บทที่ 78 เมาแล้วก็คิดถึงเขาขึ้นมา
จะว่าไปแล้ว ตอนที่เธอได้รู้จักกับเฟิงเฉิน ยังไม่มีเวินน๋อนคนนี้
เมืองเจียงจะว่าเล็กก็ไม่เล็ก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ คนในแวดวงนี้มากน้อยอย่างไรล้วนมีความสัมพันธ์ปะปนกันไป เธอยังจำเหตุการณ์ที่พบกันเป็นครั้งแรกได้อย่างชัดเจน นั่นคือห้าปีก่อน เธอเพิ่งกลับมาจากการศึกษาที่อเมริกา งานเลี้ยงรับรองที่เพื่อนสนิทเจี่ยงเหวินเหวินจัดได้เชิญเหล่าลูกคนรวยในเมืองเจียงที่มีรสนิยมคล้ายคลึงกันมากลุ่มใหญ่ บอกว่าจะแนะนำเธออย่างยิ่งใหญ่
ในงานคนประเภทไหนล้วนมี คนดีและคนเลวปะปนกันไป เจี่ยงเหวินเหวินผลักเธอไปอยู่เบื้องหน้าทุกคน
“เพื่อนของฉัน ลั่วมั่น จบการศึกษาชั้นปริญญาโทที่อเมริกา ยอดเยี่ยมสินะ!”
คนที่มามีไม่น้อย หนึ่งในนั้นมีหลายคนที่ปากหมาปากจัด เยาะเย้ยว่า “เจี่ยงเหวินเหวิน เธอก็อย่าคุยโวโอ้อวดเลย พวกเราที่นั่งอยู่ในนี้มีกี่คนที่ในมือไม่มีใบปริญญาบัตรที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศกัน”
เจี่ยงเหวินเหวินถุยน้ำลาย “ใบปริญญาบัตรที่พวกนายหลายคนจ่ายเงินซื้อมาจากโรงสีปริญญานั่นจะสามารถเทียบกับเพื่อนฉันได้หรือ เพื่อนฉันจบการศึกษาวุฒิปริญญาโทจากคณะบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ดเอกการเงินจริงๆ พวกนายก็ไปสอบมาให้ได้ใบหนึ่งสิ ถุย ถอยให้พวกนายก้าวหนึ่งแล้วกัน ลองซื้อมาสักใบดูสิ!”
เสียงเพิ่งจะสิ้นสุดลง ลูกผู้ดีมีเงินหลายคนที่ออกมาเยาะเย้ยก็คล้ายกับว่าไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไม่รู้ว่าใครที่ตบหน้าตัก พร้อมกับผลักเฟิงเฉินที่ไม่พูดอะไรมาตลอดในมุมหนึ่งออกมา
“คุณชายเฟิงก็จบการศึกษาจากฮาร์เวิร์ด เธอภูมิใจอะไรกัน ทำอย่างกับเธอเรียนที่ฮาร์เวิร์ดเองอย่างนั้นแหละ”
ทางด้านเจี่ยงเหวินเหวินที่มีโทสะกับคนกลุ่มหนึ่ง ก็พาหัวเราะฮาฮาอย่างครื้นเครง
ส่วนด้านลั่วมั่นที่ในที่สุดก็หลุดพ้นจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ เมื่อได้สบตากับเฟิงเฉิน ก็มีความรู้สึกหัวอกเดียวกัน ทั้งสองคนจึงยิ้มออกมา
ระหว่างงานเลี้ยงดำเนินไปนั้น ลั่วมั่นก็ออกจากที่นั่งพิเศษไปยังห้องน้ำ และเห็นเขาที่จุดบุหรี่มวนหนึ่ง เมื่อเห็นเธอออกมา ก็ดับบุหรี่เข้ากับถังขยะที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็โบกควันบุหรี่ที่อยู่เบื้องหน้า พลางเอ่ยเสียงเรียบว่า
“เสพติดบุหรี่มากไปหน่อย ขอโทษด้วย”
