บทที่ 188 สลิงขาด
“การถ่ายทำในช่วงบ่ายซับซ้อนไหม?”
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องแต่งหน้า ลั่วมั่นนั่งคุยเล่นที่ฉากอยู่ตลอด
“ก็ใช้ได้ หากโหนสลิงผ่านไปได้ด้วยดี แค่ไม่กี่รูปก็ผ่านแล้ว”
“ต้องโหนสลิงด้วยหรือ?” ลั่วมั่นจับจ้องช่างภาพและฉากสีเขียวสลิงที่อยู่สูงด้วยความลังเล
ไม่น่าล่ะ เมื่อกี้ถึงได้เห็นมีการทดลองความสูง
“ใช่แล้ว มีชุดจอมยุทธหญิงย้อนยุคหนึ่งชุด และชุดปัจจุบันหนึ่งชุด ชุดย้อนยุคต้องโหนสลิง”
“พวกคุณตรวจเช็กเรื่องความปลอดภัยหรือยัง?” ลั่วมั่นไม่ไว้วางใจ
“ตรวจเช็กทุกอย่างแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร ประธานลั่ววางใจได้ อีกเดี๋ยวจะไปดูเองก็ได้”
“โอเค”
ขณะอยู่ในบทสนทนา น่าน่าเดินเข้ามาหลังจากที่แจกจ่ายกาแฟเป็นที่เรียบร้อย เมื่อได้ยินประโยคเข้าจึงสบถออกมา “ไม่ปลอดภัยสิถึงจะดี ปล่อยให้เธอล้มขาหัก เราจะได้เปลี่ยนคน”
ทุกคนหัวเราะออกมา “ได้ยังไง หากเกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างถ่ายทำ ไม่เพียงแค่กระทบต่อการงาน อุปกรณ์ได้รับความเสียหาย ถึงตอนนั้นผลิตภัณฑ์โฆษกต่างๆ นานาก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย ไม่คุ้มค่าหรอก เราว่าปล่อยวางความบาดหมางเอาไว้ก่อนดีกว่า”
“พอได้แล้ว เธอไปทำงานเถอะ ทางด้านสลิง อีเดี๋ยวฉันจะสั่งให้คนไปตรวจเช็กอีกรอบ ไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นแน่นอน” ลั่วมั่นสั่งให้ทุกคนไปทำงาน ก่อนที่จะทำตาขวางใส่น่าน่า “ปากของเธอนี่มันปิดไม่สนิทขึ้นทุกที ไม่ว่าอะไรก็กล้าพูดออกมา”
น่าน่าแลบลิ้นออกมา “ฉันก็แค่พูดมั่วซั่วไปเท่านั้น อันที่จริงคุณดูปฏิกิริยาของคนพวกนั้นก็รู้แล้ว ทุกคนในที่นี้มีใครที่ไม่รู้บ้างว่าหลัวแมนจีกับประธานเฟิงในอดีต…..”
พูดได้เพียงครึ่งประโยค น่าน่าถึงได้รู้ตัวว่าตนพูดมากเกินไปแล้ว เธอหุบปากลงทันที พร้อมกับมองลั่วมั่นอย่างพิจารณา กลัวว่าเธอจะโกรธเอา
“ประธานลั่ว ขอโทษ คือฉัน…..”
“ผู้หญิงของประธานเฟิงของเธอในอดีตเยอะออกจะตายไป หากว่าฉันต้องโกรธแค้นเหมือนกับเธอ ฉันว่าฉันคงได้กลายเป็นตะบองเพชรไปแล้ว เคยได้ยินประโยคนี้ไหม เมื่อเผชิญต่อมือที่สาม ผู้หญิงโดยทั่วไปจะแก้ปัญหาที่ผู้หญิง แต่ผู้หญิงที่ปราดเปรื่องจะแก้ปัญหาที่ผู้ชาย”
“เอ๋?” น่าน่าพยักหน้าด้วยทีท่าไม่ค่อยเข้าใจนัก เธอเอ่ยถามหญิงสาวอย่างระแวดระวัง “ถ้างั้น ตอนนั้นประธานลั่วทำยังไง? คุณไม่สนใจผู้หญิงพวกนี้จริงๆ เหรอคะ?”
“ฉันเหรอ?” ประโยคที่จริงจังของใครบางคนได้กล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้ผุดขึ้นในหัวของลั่วมั่น “ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะผู้หญิงที่แม้แต่ประธานเฟิงของเธอเองยังไม่สนใจ แล้วฉันจะไปสนใจอะไร?”
หลังจากที่ได้คลายปมในใจ อันที่จริงเธอค่อนข้างเห็นใจหลัวแมนจีที่เป็นเพียงเครื่องมือของเฟิงเฉินในอดีต พวกเธอที่คอยแก่งแย่งชิงดี ทัายที่สุดกลับไม่มีใครที่ได้ดีเลยสักคน
โฆษณาถูกถ่ายทำอย่างรวดเร็ว
หลัวแมนจีอยู่ในชุดย้อนยุคสีแดงสด กลางหว่างคิ้วเพ้นด้วยดอกไม้สีแดง ค่อยๆ โหนสลิงขึ้นสูง ลั่วมั่นเดินวนอยู่รอบหนึ่ง และก็ได้พบกับลู่หมิงที่อยู่ตรงฉากสีเขียวอีกด้านซึ่งมองมายังเธอเช่นเดียวกัน ทั้งคู่สบประสานสายตากัน ก่อนที่จะพยักหน้าให้ซึ่งกันและกัน เป็นการทักทาย
น่าน่าที่อยู่ข้างๆ บ่นอุบ
“หลัวแมนจีโชคดีชะมัด ทำไมคุณลู่ถึงได้ชอบเธอกันนะ?”
“เธอไม่พอใจงั้นเหรอ ครั้งก่อนฉันแนะนำเธอให้กับลู่หมิงแล้วนี่นา? เธอต่างหากหากที่ไม่มีปัญญาเข้าไปข้องเกี่ยวกับเขา จะโทษฉันไม่ได้นะ”
“ประธานลั่ว…..” น่าน่ากระทืบเท้าอย่างแรง “คุณแกล้งฉันอีกแล้ว”
ลั่วมั่นหัวเราะพลางหลบหมัดของเธอ แต่กลับเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอ จับจ้องไปยังที่สูงนิ่ง
น้ำเสียงกรีดร้องของผู้หญิงผสานกับสิ่งของที่ตกหล่น แล่นเข้าสู่แก้วหูของลั่วมั่นในทันที
“กรี๊ด…..”
ลั่วมั่นกลับหลังหันกลับไป เหตุการณ์ชุลมุน ทุกคนต่างโอบล้อมที่ฉากสีเขียว จนไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้
“เกิดอะไรขึ้น?” ขณะที่ลั่วมั่นตะโกนถามสายสลิงได้ตกอยู่กลางอากาศแล้ว เหลือเพียงคาราบิเนอร์เพียงอันเดียวเท่านั้นที่แขวนอยู่ในอากาศ ส่วนเงาร่างของหญิงสาวที่ควรจะอยู่ข้างบนนั่นกลับไร้ร่องรอย
สลิงของหลัวแมนจีขาด
