บทที่ 26 ยาคุมกำเนิด
ความเจ็บปวดจากการหายใจไม่ออกแพร่กระจายไปยังเส้นประสาทจากร่างกายส่วนล่าง ใบหน้าของลั่วมั่นขาวซีด หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เสียงกรีดร้องอยู่ในลำคอของเธอ พร้อมกับการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องจากด้านหลัง เธอกัดริมฝีปากล่างจนเย็น ดวงตาโกลาหล….
“คุณมีความสุขไหม? คุณได้สิ่งที่ต้องการอย่างรวดเร็ว” เสียงหอบของเฟิงเฉินดังมาจากด้านหลัง ไม่ได้ยินคำตอบของเธอจึงไม่ยอมปล่อย
“อ่า….” ช่วงเวลาที่ถูกบีบบังคับ เสียงครวญครางอ่อนโยนที่ลำคอทำให้ลั่วมั่นตกตะลึง
นี่คือเสียงน่าอับอายของตัวเองหรือ?
เฟิงเฉินมองดูหลังสีขาวราวหิมะพร้อมเสียงยิ้มเยาะ
“ฉันเกลียดที่สุดตอนที่คุณแสร้งทำตัวเป็นคนมีคุณธรรม ต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ปากไม่ตรงกับใจ”
พูดไปก็คือการปะทะคารมกันอย่างดุเดือด
“อ๋าอ๋าอ๋า…”
ลั่วมั่นไม่สามารถควบคุมน้ำเสียงของตัวเองได้ สีหน้าแดงกล่ำกำขอบโต๊ะเครื่องแป้งไว้แน่น ริมฝีปากดูเหมือนถูกตัวเองกัดจนมีเลือดไหล น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ จากดวงตา
ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน ลั่วมั่นเหมือนสัมผัสกับระลอกคลื่นลูกแล้วลูกเล่า ในที่สุดคลื่นแห่งความรู้สึกสบายครั้งสุดท้ายก็ส่งให้เธอสู่จุดสูงสุด ตะคริวทำให้ลื่นล้มลงบนพื้นพรม
บนพรมสีเทา สันหลังขาวดุจหิมะขึ้นลง เหมือนคนจมน้ำเพิ่งสัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์ มันน่าอาย แต่กลับเพิ่มความรู้สึกสวยงาม
สายตาของเฟิงเฉินหยุดอยู่ที่ร่างของลั่วมั่น ไม่สามารถละสายตาได้ ความรู้สึกแปลกๆ ที่กลับมาอีกทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาสกัดกั้นความร้อนรนให้หมดไป แต่กลับหวาดกลัวเล็กน้อย
เป็นบ้าไปแล้ว คืนนี้ตัวเองทำอะไรลงไป?
ลั่วมั่นนอนราบอยู่บนพื้นเป็นเวลานานก่อนที่หายใจอย่างเชื่องช้า พาร่างกายอันเหนื่อยล้าลงไปนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำ จนเกือบจะหลับอยู่ในอ่างน้ำนั้น ความเจ็บปวดจากการขัดขืนยังคงยืดเยื้อตลอดทั้งคืน แม้แต่ในฝันก็ไม่เคยปล่อยตัวเอง
ในห้องนอนใหญ่กำแพงถัดไป มีคนเฝ้าอยู่ในห้องว่าง ฟังเสียงที่มาจากประตูถัดไป ใบหน้าแอบซ่อนความเย็นชา ดูเหมือนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แสงจันทร์เผยให้เห็นดวงตาโหดเหี้ยมดุร้ายของเธอ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ลั่วมั่นพยายามที่จะลุกขึ้นด้วยความรู้สึกไม่สบายตัว ขณะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว คนใช้ก็เคาะประตูเข้ามาพร้อมกับยกถ้วยยากลิ่นฉุน
สีหน้าคนรับใช้ไม่ค่อยดี ถ้วยยายิ่งเพิ่มความประหลาดใจ
“คุณนาย คุณชายกำชับมา ให้คุณดื่ม”
ลั่วมั่นขมวดคิ้ว ความคลุมเครือทำให้รู้สึกอะไรบางอย่าง ชุดกระโปรงที่กำอยู่ในมือปล่อยวางลงอยู่ที่เท้าของเธอ
แต่ก็ยังไม่วางใจ “ยาอะไร?”
“ยา…คุมกำเนิด”
สีเลือดบนใบหน้าจางหายไปทันที
เขาต้องการทำอะไรกันแน่? ในเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องการลูก หลังจากผ่านความอัปยศแต่กลับไม่ยอมทำตามความปรารถนาของตัวเอง
ลั่วมั่นกำหมัดแน่น พูดเสียงเย็นชา
“ฉันไม่ดื่ม ยกกลับไป”
คนรับใช้ทำหน้าบูดบึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณนาย คุณอย่าทำให้พวกเราต้องลำบากเลยค่ะ คุณชายสั่งกำชับไว้….คุณชายพูดว่า ถ้าให้คุณดื่มไม่ได้ ฉันจะโดนไล่ออก คุณเองก็รู้ว่าครอบครัวของฉันเป็นอย่างไร จึงไม่มีทางเลือก คุณนายฉันรอคุณมาสามปีแล้ว ยังไงในอนาคตคุณก็ยังไม่โอกาสมีลูกได้…”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ลั่วมั่นละสายตาจากเธอ แสงเย็นผ่านเข้ามาเหมือนกำลังจะสังหารอย่างเงียบ ซึ่งไม่ด้อยไปกว่าเฟิงเฉิ