ลั่วมั่นหัวเราะเบาๆ ชี้นิ้วไปทางที่นั่งพิเศษ “เพื่อนพวกนั้นของเหวินเหวินล้วนสูบบุหรี่ คนที่เป็นห่วงคนอื่นแล้วก็มาสูบบุหรี่ข้างนอก ก็มีแค่คุณคนเดียว หาได้ยากมากจริงๆ”
ริมฝีปากเฟิงเฉินโค้งขึ้นเล็กน้อย มองมาทางเธอ คล้ายยิ้ม คล้ายไม่ยิ้ม และแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการครั้งแรก
“เฟิงเฉิน”
“ลั่วมั่น” เธอเอ่ยอย่างไม่ตระหนี่
ตอนที่งานเลี้ยงครั้งนั้นจบลง เฟิงเฉินพูดว่าค่อยติดต่อกันอีก หลังจากนั้นก็ได้ติดต่อกันอีกจริงๆ กินข้าวด้วยกันหลายครั้ง ล้วนมีเพื่อนอยู่ด้วย มีเพื่อนที่คิดจะจับคู่ให้กับพวกเขา แต่ลั่วมั่นในตอนนั้นสงวนท่าทียิ่งนัก เฟิงเฉินก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ดังนั้นทั้งสองคนจึงเป็นเพื่อนกันมาหนึ่งปีกว่า
และหลังจากนั้นบริษัทลั่วซื่อก็เกิดปัญหาเรื่องเงินทุน ลั่วมั่นก็ไปงานเลี้ยงในแวดวงนี้บ่อยมากขึ้น บิดามารดาตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนเหล่านั้น หนุ่มหล่อมากความสามารถนั้นเพิ่มมากขึ้น แต่เฟิงเฉินกลับห่างไกลจากเธอแทน
ในภายหลังก็ได้ยินจากในแวดวงมาว่า เฟิงเฉินได้รู้จักกับเด็กสาวคนหนึ่งในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกสาวตระกูลหนึ่ง นับตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้เป็นฝ่ายติดต่อเธอก่อนอีกเลย และตอนที่ได้พบกับเขางานเลี้ยงค็อกเทล ข้างกายเขาก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา บอบบางน่ารัก ไม่เหมือนกับเธอแม้แต่น้อย
เรื่องราวเก่าๆบางเรื่อง เธอนึกว่าตัวเองจะนึกไม่ออกแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าดื่มเหล้าลงท้องไม่กี่แก้ว กลับจำได้อย่างชัดเจนอะไรเช่นนี้ กระทั่งตอนที่ได้พบหน้ากันในครั้งแรก การแต่งกายของเขา น้ำเสียงของเขา เขาที่ยืนพิงกำแพง ท่าทางการคีบบุหรี่ ก็ล้วนจำได้ไม่มีผิดพลาด
คนคนนี้ถูกฝังลึกเข้าไปในกระดูกของเธอแล้ว ไม่มียาใดจะช่วยได้
“ต้องการเปลี่ยนสถานที่หรือไม่”
เสียงของชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างลอยมา เต็มไปด้วยความคลุมเครือ
ลั่วมั่นได้สติกลับคืนมา หางตาเหลือบมองใบหน้าของชายหนุ่มที่เขยิบเข้ามาใกล้แล้ว จู่ๆในใจก็เกิดความรังเกียจขึ้นมา จึงก้าวถอยไปด้านหลัง
“ไม่ต้อง ฉันดื่มแก้วนี้เสร็จก็จะไปแล้ว”
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เล่นแก้วเหล้าให้มือของตัวเองไป ยกแหวนบนนิ้วก้อยขึ้น ผงสีขาวละเอียดก็ไหลไปตามขอบตกลงสู่กลางแก้วเหล้า และจากนั้นก็ดันแก้วเหล้าไปด้านหน้าลั่วมั่น
“ดื่มแก้วนี้หมดแล้วก็ไม่สามารถดื่มต่อได้แล้ว ทำร้ายร่างกาย”
