟิงเฉินออกไปด้วยหน้าตาบูดบึ้ง อาซ้อพูดว่า ‘ ไม่รู้ ’ แล้วก็ตามออกไป…ดอกไม้นั้นต้องเป็นคนที่ชอบลั่วมั่นส่งมาให้แน่! นี่ไม่ใช่การตบหน้าหรือไง? มันทำให้เฟิงเฉินรำคาญใจ”
กวนเส้าหยู้ยืนอยู่ที่ประตู มองกลับไปตรงระเบียงทางเดินที่สองคนนั้นผ่านไป แล้วก็หัวเราะออกมา
“เฟิงเฉินครั้งนี้แพ้แน่”
“เฟิงเฉินแพ้อะไร? คุณดื่มมากไปหรือเปล่า? เรื่องนี้คนที่ต้องแพ้คือลั่วมั่นไม่ใช่หรือ?” จ้าวจื่อหยางจ้องมองตรงๆ
“ไม่จำเป็น ตอนไหนที่คุณเห็นเฟิงเฉินมีอารมณ์อะไรบ้างกับผู้หญิง?”
กวนเส้าหยู้ ยกมุมปาก พูดติดตลกด้วยทัศนคติที่ดี
“เกรงว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจจิตใจตัวเอง อย่าไปกังวลนัก รอหวนคิดถึงความทรงจำในอดีตและรอจนแพ้!”
ที่ประตู หรงจิ่นกั๋วจี้ ร่างของทั้งสองดูเหมือนจะขึ้นรถไปแล้ว
เห็นลั่วมั่นตามไป สีหน้าของเฟิงเฉินผ่อนคลายบ้าง แต่เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“วิลล่าจิ่นซิ่ว” เสียงเย็นชาดังขึ้นภายในรถ
ลั่วมั่นรู้สึกอายเล็กน้อย “คุณเข้าใจผิดแล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด
