บทที่ 193 พวกเขากล้าลงมือกับเธอได้ยังไง?
“คุณโอเคไหม?”
ในสถานีตำรวจ เล่อสวี้มองไปที่บาดแผลบนหน้าผากของลั่วมั่น และถามด้วยความประหลาดใจ “พวกเขากล้าลงมือกับเธอได้ยังไง?”
“ไม่ใช่” ลั่วมั่นแตะหน้าผากของตัวเอง และพูดด้วยเสียงเย็นชา “เป็นแก๊งผู้หญิงในห้องกักขัง ไม่ต้องสนใจ พวกเธออาการแย่กว่าฉันมาก”
เล่อสวี้ขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ต้องมีลับลมคมใน ตอนนี้บริษัทยังคงปิดบังเรื่องนี้อยู่ แต่เธอแน่ใจหรือว่าจะไม่บอกที่บ้านสามี”
“อย่าเด็ดขาด” ลั่วมั่นรีบปฏิเสธ “ถ้าแม่สามีรู้เข้า แม้ว่าจะออกไปได้แล้ว ฉันคงลำบากกว่าการอยู่ที่นี่แน่”
“แล้วต้องการให้ฉันทำยังไง?” เล่อสวี้เดินตรงเข้าไป
“อืม” ลั่วมั่นพยักหน้า “สิ่งแรกคือต้องหาวิธีตามหาช่างซ่อมที่จัดการอุปกรณ์สลิงในสตูดิโอในวันนั้น รวมถึงพยานที่รับผิดชอบสลิงในเวลานั้นด้วย”
“ฉันให้จ้าวหมิงไปที่บ้านของช่างซ่อมแล้ว”
“โอเค เรื่องที่สอง” ลั่วมั่นมองไปรอบๆ ลดเสียงลงอย่างตั้งใจและยัดกระดาษโน้ตในมือของเธอลงฝ่ามือของเล่อสวี้
“ช่วยฉันหาประวัติของลู่หมิง เรื่องนี้เธอไปหาคนนี้ เขามีเพื่อนเยอะ จะต้องช่วยเราได้แน่นอน”
“จะไม่บอกให้ประธานเฟิงรู้เหรอ?” เล่อสวี้เก็บกระดาษโน้ตและถามคำถาม
“ถ้าเธอไปหาคนคนนี้ เขาจะบอกให้เฟิงเฉินรู้เอง”
“เข้าใจแล้ว”
หลังออกมาจากสถานีตำรวจ เล่อสวี้กางกระดาษโน้ตบนฝ่ามือของเธอ ตัวอักษรทั้งสามตัวและตัวเลขที่เขียนแบบคดเคี้ยว เห็นได้ชัดว่าเขียนขึ้นในสถานการณ์ที่เร่งด่วนมาก
เธออ่านสามคำบนกระดาษอย่างเงียบๆ
“กวน เส้า หยู้”
หลังจากเล่อสวี้จากไป ลั่วมั่นก็ถูกนำตัวกลับไปที่ห้องกักขัง
ทางตะวันออกของเมืองเจียงที่อยู่ใกล้กับทางแยกของทั้งสองจังหวัดเป็นพื้นที่ที่มีการรักษาความปลอดภัยที่ต่ำมาก ที่นี่มีวิทยาลัยอาชีวศึกษาที่มีชื่อเสียงไม่ดีอยู่หลายแห่ง ซึ่งดึงดูดกลุ่มคนหนุ่มสาวที่ไร้ศีลธรรมจากสังคมมารวมตัวกันที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ดังนั้นจึงมีอันธพาลจำนวนมาก
ในห้องกักขังที่ลั่วมั่นถูกควบคุมตัวมักมีแขกที่ชอบมาเยี่ยมเยือนอยู่สองสามคน โดยมีหัวหน้าชื่อลี่ลี่ย้อมผมสีน้ำเงิน ใส่เสื้อกล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นเอวต่ำที่เกือบจะเห็นบั้นท้าย สามารถคลำหาบุหรี่จากร่างเธอได้ทุกที่ทุกเวลา และตำรวจก็ยึดทุกครั้งที่เห็นมัน แต่เธอก็สามารถนำมันออกมาได้อีก
ครั้งสุดท้ายที่ตำรวจเอาบุหรี่ไปจากมือ เธอก็หยิบบุหรี่และไฟแช็กออกจากกางเกงชั้นใน ที่เห็นแล้วรู้สึกพะอืดพะอม
คนที่ลงมือกับเธอ ก็คือผู้หญิงคนนี้
เมื่อลั่วมั่นกลับมา เธอก็หดตัวโดยไม่รู้ตัวและก้มหัวลงต่ำ
อย่าว่าเธอหน้าบางเลย เธอน่าเกรงขามจริงๆ เธอมักจะอยู่ในกำมือของลั่วมั่น ขนาดตอนที่ทักษะการต่อสู้ของลั่วมั่นยังไม่ดีก็ทำเธอร้องไห้ร้องเรียกพ่อแม่มาแล้ว ทำให้เธอขายหน้าต่อเพื่อนร่วมรุ่นนับครั้งไม่ถ้วน
“พี่คะ กลับมาแล้วเหรอ”
ผู้หญิงผมเหลืองตัวเล็กๆ ที่อยู่ข้างประตูยิ้มขึ้น มองดูลั่วมั่นและทักทายเธออย่างระมัดระวัง
“อืม” เธอตอบอย่างเฉยเมย ไม่คิดที่จะสร้างปัญหากับผู้หญิงเหล่านี้จริงๆ
“พี่คะ ทักษะการต่อสู้ของพี่ดีมาก ไม่ได้แย่ไปกว่าพี่เหมิ่งของพวกเราเลย พี่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กๆ เหรอ? อย่างกับในหนังกำลังภายในอย่างนั้นใช่ไหม พี่เป็น……”
“ไม่น่ารำคาญไปหน่อยเหรอ?” จู่ๆลี่ลี่ที่ย้อมผมสีน้ำเงินก็ตะโกนขึ้น “คนเขาสนใจเธอไหม? ไร้ยางอายสิ้นดี”
“พี่ลี่ลี่ ฉันไม่……”
“ไม่อะไร?”
เมื่อเห็นว่าคนที่ย้อมผมสีน้ำเงินกำลังจะใช้กำลังอีกครั้ง ลั่วมั่นเบื่อกับการที่ต้องไปแจ้งตำรวจ จึงคว้ากำปั้นของเธอ และพูดว่า
“พอได้แล้ว ว่างจนจิตใจไม่สงบหรือไง?”
“ใครให้เธอเข้ามายุ่ง
