บทที่ 24 คุณคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยไหม
“ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดแล้วมันอย่างไง?” เฟิงเฉินเสียงเย็นชา สายตากวาดมองไปยังสีแชมเปญ ไฟนิรนามลุกโพรงขึ้นในจิตใจ คว้าช่อดอกไม้โยนทิ้งออกนอกหน้าต่างรถ
หันกลับมาเห็นลั่วมั่นยังคงถือกล่องใส่สร้อยคอ ยิ่งเหมือนน้ำมันลาดลงบนหัวใจเพลิง สายตาจับจ้องไปที่กล่องใบนั้นด้วยหน้าตาบูดบึ้ง
ดูเหมือนถ้าลั่วมั่นไม่รีบทิ้งกล่องนั้นไป เขาต้องโยนเธอทิ้งไปพร้อมกับกล่อง
“นี่ไม่ควรโยนทิ้ง” ลั่วมั่นยังคงถือกล่องที่มีค่านั้นพร้อมกับคำอธิบายแบบสะดุดๆ
“ฉันรู้….ฉันรู้ว่าใครส่งมา ฉันไม่อยากเก็บไว้ ฉันจะคืนให้เขา ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดา อีกอย่างไม่ได้เจอกันมาหลายปี เขาแค่ล้อฉันเล่น”
ล้อเล่น?
เฟิงเฉินเกือบจะบดคำทั้งสี่ในใจแล้วหยิบกุหลาบและสร้อยคอออกมา นี่เรื่องล้อเล่น?
“คุณอย่าโกรธเลย….”
ดวงตาของลั่วมั่นสับสน เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับบรรยากาศแห่งความสามัคคีที่หาได้ยาก ไม่รู้สึกว่าเฟิงเฉินตอนนี้ผิดปกติ เพียงแต่รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้อาจทำให้ผู้ชายโกรธได้
คำพูดนี้เตือนสติเฟิงเฉิน
โกรธรึ?
เฟิงเฉินกลับมามีสติ หลังจากที่รู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป คิ้วของเขาสั่นเทา
ในขณะนี้ อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วถูกสะกดอยู่ในสมองส่วนเหตุผล สายตาค่อยๆ กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง
“ลั่วมั่น เธอเข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรือเปล่า”
เสียงอันเย็นชาพลอยทำให้ภายในรถเย็นยะเยือกเหมือนน้ำค้างแข็งตามไปด้วย
ทันใดนั้นสายตาของลั่วมั่นตะลึง น้ำเสียงของเฟิงเฉินเย็นลงและเย็นลง
“ฉันแค่คิดว่ามีคนทอดสะพานให้ภรรยาฉันต่อหน้าของฉันทิ้งคนของฉันเท่านั้น เธอคือภรรยาของเฟิงเฉิน อยากได้อะไรก็ไม่ควรให้ชายอื่นซื้อให้เธอ เธอมีความสุข แต่ทำให้ฉันเสียหน้า”
คำพูดของเฟิงเฉินตรงไปตรงมา
“ไพ่ใบที่สองของฉันไม่ใช่อยู่ในมือเธอหรือไง? อย่าแสร้งทำเป็นถือตัวต่อหน้าฉัน”
คำพูดแต่ละคำแต่ละประโยค เหมือนทิ้งความอบอุ่นก่อนหน้านี้ลงสู่เหวลึก
ลั่วมั่นยังคงกุมกล่องเครื่องประดับไว้ในมือ มุมกล่องสัมผัสฝ่ามือจนครอบคลุมความเจ็บปวดภายในจิตใจ
ที่แท้ในใจของเขา ตัวเองก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน
ไม่มีเสียงพูดคุยตลอดทาง หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์เฟิง ทั้งสองต่างกลับเข้าห้องของตัวเอง ไม่มีใครสนใจใคร
แม่บ้านหลียืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นได้ยินแต่เสียงเปิดประตูสองครั้ง จึงได้แต่ถอนหายใจ
ทำไมกันหน้อ?
เมื่อลั่วมั่นกลับมาถึงห้องตัวเองก็ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ เปิดน้ำฝักบัวเพื่อล้างความมึนเมาของเธอออกไป หลังจากตัวสั่นด้วยความเย็น จึงปรับอุณหภูมิน้ำให้อุ่นขึ้น มองดูตัวเองในกระจก เธอยกมุมปาก สายตาปรากฏรอยยิ้มเยาะตามความเคยชินของตัวเอง
ตอนอยู่ที่ตึกสโมสร เฟิงเฉินให้ความรู้สึกอบอุ่นที่ยากจะได้รับกับเธอ จนเธอทุกอย่างจะกลับมาเป็นอย่างเดิม แต่ลืมไปว่าเขาตบหัวแล้วลูบหลังมาหลายปี ชีวิตแต่งงานเฟิงเฉินเล่นละครได้อย่างยอดเยี่ยม
แต่เพราะช่วงกลางวันให้คนรักออกมาต่อหน้าคณะกรรมการบริษัท จนทำให้เธอรู้สึกเขินอาย
แต่ตัวเองกลับคิดเป็นจริง แต่ยังดีที่ความเจ็บปวดจากแผลเป็นถูกลืมไปด้วย
เสียงน้ำไหลในห้องน้ำ ทำให้ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู
เฟิงเฉินปิดประตูด้านหลังเขา ความสนใจหยุดอยู่ที่โทรศัพท์มือถือที่สั่นไหวบนเตียง สายตาลดต่ำลงเพื่อดูข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ
“ชอบของขวัญไหม?”
เฟิงเฉินจ้องมองชื่อที่ส่งข้อความมาด้วยสายตาทรุดต่ำลง
