บทที่ 160 ทำให้เธอห่างจากคนๆ นั้น
“อาการฝันร้ายมักเกิดกับคนที่ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ คุณหลัวน่าจะเคยบอบช้ำทางจิตใจมาก่อน คิดว่าเป็นเรื่องอะไรเฉพาะเจาะจงไหมครับ”
บริเวณลานหญ้าจิตแพทย์จอยซ์กำลังให้คำปรึกษาลั่วมั่น
“ฉัน…” ลั่วมั่นขมวดคิ้วใบหน้าเริ่มซีด
เรื่องประเภทถูกข่มขืนมันยากเกินไปที่จะพูดจากปากของตัวเองทุกครั้งที่คิดถึงมันเหงื่อก็แตกนับประสาอะไรกับการพูดออกมา
เธอยอมรับว่าเธอไม่ได้สงบขนาดนั้น
“ไม่เป็นไรครับ เราค่อยๆไปช้าๆก็ได้ พูดออกมาไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ”
แพทย์เห็นปัญหาของเธอได้อย่างรวดเร็ว “เรามีการรักษาแบบอนุรักษนิยมเช่นกันแต่จะใช้เวลานานกว่านี้เล็กน้อย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วมั่นก็กำมือแน่น “ต้องใช้เวลานานแค่ไหน?”
“ยากที่จะบอกครับ คุณหลัวมีประวัติเป็นโรคซึมเศร้าหากได้รับการรักษาแบบอนุรักษนิยม อาจเป็นไปได้ว่าจะใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งหรือสามถึงห้าปีก็เป็นไปได้หมด ผมต้องการเวลาในการสั่งยาที่เหมาะสมกับโรค”
จอยซ์วางเทปบันทึกเสียง “งั้นวันนี้คุยกันถึงเท่านี้ก่อนนะครับหลังจากนี้ … ”
“ไม่ต้อง” ลั่วมั่นกัดฟันหยดเหงื่อตกลงบนแก้มสีซีด “คุณถามเถอะ คุณถามอะไรฉันจะตอบฉันต้องการรักษาให้หายโดยเร็วที่สุด”
หากหายโดยเร็วที่สุด ก็สามารถกลับไปโดยเร็วที่สุด แทนที่จะสุรุ่ยสุร่ายอยู่ที่นี่
“งั้นดีครับ เกิดอะไรขึ้นเมื่อสามปีก่อน”
“ฉัน…เคยถูกข่มขืน”
“……”
“ต่อมาครับ เป็นโรคซึมเศร้าเมื่อไหร่ ทำไมถูกข่มขืนถึงเป็นเหตุผลเดียว”
“ไม่ใช่ทั้งหมดตอนนั้นคนที่ฉันชอบมากปฏิเสธการหมั้นกับฉันที่พ่อแม่เป็นคนจัดการและเปิดตัวคู่หมั้นของเขาซึ่งทำให้ฉันรู้สึกตกต่ำมาก”
“……”
เสียงของลั่วมั่นดังมาจากอีกด้านหนึ่งของการบันทึกเสียง หลังจากฟังการบันทึกเสียงทั้งหมด หมอก็กดปุ่มปิด ห้องก็กลับสู่ความเงียบใบหน้าของซือโม่แฝงไปด้วยความคิดชั่วร้าย
“คุณซือครับ อาการของคุณหลัวเกิดจากสามีของเธอและเขาต้องเป็นผู้ปลดล็อค จึงมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะรักษาโรคนี้ได้วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือให้พวกเขาพบกัน …
ทันใดนั้นดวงตาคมก็กวาดสายตามา ภายในใจของหมอรู้สึกกลัวจนกลืนคำพูดอีกครึ่งหนึ่งกลับไปด้วยความลำบากใจและมองไปที่ซือโม่อย่างทำอะไรไม่ถูก
“ผมหวังว่าต่อหน้าเธอคุณไม่ได้พูดแบบนั้น”
เสียงเย็นชาดังขึ้นภายในห้องและหมอก็ตัวสั่น ชายตรงหน้าเขาช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความอ่อนโยนและความสง่างามในการพบกันครั้งก่อน
เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนเขาข่มขู่บีบบังคับจะเอาบันทึกการให้คำปรึกษาทางจิตวิทยา จอยซ์ก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกมากขึ้น
“คุณซือ คุณต้องการให้ผมทำอะไรกันแน่ บันทึกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด พวกเราจิตแพทย์ หากถูกคนรู้รู้ว่าข้อมูลลูกค้ารั่วไหลเราจะไม่สามารถอยู่บนเส้นทางนี้ต่อไปได้”
ซือโม่เหลือบมองเขา
“คุณต้องทำเรื่องนี้ให้ดีเท่านั้นและผลตอบแทนที่คุณจะได้รับจะเกินกว่าที่จิตแพทย์ที่คุณจะได้รับไปตลอดชีวิต”
“ความหมายของคุณคือ…”
“ทำให้เธอห่างจากคนๆนั้น”
หลังจากส่งหมอไปแล้วซือโม่ก็เปิดโทรศัพท์มือถือเปิดเบอร์โทรศัพท์ที่เขาไม่ได้ติดต่อมานานแล้วกดโทรออก
“ฉันซือโม่”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตะลึงอยู่ชั่วครู่และพูดอย่างสงสัยว่า “ซือโม่? คุณมีอะไรให้ผมทำเหรอ”
“ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ.”
“……”
ห้าวันต่อมา
เวลาเที่ยงวันแล้วเมื่อพวกเขาลงจากเครื่องบิน เฟิงเฉินและลูกน้องของเขากำลังเดินอย่างเร่งรีบ โดยไม่ต้องรับกระเป๋าเดินทางพวกเขาจึงเรียกรถและมุ่งตรงไปยังที่อยู่ในโทรศัพท์
เขาตรวจสอบเป็นเวลาสิบวันเต็มจึงจะได้ที่อยู่ที่แน่นอนของลั่วมั่น
ในช่วงสิบวันที่ผ่านมาคนๆนั้นพาลั่วมั่นเปลี่ยนสถานที่ไปหลายแห่ง เห็นได้ชัดว่าจงใจไม่ให้เขาพบ และลั่วมั่นไม่เคยติดต่อเขาเลยยิ่งเวลาล่วงไปนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น
