บทที่ 143 จะซ่อนไปได้ตลอดจริงๆเหรอ
“คุณผู้ชายคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ผู้หญิงที่คุณพูดถึงได้เช็คเอ้าท์ไปแล้วเมื่อเช้าของวันนี้ค่ะ”
แผนกต้อนรับของโรงแรมโจวจี้ในเมืองเจียงเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ พูดขึ้น “ขั้นตอนคือมีคุณผู้ชายท่านหนึ่งเป็นคนจัดการค่ะ สัมภาระก็ถูกชายท่านนั้นยกไปด้วย คุณต้องการติดต่อกับคุณผู้หญิงท่านนั้นหรือเปล่าคะ”
เฟิงเซิ่งถือโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกดมันเอาไว้ เขาโทรมานับไม่ถ้วนระหว่างทางมาที่นี่ ถ้ามันง่ายอย่างนั้น นี่ก็คงไม่เกิดขึ้นที่นี่สินะ
“ช่วยโทรหาเธอให้ผมหน่อย บอกว่าเธอลืมของไว้ที่นี่ ให้เธอกลับมาเอาเอง”
คำขอแปลก ๆ นี้ทำให้พนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับตะลึงไปชั่วขณะ เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชาย คือเรื่องนี้ทางเราไม่สามารถ คุณ…”
“ฉันนามสกุลเฟิง” ชายหนุ่มพูดขัดจังหวะเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง นิ้วเรียวยาวดันการ์ดสีทองมายังด้านหน้าเคาน์เตอร์ลายหินอ่อน
หลังจากที่เห็นเนื้อหาบนนามบัตรแล้ว สีหน้าของพนักงานตอนรับก็เปลี่ยนไป เธอรีบพยักหน้าอย่างกับค้อนที่กำลังทุบกระเทียม “ดิฉันจะต่อสายหาคุณเวินให้ค่ะ”
ตระกูลเฟิงแห่งเมืองเจียง นักธุรกิจสีเทารายใหญ่ ใครจะกล้าขัดกันล่ะ
โทรศัพท์ถูกต่อสายตรงอย่างรวดเร็ว เฟิงเซิ่งส่งสัญญาณให้พนักงานต้อนรับเปิดแฮนด์ฟรี
“คุณเวินใช่ไหมคะ จากโรงแรมโจวจี้ที่คุณเคยเข้าพักนะคะ”
“อ๋อ มีอะไรคะ
“คุณเพิ่งเช็คเอ้าท์ไปเมื่อเช้าวันนี้ใช่ไหมคะ แผนกทำความสะอาดของทางเราได้ส่งของมายังแผนกต้อนรับ คาดว่าน่าจะเป็นของที่คุณลืมไว้ คุณสามารถมารับด้วยตัวเองได้ไหมคะ”
“ของอะไรคะ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากปลายสายของโทรศัพท์ คิ้วของเฟิงเซิ่งกระตุก
พนักต้อนรับเงยหน้าขึ้นมองเฟิงเซิ่งอย่างลังเลโดยไม่รู้ตัว
“เป็น…น่าจะเป็น…เป็นเสื้อผ้าของคุณค่ะ คุณ…”
“เป็นเสื้อผ้ายังไงคะ”
“กระโปรงค่ะ…
“กระโปรงเหรอ” น้ำเสียงของเวินน๋อนฟังดูกำลังสงสัย ราวกับว่ากำลังนึกอยู่ “ช่างเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการแล้ว ทิ้งได้เลยค่ะ แค่นี้นะคะ”
“คุณเวินคะ…..” พนักงานต้อนรับรีบเรียกชื่อเธอ “ดิฉันคิดว่ากระโปรงตัวนั้นดูดีมากเลยนะคะ คุณมารับเอาไปเถอะนะคะ ไม่อย่างนั้น ให้ทางโรงแรมส่งไปให้ที่อยู่ของคุณในตอนนี้ก็ได้นะคะ”
“ที่อยู่ของฉันเหรอคะ”
ดูเหมือนว่าเวินน๋อนจะสังเกตได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปไม่พอใจในทันที “ไม่จำเป็น ฉันไม่ต้องการ”
โทรศัพท์ถูกวางสาย พนักงานต้อนรับมองไปที่ชายตรงหน้าด้วยสายจะร้องไห้
“คุณเฟิงคะ ดะ..ดิฉันพยายามสุดความสามารถแล้วจริงๆ…”
สายตาของเฟิงเซิ่งช่างดูเย็นชา เขาไม่ได้สนใจเธออีกและหันหลังกลับเดินออกจากโรงแรมไป ท่ามกลางความมืด ในดวงตาของเขา ความชัดเจนค่อยๆคืบคลานเข้ามา
เวินน๋อน ชีวิตที่ต้องคอยระมัดระวังแบบนี้ คือชีวิตที่เธอต้องการอย่างนั้นเหรอ
ฉันแค่อยากรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างก็เท่านั้น ซ่อนจากฉันแบบนี้ เธอคิดจริงๆเหรอว่าจะซ่อนไปได้ตลอด
เช้าวันจันทร์
ตอนที่ลั่วมั่นตื่นท้องฟ้าก็สว่างแล้ว เธอมองไปที่โทรศัพท์อย่างงัวเงีย เป็นเวลาเก้าโมงเช้า เธอลุกขึ้นจากเตียง
“เฉิน……”
เธออุทานออกมาที่ไม่พบเฟิงเฉิน แต่กลับเป็นคนรับใช้ของคฤหาสน์เฟิงในอาคารตะวันตก พี่อู๋ที่จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นว่าลั่วมั่นที่เปลือยเปล่าอยู่ที่พื้นก็ตกใจก็ตกใจ
“นายหญิง คุณ……”
“แคะๆ” ลั่วมั่นกระแอมออกมาอย่างเขินๆพลางรีบกลับไปนั่งบนเตียง “เฟิงเฉินล่ะ”
“นายน้อยออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ สั่งไม่ให้พวกเราปลุกคุณ…“
“ให้ตายเถอะ…… ”
เมื่อคืนเฟิงเฉินจงใจทรมานเธอให้เหนื่อยและหลับไปในรุ่งเช้า ไม่มีเวลาแม้แต่จะตั้งนาฬิกาปลุกด้วยซ้ำ เขายังรับปากอีกว่าจะปลุกเธออีกด้วย
จริงด้วยสินะ ที่ว่ากันว่าคำพูดที่ผู้ชายพูดบนเตียงนั้นเชื่อถือไม่ได้
“นายหญิงคะ คุณจะทานอาหารที่อาคารตะวันตก หรือว่าจะทานอาหารที่ห้องอาหารกับคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายดีคะ”
